Wat!, je hebt mijn advies niet
opgevolgd, zeg ik lachend als ik naar het schilderij kijk wat ik zelf
heb gemaakt en wat aan haar muur hangt.
Ik ben in het kantoor van mevrouw de
psychiater, en heb net mijn kopje slappe thee op tafel gezet en mijn
jas over de vrije stoel gegooid.
Het is aan mij om een advies wel of
niet op te volgen, is haar antwoord.
Ja dat geldt voor een ieder bedenk ik
mij als ik naar het onderwerp van gesprek kijk.
Bijna twee jaar geleden liep ik haar
kantoor binnen met een in bruin pakpapier verpakt geschenk.
Voor mij?, vroeg ze verbaasd toen ik
het op tafel legde.
Blij verrast pakt ze het schilderij
uit, ondertussen leg ik haar uit dat het een relatie geschenk is van
haar klant als dank voor een jaar samenwerking waar ik mee kan leven
en die ik nog niet kende binnen de GGZ.
Een paar weken gelden had ik een
discussie met haar via de mail, het ging over haar gevoel- kalender
het feit dat ze haar gevoel volgt als het gaat om mensen die ze een
tijd niet heeft gesproken.
Maak dat de kat wijs schrijf ik haar.
Natuurlijk, zegt mijn beste vriendin,
hoeveel klanten heeft ze?, alsof ze van al haar klanten bij kan
houden wanneer ze wie spreekt en hoe lang geleden het is, wat een
Pinokkio verhaal.
Het feit dat ik dagelijks tegen je
schilderij aankijk is ook een constante reminder, ik haar weerwoord
op mijn maak dat de kat wijs opmerking, per mail.
Het was ook de bedoeling dat je het
ergens in een stoffige hoek zou zetten, niet om het op te hangen! Is
mijn reactie.
Zonde van de lijst, schrijft ze met een
:) erachter.
Dan adviseer ik je de lijst te houden
en de tekening te vervangen voor zo'n inktvlek waar jullie van alles
uit halen :) mail ik terug.
Maar mijn advies heeft ze dus niet
opgevolgd, de beeltenis van die bipolaire schilder hangt nog steeds
aan haar muur.
Weet je dat je schilderij veel mensen
op valt, en dat ik vaak de vraag krijg wie jij ben als ze het
onderschrift lezen, zegt ze als we aan tafel zitten.
Ik kijk naar het onderschrift,
'leren leven met wisselende stemmingen
een kunst opzicht',
heb ik erbij geschreven, doelend op de
kunstenaar die ik ooit natekende als schets voor een teken opdracht
op de middelbare school maar die ik uiteindelijk heb bijgewerkt met
pen en inkt en goed genoeg vond om van een lijst te voorzien.
O ja, ik zie dat ik mijn naam er onder
heb geschreven, zeg ik, dom maar ik ging er vanuit dat hij niet in je
spreekkamer kwam te hangen die stoffige hoek die had ik voor ogen
toen ik je als gebaar voor een jaar goede samenwerking deze tekening
gaf.
Voor mij is je tekening een reminder
voor het belang dat medicijnen soms dusdanige bijwerkingen hebben dat
het ondragelijk worden voor de patiënt.
O?
Ja, zegt ze, laatst had ik een patiënte
die lerares wiskunde is en niet kon leven met Lithium omdat ze niet
zonder trillende handen wat op het bord kon schrijven, ik moest toen
denken aan jou motivatie om geen Lithium te slikken, je kon geen
rechte lijnen meer trekken en dat is onacceptabel voor jou en voor
het werk wat je doet, soms zijn de bijwerkingen zo erg dat het de
werking van het medicijn overstemmen.
De fijne lijnen van de tekening volgde
ze met haar vinger twee jaar gelden, wat knap gemaakt, en zo fijn
getekend was haar opmerking.
Ja, zei ik haar destijds, ik kan niet
leven met trillende handen ik heb mijn handen nodig om schetsen te
maken voor mijn klanten, dat gaat niet met bepaalde medicijnen,
daarom ben ik er mee gestopt en heb mezelf een andere manier van
leven aangeleerd waarmee ik kan leven met eventueel een minimum aan
medicijnen die ik nodig heb voorzover het mogelijk is..
Bijzonder hoe zij tegen mijn tekening
aankijkt, over een paar maanden verhuisd de poli naar een nieuw
gebouw, daar mogen ze niks meer aan de muur hangen vertelt ze mij.
Mooi! Is mijn reactie dan krijgt mijn
tekening toch de plek die ik voor ogen had, die stoffige hoek, dan
hoef je niet meer constant tegen die reminder aan te kijken.
Ze kan er wel om lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten