Constant reminder

Wat!, je hebt mijn advies niet opgevolgd, zeg ik lachend als ik naar het schilderij kijk wat ik zelf heb gemaakt en wat aan haar muur hangt.

Ik ben in het kantoor van mevrouw de psychiater, en heb net mijn kopje slappe thee op tafel gezet en mijn jas over de vrije stoel gegooid.

Het is aan mij om een advies wel of niet op te volgen, is haar antwoord.

Ja dat geldt voor een ieder bedenk ik mij als ik naar het onderwerp van gesprek kijk.

Bijna twee jaar geleden liep ik haar kantoor binnen met een in bruin pakpapier verpakt geschenk.

Voor mij?, vroeg ze verbaasd toen ik het op tafel legde.

Blij verrast pakt ze het schilderij uit, ondertussen leg ik haar uit dat het een relatie geschenk is van haar klant als dank voor een jaar samenwerking waar ik mee kan leven en die ik nog niet kende binnen de GGZ.

Een paar weken gelden had ik een discussie met haar via de mail, het ging over haar gevoel- kalender het feit dat ze haar gevoel volgt als het gaat om mensen die ze een tijd niet heeft gesproken.

Maak dat de kat wijs schrijf ik haar.

Natuurlijk, zegt mijn beste vriendin, hoeveel klanten heeft ze?, alsof ze van al haar klanten bij kan houden wanneer ze wie spreekt en hoe lang geleden het is, wat een Pinokkio verhaal.

Het feit dat ik dagelijks tegen je schilderij aankijk is ook een constante reminder, ik haar weerwoord op mijn maak dat de kat wijs opmerking, per mail.

Het was ook de bedoeling dat je het ergens in een stoffige hoek zou zetten, niet om het op te hangen! Is mijn reactie.

Zonde van de lijst, schrijft ze met een :) erachter.

Dan adviseer ik je de lijst te houden en de tekening te vervangen voor zo'n inktvlek waar jullie van alles uit halen :) mail ik terug.

Maar mijn advies heeft ze dus niet opgevolgd, de beeltenis van die bipolaire schilder hangt nog steeds aan haar muur.

Weet je dat je schilderij veel mensen op valt, en dat ik vaak de vraag krijg wie jij ben als ze het onderschrift lezen, zegt ze als we aan tafel zitten.

Ik kijk naar het onderschrift,

'leren leven met wisselende stemmingen een kunst opzicht',

heb ik erbij geschreven, doelend op de kunstenaar die ik ooit natekende als schets voor een teken opdracht op de middelbare school maar die ik uiteindelijk heb bijgewerkt met pen en inkt en goed genoeg vond om van een lijst te voorzien.

O ja, ik zie dat ik mijn naam er onder heb geschreven, zeg ik, dom maar ik ging er vanuit dat hij niet in je spreekkamer kwam te hangen die stoffige hoek die had ik voor ogen toen ik je als gebaar voor een jaar goede samenwerking deze tekening gaf.

Voor mij is je tekening een reminder voor het belang dat medicijnen soms dusdanige bijwerkingen hebben dat het ondragelijk worden voor de patiënt.

O?

Ja, zegt ze, laatst had ik een patiënte die lerares wiskunde is en niet kon leven met Lithium omdat ze niet zonder trillende handen wat op het bord kon schrijven, ik moest toen denken aan jou motivatie om geen Lithium te slikken, je kon geen rechte lijnen meer trekken en dat is onacceptabel voor jou en voor het werk wat je doet, soms zijn de bijwerkingen zo erg dat het de werking van het medicijn overstemmen.

De fijne lijnen van de tekening volgde ze met haar vinger twee jaar gelden, wat knap gemaakt, en zo fijn getekend was haar opmerking.

Ja, zei ik haar destijds, ik kan niet leven met trillende handen ik heb mijn handen nodig om schetsen te maken voor mijn klanten, dat gaat niet met bepaalde medicijnen, daarom ben ik er mee gestopt en heb mezelf een andere manier van leven aangeleerd waarmee ik kan leven met eventueel een minimum aan medicijnen die ik nodig heb voorzover het mogelijk is..

Bijzonder hoe zij tegen mijn tekening aankijkt, over een paar maanden verhuisd de poli naar een nieuw gebouw, daar mogen ze niks meer aan de muur hangen vertelt ze mij.

Mooi! Is mijn reactie dan krijgt mijn tekening toch de plek die ik voor ogen had, die stoffige hoek, dan hoef je niet meer constant tegen die reminder aan te kijken.

Ze kan er wel om lachen.