Overleden

De dood maakt het leven zichtbaar.

Dat bedenk ik mij als mij als ik naar mijn overleden koffie automaat kijk, ze heeft zeven jaar trouwe dienst achter de rug ik zou haar nog kunnen reanimeren maar calculeer de kosten daarvan als een door verzekeringen gestuurde arts van deze tijd ook doet.

Ze mag dood besluit ik, de kosten wegen niet op tegen de baten, ze zou nog twee à drie jaar mee kunnen maar ze is veroudert en niet meer van deze tijd weg er mee. Joep doei de mazzel.

Wat zou het leven makkelijk zijn als we allemaal op de zelfde leeftijd zouden overlijden, mens en machine, dat zou heel wat pijn besparen.

O u bent 65?, dan gaat u dood u bent niet meer productief dus wat hebben wij nog aan u.

O, dat is normaal denk de rest van de wereld we gaan allemaal dood op die leeftijd, het zij zo.

Voor wie het boek 'de dag der dagen' van Ira Levin heeft gelezen komt dit bekent voor, in de perfecte wereld die de hoofdpersoon weet te torpederen ging het op die manier in de toekomst muziek dan, zal ik maar zeggen.

Mijn moeder bracht dit weekend een goede vriendin naar haar graf, ik hoor de pijn in haar stem als ik haar vraag hoe het met haar gaat.

Ze, ze heeft nu rust ik mis haar, zegt ze met een geknepen stem.

Ik wil haar bijna suf vertellen dat ik ook in rouw ben.

Mijn geliefde Jura volautomatische koffie machine die mij een rib uit mijn lijf koste destijds heeft mijn koffie geweld niet overleeft.

Ik wil een staatsbegrafenis als wij haar ter aarde bestellen met vliegtuigen die in een 'missing man formation' vliegen in een heldere lucht, en een trompettist die twee minuten stilte in het land afdwingt, dat verdient ze.

Al had ik de kans dat ze gereanimeerd kon worden toch besloot ik dat ze mocht rusten, van mij.

Gatver, ik heb er een hekel aan als mensen of dingen mij ontglippen, dat je de pijn voelt van het verlies of het tussen de regels in elke zin van je naaste hoort, dood het hoort bij het leven dat is duidelijk, wat doet dood met je?

Het zorgt ervoor dat je beseft dat je mag leven, niet meer niet minder kan ik inmiddels vertellen omdat ik helaas de dood een paar keer van dichtbij heb mogen begroeten uit eigen keuze in een staat van ontreddering die psychose heet.

Dat is ook de rede dat ik niet tegen het verlies van overlijden kan, of het nu een mens of een ding is.

Al weet ik rationeel wel dat er altijd een einde is.

Ik ben het boek 'het verhaal mijn mijn zelfmoord' van Vicktor Staubt aan het lezen mijn god wat een kwelling is het leven van die man geweest en stiekem nog denk ik.

Sommige mensen zullen nooit gelukkig zijn, dat is iets wat als het niet in je zit je het nooit zou kunnen ervaren als ik zijn verhaal zo lees, wat een kwelling lijkt het mij om zo door het leven te moeten gaan.

Ik vraag mij af of zijn boek eindigt met het feit dat hij tot de conclusie mag komen dat hij nooit een boek had kunnen schrijven als hij er niet meer was en dat hij daar toch een beetje blij mee kan zijn.

Hij heeft de kans gekregen om zijn verhaal te schrijven anders dan vele van zijn lotgenoten.

Als mijn Jura handen en hersens had gehad, dan had ze een heel epistel kunnen schrijven over haar eigenaar , dan was ze niet in de kofferbak naar de gemeente reiniging gereden waar ze vervolgens ondankbaar tussen de overige afgedankte niet meer te reanimeren huishoudelijke apparaten ligt, dan had ze de volgende Kluun kunnen zijn met de bestseller 'komt een vrouw bij de crisisdienst'.

Dan had ze, ook al mocht ze toch niet de 65 halen een begrafenis gekregen waar je u tegen zegt, zoals het hoort voor mens en apparaat.

Overmorgen sluit ik een overlijdensrisico verzekering af, om misschien die 65 wel te halen, met de GGZ, gewoon omdat ik reanimatie situaties kan meemaken zoals in het verleden waar ik veel geluk heb gehad. Anders dan mijn koffieapparaat die mij niet overleefde, kan ik over een deel van mijn leven beslissen gewoon omdat ik mens ben en er een kans bestaat dat daardoor mijn koffie blijft pruttelen, wie weet schrijf ik er nog eens over.