Knap lastig

 Wat wilde ik ook al weer vertellen, o ja dat mensen als ik knap lastig zijn.

Hoezo? Heel simpel ga maar eens samenleven met een mens met wisselende stemmingen.

Onlangs sprak ik een lotgenoot die voor de zoveelste keer in korte tijd is opgenomen, hij heeft twee kinderen zijn vrouw staat er alleen voor.

Gisteren chatte ik met een andere lotgenoot, had hem al een tijdje niet gesproken, hij ligt in scheiding met zijn vrouw, ze trok het niet meer.

Mensen zoals ik zijn knap lastig om mee te leven daar kan mijn man over meepraten.

Gaab je ben weer druk, Gaab je praat weer te makkelijk over de dood, Gaab ik zie aan je ogen dat je onrustig bent.

Whow, bedenk ik mij als ik van mijn lotgenoot hoor dat zijn vrouw het bijltje er bij neer gooit en ik er ergens wel begrip voor kan opbrengen, het hebben van een aandoening zorgt ervoor dat je omgeving altijd alert is dat is mijn ervaring inmiddels,, fucking vermoeiend voor hen.

Leven doe je nu eenmaal niet alleen het is helaas zo dat je omgeving net zoveel last heeft van een ziekte als jijzelf.

Ooit heeft mijn verwarde brein besloten dat het beter is om mensen met deze aandoening maar op een eiland te zetten.

Nee eigenlijk twee eilanden, een manisch eiland en een depressief eiland, zodat je naargelang je stemming kan pendelen tussen de twee werelden die bij deze aandoening horen.

Mocht je even stabiel zijn dan mag je met verlof naar de normale wereld.

Kul natuurlijk, al is het niet geheel irreëel er zijn plekken in ons land waar mensen met een aandoening blijvend opgesloten zitten weliswaar niet op een eiland maar ergens in de bossen.

Knap lastig ja dat ben ik, niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn omgeving, vraag mij wel eens af hoelang mensen het nog met mij uithouden, en trouwens ook hoe lang ik het met mijzelf volhoud.

Mijn rariteiten circus heb ik de afgelopen jaren redelijk in de hand gekregen door reëel naar mijn gevoeligheid te leren kijken daardoor kan ik het redelijk af zonder medicijnen, maar dan nog.

Ik merk wel dat mijn 'systeem' zoals het genoemd wordt in de psychiatrie, maar gewoon je gezin en omgeving is in het Nederlands, met een regelmaat op zijn tenen loopt.

En nu hoor ik al een aantal mensen denken, slik dan medicijnen, doe het voor je omgeving.

Tja, dat zou kunnen waren het niet dat als ik dat doe mijn omgeving net zo min dan niet minder aan mij heeft.

Mijn werk kan ik dan wel vaarwel zeggen, het huishouden wordt een drama, ik ben dan zo afgevlakt dat liefde een woord is wat ik alleen in een woordenboek terug kan vinden.

Kortom het leven met een aandoening is knap lastig niet alleen voor mij maar ook voor mijn omgeving.

Knap dat ze kunnen omgaan met mijn last bedenk ik mij als ik naar de realiteit van andere in een soortgelijke situatie kijk.