Twijfelaar

Dat ben ik dus absoluut niet, een twijfelaar, manlief daar in tegen juist wel, ik ben altijd die gene die knopen doorhakt als het gaat om beslissing, als in het verleden, ons huidige huis kopen of waar we heen varen met de boot of dat hij die jas nu wel of niet moet nemen, ik ben de eerste die zegt dat gaan we doen.

Er is slechts een punt waarin ik de grootste twijfel kont ben die er maar bestaat en dat is bij het gebruik van medicijnen die een invloed hebben op je psyche.

In periodes dat het minder gaat neem ik vaak een besluit, het gevoel dat ontregeling met zich meebrengt is overweldigend in negatieve zin.

Er moet wat gebeuren, denk ik dan zo houd ik het niet langer vol.

Ik onderken dan voor mijzelf dat ik wat moet gaan gebruiken iets wat rust geeft in die draaikolk van gedachten die mijn leven overheerst, ik zit er dan doorheen en kan nog amper functioneren.

Mevrouw de psychiater was vast blij met het telefoontje wat ik afgelopen december met haar pleegde, ik gaf aan weer medicijnen te willen slikken omdat het niet meer vol te houden was.

Eindelijk, zal ze hebben gedacht, eindelijk wordt ze verstandig en onderkent dat ze een ziekte heeft die alleen met medicijnen te bestrijden valt. De diagnose op AS 2, borderline trekken verdween meteen uit mijn dossier............

Ik moet zeggen dat het enigszins rust gaf in mijn hoofd het besluit om weer met medicijnen te beginnen, de support vanuit het thuisfront en mijn vriendenkring was groot, ik hoefde alleen nog even langs het laboratorium om mijn bloed te laten testen en dan zou ik beginnen met Lithium.

Maar dan...,dan slaat de twijfel toe gestut door een periode van redelijke rust komen de twijfels naar boven, is het echt nodig?

Gooi ik nu niet vier jaren van hard werken zonder onderhoud medicijnen tegen de aandoening met een wel gemikte curve in de prullenbak,?

Kan ik die depressie die meestal volgt op een manie niet gewoon weer te lijf?

En wat nou als die depressie helemaal niet komt, slik ik dan voor niks die rommel?

Dat soort vragen, je weet namelijk niet of je een depressie krijgt en als je medicijnen slikt dan wordt dat hoofdstuk als het goed is afgedekt, maar wie zegt dat er niet voor deze keer geen depressie volgt?

Daarnaast rijst de vraag, moet ik wel met een paardenmiddel als Lithium in zee gaan of kan ik het af met lichtere middelen, bijvoorbeeld Lamotrigine wat veel minder bijwerkingen heeft.

Ik twijfel, en twijfel, en twijfel maar door.

Ik kan de motivatie niet opbrengen om langs het lab te gaan, vind duizend en één excuses.

Iets wat ongeduldig vraagt mevrouw de psychiater waarom ze nog geen lab uitslagen van mij binnen heeft, ik uit mijn twijfel, over het herstarten van medicijnen en de vraag of Lithium, met al zijn bijwerkingen, wel echt nodig is of dat ik het met minder af kan.

Lithium is eerste keuze omdat het ook tegen de manie werkt, zegt ze, Lamortigine geven wij bij bipolair 2 patiënten, omdat de hypomanie waar zij last van hebben minder schadelijk is dan de manie, waar mensen met een bipolair 1 diagnose wel last van hebben.

Wij gunnen de mensen de hypomanie, zegt ze nog.

Dat is voor mij de doorslag, ik heb mijn manieën redelijk in de hand kan ze goed te lijf met Haldol, mijn hypomane periodes kan ik goed gebruiken omdat ik dan bijzonder creatief ben, en dat is fijn als je keukens ontwerpt.

Ze kan in mijn motivatie voor het middel met minder bijwerkingen komen en gaat akkoord.

Het recept is binnen, ik hoef alleen maar even naar de apotheek om het op te halen maar bedenk weer duizend en één excuses om niet te gaan...

Ik wordt gek van die twijfel!