Vriendin en het verlies van een.

Jezus wat is het hier koud!

Ik kijk naar de gewelven van het plafond in mooi metselwerk, hier hebben ze tenminste begrepen dat het zonde is om die mooie verbanden weg te pleisteren.

Uit eerbied voor de overledenen heb ik toch mijn jas uitgetrokken, de meeste mensen hebben hun jas nog aan alsof ze in de startblokken staan om zo snel mogelijk weg te zijn na de dienst, respectloos vind ik het maar comfort technisch gezien begrijpelijk.

Daar zit ik dan in een kerk in the middle of Brabant, naast mijn beste vriendin met een pakje tissues in de aanslag om haar te troosten en om zelf ook mijn aanzwellende tranen een vroegtijdige halt toe te roepen....

Zondag avond komen we voldaan terug van de boot ze staat op het droge het aftuigen en kranen is voorspoedig gegaan zelfs zonder onderlinge irritaties tussen manlief en ik.

Mijn ergernis- level is laag, weet niet of het door de medicijnen komt of dat het komt omdat ik gevoelsmatig de donkere periode heb afgesloten.

Als we thuis de laatste boot rommel aan het wegbergen zijn gaat de telefoon.

Ik kom toch naar Nederland, zegt mijn beste vriendin aan de andere kant van de lijn, bij de rouwkaart zat een uitnodiging voor de Brabantse koffietafel na de dienst, en in de kaart stond een persoonlijke boodschap.

Drie dagen eerder vertelde ze mij dat haar 'vlieg vriendin' was overleden,ze twijfelde of ze naar de begrafenis zou komen het is niet makkelijk om het logistiek te regelen haar man heeft een drukke baan, familie woont niet om de hoek enz. enz. 

Zes jaar lang hebben ze samen opgetrokken en vluchten aangevraagd om lol te hebben in Zuid Afrika, Australië of de rest van de wereld, ze bleven maatjes ook toen ze beide stopte met vliegen.

Bijna vijf jaar gelden kreeg haar vlieg vriendin kort na de geboorte van haar dochter te horen dat ze een agressieve vorm van kanker had die al uitgezaaid was in het ruggenmerg.

Toen ik het hoorde kon ik maar een ding denken, dat is geen goed teken, dat gaat niet lang meer duren.

Ik verbaasde mij elke keer weer als mijn vriendin vertelde dat het gezwel onder controle was, en vlieg vriendin met haar positieve levenslustige instelling elke week een paar uur hard liep, whow en dat met een gezwel in je rug, respect....

Hoe ga je naar Brabant?, vraag ik beste vriendin.

O, met het openbaar vervoer, ik slaap bij studievriendin we gaan met de meiden eten maandag avond kom je ook?

Wat!, ben je gek?, met het OV reizen in de herfst!, dat krijg je als je in Zwitserland woont!, weet je dan niet dat als de bladeren vallen de wielen vierkant worden onder de trein?, volgens het spoor dan, en er vertragingen van hier tot Tokio zijn en dat binnen Nederland!

Je komt bij mij slapen en dan breng ik je naar Brabant, sterker nog ik ga met je mee naar de begrafenis, ik ken haar dan niet persoonlijk maar heb veel respect voor haar gekregen haar manier van omgaan met een fatale ziekte haar positieve energie heeft mij veel kracht gegeven om door te gaan al kan je haar ziekte niet vergelijken met mijn suffe aandoening.....

Ja maar Gaab ik heb het al afgesproken, jij was er niet dit weekend dus ik heb studievriendin bereid gevonden om mij onderdak te verlenen, probeert mijn vriendin nog.

Ja doei, studievriendin begrijpt best dat mijn voorstel handiger is.

Gaab het is duidelijk dat je in de keuken verkoop werkt, waar kan ik tekenen?, grapte mijn vriendin als ze uiteindelijk overstag gaat.

Maandag avond eten we gezellig in een leuke tentje in het centrum  met haar studie vriendinnen, ik ken ze inmiddels ruim twintig jaar, ik heb ze zeker zes jaar niet gezien.

We lachen als we elkaar vertellen dat we geen steek zijn veranderd, dat klopt maar niet voor ons uiterlijk, ik mag ze graag hun humor is gebleven als vroeger.

Waar we vroeger door bleven gaan tot diep in de nacht nemen we nu op een christelijke tijd afscheid van elkaar, mijn vriendin en ik halen de laatste bus, de nachtbus rijdt niet naar mijn dorp doordeweeks.

De volgende ochtend rijd ik mijn beste vriendin naar de laatste rustplaats van haar vlieg vriendin, al ben ik voor mijn nuchtere gevoel slechts de chauffeur, in de kerk voel ik het verlies van deze mooie vrouw die krachtig vocht voor haar leven.

Het is koud in de kerk en zo hoort het ook.

De dood is kil ondanks de warme woorden van haar naasten, trek die jas maar uit mensen dit is het leven na de dood, neem dat voorproefje, ze ligt daar haar lichaam is net zo koud als deze kerk, voel het maar.
De koude rilling loopt door mijn lichaam ze compenseren de tranen die ik voel.

Jezus, wat ben ik een sufferd, zeg ik tegen beste vriendin als we Schiphol naderen, ze kan helaas niet langer blijven, haar gezin wacht in Zwitserland.

Wat ben ik toch een bout wijf, een trut die zelf een einde aan haar leven wilde maken, waar was ik in godsnaam met mij gedachten als ik mij bedenk dat mensen als je beste vlieg vriendin tot het uiterste heeft gevochten om te blijven leven en ik het einde van mijn leven bijna zelf heb verkozen, en de wens niet helemaal uit mijn systeem te krijgen is.

Gaab, je kan de situaties niet vergelijken jij bent anders ziek, je wil om te leven is soms niet aanwezig door jou ziekte. Zij was geestelijk gezond en vocht tegen een lichamelijke aandoening.

Je kan het niet met elkaar vergelijken.

Mijn aandoening is niet te vergelijken met die van haar dat klopt, al kan het net zo dodelijk zijn ik heb veel geleerd ook van haar doorzettingsvermogen dat is wel iets wat ik kan vergelijken en wat wij delen.

Aan het einde van de dienst krijgen wij een kaartje met een foto van vlieg vriendin, achterop staan lieve sterke woorden ze spreekt haar laatste wens uit.

Ze spreekt in het heden alsof ze nog onder ons is, haar warmte is voelbaar ondanks de kou in de kerk.

Geniet van de kleine dingen, daar zit zoveel groots in.

Dit zijn haar laatste woorden met een zeer grote waarde, uitgesproken door iemand die heeft leren genieten van haar veel te korte leven op deze aardkloot.

Rust zacht lieve Sharon......................

Overleden

De dood maakt het leven zichtbaar.

Dat bedenk ik mij als mij als ik naar mijn overleden koffie automaat kijk, ze heeft zeven jaar trouwe dienst achter de rug ik zou haar nog kunnen reanimeren maar calculeer de kosten daarvan als een door verzekeringen gestuurde arts van deze tijd ook doet.

Ze mag dood besluit ik, de kosten wegen niet op tegen de baten, ze zou nog twee à drie jaar mee kunnen maar ze is veroudert en niet meer van deze tijd weg er mee. Joep doei de mazzel.

Wat zou het leven makkelijk zijn als we allemaal op de zelfde leeftijd zouden overlijden, mens en machine, dat zou heel wat pijn besparen.

O u bent 65?, dan gaat u dood u bent niet meer productief dus wat hebben wij nog aan u.

O, dat is normaal denk de rest van de wereld we gaan allemaal dood op die leeftijd, het zij zo.

Voor wie het boek 'de dag der dagen' van Ira Levin heeft gelezen komt dit bekent voor, in de perfecte wereld die de hoofdpersoon weet te torpederen ging het op die manier in de toekomst muziek dan, zal ik maar zeggen.

Mijn moeder bracht dit weekend een goede vriendin naar haar graf, ik hoor de pijn in haar stem als ik haar vraag hoe het met haar gaat.

Ze, ze heeft nu rust ik mis haar, zegt ze met een geknepen stem.

Ik wil haar bijna suf vertellen dat ik ook in rouw ben.

Mijn geliefde Jura volautomatische koffie machine die mij een rib uit mijn lijf koste destijds heeft mijn koffie geweld niet overleeft.

Ik wil een staatsbegrafenis als wij haar ter aarde bestellen met vliegtuigen die in een 'missing man formation' vliegen in een heldere lucht, en een trompettist die twee minuten stilte in het land afdwingt, dat verdient ze.

Al had ik de kans dat ze gereanimeerd kon worden toch besloot ik dat ze mocht rusten, van mij.

Gatver, ik heb er een hekel aan als mensen of dingen mij ontglippen, dat je de pijn voelt van het verlies of het tussen de regels in elke zin van je naaste hoort, dood het hoort bij het leven dat is duidelijk, wat doet dood met je?

Het zorgt ervoor dat je beseft dat je mag leven, niet meer niet minder kan ik inmiddels vertellen omdat ik helaas de dood een paar keer van dichtbij heb mogen begroeten uit eigen keuze in een staat van ontreddering die psychose heet.

Dat is ook de rede dat ik niet tegen het verlies van overlijden kan, of het nu een mens of een ding is.

Al weet ik rationeel wel dat er altijd een einde is.

Ik ben het boek 'het verhaal mijn mijn zelfmoord' van Vicktor Staubt aan het lezen mijn god wat een kwelling is het leven van die man geweest en stiekem nog denk ik.

Sommige mensen zullen nooit gelukkig zijn, dat is iets wat als het niet in je zit je het nooit zou kunnen ervaren als ik zijn verhaal zo lees, wat een kwelling lijkt het mij om zo door het leven te moeten gaan.

Ik vraag mij af of zijn boek eindigt met het feit dat hij tot de conclusie mag komen dat hij nooit een boek had kunnen schrijven als hij er niet meer was en dat hij daar toch een beetje blij mee kan zijn.

Hij heeft de kans gekregen om zijn verhaal te schrijven anders dan vele van zijn lotgenoten.

Als mijn Jura handen en hersens had gehad, dan had ze een heel epistel kunnen schrijven over haar eigenaar , dan was ze niet in de kofferbak naar de gemeente reiniging gereden waar ze vervolgens ondankbaar tussen de overige afgedankte niet meer te reanimeren huishoudelijke apparaten ligt, dan had ze de volgende Kluun kunnen zijn met de bestseller 'komt een vrouw bij de crisisdienst'.

Dan had ze, ook al mocht ze toch niet de 65 halen een begrafenis gekregen waar je u tegen zegt, zoals het hoort voor mens en apparaat.

Overmorgen sluit ik een overlijdensrisico verzekering af, om misschien die 65 wel te halen, met de GGZ, gewoon omdat ik reanimatie situaties kan meemaken zoals in het verleden waar ik veel geluk heb gehad. Anders dan mijn koffieapparaat die mij niet overleefde, kan ik over een deel van mijn leven beslissen gewoon omdat ik mens ben en er een kans bestaat dat daardoor mijn koffie blijft pruttelen, wie weet schrijf ik er nog eens over.

Das boot

Wat zijn je plannen voor de paasdagen? vroeg ze eens bijna drie jaar geleden toen het slecht met me ging in ik haar wekelijks zag.

Mevrouw de psychiater stond verbaast van het antwoord.

We gaan naar das boot, we gaan haar overvaren naar onze thuishaven.

Na de Pasen als ik weer een afspraak met haar heb deelt ze mij mede dat ze met de Pasen nog aan mij heeft gedacht.

Nee hè, ga je privé dingen doen mens, ga eieren zoeken of zo maar vooral niet aan je klanten denken in je vrije tijd doe ik ook niet andersom.

Zie je het voor je, god wat zou de psych nu aan het doen zijn?, yeah right.

Hoezo dacht je nog aan mij?, vraag ik quasi geïnteresseerd in haar antwoord.

Nou het was best koud met de Pasen, hoe doen jullie dat?, antwoordt ze.

Gewoon de kachel aan en zeilen in winter zeilkleding, wij varen altijd van Maart tot Oktober.

Is dat de naam van jullie schip das Boot?, vraagt ze geïnteresseerd.

Nee, zo noem ik haar omdat ze van een Duitse komaf is.

Raar eigenlijk dat die Duitsers een boot met das omschrijven als ik mij niet vergis, als in de zin wat ik heb onthouden van dat ene jaartje Duitse les op de middelbare school, is das onzijdig, der is mannelijk en die is vrouwelijk.

Raar een schip is een ze, wat oneerbiedig van die Duitsers om een mooie dame als een onzijdig 'hetje' weg te zetten!

Ik ben niet van de vrouwen liefde dat is mijn zus haar afdeling maar er is één soort vrouwelijkheid waar ik wel op val en dat is zij, mijn schip, mijn mooie snelle sportief zeilende ranke dame, ik hou van haar.

Ik ben bezig met het schrijven van een ode aan haar en als ze niet die fantastische naam die zo mooi op haar spiegel prijkt had gehad dan hadden wij haar omgedoopt naar She.

She ik ken twee mooie liedjes met deze naam beide zijn van toepassing op haar.

Haar schoonheid wordt bezongen in het ene liedje haar grilligheid in het andere liedje.

She, al noem ik haar vaak oneerbiedig das boot is mijn rustpunt in lastige tijden, zo ook dit weekend.

Hordenlopende , en met een hink-stap-sprongen gevoel liep ik door mijn mijnenveld de afgelopen tijd, ik heb zelfs een kogel moeten stoten richting de GGZ, als in het feit dat ik mijn kogel door de kerk heb geschoten met betrekking tot het maken van wat duidelijke afspraken voor mezelf en mijn omgeving.

Ik ga de laatste tijd niet zo goed dat weet ik, het is te druk, te gezellig en te doods en dat tezamen, en dat is bij mij geen goed teken.

Maar het leven gaat door, ook zij, mijn grote liefde na mijn gezin dan heeft aandacht nodig.

Ze mag binnenkort een paar maanden uitrusten in de hal, haar onderwaterschip mag op adem komen, het is tijd om haar voor te bereiden.

Al staat mijn hoofd er niet naar toch vertrekken we naar de haven nadat we kindje in de goed zorg van haar grootouders hebben achtergelaten.

In het donker begroeten wij haar ik hoor het verwijt van haar kant, jullie zijn twee weken niet geweest!, waren jullie mij vergeten?
Nee liefde we waren druk in het buitenland, manlief dan, en ik werd bijna gek van mijzelf........

Ik voel mijn onrust van de afgelopen tijd wegvloeien in het water als ik 's nachts naar het zacht brommende geluid van haar kachel luister.
Zachtjes klotsen de golfjes tegen haar spiegel ze beweegt altijd als een liefhebbende moeder wiegt ze mij in slaap twee nachten lang.

We ontdoen haar van haar zeilen, halen haar leeg en moeten alleen nog haar 12 onderdeks lopende lijnen die allen naar de kuip lopen voor het vertrek naar de hal voorzien van looplijntjes, een behoorlijke klus maar ook een prima afleiding.

's Avonds genieten wij met onze beste zeil vrienden met een Texels 'skuumkoppe' in de hand van het uitzicht over het IJsselmeer vanaf het verwarmde terras van het restaurant in onze haven.

De lucht kleur mooi rood roze.

Aha, avond rood is water in de goot, zegt mijn beste zeilvriendin, en inderdaad we hebben er goed aan gedaan om de zeilen er die dag af te halen bedenk ik mij als ik mij nog een keer omdraai deze ochtend en de regen op haar dek hoor vallen, haar lijnen kunnen we volgende week ook wel trekken.

Ja, volgende week weer lekker naar haar!, ik heb er zin in en schud voor mijn gevoel de afgelopen moeizame periode van mij af, focus je Gaab op de dingen die goed voor je zijn, bedenk ik mij als ze zachtjes aan haar lijnen trekt die tussen de meerpalen en de stijger haar in haar box op haar plek houden.

Ze geeft je een goed gevoel de zorg voor haar, net zo goed als zij voor jou zorgt als in de stabiele drijvende factor in je leven, ze laat je niet in de steek als je goed voor haar zorgt net zo goed als je je zelf niet in de steek laat als jij goed voor jezelf zorgt.

She, das boot ze is mijn lust en een belangrijk deel van mijn leven.

Foto; unieke gebeurtenis zij met twee zussen schepen naast elkaar, Zeeland zomer 2012, en nee zij is géén Bavaria, ze is een Dehler 35 CWS het laatst van der Stadt (Nederlandse ontwerper) ontwerp voor Dehler met sublieme zeil eigenschappen, snel en zeewaardig  in combinatie met ruimte en comfort, en dat in 10.5 meter verstopt, knap toch?

Dikke pil

Heb jij de ontdekking van de hemel van de Harry Mulisch gelezen dát boek is goed verfilmt!, zeg ik tegen de baas als we onder het genot van een kopje koffie eerst hebben besproken over hoe minder goed het met mij gaat en wat mijn werkzaamheden van de komende tijd worden op een iets lager pitje.

Hij heeft na zijn scheiding het boek mannen die vrouwen haten van Stieg Larsson gelezen, gewoon omdat de titel hem aanstond.

Zij verliet mijn baas in de zin van vreemd gaan, dus dat is het begrijpelijk dat je even geen liefde voor het andere geslacht hebt als je op de verkeerde manier genaaid wordt zoals in zijn geval.
Dan heb je tijd over om een paar dikke pillen te lezen en, en passant, de verfilming ook nog te kijken, dat verzacht de pijn of eerder dan hoef je even niet aan de situatie te denken.

Jáááá, manlief heeft de boeken ook gelezen zeg ik, vreemd genoeg kreeg hij ze van zijn moeder!, need I say more!

We liggen in een deuk, het gesprek over werkzaamheden op 'therapeutische basis' zoals de psychiater mij voorstelde heeft een wending genomen toen we over de medicijnen die ik slik spraken en wij het woord pil in een andere vorm hebben gegoten, als in de dikke pillen die we hebben gelezen.

Medicijnen om mijn mind fuckers tegen te gaan noemde ik ze in het gesprek wat ik met hem had voordat we op de dikke boeken als in een pil die je leest uitkwamen.

Lange tijd heb ik deze pillen de schuld gegeven van mijn mind fuckers, ik was normaal totdat ik deze medicijnen ging slikken toe ging het echt mis.

Gevoelsmatig hebben deze jongens mijn leven niet verbetert maar eerder nog erger gemaakt.

Ik werd een zombie, waar steeds meer van deze troep in werd gestopt in de hoop dat het beter ging, maar beter werd het niet, erger dat wel voor mijn gevoel dan.

Heb je de pil geslikt?, vraag de psychiater die moet beoordelen of zijn collega terecht een RM voor mij aanvraagt bijna vier jaar geleden.

Ja, vroeger wel in de periode tussen het bewust stoppen omdat ik kinderen wilde krijgen en de dag dat het met mijn toenmalige vriendje een keer fout ging met een condoom en ik de morning-afterpil moest halen bij de dienstdoende huisarts op zondag ochtend om vervolgens eind van de middag aan de bar van de hockeyclub een biertje met hem te drinken en hij mij vraagt of ik niet misselijk ben van de M. pil zoals hij het middel discreet noemt.

Dus het zou geen probleem moeten zijn medicijnen slikken, zegt de beoordelende psychiater.

Als een middel werkt niet, zegt ik bits terug.

Goed die RM aanvraag werd door hem als noodzakelijk gezien.

Mevrouw heeft geen vertrouwen in de medicijnen, ik acht het mogelijk dat ze niet trouw haar medicijnen zal blijven slikken lees ik later terug.

En gelijk kreeg hij, trouw aan de Pil dat was ik wel omdat ik wist dat het medicijn mij voor vroegtijdige zwangerschap met de verkeerde man behoede.

Maar trouw aan psychofarmaca?nee dat ben ik niet.

Enkele jaren slikte ik zeven dikke jongens per dag.

Elke avond weer stond ik ze kokhalzende weg te werken boven mij wastafel.

En gaan jullie het voor mij doen?, vroeg ik ze wel eens, of eigenlijk elke avond.

Nee, wij ondersteunen meer niet!, hoorde ik ze steeds vaker tegen mij zeggen.

De roep om het anders te doen werd steeds groter in mij.

Ik ging mij verdiepen in wat de ervaring van andere was op internet fora die deze medicijnen slikken en ik heb dikke pillen als het hand boek bipolaire stoornis gelezen.

Onderhoud medicatie, nergens kon ik het bewijs vinden dat het je beschermt tegen een nieuwe episode sterker nog ik las veel verhalen van mensen die blij zijn met hun pillen maar o jéé ze hebben toch weer een depressie, hypo/ of manie.

Is het zo dat die pillen het voor je gaan doen of is het mogelijk om als je weet waar je gevoelig voor bent het bij te sturen met medicijnen indien nog.

Die combinatie heb ik de af gelopen drie jaar onderzocht, ik kan u vertellen het is geen feestje maar hé somebody has got to do the dirty job.

Conclusie;

Lees vooral dikke pillen over de aandoening en leer naar jezelf te kijken, wanneer is het nodig om een pil te slikken dat weet je pas als je een paar dikke pillen over de aandoening heb gelezen en de bittere pil van je eigen niet functioneren hebt geslikt, voor jezelf dan.

Rode sokken

Rode sokken meenemen, de tegenstander heeft ook witten sokken.

Het is het korte berichtje op teamers.nl waar ik een link voor heb als vaste inval voor de dames C van de club van mijn dochter, het is een leuk team waar ik af en toe mee speel op niveau gezelligheid.

Rood, bloed rood, waren de sokken van mijn clubje waar ik vroeger voor speelde.

Ik trek mijn oude club sokken uit de la.

Wit shirt blauw rokje en rode sokken ik heb er 25 jaar in gespeeld.

Nu nog tien jaar nadat ik de actieve stick heb neergelegd ben ik nog steeds in het bezit van drie paar gedateerde rode sokken, blijkbaar heb ik nooit afscheid kunnen nemen van deze sport ze zijn gewoon meeverhuisd naar het district waar ik nu speel en komen ze van pas als we die enkele keer de witte kousen moeten vervangen voor mijn goede oude bloed rode club kousen.

Rode sokken hebben een andere betekenis gekregen vandaag het is de kleur van het bloed wat door de venen en arteries van ons lichaam stroomt, gestuwd door het kloppend hart wat alles rond pompt en de bouwstenen van ons menselijk lichaam bedient van vers zuurstof, rood als in bloed rood is een iets wat een ieder heeft lopen door zijn lichaam ongeacht wat je achtergrond is.

Eigenlijk vertellen we niet wie we zijn ook niet als we een gezellig potje hockey spelen, het is ontspanning al heb ik mijn team wel eerlijk verteld dat ik ergens last van heb.

Ik speelde het spelletje met medicijnen in mijn mik, het gaat niet van harte maar dat weet ik van vorig jaar toen ik ook een keer met medicijnen speelde.

Bewust heb ik de avond voor de wedstrijd geen pillen geslikt.

In de rust trillen mijn handen, met moeite breng ik de bidon met water naar mijn mond, ik kijk rond of niemand het heeft gezien.

De verhoogde dosering van de dagen daarvoor heeft blijkbaar nog genoeg kracht om een medicijn loze dag nietig te verklaren als het gaat om bijwerkingen, helaas heeft de werking van het medicijn wel in kracht ingeboet, ik geloof dat mijn tegenstander daar de volle laag van heeft gekregen.

Jongens het gaat niet ik wil op de bank beginnen de tweede helft,zeg ik in die rust tegen mijn teamgenoten, gelukkig hebben we twee wissels.
De dames die ik op de hoogte heb gebracht van het feit dat ik 'onder invloed' speel knikken begripvol.

Na twee minuten speeltijd komt ze geblesseerd naast mij zitten.
Mijn collega bankzitter vroeg nog of ik wil spelen, nee ga jij maar.

Gaat het?, vraag ik als ik naar haar blessure kijk.

Ja, wat een lompe trutten zijn dat zeg!, ze trekt haar rode sokken omhoog.

Zeg, wat slik je eigenlijk?, vraagt ze en passant.

Haldol, zeg ik er niet uit gaande dat ze het middel kent.

Zo dat is een pittig middel!

Ik kijk haar verbaast aan, ken je het?

Ja uh, mijn man heeft het zelfde als wat jij hebt, maar dit vertel ik je in vertrouwen, er zijn maar weinig mensen die het weten.

We hebben een goed gesprek, over hoe zwaar het is voor de partner van, over het feit wat voor een belasting de aandoening is voor een gezin, het onbegrip en onvermogen van inleving in de situatie wat mensen die er niet mee hoeven te leven ten toon spreiden.

Niet voor niks vraagt ze mij haar ontboezeming tussen ons te houden, het stigma is groot, ik vertel haar dat ik een blog schrijf over dit onderwerp maar niet onder mijn echte naam, ik zou toch maar eens een klant hebben die mij googled, ja daaag ik koop geen keuken van ruim 20.000 euro bij een gek!

De wedstrijd is afgelopen, genuanceerd buigen wij ons gesprek om naar het feit dat we rode sokken dragen vandaag als ons team de dug-out waar wij zitten nadert.

De sokken die bloed rood zijn als de kleur die een ieder door zijn aderen heeft lopen.
Vandaag stemde de kleur als een teken van eerlijkheid en oprechtheid anders dan het neutrale wit wat wij altijd dragen.

Dat bedenk ik mij als ik met een ander teamgenote spreek die een jaar na mijn start bij dit team mij in een ander rode sokken gesprek verteld  dat ze de vrouw van de burgemeester is.
Dat meen je niet...............
Dat heeft hij twee keer zijn handtekening onder mijn IBS' en gezet...........
Yep.

Zorgenkindje

Mijn hele kamer ligt overhoop!, zegt kindje van achter de laptop.

Ik kijk haar vreemd aan, uh schat hoe bedoel je?

Mijn kamer op Sunnyday! Alles staat door elkaar!

O die kamer.

Kindje speelt virtual spelletjes op de PC, je kan zelf een kamer bouwen, mensen uitnodigen en chatten met elkaar op de site van Sunnyday, ik heb de eerste paar keer met haar meegekeken, om te zien of het wel kind vriendelijk was.

En dat is het, je kan b.v. niet schelden op deze pagina, de programma vervormt scheldwoorden naar vriendelijke woorden.

Ze is helemaal van streek, de tranen staan in haar ogen.
Ik heb uren aan deze kamer gebouwd!, en nu is alles kapot!

Ach schat wat vervelend voor je kan je het nog herstellen?

Alles wat ik zeg is fout op dit soort momenten, ik krijg een tirade over mij heen.
Stampend loopt ze boos naar boven en barst in tranen uit op haar bed.

Is dit normaal gedrag of een voorteken?, vraag ik mij af.

Kon ik vroeger ook niet zo explosief reageren?, ze lijkt op mij.

O nee, in godsnaam laat haar niet op mij lijken.....

Toen wij besloten om aan kinderen te beginnen wist ik niet dat ik een familiekwaal onder de leden had, de stoornis was nooit gediagnostiseerd bij mijn voorouders logisch het is de Surinaamse kant waar de ziekte voorkomt in die tijd was er nog geen psychiatrie in dit land, sterker nog Suriname heeft zelfs in deze tijd slechts één psychiatrisch ziekenhuis.

Dat een aantal voorouders van mij gekke trekken hadden daar praat je niet over, dat is niet iets waar je trots op kan zijn.

Ik vraag mij wel eens af of ik aan kinderen, of een kind zoals in mijn geval, onze tweede is nooit geboren, was begonnen als ik had geweten dat ik een gevoeligheid voor een psychische aandoen heb.

Na de miskraam die ons tweede kind zou zijn geweest raakte ik definitief van het padje af en werd een jaar later de diagnose gesteld.

Mijn familie wist mij te vertellen dat ik niet de enige was.....

Het is dus erfelijk, wat zou ik hebben gedaan als ik de diagnose voor het krijgen van kinderen had gekregen?

Ik volg twee dames op internet die net als ik de diagnose bipolair 1 stoornis hebben, ze kunnen beide bijzonder goed schrijven, ik lees hun verhalen en boeken graag.

Beide kregen ze anders dan ik de diagnose voor dat ze de keuze gingen maken om wel of geen kinderen te krijgen.

Dan heb je dus de keuze om wel of niet je gevoeligheid voor deze aandoening door te geven aan je nageslacht.

Kom maar door met die roze wolk!, lees ik een paar weken geleden op internet, een van de twee dames heeft een wekelijkse column op een site voor deze stoornis.

Ik wist dat ze een kinderwens had daar schreef ze wel vaker over.

Ik lees het stukje met gemengde gevoelens, aan de ene kant ben ik blij voor haar het is haar wens al een paar jaar, en uiteindelijk is het dus gelukt.

Wat zou ik hebben gedaan als ik de diagnose had gekregen voor mijn dochter?

Mijn beste bipo vriendin, met twee zoontjes die zij ook kreeg voor de diagnose, en ik hebben het er wel eens over.
Beide zijn blij met onze kids zouden ze voor geen goud willen missen, maar was je er aan begonnen als je wist dat je de ziekte genetisch doorgeeft?

Wil je dat je kind de kans heeft de zelfde ellende mee te maken?

Als ik eerlijk ben dan zou ik waarschijnlijk net als de andere dame die ik noemde kiezen voor een kinderloos bestaan, dit wil je niemand aandoen deze ziekte het leven is al moeilijk genoeg en je kind moedwillig opzadelen met de kans op deze aandoening, nee liever niet.

Ga je het redden?, vraagt de psychiater.

Ik heb telefonisch contact met haar het gaat minder ik heb wat pillen nodig die mij hopelijk binnen het gareel gaan houden.

Manlief zit in het buitenland hij wilde niet gaan ook hij ziet dat het minder gaat. Met de belofte dat ik medicijnen ga slikken en het echt wel ga redden vertrekt hij, ik zie de moeite in zijn ogen.

Ja, zeg ik met moeite.

Wat vindt je man ervan?, vraagt ze.

Die vertrouwt mij, hij is in het buitenland.

Gaat dat wel, de zorg voor jullie dochter?, ik hoor haar bezorgdheid door de lijn klinken.

Weet je, mijn dochter en mijn gezin zorgen ervoor dat ik binnen het gareel blijf, ik mag niet ontregelen als ik dat wel doe heb ik mijn hele gezin daar mee, het is er mij alles aangelegen om te blijven functioneren.

Mijn dochter zorgt ervoor dat ik de discipline kan opbrengen en volhouden om zo stabiel mogelijk door het leven te gaan ik ben heel gelukkig met haar.

Al maak ik mij wel eens zorgen over het feit dat ze genetisch belast is met de ziekte en een zorgenkindje kan worden, net zo goed als ik pas op latere leeftijd een zorgenkind voor mijn ouders ben geworden, of een zorgen-echtgenote, zorgen-moeder en een zorg-trekker, you name it.

Ik feliciteer de zwangere dame van harte en gun haar de verrijking die een kindje is in je leven, maar heb ook veel begrip voor de keuze van de andere dame die er bewust voor heeft gekozen om de ziekte niet door te geven....

Kindje schrijft een blog

Ooit las ik een boek waarvan de vrouwelijke hoofdpersoon een krachtige dame was die haar liefde achterna reisde naar het diepe donkere oerwoud van het vroegere Belgisch Congo.

Hij was een tropenarts zij verpleegkundige samen deden ze mooi werk hij ging dood zij overleefde de revolutie, om het maar even kort samen te vatten.

Haar naam bleef mij bij, als ik ooit een dochter krijg dan geef ik haar die naam nam ik mij destijds voor.

Manlief vond het ook een mooie naam voor een meisje.

Met genoegen zag ik dat haar naam in de top tien van namen die uit zijn stond toen ik zwanger was, volgens internet dan, haar naam stond op nummer vijf van minst populaire namen destijds.

Mooi weet ik zeker dat ze niet Fleur, Floor, Lotte,Isa, Emma, Julia, Sophie, Noa, nummer één tot en met drie van de klas/school/naschoolse opvang is.

En inderdaad kindje spreek namelijk over Fleur P, Fleur T en Fleur K, Lotte M en Lotte E, Julia E en Julia B als ze het over de meisjes van haar klas/opvang/hockey team praat, net zoals ik vroeger drie Monique' en als in S, D, en J in de klas had.

Haar enige naamgenote is een teamgenoot van mij net als ik een veertiger, wat leuk zo heet mijn dochter ook!, zeg ik haar als ze zich voorstelt inmiddels een jaar gelden.

Mam, heb je nog wat nieuws geschreven op je blog mag ik het zien? vraagt kindje met een regelmaat zo ook vanavond.

Ja hoor kijk maar.

Meestal kijkt ze alleen naar de kopteksten en de plaatjes.

Ik ga ook bloggen mama!

Samen hebben we haar eigen blog gemaakt met felle kleuren en leuke lettertypes.
Waar schrijf jij eigenlijk over?

Lees maar.

Poppendokter, wat is dat?

Lees maar.

Ze leest best goed beter dan ik op die leeftijd, gelukkig is zij niet dyslectisch bedenk ik mij als er weer een rode golfjes onder het voor mij niet te spellen woord staan, welke gek heeft dat woord verzonnen!

Mama, mag ik een blog op jou weblog schrijven?

Natuurlijk schat waarover wil je het hebben?

Over jou.

Mama is lief is de strekking al staat er ook in dat ik irritant kan zijn.

Wat vind je irritant aan mij? vraag ik haar.
Je wordt wel eens boos als ik niet luister.

Ik vind haar interesse voor het schrijven op mijn blog een mooie gelegenheid om eens over vroeger te praten.

Hoe heb jij het beleeft dat je een tijd bij vrienden hebt gewoond in de tijd dat mama meer elders was dan thuis, we praten over de tijd dat zij een half jaar bij vrienden van ons heeft gewoond, de tijd die gelukkig niet meer speelt voor kindje, ze is blij dat ze alweer een hele lange tijd gewoon thuis is en haar vriendinnen hier heeft al is ze haar vriendschappen daar niet vergeten, en haar drie surrogaat broertjes die als ze ze weer ziet dit als een soort thuiskomen ervaart.

Zijn er dingen aan mama die je vervelend vindt?, vraag ik aan haar als ze mijn profiel tekst hardop leest, je weet dat mama een ziekte heeft hoe ervaar jij dat?

Mama je ben niet ziek ik hou van je.

Weet je dat als je er over wil praten er hulp vanuit de psychiatrie is voor kinderen van ouders met een psychische aandoening?

Ze typt verder, ik moet lachen om haar tekst die een reactie is op mijn vraag, ongevraagde hulp is ook haar ding niet het is blijkbaar genetisch.

Al zeg ik haar wel dat als ze ergens mee zit met betrekking tot de ziekte van haar moeder die ze niet in haar omgeving kwijt kan er ´mensen´voor zijn.

Ja doei, die is gek! zegt ze.

Mam, mag ik een plaatje uitzoeken voor mijn blog?

Wat wil jij erbij zetten?

En pinguïn met kindje, nee een ijsbeer met kindje die is veel sterker.

Samen gaan wij op zoek naar en mooi plaatje, ze wil alles zelf doen want dat wil ze graag leren ze wil net als mama een blog schrijven.

Tevreden kijkt ze naar het resultaat als ze de kleur van de tekst nog een paar keer heeft veranderd.

Mam mag ik een toetje?

Ja hoor en dan lekker naar bed.​
Kleine sterke dame niet alleen haar naam keuze komt overeen maar ook het karakter van het hoofdpersoon uit het boek wat ik ooit las lang voor haar geboorte.
Het boek staat nog in mijn boekenkast na haar geboorte heb ik een tekstje op de eerste bladzijde geschreven voor later als het in haar boekenkast komt te staan.

De mening van kindje

mijn mama die dit blog schrijft is aardig maar soms is ze irritant maar wel lief ik hou heel veel van haar het is de liefste leukste en grappigste moeder die je maar kan voorstellen . Een paar jaar geleden was mijn moeder ziek en moest ik bij vrienden van ons wonen in het weekend mocht ik lekker thuis slapen bij papa en ik ging 2 weken nadat mama ziek werd ging ik bij mama op bezoek.

Ik hoorde van mama dat ze mij ook wilden begeleiden maar dat kunnen ze vergeten.

Nu voel ik me weer vrij en blij en heb ik mijn vriendinnen terug nu ben ik al 9.

nu is mama weer blij en gezond.
Doei de groeten van mij.

Poppendokter

Een bekende columniste zet een foto van een kapot antiek poppetje op haar twitter account.

Ze vraag zich af of de poppendokter nog bestaat.

De poppendokter, wat grappig zou die nog bestaan?

Ik heb geen idee of deze nog bestaat in onze wegwerp maatschappij waar plastic speelgoed na een paar speel beurten in de prullenbak verdwijnt, mede dankzij de Mac de AH en alle andere winkelketens met plastic spaar poppetjes acties wordt de verzamelwoede van kinderen aangesproken, en het speelgoed nog meer disposable dan het als was.

Mam, je moet naar de C1000, de Hoogvliet of de AH ik wil die funcky beans, smurfen, en ander superhelden hebben!

Als de buit binnen is en de actie afgelopen verdwijnen de poppetjes ergens in een la, op naar de volgende actie.

De poppendokter, ik kan mij zo voorstellen dat er ergens in het land nog wel een te vinden is. Ergens in een souterrain van een oud grachtenpand zit een man in het licht van een oude gloeilamp met zijde handschoenen aan te pulken aan een poppetje wat een nieuw glazen oog nodig heeft.

Achter hem staat een kabinet gevuld met onderdelen die hij zorgvuldig bewaard omdat ze niet meer worden gemaakt, China en Taiwan leveren alleen nog maar plastic, geen porselein meer.

De poppendokter, ik kan me er niet zoveel meer bij voorstellen, ik kom niet uit de generatie porselein, plastic was in mijn jeugd al fantastic.

Toch is er een artsen groep die het onwillige kind in mij naar boven kan halen, die mij het gevoel geeft dat ik bij de poppendokter ben.

Het is het specialisme waar ik niet om heb gevraagd maar waar ik inmiddels vijf jaar mee van doen heb.

Drie keer raden, het is..............jawel! de psychiatrie.

De zijde handschoenen lagen tijdens de eerst 'contacten' in de kast, het was meer een ijzer handschoen waar ik gevoelsmatig mee te maken kreeg.

Dwangopname, IBS' en, gesloten afdeling, separeer, met als extra traktatie een vette spuit in je bilstreek.

Het maakt dat je niet echt staat te springen om met deze beroepsgroep in gesprek te blijven.

Het is het big brother gevoel dat je altijd met alles wat je doet in de picture blijft van de B serie die je leven heet.

Als je zou willen, of niet beter weet, dan zou je je hele leven in the scene van het ziek makende 'zweertje' wat deze beroepsgroep vertegenwoordig kunnen geniet van de zijde handschoenen aanpak, die je voorziet van een uitkering, veel medicijnen en veel opnames omdat je nu eenmaal gek genoeg bent.

Het is het poppendokter gevoel, je ben een zeldzaam hopeloos niet te vervangen voor het snelle plastic van de moderne tijd van porselein gemaakte poppetje, je werk anders, trager dan de door globale heating snel vervormbaar van plastic gemaakte supermens van deze tijd.

Je loop achter de feiten aan en daar is maar een soort artsen voor, het soort wat in de souterrain van de maatschappij opereert, die bij een schemerlamp met zijde handschoenen de tere porseleinen poppetjes  behandelen, wees voorzichtig, handle with care, het is breekbaar.

Het probleem is je kan alleen maar bij deze mensen terecht, de overige artsen nemen je namelijk niet meer serieus als je eenmaal bij de poppendokter bent geweest, dan ben je van porselein al lijk je op plastic.

Ik noem maar even een voorbeeld van porselein gesprek met een plastic dokter;

als je zegt dat je het idee hebt dat je psychische problemen komt door slaap problemen en dat laat onderzoeken dan is het een formeel zien van deze artsen, ach wat zielig het porselein denkt dat ze toch stiekem van plastic is.

Dat de uitslag aan geeft dat je inderdaad slecht slaapt dat maakt niet uit, dat is psychisch daar zijn psychofarmaca voor.

Verder onderzoeken?, nee hoor dat is niet nodig was je van plastic dan zouden we het misschien wel overwegen maar nee jij bent van porselein, dat is niet meer te maken door ons, ga maar naar je poppendokter.

Eenmaal onder behandeling bij de poppendokter, ook al leek je in eerste instantie van plastic, dan ben je van porselein.

Een popje wat met zijde handschoenen aangevat dient te worden en beschermt moet worden tegen zichzelf in de wereld die tegen een stootje kan omdat zij van modern plastic zijn gemaakt.

Er wordt met een zijde handschoen over je broze bolletje geaaid, kom maar breekbaar poppetje, je kan niet mee met onze maatschappij, maar we zullen je wel verzorgen.

Wat zeg je?, dat het goed gaat?, dat je met je porseleinen brein best wel mee kan komen?, dat je je staande kan houden?

Nee hoor popje dat geloven wij niet je bent niet van plastic zoals wij, je bent van porselein.
Wij zien je breekbaarheid en je haarfijne scheurtjes, jij niet.

Gevoel-kalender

Dat het minder gaat dat kan ik voor mijzelf niet meer onder stoelen of banken steken, ik maak een duikvlucht in het diepe troebele water wat zich af en toe meester van mij maakt.

Het is een onderdeel van mij, ik duik weg in mijn eigen onderzeese grot die geen bodem kent.

Het is een wereld van innerlijke strijd die alles waar ik voor vecht, het evenwicht dat ik wens, wil verstoren.

Het vermogen van mijn onvermogen, mijn wens om normaal te zijn wat blijkbaar niet altijd mogelijk is omdat ik anders ben het uit zich soms in alle hevigheid.

Het de draak van mijn bestaan.

En dan, dan krijg je een mail van je hulpverlener die vraagt hoe het gaat, natuurlijk wist ik ook wel dat ik wel twee dagen over tijd was niet dat ik zwanger ben of zo dat tijdperk ligt allang achter mij, ik heb de datum overschreden die ik had afgesproken.

Ik hoor eind september een mail te sturen over hoe het met mij gaat.

Maar mijn hoofd stond er gewoon niet naar ik heb moeite met het gewone leven op dit moment, een mail schrijven stond niet op mijn hoe-overleef-ik-deze-periode prioriteiten lijst.

Het ergert mij net zoals ik mij op dit moment vrijwel aan als kan ergeren.

Het is fucking pas twee dagen te laat!, trut, controle freak die je bent.

Ik laat mij even gaan en mail mijn irritatie over het feit dat het slechts twee dagen in de volgende maand is naar haar.

Ik krijg een uitleg waarin ze verteld dat ze een gevoel-kalender in haar hoofd heeft van mensen waar ze een tijdje niks van heeft gehoord.

Blijkbaar sta ik op die kalender.

Blijkbaar is er een belletje die twee dagen na de afgesproken datum haar gevoel om te mailen geactiveerd.

Nee dat kan niet, zegt mijn beste vriendin uit de bergen als ik het haar aan de lijn heb, ze heeft toch gewoon een reminder in haar agenda die haar er even op attendeert met welke klant ze wanneer een afspraak heeft?

Dat heb ik haar ook gezegd, vertel ik haar, ik heb haar gevraagd welke kat ze wijs wilde maken met haar goed bedoelde jij bent in mijn gedachte verhaaltje.

Nee ze heeft geen reminder zegt ze, dat schreef ze in het mailtje daarna.

Natuurlijk, lacht mijn vriendin, wat is dit voor een Pinokkio verhaal!, maar het geeft wel aan hoe serieus ze je neemt, als je echt in haar gevoel-kalender staat.
En dat is nou niet echt een plek die ik ambieer, zeg ik met een zucht.

Het is de lach van de traan dag vandaag ze mailt op het goede verkeerde moment als ik thuis zit met mijzelf en het beseft dat het even niet gaat, die zelfde ochtend heb ik de baas een sms gestuurd dat ik niet kom werken dat ik maar even beter kopje onder kan gaan.

Ik ben ziek groet Gaab

Is het korte berichtje.

De ergernis is hoog, ik wens toch echt dat ik een vette griep zou hebben, een excuus die algemeen geaccepteerd wordt.

Hoeveel koorts had je 40?, o ja dan kan je beter maar thuis blijven, dat verhaal.

Lekker makkelijk zo'n lichamelijke aandoening die algemeen geaccepteerd is in de maatschappij.

Ik bel aan het eind van de dag met de baas en vertel dat de ziekte niet van lichamelijke aard is,

sorry, sorry, sorry, het gaat even niet............

Gaab, ik wist dat toen ik met je in zee ging dat dat het risico was, je hoeft je niet te verontschuldigen, is zijn nuchtere reactie.

Slik je medicijnen?

Nee ik ga het redden, vrijdag ben ik er weer zorg maar dat er veel werk voor mij ligt dat werkt net zo goed.

Gaab, als het niet gaat blijf je thuis ik heb er niks aan als het echt fout gaat.

Neem je rust wees niet te streng voor je zelf staat ook in de mail van de psychiater.

Nee dat kan niet rust roest is mijn ervaring doorgaan met een eerlijkheid naar jezelf en je omgeving, aangeven dat het even minder gaat maar vooral niet rusten en thuis gaan zitten met de ellendige die ik beter van mijzelf af kan schudden door zo veel mogelijk normaal te doen, dat werkt beter.

De gevoel-kalender van de psychiater geeft een betrokkenheid aan waar ik mij, geheel ten onrechte, aan kan irriteren, net zo goed als ik mij irriteer aan het feit dat ik af en toe nee moet zeggen tegen dingen die ik graag doe.

In de strijd, want dat is een psychische aandoening, is het verlies in te perken al je eerlijk bent naar jezelf en je omgeving, als je mensen om je heen hebt die met je meeleven en met je meedenken.
Dan bedenk je je dat je bout hebt gereageerd op een goed bedoelt mailtje van je hulpverlener.

Sorry mevrouw de psychiater, de volgende mail stuur ik op tijd, ik zal u gevoel-kalender niet meer aanspreken.