Voorland

Er was niks te doen destijds, niet voor een onrustige geest tenminste die goed genoeg werd bevonden om weer op de open afdeling te mogen vertoeven daar ze geen gevaar meer was voor zichzelf.

Ik dwaalden door de gangen, liep van het koffie apparaat naar de rokers ruimte buiten onder het afdakje en weer terug.

Ik probeerde een gesprek aan te gaan met een psychoot of een depressieve roker die bij elke haal aan haar sigaret waarschijnlijk hoopte dat ze dood ging.

Met mijn overactieve ziel onder mijn arm liep ik dagelijks naar het centrum van de stad, je moet toch iets.

Elke dag als ik door de schuifdeur het pand verliet zag ik haar zitten in haar kamer op de afdeling oudere psychiatrie aan de andere kant van het gebouw.

Een broze grijze dame die altijd vrolijk naar mij zwaaide, haar haar was verward haar gezicht was altijd in een fanatieke grijns getrokken, haar dunne armen met knokkelige vingers wuifde mij te gemoed, als er geen glas tussen ons had gezeten dan had ze mij waarschijnlijk omarmt.

Mijn voorland daar staat zij synoniem voor, ik weet ook wel dat ik in de verre toekomst haar plek ga innemen.

Als ik zolang als zij ga leven dan.

Ik heb mijn status met de GGZ gerehabiliteerd zo als dat zo mooi heet het komt er op neer dat ik weer on speaking terms ben met de hulpverlening, sterker nog ik ben bezig met het maken van afspraken voor als het echt niet goed meer gaat.

Dit moet ik gevoelsmatig doen voor mijzelf, de afgelopen maanden hebben mij dat geleerd.

Ik heb mijn wens uitgesproken en mijn hulpverlener is er bijna dol enthousiast mee aan de slag gegaan.

Ik heb haar een jaar niet gezien maar omdat ik heb aangegeven dat ik dit document wil aanmaken zie ik haar inmiddels eens in de twee weken, en ik moet eerlijk zeggen dat is te veel van het goede.

Ik kan slecht tegen de GGZ en waarom?, dat zal ik u vertellen.

Elke keer dat ik daar kom wordt ik weer met mijn neus op het feit gedrukt dat ik blijkbaar niet normaal ben, dat ik behept ben met een geestelijke aandoening, en zeg nou eerlijk wie wordt daar nu vrolijk van, ik niet in ieder geval.

Het irritante van mevrouw de psychiater is dat ze het niet kan nalaten om mij elke keer weer tussen neus en lippen door te wijzen op het feit dat het een ernstige ziekte is.

Van de week was haar top opmerking;

'het is een progressieve ziekte'.

Ik vind het zo kut om dat te horen, zeg ik tegen mijn beste bipo vriendin als ik haar aan de telefoon heb.

Progressief, als in dat het alleen maar erger wordt?, zegt ze.

Kut Gaab en bedankt dat wilde ik ook even niet horen..........

Sorry dat ik het woord in de mond heb durven nemen, zeg ik haar, niet dat we het niet al wisten maar soms wil je het gewoon even vergeten, liever vaker dan dat.

Daar gaat de droom van mijn man om ooit eens met een busje de wereld rond te trekken als de kinderen de deur uit zijn, ik ga dat niet halen met deze progressieve ziekte, zegt ze.

O ja wel, zeg ik, je bent dan gek genoeg om die reis te ondernemen!

Jaaaaa, dat is waar!

We lachen om dit toekomst perspectief, kom op zeg als je dan toch gek wordt uiteindelijk doe er dan maar wat leuks mee.

Toch kan ik de zwaaiende dame op de oudere afdeling niet uit mijn systeem krijgen, haar vrolijke lach blijft mij gelukkig ook bij, prettig gestoord oud worden is dat zo erg?

Geen idee al is het waarschijnlijk en met een beetje geluk mijn voorland......