Geen groene vingers

 

Gadverdamme wat een zielige bedoeling is het toch, bedenk ik mij als ik mijn tuin in kijk.

De winter heeft hard toegeslagen.
De meerderheid van mijn planten hebben een zielige bruine kleur.

Shit ik moet er wat aan doen, maar weet nu al dat mijn poging om de tuin weer nieuw leven in te blazen van tijdelijke aard is.

Ik heb nu eenmaal geen groene vingers, bij het uitdelen van die dingen door moeder natuur stond ik duidelijk niet op te letten.

Het lukt mij maar niet om planten in leven te houden.

Dit is mijn eerste echte tuin sinds ik op mezelf woon, mijn studenten kamers hadden hooguit een balkon en ons vorige huis in de hoofdstad was een bovenwoning met twee lange smalle exemplaren.

De paar potten die ik daarop kwijt kon vulde ik elk jaar met eenjarige planten, dan wist ik in ieder geval zeker dat het niet aan mij lag als de plantjes in de herfst de geest gaven.

Een tuin, dat wilde we graag toen wij besloten een huis te kopen, in de stad zijn huizen met tuin schaars en behoorlijk prijzig, we besloten naar buiten te verhuizen.

Onze boot deden wij de deur uit, we kregen immers een huis met tuin, dat werd ons buiten die wij niet hadden in de hoofdstad, ons buiten daar was onze boot op het IJsselmeer.

Alles in en om het huis heb ik zelf ontworpen, de keuken (natuurlijk), de bar, de kastenwand en inloop kast in onze slaapkamer, de haard en dus ook de tuin.

Het was een hele uitdaging om een tuin te ontwerpen, daar had ik geen ervaring mee, interieur ontwerp wel.

Dagen lang heb ik schetsen gemaakt, het enige verschil met interieur ontwerp is dat je rekening moet houden met de zon ligging, ik heb een soort buiten huiskamer ontworpen met een grote tafel op een terras bij de gevel waar de ochtend zon is, en een gezellige zithoek achter in de tuin waar de middagzon staat, als de zon schijnt dan.

Ik wilde ook wat groen in de tuin, helemaal betegelen vond ik geen optie, dus maakte ik twee grote borders waarin ik het liefst alleen maar eetbare planten wilde hebben.

Samen met mijn vader, die wel groene vingers heeft, planten ik tussen de opnames die ik veelvuldig had destijds, de tuin vol met twee appelbomen, een vijgenboom, lavendel, buxus boompjes, hortensia's en veel kruiden planten.

De eerste twee jaar deed de tuin het prima, achteraf gezien komt dit waarschijnlijk omdat mijn vader regelmatig bij ons thuis was om samen met mijn moeder voor kindje te zorgen daar ik meer in het ziekenhuis was dan thuis.

Hij nam de zorg voor de tuin erbij, iets wat ik weer over moest nemen toen ik weer thuis kwam, en daar ging het fout.

Twee jaar heeft de tuin kunnen teren op de goed zorg die het in de beginjaren heeft gehad bedenk ik mij als ik langs mijn planten loop. 

Ik kijk omhoog, ik kijk liever naar de lucht die ik liever zie vanaf de boot die wij weer hebben.

Ik heb geen groene vingers en zal ze waarschijnlijk ook nooit krijgen, die van mij zijn blauw.

Zo blauw als het water waar ik het liefst op vaar.