Voorland

Er was niks te doen destijds, niet voor een onrustige geest tenminste die goed genoeg werd bevonden om weer op de open afdeling te mogen vertoeven daar ze geen gevaar meer was voor zichzelf.

Ik dwaalden door de gangen, liep van het koffie apparaat naar de rokers ruimte buiten onder het afdakje en weer terug.

Ik probeerde een gesprek aan te gaan met een psychoot of een depressieve roker die bij elke haal aan haar sigaret waarschijnlijk hoopte dat ze dood ging.

Met mijn overactieve ziel onder mijn arm liep ik dagelijks naar het centrum van de stad, je moet toch iets.

Elke dag als ik door de schuifdeur het pand verliet zag ik haar zitten in haar kamer op de afdeling oudere psychiatrie aan de andere kant van het gebouw.

Een broze grijze dame die altijd vrolijk naar mij zwaaide, haar haar was verward haar gezicht was altijd in een fanatieke grijns getrokken, haar dunne armen met knokkelige vingers wuifde mij te gemoed, als er geen glas tussen ons had gezeten dan had ze mij waarschijnlijk omarmt.

Mijn voorland daar staat zij synoniem voor, ik weet ook wel dat ik in de verre toekomst haar plek ga innemen.

Als ik zolang als zij ga leven dan.

Ik heb mijn status met de GGZ gerehabiliteerd zo als dat zo mooi heet het komt er op neer dat ik weer on speaking terms ben met de hulpverlening, sterker nog ik ben bezig met het maken van afspraken voor als het echt niet goed meer gaat.

Dit moet ik gevoelsmatig doen voor mijzelf, de afgelopen maanden hebben mij dat geleerd.

Ik heb mijn wens uitgesproken en mijn hulpverlener is er bijna dol enthousiast mee aan de slag gegaan.

Ik heb haar een jaar niet gezien maar omdat ik heb aangegeven dat ik dit document wil aanmaken zie ik haar inmiddels eens in de twee weken, en ik moet eerlijk zeggen dat is te veel van het goede.

Ik kan slecht tegen de GGZ en waarom?, dat zal ik u vertellen.

Elke keer dat ik daar kom wordt ik weer met mijn neus op het feit gedrukt dat ik blijkbaar niet normaal ben, dat ik behept ben met een geestelijke aandoening, en zeg nou eerlijk wie wordt daar nu vrolijk van, ik niet in ieder geval.

Het irritante van mevrouw de psychiater is dat ze het niet kan nalaten om mij elke keer weer tussen neus en lippen door te wijzen op het feit dat het een ernstige ziekte is.

Van de week was haar top opmerking;

'het is een progressieve ziekte'.

Ik vind het zo kut om dat te horen, zeg ik tegen mijn beste bipo vriendin als ik haar aan de telefoon heb.

Progressief, als in dat het alleen maar erger wordt?, zegt ze.

Kut Gaab en bedankt dat wilde ik ook even niet horen..........

Sorry dat ik het woord in de mond heb durven nemen, zeg ik haar, niet dat we het niet al wisten maar soms wil je het gewoon even vergeten, liever vaker dan dat.

Daar gaat de droom van mijn man om ooit eens met een busje de wereld rond te trekken als de kinderen de deur uit zijn, ik ga dat niet halen met deze progressieve ziekte, zegt ze.

O ja wel, zeg ik, je bent dan gek genoeg om die reis te ondernemen!

Jaaaaa, dat is waar!

We lachen om dit toekomst perspectief, kom op zeg als je dan toch gek wordt uiteindelijk doe er dan maar wat leuks mee.

Toch kan ik de zwaaiende dame op de oudere afdeling niet uit mijn systeem krijgen, haar vrolijke lach blijft mij gelukkig ook bij, prettig gestoord oud worden is dat zo erg?

Geen idee al is het waarschijnlijk en met een beetje geluk mijn voorland......

Constant reminder

Wat!, je hebt mijn advies niet opgevolgd, zeg ik lachend als ik naar het schilderij kijk wat ik zelf heb gemaakt en wat aan haar muur hangt.

Ik ben in het kantoor van mevrouw de psychiater, en heb net mijn kopje slappe thee op tafel gezet en mijn jas over de vrije stoel gegooid.

Het is aan mij om een advies wel of niet op te volgen, is haar antwoord.

Ja dat geldt voor een ieder bedenk ik mij als ik naar het onderwerp van gesprek kijk.

Bijna twee jaar geleden liep ik haar kantoor binnen met een in bruin pakpapier verpakt geschenk.

Voor mij?, vroeg ze verbaasd toen ik het op tafel legde.

Blij verrast pakt ze het schilderij uit, ondertussen leg ik haar uit dat het een relatie geschenk is van haar klant als dank voor een jaar samenwerking waar ik mee kan leven en die ik nog niet kende binnen de GGZ.

Een paar weken gelden had ik een discussie met haar via de mail, het ging over haar gevoel- kalender het feit dat ze haar gevoel volgt als het gaat om mensen die ze een tijd niet heeft gesproken.

Maak dat de kat wijs schrijf ik haar.

Natuurlijk, zegt mijn beste vriendin, hoeveel klanten heeft ze?, alsof ze van al haar klanten bij kan houden wanneer ze wie spreekt en hoe lang geleden het is, wat een Pinokkio verhaal.

Het feit dat ik dagelijks tegen je schilderij aankijk is ook een constante reminder, ik haar weerwoord op mijn maak dat de kat wijs opmerking, per mail.

Het was ook de bedoeling dat je het ergens in een stoffige hoek zou zetten, niet om het op te hangen! Is mijn reactie.

Zonde van de lijst, schrijft ze met een :) erachter.

Dan adviseer ik je de lijst te houden en de tekening te vervangen voor zo'n inktvlek waar jullie van alles uit halen :) mail ik terug.

Maar mijn advies heeft ze dus niet opgevolgd, de beeltenis van die bipolaire schilder hangt nog steeds aan haar muur.

Weet je dat je schilderij veel mensen op valt, en dat ik vaak de vraag krijg wie jij ben als ze het onderschrift lezen, zegt ze als we aan tafel zitten.

Ik kijk naar het onderschrift,

'leren leven met wisselende stemmingen een kunst opzicht',

heb ik erbij geschreven, doelend op de kunstenaar die ik ooit natekende als schets voor een teken opdracht op de middelbare school maar die ik uiteindelijk heb bijgewerkt met pen en inkt en goed genoeg vond om van een lijst te voorzien.

O ja, ik zie dat ik mijn naam er onder heb geschreven, zeg ik, dom maar ik ging er vanuit dat hij niet in je spreekkamer kwam te hangen die stoffige hoek die had ik voor ogen toen ik je als gebaar voor een jaar goede samenwerking deze tekening gaf.

Voor mij is je tekening een reminder voor het belang dat medicijnen soms dusdanige bijwerkingen hebben dat het ondragelijk worden voor de patiënt.

O?

Ja, zegt ze, laatst had ik een patiënte die lerares wiskunde is en niet kon leven met Lithium omdat ze niet zonder trillende handen wat op het bord kon schrijven, ik moest toen denken aan jou motivatie om geen Lithium te slikken, je kon geen rechte lijnen meer trekken en dat is onacceptabel voor jou en voor het werk wat je doet, soms zijn de bijwerkingen zo erg dat het de werking van het medicijn overstemmen.

De fijne lijnen van de tekening volgde ze met haar vinger twee jaar gelden, wat knap gemaakt, en zo fijn getekend was haar opmerking.

Ja, zei ik haar destijds, ik kan niet leven met trillende handen ik heb mijn handen nodig om schetsen te maken voor mijn klanten, dat gaat niet met bepaalde medicijnen, daarom ben ik er mee gestopt en heb mezelf een andere manier van leven aangeleerd waarmee ik kan leven met eventueel een minimum aan medicijnen die ik nodig heb voorzover het mogelijk is..

Bijzonder hoe zij tegen mijn tekening aankijkt, over een paar maanden verhuisd de poli naar een nieuw gebouw, daar mogen ze niks meer aan de muur hangen vertelt ze mij.

Mooi! Is mijn reactie dan krijgt mijn tekening toch de plek die ik voor ogen had, die stoffige hoek, dan hoef je niet meer constant tegen die reminder aan te kijken.

Ze kan er wel om lachen.

Maatwerk

Daar had iemand moeten staan!

Ik sla de bal keihard langs de lijn de achterlijn over, in mijn frustratie en om iets duidelijk te maken verspeel ik met voor mijn gevoel met goede bedoeling de mogelijkheid om effectief opbouwend bezig te kunnen zijn.

Ja en als jij beter had verdedigd dan stonden we nu niet achter!, is de reactie van mijn teamgenoot op mijn bal in het niks.

Wat! Ik neem aan dat je als je goed over je woorden nadenkt dat je ze even terug neemt, alsof ik in mijn eentje er voor kan zorgen dat we niet verliezen dit is en teamsport dame!

Gaab, mijn reactie was een gevolg op het feit dat je tot drie keer toe een kut opmerking maakte als je een bal sloeg op een voor jou logische plek waar ik niet stond.

Je was als ik eerlijk ben niet te harde afgelopen wedstrijd, vandaar mijn kut opmerking ik was je even zat.

Ik bel haar om mede te delen dat ik niet kan komen trainen omdat manlief een beurs heeft en laat thuis is maar ook om de irritatie die duidelijk wederzijds aanwezig was de afgelopen wedstrijd te bespreken, ik heb een hekel aan onuitgesproken irritaties die een eigen leven kunnen gaan leiden, er over praten kan wederzijds inzicht geven.

Dit was de wedstrijd van vorige week ik was net gestopt met medicijnen, vond het goed genoeg gaan om af te bouwen, maar vergat even welke input het medicijn vrije leven op mij heeft, de nuance of demping die de pillen geven is vrij snel weg dat werd mij weer eens duidelijk.

Het was een zwaar weekje de afgelopen week ik had een afspraak met mevrouw de psychiater, het onderwerp staat mij ergens niet aan al weet ik dat ik er goed aan doe om voor mij en mijn omgeving duidelijke afspraken vast te leggen in een zelfbindingsverklaring.

Ik presteer het om drie keer fout te rijden op weg naar de afspraak die ik aan het einde van mijn werkdag met haar gemaakt heb.

Zie je wel Gaab je onderbewuste wil eigenlijk niet daarom rijdt je deze jou toch wel bekende weg tot drie keer fout.

Ondanks dat ik drie keer moet keren kom ik een kwartier te vroeg op de poli, waar je tegenwoordig keurig bij de hoofd balie moet melden wat je komt doen.

Wat een onzin normaal liep ik door naar wachtkamer 2 en wachten tot ze kwam al moet ik zeggen het heeft een voordeel de psych staat al te wachten als ik door het labyrint van gangen de wachtkamer bereik, blijkbaar had ze geen afspraak voor die met mij.

Ja jij bent altijd op tijd, zegt ze na de groet.

Ik ben altijd te vroeg, zodat ik zeker weet dat ik op tijd ben, ik heb een hekel aan te laat komen en aangezien ik van mijn werk kom moest ik rekening houden met drukte op de ring die heel erg meeviel, vandaar.

Ze heeft blijkbaar besloten om het extra kwartiertje niet te gebruiken om eerder klaar te zijn met hetgeen de basis van onze afspraak is, de verklaring.

Ze neemt de tijd voor een praatje pot, tenniste zo voelt het.

We hebben het uitgebreid over mijn werk wat ik doe en hoe ik ooit in de keuken branche terecht ben gekomen.

Jij levert maatwerk zegt ze op een gegeven moment als conclusie, je verwacht dat mensen jou ook maatwerk leveren.

Is dat vreemd?, ik neem aan dat je doelt op deze aandoening.

Deze ziekte is heel individueel en zeer divers daar kan je geen standaard protocol op loslaten, dat jullie niet anders kunnen door het kostenplaatje dat is jammer, ik denk dat mensen veel beter geholpen zouden zijn als er meer aandacht was voor hun persoonlijke ziekte beleving en individuele ziekte verschijnselen.

Maatwerk ze heeft gelijk ik ben gewent om mensen te voorzien van een uniek ontwerp voor hun keuken, een vertaling van hun wens die past in hun ruimte.

Mijn manier van werken levert mijn klant veel op maar ook als ik kijk naar wat ik verwacht van de GGZ, dan heeft mijn manier van maatwerk verwachten mij veel opgeleverd.

Inmiddels heb ik drie jaar deze mevrouw de psychiater, ze heeft mij de ruimte gegeven om na te denken over wat ik van de niet gewenste maar helaas noodzakelijke zorg die zij bieden kan gebruiken.

Gaab, wat was jij lekker bezig vandaag zeg!, mooie strakke ballen precies in de stick!

Mijn teamgenotes en ik hebben een lekker balletje in het laag hangende zonnetje gespeeld al hebben wij weer niet gewonnen het was een goede wedstrijd.

Een week later een week na het stoppen met medicijnen wanneer er weer meer nuance terugkomt bij mij, maar ook dankzij een goed gesprek met de psych over maatwerk, besef ik dat ik ook op het veld maatwerk moet leveren.

De bal iets langer vasthouden goed kijken waar mijn teamgenotes staan, niet verwachten dat ze daar staan waar ik wil dat ze staan, maar hun aanspelen in hun stick op hun gewenste plek om te ontvangen dat is

maatwerk...

Socialite

WTF is een socialite?

Bij NU.nl komt de term vaak voor, het komt er op neer dat dit mensen zijn die geen pepernoot hebben gepresteerd in de zin dat ze goed kunnen acteren schrijven of een of ander iets bijzonders hebben gedaan waardoor ze beroemt zijn geworden.

Deze mensen kennen mensen die belangrijk zijn en struinen alle belangrijke feesten af.

Het is dus de sociale elite begrijp ik, ze hebben blijkbaar iets wat men leuk vindt, of veel geld om zich in te kopen in de 'in crowd'.

Sociaal ik ben het eigenlijk niet zo ik struin niet de buurt feestjes af of ga naar elk feest wat er gegeven wordt.

Volgende week is het feest op de hockey club, zegt mijn buurvrouw, die wel naar elk wat maar enigszins op een feestelijk lijkend evenement gaat.

Van feestweek in ons dorp of omliggende dorpen, tot pramen race tot het plaatselijke bloemencorso, de buurt borrels die wij vooral in het begin toen wij in deze nieuwbouw wijk kwamen wonen veelvuldig hadden, zij gaat er nog steeds heen wij bedanken inmiddels al vele jaren uiteindelijk stoppen de meeste mensen met uitnodigen gelukkig.

Ga je mee?, lekker dansen en lachen!,vraagt de buuf, onze plaatselijke socialite en hockey moeder.

Mja, best leuk, welke dag is het?

Zaterdag.

O, nee ik heb een wedstrijd de volgende dag, dat is te veel van het goede.

Jezus Gaab, dat kan toch wel voor een keer!, ze kijk mij met veel onbegrip aan.

Ze heeft geen idee wat een feestavond met mij doet, en ze kan het ook niet weten maar feestjes hoe leuk ik ze ook vind blijven dagen in mijn hoofd na dreunen, hoe harder de muziek hoe meer mensen en dus indrukken die ik op een avond meemaak hoe langer de duur van herstel is.

Ik moet keuzes maken een avond feesten kan maar dat betekend wel een paar dagen rust daarna, dus niet de volgende dag op het hockeyveld een wedstrijd willen spelen wat ook veel indruk op mij maakt.

En, en gaat niet het is of, of.

Het is een keuze die ik moet maken of een avond uit mijn dak gaan met waarschijnlijk iets te veel drank of een gezond partijtje hockey met mijn team genoten.

Ik kies het laatste.

Gelukkig is manlief ook geen socialite, hij heeft altijd een kleine intieme vriendenkring gehad, hij heeft geen behoeft aan veel contacten, veel minder dan ik, ik was vroeger wel een redelijke socialite, feesten en beesten noemde ik het vroeger.

Nachten doortrekken ik kon dat vroeger en vervolgens de volgende dag gewoon een partijtje hockey spelen, no problem.

En nu niet denken dat Gaab een stille teruggetrokken muis is geworden sinds de diagnose.

Zeker niet, ik ben nog steeds een feestje in de omgang al doe ik het tegenwoordig veel kleinschaliger/gedoseerd.

Onze vriendenkring is klein en overzichtelijk, hoofd en bijzaak leer je scheiden als je wordt geconfronteerd met een heftige ziekte er zijn gelukkig weinig eigenlijk geen afvallers na de diagnose.

Slechts de oppervlakkige buurt borrels behoren tot het verleden en dat vinden wij niet erg.

Het slappe geouwehoer over niks is niet het contact wat manlief en ik hebben met onze echte vrienden ik kan met hen gewoon praten over de ziekte wat ik gelukkig niet meer hoef uit te leggen, en waar ik gelukkig steeds minder over praat omdat de normale dingen in het leven steeds meer de overhand nemen.

Gekscherend zeg ik weleens tegen manlief; wij zijn sociaal vaardig maar sociaal zijn we niet.

En dat klopt socialites als in de zin dat wij alle populaire feestjes aflopen dat doen wij niet.

We houden wel van sociale contacten maar dan op kleine schaal met mensen waar we echt om geven.

K&M (en dan niet de werf) we komen naar jullie toe deze winter met wat schalen Surinaams eten ;)

Hik

Boe! Roep ik onverwachts naar kindje.

En werkt het?

Nee, hikt ze

Witte schimmel, witte schimmel denk aan een witte schimmel.

Hik.

Oké deze werkt ook niet.

Hik, nee.

Maar je moet het wel herhalen.

Hik, witte schimmel witte, hik, schimmel.

Twee glazen water werkt ook.

Hik, en je adem, hik, inhouden toch ook?

Ja maar niet te lang hoor, ik hoor je liever hikken dan dat ik je nooit meer hoor hikken, goed?

Ik hik ook als ik mij prik en dan ben ik een sikkepit wat ik ook niet pik.

Ik hik ook als ik mij prik en dan ben ik een sikkepit wat ik ook niet pik.

Mam de hik is weg!

Het zelf verzonnen anti hik versje werkt soms.

De hik verwoorden en vervormen kan een heilzame anti-hik werken hebben..

Ik hik tegen andere dingen aan overigens zou wensen dat ik daar een versje voor kon schrijven die mijn hik gevoel voor mij ging oplossen.

Ik hik aan tegen die prik die ik liever niet zou hebben als in de prik die in je neus borrelt als je te snel een glas gazeuse houdend frisdrank drinkt, dat gevoel.

Doe ik er wel goed aan om mijn leven in de handen van mijn omgeving te leggen?

Wat als ik mij slechts tijdelijk verslik in mijn hik hoe gaan ze dan om met het feit dat ik in de hik bijna stik maar toch ook weer niet.

Voor het geval u mij nu niet meer begrijpt zal ik het verklaren, ik hik soms in slechte periodes tegen het leven aan, er zijn momenten in mijn leven dat het beter is dat ik even niet alleen gelaten wordt omdat ik dan niet voor mijzelf of mijn gebrek aan gevoel van levensvreugde kan instaan.

Het is dan weg, ver ver weg.

De hik die het leven zichtbaar maakt als in een oprisping van een over actief middenrif ontbreekt dan compleet.

Ik heb besloten dat ik mij daar tegen ga beschermen.

Ik zou toch niet willen eindigen als Antonie Kamerling, ik zie mijn man al als een Isa Hoes verklaren dat het nu eenmaal zo is, dat de dood onvermijdelijk is als je deze stoornis hebt.

Ik begrijp haar best, ze spreekt uit zelfbescherming en om het tragische feit wat haar gezin is overkomen voor zichzelf een plekje te geven.

Ik kan daar wel inkomen en ergens alleen maar hopen dat mijn man, mocht het ooit voorkomen niet zo gaat praten.

Als ik Isa zou moeten geloven dan is de ziekte onvermijdelijk dodelijk, ik zie mijn man het al verklaren naar zijn naasten.

Kijk maar, zie maar het kon niet anders ze was bipolair en ze is daarom vroegtijdig dood, gelukkig ze heeft haar rust gevonden, het is beter zo voor ons en ons gezin.

Not.

Als je er wat aan kan doen doe het dan, Antonie was niet meer te redden zijn diagnose kwam te laat, dat is jammer voor hem en zijn gezin, maar in mijn geval is het anders ik heb het geluk gehad dat mijn pogingen voor de diagnose vruchteloos zijn gebleven, in de zin dat ik nog wel elke ochtend niet fris maar soms wel fruitig opsta.

Dat wil ik graag zo houden, maar hoe?

Daar hik ik dus tegen aan ik weet wel hoe, ik weet wel dat ik er beter aan doe om mijn leven, als het moet, ik het beter in de handen van mijn omgeving kan leggen, omdat zij dan beter weten hoe ik kan blijven hikken tegen het leven..

Hik, al ben ik sip geef mij een prik, dan kom ik uit mijn dip.

Dat is een beter versje voor mij al hik ik aan tegen het feit dat ik een stukje van mijzelf moet neerleggen in de verantwoordelijke handen van mijn naasten.

Hik, au het doet pijn in mijn middenrif.

Basic

Daar moeten we echt meer op oefenen, zegt een teamgenoot, wat zonde dat we daar niet meer uit hebben gehaald en er niet uit hebben gescoord!

We zitten in de dug-out de wedstrijd is afgelopen het verlies is duidelijk.

Waar moeten we op oefenen?, vraagt een laatkomer die nog een extra rondje uitliep.

De tip-in!, Gaab heeft wel drie keer een super schot de cirkel in geslagen en niemand was in staat de bal even de tip-in-het-goal te geven wat het alleen maar nodig had!

Ik had ze niet geteld net zo goed als ik de overige goede passen naar mijn team genoten niet tel. Voor mij is het recht in de stick aanspelen van een bal gewoon ik sla zuiver dat is mijn kracht vroeger al en blijkbaar ben ik het niet verleerd.

Voor mij is dit basic hockey spelen.

Basic is een raar woord en niet Nederlands, maar wel een term die ik graag gebruik, het is het putten uit je basis je begin situatie het geen je goed kan voor je zelf, je handelingen zijn vertrouwt ze komen uit je bron.

Als je de weg kwijt raakt en daar ben ik een paar keer erg goed in geweest dan vergeet je soms dat je een basic hebt, je poten zijn niet meer die steun voor die stoel ze zijn er gevoelsmatig onderuit gezaagd.

Je verliest niet geheel ten onterechte het vertrouwen in je eigen ik, in je eigen basis.

Waar blijf je waar ga je heen, die gedachte wordt troebel als je meerdere episodes meemaakt, wie en waarop kan ik nog vertrouwen als ik niet meer voor mijzelf mijn basic instinct terug kan vinden.

Dan begint de zoektocht die vele met de zelfde aandoening hebben afgelegd.

Wat gaat er voor je werken hoe accepteer je dat je anders moet leren functioneren.

Mijn basic was jaren weg, men probeerde met veel medicijnen mijn basis te rehabiliteren met weinig succes.

Ik was ver ver weg van de kleine dingen die goed voor mij zijn ik was het niet eens met de manier waarop men mijn basis opnieuw wilde inrichten om dat ik volgens hun een ernstige aandoening heb.

Stop maar, beste goed bedoelde maar voor mij niet werkende GGZ, ik ga het anders doen dacht ik drie jaar geleden, ik ga terug naar my basic.

Waar wordt jij gelukkig van Gaab, waar voel jij je goed bij.
Ik ben deze basic vragen aan mijzelf gaan stellen.
Ook toen mijn hersenen hele andere dingen wilde dan mijn basic mij ingaven bleef deze gedachte in mijn achterhoofd.

Mind setters welke zijn er voor mij?

Het was in het begin vooral mijn hersenen terug zetten in de wereld die ik ooit eens kende de wereld die weliswaar door de GGZ als niet normaal wordt gezien maar die gewoon een wereld voor mij is waarin ik altijd in heb kunnen functioneren.

Hoe vreemd ben je dan?

Werken en sporten mega belangrijk voor mij ik heb die harde pass geven die niet doelloos in de diepte verdwijnt maar bedoelt is om in de stick van mijn medespeler terecht te komen, en mijn medespeler zijn ik en mijn omgeving in dit geval.

Het is richten en focussen op wat goed voor je is al is het spelen met een blessure dat weet ik ook wel.

Het is voor mij mijn basic die ik weer gevonden heb de dingen die ik graag doe en waar ik mij goed bij voel.

En ik kan u zeggen ik voel me steeds meer mijzelf basic gezien dan.

Bla bla bla,

 Ik heb gewoon zin om titelloos te lullen over niks, gewoon om dat ik zin heb om een stukje in de ruimte te lullen.

Heeft het te maken met mijn stemming?

Zeker.

Ik sta elke morgen op met een big smile op mijn gezicht, het leven is fantastisch, zelfs met de veertig graden koorts die ik de afgelopen dagen had.

Lichamelijk ziek zijn is best fijn, je beseft dan dat je gewoon een mens bent als anderen, yes ik heb de griep!

Mijn lichaam roep mij terug ik moet een pas op de plaats maken, ik moet rusten al heeft mijn geest daar geen zin in mijn lichaam die in gevecht is met die dood normale bacteriën geeft aan dat het even niet meer kan, ik slaap zowaar bijna twee dagen dag en nacht, een unicum voor mij mag ik wat vaker de griep hebben? Heerlijk!

Alleen die pillen, paracetamol ik slik het niet graag wat een bittere troep bijna erger dan het slikken van lithium!

Ik heb het niet nodig ik geniet van de koude koorts rillingen, wat een heerlijk gevoel zeg!, ik waan mij op de noordpool, de opvolging is een uitbraak van hitte, zwetend drijft ik op die golven door mijn bed, het is een sauna in mijn slaapkamer kom maar op ik kan het hebben, gooi nog maar wat water op het vuur!

Wat is het lichaam toch een mooi instituut, het heeft de kracht om te vechten tegen die buitenaardse indringers, er is een strijd gaande je afweer is hard aan het werk en overwint, mits je redelijk gezond leeft, die bacteriën en virussen die binnen willen dringen wel.

Bla bla bla, ik lul maar wat als ik denk; waarom is het met een geestelijke ziekte dan anders, tegen wie vecht je dan?

Ik heb geen idee het is een soort auto-immuunziekte er zit iets verdomde verkeer in je eigen systeem, maar wat?

Geef mij maar de griep dan weet ik waar ik aan toe ben, die hersenen- fuckers, ik ben er redelijk klaar mee al geven ze mij een prima bijna euforisch gevoel ondanks dat ik nog met de na weeën van de invasie der bacteriën deal.

Het leven is mooi het leven is fantastisch ik maak weer de mooiste en bijna briljante ontwerpen voor mijn baas, de klanten lopen weg met mij en zeker niet weg bij mij ze hangen aan mijn lippen als ik ze uitleg welke creatieve creatie ik voor ze heb ontworpen.

Moet je je zorgen gaan maken als het zo goed gaat?

Ergens in mijn achterhoofd rinkelt een belletje uit het verleden, het verleden wat mij erop wees dat te veel creativiteit een teken kon zijn voor opkomende ontregeling, ik mocht het niet meer zijn, was ik het wel dan ging het zeker fout, het wijsvingertje van de GGZ zie ik vaag opsteken in mijn gedachte als ik naar de prachtige wolkenlucht waar ik van geniet kijk als ik naar huis rijdt.

Na regen komt zonneschijn, na regen komt een mooie helderheid, welke gekken hebben ooit bepaalt dat je niet meer bijna euforisch blij mag zijn als je een diagnose als de mijne hebt?

Waarom mag ik alleen maar een schim zijn van mijn eigen ik?

Omdat ik een paar keer ben doorgeslagen?

Bla bla bla, die schim dat wordt je als je je van dit soort gelul en bangmakerijen voorziet.

Wat is het toch zonde dat zoveel mensen hierin geloven, je mist je halve leven als je naar deze mensen luistert en vergeet je eigen gevoel te volgen.

Blablablablabla

Gewoon gelul van Gaab

Verbanden leggen

Wacht even, ze huilt nu echt ik bel je zo terug.

Ik leg snel de telefoon neer kindje is boven met twee vriendinnen aan het spelen, ze speelde iets met huilende baby's, maar het gehuil wat ik nu van boven hoor komen klinkt niet als een spel.

Dit is een echt, ik heb pijn, gehuil wat ik meteen herken als serieuze schade aan kindje.

In de slaapkamer ligt kindje op ons bed met haar handen om haar pijnlijke enkel de vriendinnetjes staan er wat beduusd bij te kijken.

Au! mama mijn enkel doet pijn zegt kindje met pijn in haar stem.

Haar enkeltje is licht gezwollen na wat testjes beoordeel ik het als licht verzwikt.

Ik smeer wat anti zwelling zalf op haar enkel en zwachtel het in met een verband.

Whow, wat kan je dat goed, zegt een van de vriendinnen.

Mijn mama is zuster geweest, zegt kindje trots.

En dat niet alleen, zeg ik met een grijns, ik heb zelf heel vaak mijn enkel verzwikt dus ik heb veel kunnen oefenen met verbanden leggen.

Verbanden leggen dat heb ik de laatste tijd vaak gedaan, niet alleen het enkeltje van kindje werd een paar dagen voorzien van een letterlijk verband in figuurlijke zin kon ik er ook een paar voor mijzelf zien.

Ik heb een redelijk lastige periode achter de rug, het ging op het kantje wat betreft de grens van mijn wisselende stemmingen, normaal kan ik het redelijk goed te lijf met contra gedrag en een lage dosering medicijnen, maar dit keer was het anders het begon te lijken op een gemengde episode, manische en depressieve klachten liepen door elkaar heen en daarnaast begon ik weer dingen te zien die er niet zijn, en dat is lastig en bijna niet te onder controle te houden.

De angst voor een heftige ontregeling bekroop mij, was het niet ooit zo begonnen? heb ik een vergelijkbare periode niet een einde aan mijn leven proberen te maken?

Heb ik dit keer wel de kracht om weer te blijven vechten? Of ben ik het nu echt zat en laat ik het leven maar lopen zoals het loopt, of niet.

Een naar gevoel bekoopt mij, ik ga het niet redden dit keer ik was moe gestreden kon geen rust meer vinden, wenste af en toe dat ik eeuwige rust kon krijgen in die bovenkamer die mij geen rust gunt.

Ik voerde veel gesprekken met mijn beste vriendinnen, zowel met mijn beste vriendin als mijn beste bipo vriendin, manlief liet ik zoveel mogelijk met rust die heeft het al druk genoeg met werk hij zit veel in het buitenland.

Gaab zo gaat het niet, je moet echt meer medicijnen slikken zeggen de dames onafhankelijk van elkaar ook manlief wilde niet op zakenreis als ik geen medicijnen slikte.

Gaab dit gaat zo niet langer, zegt hij voor zijn vertrek, je slikt die medicijnen of ik ga niet weg.

Daarnaast wil ik dat je duidelijke afspraken gaat maken met de GGZ, je kan van mij niet verwachten dat ik altijd ingrijp dat is iets wat jij zelf op papier moet gaan zetten voor ons en ons gezin.

Ik kan het verband wel leggen, ooit had ik een zelfbindings verklaring laten opstellen met daarin de voorwaarden waaronder men mocht ingrijpen met mijn toestemming.

Het was niet geheel vrijwillig deze verklaring ik heb het destijds laten opstellen omdat dit de enige manier was om onder een RM uit te komen.

Je moet er wel zelf achter staan, zegt mevrouw de psychiater nuchter.

Ik zit tegenover haar we bespreken de mail die ik op aandringen van mijn beste vriendin een dag voor de afspraak heb gestuurd, omdat zij en ik weten dat als ik dat niet doe ik dit onderwerp wat ik voornemens was te bespreken even vergeet als ik daar zit.

In de inhoud heb ik aangeven dat ik een zelfbindingsverklaring overweeg, een pijnlijk onderwerp voor mij waar ik het liever niet over heb, maar wel een noodzakelijk verband.

Als jij nu zegt dat je het overbodig vindt dan maak je mij blij, zeg ik met een grijns.

Nee , zegt ze met een glimlach, niet dat ik je nu zou laten opnemen met een RM hoor, je komt op de afspraken die wij maken je heb goed inzicht in je ziekte en slikt medicijnen als het nodig is.

Maar wat ik bedoel is dat je wel zelf achter deze verklaring moet staan, je moet het niet alleen doen voor je omgeving...

Dat is te veel gevraagd, onderbreek ik haar, ik doe het voor mijn omgeving niet eens zozeer voor mijzelf of toch wel ik wil nog niet dood maar weet dat ik zo psychotisch kan worden dat ik die wens wel heb.

Ik zie het als een stok achter mijn deur, een extra motivatie om te zorgen dat het goed blijft gaan maar ook als een stukje rust de wetenschap dat ik zelf kan bepalen hoe ik behandeld wens te worden als ik bijna van de wereld ben, en niet meer helder kan denken.

Je staat er dus achter, zegt de dame tegenover mij met een ernstig gezicht, goed laten wij de inhoud bespreken.

Zelfbinden is verbanden leggen als in nadenken over wat er fout kan gaan en hoe ik behandeld wens te worden als het mij niet meer lukt om de draak te verslaan, dan is het een rustgevende gedachte. Het is een zwachtel die stevigheid biedt om de enkel van je leven, het feit dat je alles hebt geregeld in de hoop dat het slechts een stoffig document wordt de zelfbindingsverklaring die ik afsluit voor mijn leven.

Liar Liar

Ik stem nooit meer, zegt mijn baas als hij het kantoor binnenloopt, wat een farce die verkiezingen!

Het regeerakkoord tussen PVDA en VVD is net bekend geworden, wederom worden de hard werkende boven modaal verdienende makkelijk uit te melken mens het hardst getroffen.

Sterker nog zij gaan er vet op achteruit terwijl de modale mens en de onder modale mens er op vooruit gaat!

En ik maar denken dat we met z'n allen de crisis gingen dragen iedereen dus en niet alleen de mensen met iets meer te besteden, mensen die hun geld in dure koophuizen heeft gestopt die in waarde dalen.

De PVDA mag dan wel iets minder stemmen hebben gehaald dan de VVD, in het regeerakkoord lijkt het net of dat niet zo is. Het akkoord is zo rood als het bloed wat onder de nagels van de rechtse kiezer vandaan wordt gehaald.

PVDA heeft de macht dat is duidelijk, het kan namelijk net zo goed een links kabinet vormen en dat wil Rutte voorkomen door veel water bij de rode wijn te doen.

Die Rutte heeft maar een doel en dat is premier blijven, dat is duidelijk.

Ik heb PVDA gestemd overigens, om twee redenen, ik ben het eens met het feit dat de krachtige schouders meer lasten moeten dragen in deze tijd van bezuinigingen ik ging er vanuit dat een ieder mee zou betalen aan de crisis de beter verdienende iets meer dan Jan Modaal prima maar een ieder zou zijn steentje bijdragen, daarnaast heeft de PVDA beloofd om de eigen bijdrage voor de GGZ af te schaffen.

Mijn man stemt VVD, ik vind dat wij een mooi evenwicht vertegenwoordigen hij denkt meer rechts ik meer links, ik kom uit een, weliswaar 'salon socialistisch' milieu hij uit een ondernemender gezin, we blijven beide trouw aan onze 'roots'.

Ik verheugde mij op een coalitie tussen VVD en PVDA, er zou een mooi evenwicht kunnen ontstaan tussen links en rechts en één ding is zeker de discriminerende eigen bijdrage voor de eerste lijn GGZ waar ik helaas gebruik van moet maken zou zeker van de baan zijn zowel de PVDA als de VVD hadden het in hun verkiezingsprogramma staan.

In het deelakkoord stond inderdaad dat de eigen bijdrage voor de GGZ van de baan was.

Her en der werd er te vroeg gejuicht, op een enkele scepticus na was men er van overtuigd dat de discriminerende regel van de baan was, het landelijke platform GGZ trok zelfs hun rechtszaak tegen de eigen bijdrage die zij hadden aangespannen tegen de staat in.

Liar Liar, bleek deze week wat een huichelaars zijn die twee breed lachende mannen van midden veertig , leugenaar maal twee!

De eigen bijdragen wordt tijdelijk afgeschaft in 2014 komt hij gewoon weer terug!, staat er in het regeerakkoord.

Ja, het komt wel terug, laat Lea Bouwmeester weten, maar wij garanderen dat de laagste inkomens niet de dupe worden, zij hoeven niet te betalen het wordt inkomens afhankelijk, net als de zorgverzekering premie.

Mijn mond valt open van verbazing dit zegt een dame, waar ik overigens op gestemd heb, die altijd heeft geroepen dat de maatregel discriminerend is en dat hij van de baan moet!

Ze lult nu even hard mee met haar baas nu de PVDA in de regering komt, wat een valse Farizeeër blijkt zij te zijn, de maatregel gaat helemaal niet van tafel, hij komt gewoon terug in een andere vorm!

Mevrouw Bouwmeester praat de regeling goed door te garanderen dat de lage inkomens niet de dupe worden, nou en daar moeten we nu blij van worden?

Kom op zeg dame!
Waar blijf je met je standpunt dat de regel discriminerend is?

Of wordt het zo dat in 2014 alle mensen met een chronische ziekte een eigen bijdrage moeten gaan betalen, dat zou ik eerlijk vinden.

Zo diabeet, MS lijder en ander chronische lichamelijke zieke jullie betalen vanaf nu naast je gewone eigen risico een extra bijdrage want dat moeten mensen met een chronische geestelijke ziekte ook.

Dat zou eerlijk zijn, deze mensen hebben net als ik niet gevraagd om een chronische ziekte maar wel gekregen ze kosten de maatschappij meer dan gemiddeld daar moet je dan toch ook gewoon extra voor betalen?

Nee natuurlijk niet, dat zou discriminerend zijn voor deze mensen deze regeling kan je alleen verkopen als het om geestelijk gestoorde gaat, die zijn gek genoeg en staan toch al buiten de maatschappij een schop die kant op dat is makkelijk, deze doelgroep is toch gek genoeg om deze regeling, naast die berg suf makende medicijnen die de meeste krijgen voorgeschreven, te slikken.

Ik stem niet meer zegt de baas nogmaals, het is zinloos het zijn loze belofte die ze maken, waar blijft die belofte van Mark dat als hij gaat regeren alle werkende mensen een bonus van duizend euro krijgen, het is gewoon een goedkope leugen geweest waarmee hij stemmen hoopte te winnen meer niet.

Ik stem de volgende keer op de partij van de dieren, zeg ik, geen idee wat ze in hun programma hebben staan iets over plof kippen geloof ik maar wat maakt het uit, ook zij zullen waarschijnlijk hun belofte niet nakomen als ze ooit gaan regeren, zij maken het zichzelf dan waarschijnlijk net zo makkelijk als de VVD en PVDA, de plofkip heeft geen stem net als de chronische geestelijk zieke blijkbaar, daar lopen we gewoon overheen met wat valse beloften.

Goed hè, zeggen de heren lachend tegen elkaar hebben wij die gekken even goed gefopt!

Liar Lair, ik zou wensen dat net als in de film de politiek eens 24 uur niet zou kunnen liegen, en ook al willen ze het niet alleen maar de waarheid kunnen vertellen als het weer tijd is voor verkiezingen.