Hockey meisjes op leeftijd.

Het team van kindje werd dit seizoen aangevuld met een nieuw meisje, ik raak in gesprek met de moeder.

In de tijd die zit tussen het verzamelen en de wedstrijd heb je toch niks beters te doen dan koffie drinken en een beetje sociaal kletsen met de overige ouders.

Ik vertel haar dat ik vroeger ook met veel plezier het spelletje speelde, en hoop dat mijn dochter daar net zoveel lol aan gaat beleven.

Het gaat met ups en downs bij kinderen op deze leeftijd, ik moet af en toe op mijn fanatieke tong bijten als mijn dochter de regenboog die ze ziet tijdens de wedstrijd veel interessanter vindt dan het feit dat de tegenstander er aankomt.

Hé wat leuk dat je hebt zelf ook hebt gespeeld, zegt de moeder van het nieuwe meisje, ik speel zelf bij de veteranen, wij komen altijd mensen tekort, als je zin hebt kan je meedoen.

Ik meld mij een week later bij de training, ik heb besloten dat als ik dan inval ik beter eerst even kan gaan trainen na tien jaar niet meer gespeeld te hebben.

Mijn hockey schoenen kan ik niet meer vinden, die zal mijn man wel weg hebben gegooid, mijn oude trouwe stick pluk ik uit de paraplubak.

Na het voorstel rondje grinniken de dames om mijn stick.

Uh, Gaab hout mag al jaren niet meer, senioren mogen alleen nog met kunststof sticks spelen.

Toch lukt het mij om met mijn bejaarde stick de bal hoog in de touwen te poeieren tijdens het afronden op het doel.

Zo!, zeggen de dames verbaasd, hoelang zei je dat je niet meer gespeeld hebt?

Ik had ze nog niet verteld dat ik op een redelijk niveau speelde vroeger.

Iedereen mag wisselen behalve Gaab, zegt de aanvoerster tijdens de bespreking van de tweede wedstrijd dat ik mee speel.

Fuck, denk ik, niet van mij verwachten dat ik een team kan dragen, ik ben niet echt jullie stabiele factor.

Ik heb niks verteld, niet over mijn gevoeligheid voor gek gedrag, en ergens knaagt het aan mij.

Uiteindelijk lijkt het mij gezonder om maar even een boekje open te doen.

Gaab is gek, en slik daar af en toe medicijnen voor, daar komt mijn verhaal op neer.

Op het moment dat ik het vertel slik ik inderdaad medicijnen om de dolheid in mijn hoofd te temperen, mijn hockey prestaties gaan navenant naar beneden dat is het nadeel.

Natuurlijk volgt de team tamtam, mede door het feit dat ik inmiddels facebook vrienden ben met de team genoten die een pagina hebben, en ik een link naar mijn blog op mijn pagina heb gezet.

Ik twijfelde nog toen ik de link maakte maar ben er achteraf blij mee.

Gaab ik heb je blog gelezen, jezus hé, wat heb jij allemaal mee gemaakt! Knap dat je er over schrijft dat stukje over je rode nagels, whow, dat is heftig!

Niemand behandelt mij als een zielig trutje in in het team.

Gaab, zegt de aanvoerder, het maakt niet uit waar je last van hebt, als het niet gaat laat het even weten.

Tijdens de wedstrijd ga ik even uit mijn dak tegen een tegenstander die door haar gebrek aan talent klacht over het feit dat ik met een brace speel en zij daar achter bleef hangen.

Ik hockey al jaren met dit apparaat! en jij bent de eerste die daar over klaagt!, dat zegt meer over jou kunde dan over mijn brace!

Gaab rustig!, roept onze laatste vrouw nuchter, je weet waar je last van hebt, laat het van je rug glijden.

Ik kijk haar aan en besef waar zij op doelt.

De hockey meisjes op leeftijd weten wat team sport is en verdiepen zich in hun team genoten omdat ze graag spelen met elkaar, en er niet voor schromen om elkaar met de neus op de feiten te drukken.

Mooi toch dat teamsporten denk ik nadat er meerdere meiden vragen of ik last heb van bijwerkingen van de medicijnen die ik op dat moment slik.

Uh, heb je dat niet gezien dan?