Bla bla bla,

 Ik heb gewoon zin om titelloos te lullen over niks, gewoon om dat ik zin heb om een stukje in de ruimte te lullen.

Heeft het te maken met mijn stemming?

Zeker.

Ik sta elke morgen op met een big smile op mijn gezicht, het leven is fantastisch, zelfs met de veertig graden koorts die ik de afgelopen dagen had.

Lichamelijk ziek zijn is best fijn, je beseft dan dat je gewoon een mens bent als anderen, yes ik heb de griep!

Mijn lichaam roep mij terug ik moet een pas op de plaats maken, ik moet rusten al heeft mijn geest daar geen zin in mijn lichaam die in gevecht is met die dood normale bacteriën geeft aan dat het even niet meer kan, ik slaap zowaar bijna twee dagen dag en nacht, een unicum voor mij mag ik wat vaker de griep hebben? Heerlijk!

Alleen die pillen, paracetamol ik slik het niet graag wat een bittere troep bijna erger dan het slikken van lithium!

Ik heb het niet nodig ik geniet van de koude koorts rillingen, wat een heerlijk gevoel zeg!, ik waan mij op de noordpool, de opvolging is een uitbraak van hitte, zwetend drijft ik op die golven door mijn bed, het is een sauna in mijn slaapkamer kom maar op ik kan het hebben, gooi nog maar wat water op het vuur!

Wat is het lichaam toch een mooi instituut, het heeft de kracht om te vechten tegen die buitenaardse indringers, er is een strijd gaande je afweer is hard aan het werk en overwint, mits je redelijk gezond leeft, die bacteriën en virussen die binnen willen dringen wel.

Bla bla bla, ik lul maar wat als ik denk; waarom is het met een geestelijke ziekte dan anders, tegen wie vecht je dan?

Ik heb geen idee het is een soort auto-immuunziekte er zit iets verdomde verkeer in je eigen systeem, maar wat?

Geef mij maar de griep dan weet ik waar ik aan toe ben, die hersenen- fuckers, ik ben er redelijk klaar mee al geven ze mij een prima bijna euforisch gevoel ondanks dat ik nog met de na weeën van de invasie der bacteriën deal.

Het leven is mooi het leven is fantastisch ik maak weer de mooiste en bijna briljante ontwerpen voor mijn baas, de klanten lopen weg met mij en zeker niet weg bij mij ze hangen aan mijn lippen als ik ze uitleg welke creatieve creatie ik voor ze heb ontworpen.

Moet je je zorgen gaan maken als het zo goed gaat?

Ergens in mijn achterhoofd rinkelt een belletje uit het verleden, het verleden wat mij erop wees dat te veel creativiteit een teken kon zijn voor opkomende ontregeling, ik mocht het niet meer zijn, was ik het wel dan ging het zeker fout, het wijsvingertje van de GGZ zie ik vaag opsteken in mijn gedachte als ik naar de prachtige wolkenlucht waar ik van geniet kijk als ik naar huis rijdt.

Na regen komt zonneschijn, na regen komt een mooie helderheid, welke gekken hebben ooit bepaalt dat je niet meer bijna euforisch blij mag zijn als je een diagnose als de mijne hebt?

Waarom mag ik alleen maar een schim zijn van mijn eigen ik?

Omdat ik een paar keer ben doorgeslagen?

Bla bla bla, die schim dat wordt je als je je van dit soort gelul en bangmakerijen voorziet.

Wat is het toch zonde dat zoveel mensen hierin geloven, je mist je halve leven als je naar deze mensen luistert en vergeet je eigen gevoel te volgen.

Blablablablabla

Gewoon gelul van Gaab