Verbanden leggen

Wacht even, ze huilt nu echt ik bel je zo terug.

Ik leg snel de telefoon neer kindje is boven met twee vriendinnen aan het spelen, ze speelde iets met huilende baby's, maar het gehuil wat ik nu van boven hoor komen klinkt niet als een spel.

Dit is een echt, ik heb pijn, gehuil wat ik meteen herken als serieuze schade aan kindje.

In de slaapkamer ligt kindje op ons bed met haar handen om haar pijnlijke enkel de vriendinnetjes staan er wat beduusd bij te kijken.

Au! mama mijn enkel doet pijn zegt kindje met pijn in haar stem.

Haar enkeltje is licht gezwollen na wat testjes beoordeel ik het als licht verzwikt.

Ik smeer wat anti zwelling zalf op haar enkel en zwachtel het in met een verband.

Whow, wat kan je dat goed, zegt een van de vriendinnen.

Mijn mama is zuster geweest, zegt kindje trots.

En dat niet alleen, zeg ik met een grijns, ik heb zelf heel vaak mijn enkel verzwikt dus ik heb veel kunnen oefenen met verbanden leggen.

Verbanden leggen dat heb ik de laatste tijd vaak gedaan, niet alleen het enkeltje van kindje werd een paar dagen voorzien van een letterlijk verband in figuurlijke zin kon ik er ook een paar voor mijzelf zien.

Ik heb een redelijk lastige periode achter de rug, het ging op het kantje wat betreft de grens van mijn wisselende stemmingen, normaal kan ik het redelijk goed te lijf met contra gedrag en een lage dosering medicijnen, maar dit keer was het anders het begon te lijken op een gemengde episode, manische en depressieve klachten liepen door elkaar heen en daarnaast begon ik weer dingen te zien die er niet zijn, en dat is lastig en bijna niet te onder controle te houden.

De angst voor een heftige ontregeling bekroop mij, was het niet ooit zo begonnen? heb ik een vergelijkbare periode niet een einde aan mijn leven proberen te maken?

Heb ik dit keer wel de kracht om weer te blijven vechten? Of ben ik het nu echt zat en laat ik het leven maar lopen zoals het loopt, of niet.

Een naar gevoel bekoopt mij, ik ga het niet redden dit keer ik was moe gestreden kon geen rust meer vinden, wenste af en toe dat ik eeuwige rust kon krijgen in die bovenkamer die mij geen rust gunt.

Ik voerde veel gesprekken met mijn beste vriendinnen, zowel met mijn beste vriendin als mijn beste bipo vriendin, manlief liet ik zoveel mogelijk met rust die heeft het al druk genoeg met werk hij zit veel in het buitenland.

Gaab zo gaat het niet, je moet echt meer medicijnen slikken zeggen de dames onafhankelijk van elkaar ook manlief wilde niet op zakenreis als ik geen medicijnen slikte.

Gaab dit gaat zo niet langer, zegt hij voor zijn vertrek, je slikt die medicijnen of ik ga niet weg.

Daarnaast wil ik dat je duidelijke afspraken gaat maken met de GGZ, je kan van mij niet verwachten dat ik altijd ingrijp dat is iets wat jij zelf op papier moet gaan zetten voor ons en ons gezin.

Ik kan het verband wel leggen, ooit had ik een zelfbindings verklaring laten opstellen met daarin de voorwaarden waaronder men mocht ingrijpen met mijn toestemming.

Het was niet geheel vrijwillig deze verklaring ik heb het destijds laten opstellen omdat dit de enige manier was om onder een RM uit te komen.

Je moet er wel zelf achter staan, zegt mevrouw de psychiater nuchter.

Ik zit tegenover haar we bespreken de mail die ik op aandringen van mijn beste vriendin een dag voor de afspraak heb gestuurd, omdat zij en ik weten dat als ik dat niet doe ik dit onderwerp wat ik voornemens was te bespreken even vergeet als ik daar zit.

In de inhoud heb ik aangeven dat ik een zelfbindingsverklaring overweeg, een pijnlijk onderwerp voor mij waar ik het liever niet over heb, maar wel een noodzakelijk verband.

Als jij nu zegt dat je het overbodig vindt dan maak je mij blij, zeg ik met een grijns.

Nee , zegt ze met een glimlach, niet dat ik je nu zou laten opnemen met een RM hoor, je komt op de afspraken die wij maken je heb goed inzicht in je ziekte en slikt medicijnen als het nodig is.

Maar wat ik bedoel is dat je wel zelf achter deze verklaring moet staan, je moet het niet alleen doen voor je omgeving...

Dat is te veel gevraagd, onderbreek ik haar, ik doe het voor mijn omgeving niet eens zozeer voor mijzelf of toch wel ik wil nog niet dood maar weet dat ik zo psychotisch kan worden dat ik die wens wel heb.

Ik zie het als een stok achter mijn deur, een extra motivatie om te zorgen dat het goed blijft gaan maar ook als een stukje rust de wetenschap dat ik zelf kan bepalen hoe ik behandeld wens te worden als ik bijna van de wereld ben, en niet meer helder kan denken.

Je staat er dus achter, zegt de dame tegenover mij met een ernstig gezicht, goed laten wij de inhoud bespreken.

Zelfbinden is verbanden leggen als in nadenken over wat er fout kan gaan en hoe ik behandeld wens te worden als het mij niet meer lukt om de draak te verslaan, dan is het een rustgevende gedachte. Het is een zwachtel die stevigheid biedt om de enkel van je leven, het feit dat je alles hebt geregeld in de hoop dat het slechts een stoffig document wordt de zelfbindingsverklaring die ik afsluit voor mijn leven.