Het harnas

Het is bedoelt om je te beschermen, als pantser tegen het kwaad het wordt allang niet meer gedragen, die stalen huls uit de middeleeuwen, en toch zijn er mensen die het gewicht van het onmogelijke gewaad dagelijks met zich mee torsen...

Het beschermt tot op zekere hoogte maar het zal de zeer scherpe lans van de vijand met moeite afweren om toch niet door het schild te boren.

De mensen die dit pantser dragen weten dat, en dragen dagelijks de ongemakken van het nauw zittende pak wat zij onzichtbaar dagen, het harnas is niet te zien maar het voelt wel zo als je medicijnen slikt die je in het gareel moeten houden.

Deze week sprak ik twee mensen die gepantserd door het leven gaan.

De een via de lotgenoten lijn waar ik elke week een paar uur achter zit.

Ik heb al tijden contact met een leuke meid die enige tijd geleden de diagnose manisch depressief kreeg, ze wilde de aandoening zonder medicijnen tegen gaan maar werd continue terug gevloten door de ziekte en begon een rapide cycling (snel wisselen van stemmingen) te ontwikkelen, elke maandag belde ze, ze vroeg advies hoe ze het zonder medicijnen moest aanpakken, al pratende kwamen wij tot de conclusie dat het in haar geval wel verstandig was om het proces te stoppen met medicijnen, uit ervaring weet ik dat als het proces eenmaal is gestart dat rust en regelmaat alleen niet meer werkt en dat je het moet bijsturen of eerder dempen met pillen.

Afgelopen maandag belde ze na een lange tijd weer op, ze klonk rustig, de snelheid was uit haar stem, ze zit sinds een paar weken op de goede dosering, het gaat goed maar het voelt toch wel als een gevangenis, bekend ze mij.

De andere is vriend P, die melde mij net dat hij per direct met de antipsychotica is gestopt, hij kon niet meer tegen de bijwerkingen, hij voelt zich nu vrij en opgelucht, vrolijk en gezellig naar andere toe.

De zware last die hij dagelijks in medicijn vorm met zich me torste is van hem afgevallen.

Ik kan hem alleen maar waarschuwen voor het feit dat je niet in een keer het harnas van je af kan gooien maar dat je het stukje bij beetje er af moet pellen, eerst de arm en been bescherming dan de borst bescherming en als laatst de helm om het maar even plastisch uit te drukken.

Zoals het een goede bipolair betaamt luistert hij niet, hij voelt de vrijheid maar vergeet dat de lans van de onzichtbare tegenstander die diep in je hersenen geworteld zit ongenadig zal toeslaan in de vorm van een psychose.

Ooit stopte ik ook eens in een keer met het medicijn dat vriend P slikt, het leverde mij een enkeltje isoleercel op, ik mis een week uit mijn leven, maar als ik de rapportage terug lees bleek ik nog wel actief aanwezig te zijn.....

Mijn gedachte is bij deze mensen als ik morgen een gesprek met mevrouw de psychiater heb over het herstarten van het medicijn Lithium, het gevoel dat het slikken van deze medicijnen een onzichtbaar zwaar metalen harnas optrekt in mijn geest met alle ongemakken van dien, doet mij afvragen of ik het echt niet zonder kan, de vrijheid en blijheid, ga ik die niet missen?

Ik blijf het een moeilijke afweging vinden, veel mensen zeggen tegen mij dat ik het gewoon moet doen, maar hebben zij wel het benul hoe het voelt?

Nee, zij hebben geen harnas nodig, het knellende zware geval wat onzichtbaar is is hen niet bekend, de loden last die je inslikt en met je mee moet dragen, is pijnlijk en onzichtbaar aanwezig........