Leven met labels.

Op maandag middag zit ik achter de lotgenoten lijn voor de vereniging van manisch depressieve mensen en betrokkenen, ik doe dit vrijwillige werk inmiddels bijna twee jaar.

Toen het beter met mij ging na twee jaar onderhoud medicijn vrij te zijn besloot ik wat terug te doen voor mensen die net als ik worstelen met de ziekte door een luisterend oor te bieden, een paar uur in de week, inmiddels heb ik een aantal vaste bellers die weten dat ik er op maandag middag ben, het is leuk om regelmatig contact te hebben met deze mensen.

De lijn wordt de laatste tijd druk bezocht vooral door depressieve mensen.

Het is winter en vele behept met deze ziekte hebben last van winter depressies.

Ik vind dit de moeilijkste gesprekken omdat door de depressie de mensen die bellen bijna aangespoord moeten worden om wat te zeggen, vaak komt het gesprek stroef op gang maar uiteindelijk lukt het mij redelijk om de persoon te laten praten over het gevoel van onmacht en, het overkomt je, wat de depressie met zich mee brengt.

Soms moet ik op mijn tong bijten, als mensen traag spreken om niet te gaan invullen voor hen, het zijn vermoeiende gesprekken, en wat mij heel erg opvalt dat het wel eens lijkt of sommige van deze mensen vinden dat ze depressief moeten zijn omdat het bij de ziekte hoort.

Ik zal een voorbeeld geven, vandaag belde een vrouw, ze had in korte tijd twee begrafenissen gehad en dus is ze nu depressief, zegt ze.

O wat vervelend, zeg ik, je bent twee dierbare verloren in korte tijd......

Nee hoor, zegt ze opgewekt, het was een oud collega van mijn man en een oud tante die ik nauwelijks kende, maar ja je weet het hé dit zijn 'life events', dan krijg je een depressie.

Verbouwereerd en geïntrigeerd luister ik naar het relaas van deze vrouw. Wat?

Mag ik vragen hoe u zich voelt in de depressie?

Nou gewoon ik heb niet zo veel zin in dingen, en ik ben moe, dat is het eigenlijk, maar nu moet ik ophangen, zegt ze monter, ik ga zo nog even boodschappen doen en dan komt mijn vriendin gezellig even thee drinken, bedankt voor het gesprek!

Ik staar verbaast naar de telefoon en vraag mij af in hoeverre het label manisch depressiviteit een vreemd stempel drukt op mensen, hoe gezond is het eigenlijk om mensen te labelen is het niet zo dat er mensen als deze vrouw daar naar gaan leven?

Ik ben gelukkig weer een label kwijt naast de manisch depressieve stoornis heeft er jaren de persoonlijkheidsstoornis borderline in mijn dossier gestaan, en waarom?

Niet omdat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis heb maar omdat ik een lastige klant ben die niet zomaar alles aanneemt wat mij verteld wordt, en dan heb je dit label snel te pakken in de psychiatrie.

Om vast te stellen of ik inderdaad een borderliner, zoals ze in de volksmond worden genoemd ben, is er toen ik bij de poli kwam waar ik inmiddels vijf jaar zit, zonder het mij medegedeeld een persoonlijkheidstest afgenomen om vast te stellen of ik een borderliner ben.

Ik bleek absoluut geen borderliner te zijn, toch liet mevrouw de psychiater onder het kopje persoonlijkheidsstoornis; trekken van cluster B, waaronder borderline valt staan.

Het is weliswaar een afgezwakte variant van borderline maar ik was het niet met haar eens, vroeg haar dan ook wat ze daar mee bedoelde.

Je kan nogal eens fel en soms ongepast uit de hoek komen, is haar antwoord.

Ik heb zin om fel en ongepast uit de hoek te komen, maar bedenk mij dat ik dan alleen maar bevestigend bezig ben.

Dat ik een temperamentvol karakter heb en mijn ongenoegen vaak wat ongenuanceerd ventileer omdat ik mijn buik vol heb van jullie, lijkt mij geen stoornis slechts een normale reactie op alles wat ik met jullie heb meegemaakt...,is mijn iets meer genuanceerde reactie.

Ik zou toch maar een denken dat ik een borderliner was, dat ik de wereld zwart wit mag zien in goed en fout zonder nuance, mijn vrienden aantrekken en afstoten en af et toe hysterisch mag zijn van mijzelf omdat dat bij het ziektebeeld hoort, that is so not me....

Net zo goed als ik niet elke 'life event' beschouw als een potentiële ontregeling voor de aandoening waar ik wel last van heb, ik leef niet naar een label, weet alleen dat ik rekening moet houden met de mogelijkheid tot ontregeling maar dat het niet per definitie zo hoeft te zijn.

Vorige week kreeg ik mijn nieuwe behandelplan onder ogen.

Tot mijn genoegen is het label 'trekken van cluster B' uit mijn behandel plan geschrapt, zou dat komen omdat ik nu in haar ogen braaf meewerk en overweeg weer medicijnen te slikken?

Ik ga het haast denken.............