Zorgenkindje

Mijn hele kamer ligt overhoop!, zegt kindje van achter de laptop.

Ik kijk haar vreemd aan, uh schat hoe bedoel je?

Mijn kamer op Sunnyday! Alles staat door elkaar!

O die kamer.

Kindje speelt virtual spelletjes op de PC, je kan zelf een kamer bouwen, mensen uitnodigen en chatten met elkaar op de site van Sunnyday, ik heb de eerste paar keer met haar meegekeken, om te zien of het wel kind vriendelijk was.

En dat is het, je kan b.v. niet schelden op deze pagina, de programma vervormt scheldwoorden naar vriendelijke woorden.

Ze is helemaal van streek, de tranen staan in haar ogen.
Ik heb uren aan deze kamer gebouwd!, en nu is alles kapot!

Ach schat wat vervelend voor je kan je het nog herstellen?

Alles wat ik zeg is fout op dit soort momenten, ik krijg een tirade over mij heen.
Stampend loopt ze boos naar boven en barst in tranen uit op haar bed.

Is dit normaal gedrag of een voorteken?, vraag ik mij af.

Kon ik vroeger ook niet zo explosief reageren?, ze lijkt op mij.

O nee, in godsnaam laat haar niet op mij lijken.....

Toen wij besloten om aan kinderen te beginnen wist ik niet dat ik een familiekwaal onder de leden had, de stoornis was nooit gediagnostiseerd bij mijn voorouders logisch het is de Surinaamse kant waar de ziekte voorkomt in die tijd was er nog geen psychiatrie in dit land, sterker nog Suriname heeft zelfs in deze tijd slechts één psychiatrisch ziekenhuis.

Dat een aantal voorouders van mij gekke trekken hadden daar praat je niet over, dat is niet iets waar je trots op kan zijn.

Ik vraag mij wel eens af of ik aan kinderen, of een kind zoals in mijn geval, onze tweede is nooit geboren, was begonnen als ik had geweten dat ik een gevoeligheid voor een psychische aandoen heb.

Na de miskraam die ons tweede kind zou zijn geweest raakte ik definitief van het padje af en werd een jaar later de diagnose gesteld.

Mijn familie wist mij te vertellen dat ik niet de enige was.....

Het is dus erfelijk, wat zou ik hebben gedaan als ik de diagnose voor het krijgen van kinderen had gekregen?

Ik volg twee dames op internet die net als ik de diagnose bipolair 1 stoornis hebben, ze kunnen beide bijzonder goed schrijven, ik lees hun verhalen en boeken graag.

Beide kregen ze anders dan ik de diagnose voor dat ze de keuze gingen maken om wel of geen kinderen te krijgen.

Dan heb je dus de keuze om wel of niet je gevoeligheid voor deze aandoening door te geven aan je nageslacht.

Kom maar door met die roze wolk!, lees ik een paar weken geleden op internet, een van de twee dames heeft een wekelijkse column op een site voor deze stoornis.

Ik wist dat ze een kinderwens had daar schreef ze wel vaker over.

Ik lees het stukje met gemengde gevoelens, aan de ene kant ben ik blij voor haar het is haar wens al een paar jaar, en uiteindelijk is het dus gelukt.

Wat zou ik hebben gedaan als ik de diagnose had gekregen voor mijn dochter?

Mijn beste bipo vriendin, met twee zoontjes die zij ook kreeg voor de diagnose, en ik hebben het er wel eens over.
Beide zijn blij met onze kids zouden ze voor geen goud willen missen, maar was je er aan begonnen als je wist dat je de ziekte genetisch doorgeeft?

Wil je dat je kind de kans heeft de zelfde ellende mee te maken?

Als ik eerlijk ben dan zou ik waarschijnlijk net als de andere dame die ik noemde kiezen voor een kinderloos bestaan, dit wil je niemand aandoen deze ziekte het leven is al moeilijk genoeg en je kind moedwillig opzadelen met de kans op deze aandoening, nee liever niet.

Ga je het redden?, vraagt de psychiater.

Ik heb telefonisch contact met haar het gaat minder ik heb wat pillen nodig die mij hopelijk binnen het gareel gaan houden.

Manlief zit in het buitenland hij wilde niet gaan ook hij ziet dat het minder gaat. Met de belofte dat ik medicijnen ga slikken en het echt wel ga redden vertrekt hij, ik zie de moeite in zijn ogen.

Ja, zeg ik met moeite.

Wat vindt je man ervan?, vraagt ze.

Die vertrouwt mij, hij is in het buitenland.

Gaat dat wel, de zorg voor jullie dochter?, ik hoor haar bezorgdheid door de lijn klinken.

Weet je, mijn dochter en mijn gezin zorgen ervoor dat ik binnen het gareel blijf, ik mag niet ontregelen als ik dat wel doe heb ik mijn hele gezin daar mee, het is er mij alles aangelegen om te blijven functioneren.

Mijn dochter zorgt ervoor dat ik de discipline kan opbrengen en volhouden om zo stabiel mogelijk door het leven te gaan ik ben heel gelukkig met haar.

Al maak ik mij wel eens zorgen over het feit dat ze genetisch belast is met de ziekte en een zorgenkindje kan worden, net zo goed als ik pas op latere leeftijd een zorgenkind voor mijn ouders ben geworden, of een zorgen-echtgenote, zorgen-moeder en een zorg-trekker, you name it.

Ik feliciteer de zwangere dame van harte en gun haar de verrijking die een kindje is in je leven, maar heb ook veel begrip voor de keuze van de andere dame die er bewust voor heeft gekozen om de ziekte niet door te geven....