Autonome actie

Ik heb een haat en geen liefden relatie met de psychiatrie, probeer met deze mensen om te gaan omdat het nu eenmaal moet maar ze blijven vervelende bijproducten in mijn leven.

Zeg nou eerlijk zou u staan te springen van geluk als u bij dit soort mensen op bezoek moet?

Psychiaters zijn vreemde mensen, welke gek kiest na een basis opleiding medicijnen voor dit obscure stukje geneeskunde, dan ben je toch redelijk gestoord?

Zo was een van de moeders op de crèche waar kindje heen ging toen wij nog in de hoofdstad woonde psychiater, iedereen vertelde wat voor een werk ze deden daar behalve zij, ze hield haar mond totdat een bijdehante moeder haar tijdens een bijeenkomst eens doorzaagde over wel beroep ze uitvoerde, onder druk en bijna fluisterend kwam het woord psychiater uit haar mond.....

O, was de reactie van de overige ouders.....

Ik was toen nog niet bekend met de psychiatrie maar ik vond haar wel een eng mens al voor ik haar beroep wist overigens.....

De psychiatrie ik heb er erg slechte ervaring mee zo hebben ze mij gedwongen opgesloten, geïsoleerd, vastgebonden en plat gespoten, ik heb een barst in mijn voortand overgehouden aan een worstel partij met de verpleging omdat ze zo nodig een prik in mijn bilspier wilde geven, van vier man verlies je het is mijn ervaring, dat schept geen band met mensen die hun professie hebben gemaakt van de psychiatrie kan ik u vertellen.

De argwaan en angst is dan snel geboren daarnaast behandelen ze je als een debiel die niks begrijpt, dat is nog het ergste, als ze je niet geloven bellen ze mijn man om even te verifiëren hoe het nu echt gaat leuk hè.

En dat terwijl er in mijn dossier meerdere malen staat dat ik een hoge intelligentie heb maar ook zeer autonoom ben en dat bevalt ze niet.

Als een normaal mens dit overkomt dan zeg die doodleuk tegen iets wat hem niet bevalt, ik ben klaar met jullie zoek het maar uit ik ga weg.

Maar dat is dus de grap als je een diagnose als de mijne hebt dan kom je niet meer van ze af, ik heb het meerdere malen geprobeerd, zonder succes, ze zoeken altijd een ingang om weer contact te maken is het niet via je familie dan is het wel via je huisarts, een eng volkje hè, ik zeg blijf uit hun buurt als het enigszins kan voor je het weet hebben ze een hele hoop labeltjes op je geplakt bij mij zal er ongetwijfeld het label zorgwekkende zorgmijder hebben gestaan.

De strijd om mij los te weken uit het psychiatrisch systeem heb ik op gegeven, onder het motto tegenwerken werkt niet besloot ik maar de model patiënt uit te hangen en braaf naar hen te luisteren en hun pillen te slikken, maar dat hield ik niet langer dan een jaar vol, inmiddels was ik overgeplaatst naar een gespecialiseerde poli voor de aandoening, kreeg ik een arts in opleiding als behandelaar en keek de echte psychiater over haar schouder mee.

Totdat ik stopte met de medicijnen, men vond mij toen zo eng dat mevrouw de psychiater, die ik inmiddels vier jaar als behandelaar heb, het roer over nam.

U zoals ik haar in de omgang noem (haar voorletter ik noem geen namen in mijn blog) besloot mijn autonome gedrag aan te spreken om de band met de psychiatrie te herstellen door mij tot op zekere hoogte mijn gang te laten gaan en dat werkte erg goed tot vandaag.........

Zoals u weet overweeg ik het hergebruik van Lithium, zoals ik inmiddels uit ervaring weet volgt er voor het gebruik van dit spul een bloed screening, met namen de nierfunctie en de schildklier functie moet bepaalt worden omdat het goedje hier invloed op heeft.

Ze noemt het riedeltje van bloed prikken en urine onderzoek op tijdens het telefoon gesprek wat wij voeren over de herstart van lithium, ze stuurt een lab brief met de aanvragen op zodat ik voor het volgende gesprek de uitslag met haar kan bespreken.

Ik zeg voor de grap dat ze het uit haar hoofd moet laten mijn lever functies ook nog even mee te laten bepalen, ik drink in periodes van hypomanie namelijk te veel.

Grapje zeg ik nog, let wel ik heb in de verpleging gewerkt en kan dus lab aanvragen lezen, en mijn lever functies hoef je niet weten.

En wat zie ik tot mijn verbazing vandaag op het lab briefje wat in mijn bus viel, alles maar dan ook alles wat een eventuele alcohol abuses zoals dat zo mooi heet kan indiceren is aangekruist...

Ik ontplof, de fragiele band van vertrouwen die ik had gekregen omdat zij mij de afgelopen jaren als redelijk normaal mens heeft behandeld krijgt een deuk en dan niet in een pakje boter maar in mijn gewapende stalen deur die op een kier naar de psychiatrie stond.

Grrrrrr

Ik heb geen lab uitslagen nodig om te weten dat ik de afgelopen periode te veel heb gedronken, een van de reden dat ik met Lithium begin is dat ik niet meer aan zelfmedicatie met drank wil doen dat heb ik haar verteld, ik haat het als ze toch stiekem denk dat ze het even achter mijn rug om kan controleren.

Die hoge intelligentie wordt wederom niet serieus genomen, ik heb zin om een hatelijke mail te sturen naar haar maar houdt mij in.

Ik doe wel een andere autonome actie ik pak de correctie tape om de vakjes op het formulier die met lever en alvleesklier functies te maken hebben weer keurig wit te maken, zo autonoom ben ik dan weer wel...... flikker op bemoei al.

Lithium loser

Zo voelt het......

De twijfel slaat weer toe, ik heb nu vier jaar onderhoud medicijnen vrij geleefd, moet ik dat wel opgeven, vraag ik mij af.

Ik voel mij een verliezer, ik heb de strijd die ik zo vurig begon en wilde winnen verloren voor mijn gevoel.

Ik geloofde niet in onderhoud medicijnen voor deze ziekte.

Als je periodiek last heb van manieën of depressies dan hoef je toch alleen dan medicijnen te slikken, net als een paracetamol tegen de pijn, dat slik je toch ook niet als je geen pijn hebt?

Mevrouw de psychiater is het niet met mij eens, dit is een chronische aandoening en onderhoudsmedicatie zoals zij het bij de GGZ noemen, werkt profylactisch het voorkomt episodes dus.

Ik geloof daar geen snars van, veel te vaak las ik op forums dat mensen toch nog manisch of depressief werden ondanks dat ze medicijnen slikken, hoe goed werkt die profylaxe dan?

Ik vraag het mij af, gaat het wel werken voor mij of gaat het net als bij deze mensen net zo slecht werken.

Ik denk terug aan mijn laatste zware depressie nu vijf jaar geleden, ik kon niks meer zat alleen maar doods voor mij uit te staren, de enige warmte die ik voelde was de warmte van mijn open haard die ik elke avond stookte, de vlammen die de aangestoken haard blokken produceerde was het enige wat ik registreerde, het enige lichtpuntje van mijn dag.

In elkaar gedoken blies ik de ene na de andere sigaret richting de vlammen, ik voelde niks meer, behalve een diepe pijn.

De psychiatrie hield mij nauwlettend in de gaten, ik was thuis maar moest twee keer in de week opdraven, ter controle.

Op een ochtend lukte het mij niet meer om uit mijn bed te komen, mijn ledematen wilde niet meer, de pijn in mijn geest was weg ik was gewoon dood, een levende dode.

Met moeite kroop ik naar de telefoon belde de GGZ en deelde de secretaresse mede dat ik niet in staat was om op te komen draven voor de afspraak van die dag.

De psychiater belt een paar uur later terug met de vraag waarom ik niet langs kon komen.

Het lukte mij gewoon niet mijn wereld is gestopt, zei ik haar.

Na een zorgwekkende stilte deelde de psychiater mede dat ze het tijd vond voor een opname.....

Nee dat wil ik niet, zei ik met een zwakke stem.

Als je niet vrijwillig komt, dan regelen wij een opname, was haar antwoord.

Dat regelen dat kende ik inmiddels maar al te goed, dat werd weer een IBS (= een In Bewaring Stelling, tegen je toestemming in opgenomen worden, de rechter mag dan bepalen of je opgenomen moet worden en ik kan je vertellen ze luisteren naar de psychiater, je verliest altijd.)

Mag ik er even over denken, zei ik haar.

Ze geeft mij tot het einde van de middag de tijd.

Ik belde mijn beste vriendin op, zij is mijn klankbord in dit soort moeilijke gevallen.

Gaab wees wijs, zei zij, ga vrijwillig tegenwerken heeft geen zin hoe dan ook ze nemen je op.

Ik ga akkoord de volgende dag wordt ik opgenomen in het ziekenhuis, het plan is om de depressie met lithium te bestrijden, naast de Depakine die ik al gebruikte en die goed tegen de manie werkte maar blijkbaar niet tegen de depressie, daarnaast willen ze de antipsychotica die ik destijds slikte ophogen.

Het is een medicijn combinatie van donder en geweld, ik ging akkoord met de lithium opbouw de ophoging van de antipsychotica dat weigerde ik.

Ondanks mijn weigering vond ik 's avonds in mijn medicijn bakje de dubbele hoeveelheid van de antipsychotica die ik gebruikte, niet dat ik het innam tot ongenoegen van de verpleging,

maar ja ze konden niks ondernemen ik was tenslotte vrijwillig opgenomen.....

Lithium is het enige middel wat mij ooit snel uit een depressie kreeg, met een week of twee na het starten merkte ik dat de dikke deken van mist die mij omringde weg begon te trekken, met een maand ontsloeg ik mijzelf uit het ziekenhuis, mijn bed hielden ze nog twee weken aan en ik kreeg een BOR bed, dat is een Bed Op Recept, je mag dan zelf uit eigen vrije wil een paar dagen in het psychiatrisch ziekenhuis verblijven als je het nodig vindt.

Ik glimlachte toen ze mij dit vertelde, mijn persoonlijke verpleegkundige die bij het gesprek zat zei meteen, we stellen het je voor maar ergens weet ik al dat je er geen gebruik van gaat maken.

En gelijk kreeg ze.

Het is vijf jaar geleden dat ik de deuren van een psychiatrisch zieken huis uit ben gelopen, ik wil er nooit meer heen, en dat wil ik zo houden.

Het beschrijven van het verleden doet mij goed, ik moet namelijk voor mijzelf een hele grote stap nemen, wel of geen onderhoud medicijnen, wel of niet die bijwerkingen als aankomen door het vocht wat je vast houdt, wel of niet die trillende handen, wel of niet die overmaat aan huid schilfers die dit medicijn losmaken bij mij accepteren.

Maar ook wel of niet ontregelen, gaat dit medicijn mij buiten de poorten van het psychiatrische ziekenhuis houden?

Ik weet het even niet ben ik een Lithium loser als ik dit medicijn ga slikken omdat ik opgeef waar ik zo hard voor heb gestreden of wordt ik een Lithium lover omdat ik eindelijk voor langere tijd rust in mijn hoofd krijg.

Lastig die vraag lithium Loser.....of lithium L........

Setje

Ik noem haar altijd liefkozend Setje, we leerde elkaar kennen tijdens een stage in het ziekenhuis, zij deed de HBOV ik de A opleiding, beide waren we eerste jaars leerling en als eerste jaars mocht je de papjes opwarmen voor de patiënten, in de magnetron van de afdeling keuken.

Stom werk, maar wij maakte er een heel theater van, wij deden het Gronings accent van de teamleider na, koe Martha noemde wij haar stiekem.

We begeleiden de pap in de magnetron zetten sessies met ons beste Gronings accent, totdat Martha een keer achter ons stond en met een kuchje duidelijk maakte dat ze ons door had.

En wat zegt Setje:

O dag Martha, we wisten niet dat jij daar stond, in haar beste Groningse accent....

Martha liep rood aan, maar zei er niks over, toen ze weg was proesten wij het uit ik pieste bijna in mijn broek van het lachen.

Een vriendschap was geboren.

In de jaren werd de band alleen maar sterker, al spreken wij elkaar niet dagelijks of wekelijks, als we elkaar spreken dan is het goed, gezellig, en ook wel eens serieus.

Zowel zij als ik nemen geen blad voor de mond en zeggen elkaar de waarheid als het moet.

Als ik terug denk aan mijn ziekte periode nu ruim vijf jaar gelden, dan kan ik mij de gesprekken nog herinneren, ze was af en toe hard tegen mij, kon mij in tranen brengen omdat ik wist dat ze gelijk had, ik wilde continue het zieken huis verlaten, maar zij wist mij er van te doordringen dat mijn verblijf noodzakelijk was, het was pijnlijk voor mij om dit te onderkennen maar ze had gelijk het ging niet goed, mijn drukte en depressies paste niet meer in mijn dagelijkse leven en huiselijk bestaan.

Manlief zat er doorheen en kon niet meer voor kindje zorgen, zij kwam met de oplossing en bood aan kindje voor een tijd in huis te nemen, ik ben haar nog steeds dankbaar voor het feit dat ze rust heeft gecreëerd in ons gezin en voor die mooie Gooise R die kindje nog steeds heeft, doordat ze een half jaar in het Gooi heeft gewoond.

Er is nog wat wat wij delen en dat is een chronische ziekte al kan je onze ziektes niet met elkaar vergelijken daar zij een chronische long patiënt is en ik een geestelijke stoornis heb, de overeenkomst is dat wij beide periodiek last hebben van.

Zo ligt ze nu met de kerstdagen in haar beautyfarm zoals ze het ziekenhuis cynisch is gaan noemen na de vele opnames.

Als ik op face boek het bericht zie “ik heb mezelf maar weer eens in gecheckt in de beautyfarm” dan weet ik dat ze weer opgenomen is.

Niet weer met de kerst, denk ik als ik het berichtje lees, een paar jaar geleden lag ze ook met de kerst in het ziekenhuis, het is zo niet fijn om überhaupt met de kerst in een ziekenhuis te liggen, de vorige keer presteerde ze het om toch nog even doodziek aan de kerst dis van haar vader te verschijnen terwijl ze opgenomen was. Ik ben toe heel erg boos op haar geworden.

Hoe kan je, zeg ik, je bent doodziek! Denk toch eens aan je gezondheid muts, je gaat toch niet doodziek aan de dis zitten debiel!

Ja maar Gaab, het mag van het ziekenhuis, en over zelfzorg gesproken weet ik er ook nog wel een paar, jou kant op, ketst ze terug.

Schat ik geef om je, daarom wordt ik boos, zeg ik haar.

Ik hou ook van jou, is haar antwoordt.

In goede vriendschappen kan je alles tegen elkaar zeggen omdat je weet dat het uit liefde wordt gezegd.

Ik bel haar net op.

Gaab ik heb het deze keer totaal niet zien aankomen, ik dacht dat ik gewoon koorts had maar het blijkt een pleuritis te zijn ze hebben net de long drain eruitgehaald, ik voel me erg zwak en de koorts is ook nog niet weg.

Mijn hart krimpt ineen, als ik haar zwakke stem hoor die normaal zo krachtig is, ze is doodziek praten doet volgens mij al pijn toch neemt ze de telefoon op omdat ze wil weten hoe het met mij gaat, omdat ik ook een niet voorziene terugval had.

Ik heb zo veel bewondering voor mijn vriendin, ondanks haar eigen sores blijft ze geïnteresseerd in haar medemens, dat siert haar op een manier die met geen pen te beschrijven valt.

Ik hou van je lieve Setje en hoop dat de medicijnen aanslaan, zodat je weer thuis kan zijn bij de mensen die je lief hebben.

XX Gaab

Rust

5 mg Haldol doet zijn werk in combinatie met Phenergan 50 mg.

Na drie weken licht manisch geweest te zijn is er vandaag rust in de bovenkamer.

Gisteren nog stak ik met mijn drukke gedrag letterlijk de hele familie aan, tenminste de huisgenoten die thuis waren, kindje en hond liepen te stuiteren door het huis. Toen manlief van zijn werk thuis kwam trof hij een dolle boel aan.

Zijn aanwezigheid bracht het gezin rust, in combinatie met wat pillen voor mij.

Ik vraag mij af of het alleen de pillen zijn die mij rust geven of heeft het gesprek met mevrouw de psychiater wat ik in twee etappes voerde daar ook mee te maken.........

Ik had mij heilig voor genomen om over het hergebruiken van Lithium te beginnen toen ze op de afgesproken tijd belden, maar het lukte mij niet om het woord uit mijn mond te krijgen.

We praten over hoe het kan dat ik toch weer redelijk manisch ben geworden terwijl er geen directe aanleiding voor was, ja een vakantie maar dat is al twee maanden na dato, wel erg laat die reactie dan.

Mevrouw de psychiater geeft mij het fantastische nieuws dat je ook, out of the blue, manisch kan worden, heel fijn om te horen, not.

Ik vertel haar wel dat ik het eigenlijk niet meer trek, het medicijn vrije bestaan, als ik terug kijk op de afgelopen vier jaar dat ik medicijn vrij ben is het een marathon lopen geweest en dat dagelijks, nooit een rust moment, ja wel als ik medicijnen gebruik.

Ik verlang naar rust kan ik haar nog wel mededelen, ze interpreteert het verkeerd, ze denkt dat ik eeuwige rust bedoel.

Haar inzicht wordt gevoegd door mijn angst voor de depressie, ik haal haar uit de droom dat ze een reden voor opname heeft.

De doodswens is een van de redenen voor opname staat er in mijn zelf bindende overeenkomst namelijk.

Ik wende het gesprek snel, wil niet praten over mijn overweging op onderhoud medicijnen te gaan gebruiken, ik ben er niet aan toe.

Ze wil wekelijks afspreken nu ik in deze staat van ontbinding of eerder euforie ben, om mij in de gaten te houden, ik stem toe kan niet anders weet dat weigeren consequenties heeft.

Mensen die om mij geven zoeken contact na het moeilijke gesprek, zoals mijn beste bipo vriendin en mijn beste vriendin maar ook P en mijn vader.

En, vraagt vriend P per mail, hoe was het bij de muts? Heb je het nog over de Lithium gehad?

Nee, antwoord ik, kon het woord niet uit mijn bek krijgen.....

Mijn vader belt, ik vertel hem over het gesprek en dat ik niet over de drempel die medicijngebruik heet kon stappen.

Hij begrijpt het wel kent mijn gevoeligheid op dit vlak, maar weet mij toch te motiveren om alsnog een poging te wagen.

Ik stuur een berichtje naar mevrouw de psychiater aan het einde van de dag, meld haar dat ik wat vergeten ben te vragen, of ze nog even in de gelegenheid is om me te bellen.

Ze reageert vrij snel, de telefoon gaat en er staat anoniem op het display, ik bekijk het aandachtig en bedenk mij dat er geen weg terug is.

Waar wil je het over hebben? Vraagt ze geïnteresseerd.

Ik, uh, ik, overweeg om weer lithium te gebruiken, hakkel ik.

Er valt geen stilte van verbazing.

Ik dacht het al, zegt ze gemoedelijk.

Ja dat had je kunnen lezen op mijn blog, zeg ik haar.

Ze heeft een link, ooit in een hypomane bui heb ik die naar haar gestuurd, als ze kijkt zie ik het, ze logt namelijk in op de link die ik haar heb gestuurd.

Ik ben nogal een controle freak, houd graag alles onder controle en overzichtelijk, zij is hetzelfde en checkt met een bepaalde regelmaat hoe vaak en op welk tijdstip ik berichten verstuur, daar heb ik overigens schijt aan het tijdstip van blogs plaatsen, als ik een keer heel laat een bericht wil plaatsen dan doe ik dat, al mag het eigenlijk niet volgens de regels van rust en regelmaat.

De controle freak in mij wil alleen met lithium gebruiken beginnen als ik een eigen lithium meter krijg zodat ik zelf mijn bloedwaarden in de gaten kan houden, ik vraag haar of ze dit kan regelen.

Ze gaat haar best doen zegt ze mij toe.

Als ik de telefoon neer leg overvalt mij een rust, ik heb iets onderkent en benoemt waar ik al weken tegenop zag, en dat was het feit dat ik even rust in mijn drukke hoofd wil hebben helaas kan dat alleen met medicijnen.

Het geeft rust om te bedenken dat het noodzakelijk is om deze stap te nemen, wil ik op deze aardkloot blijven rondwandelen om mijn dochter te zien opgroeien en mijn man lief te hebben al zal het de eerste maanden niet zo voelen weet ik uit ervaring dan is de wereld even zo plat als een pannenkoek door de lithium.

Maar ik weet dat dat overgaat daar is mijn beste bipo vriendinnetje een mooi voorbeeld van die schildert de sterren van de hemel, ondanks dat ze medicijnen slikt, die gedachte dat er mee te leven is , geeft mij rust..............

Fijne kerst lieve mensen die mijn blog volgen.

Gedeelde smart

Is halve smart, bedenk ik mij als ik zijn stukje over mijzelf lees, een goede kennis van mij heeft het geschreven en op facebook geplaatst.

Hoe lang ken ik hem eigenlijk?

Twee jaar?

Wij zijn lotgenoten, woonde beide in de grote stad, verloren heel veel, hij wat meer dan ik zijn benen bijvoorbeeld.

Ik zie hem nog naar mij toestappen, bij de geiten boerderij in het Amsterdamse bos, ben jij Gaab?

Ja via face book waar ik mij voor aanmelden toen ik van hem begreep dat hij daar actief was, had ik mijn uiterlijk beschreven.

Hoe ik hem ben tegengekomen vraagt u zich nu af, dat was via een blog wat wij beiden volgen het blog van Alette van Bentum, een briljante schrijfster die de zelfde aandoening heeft als wij, dus dat volgt makkelijk.

Koffie en sigaretten, beiden zijn er verslaafd aan. De ene peuk naar de andere drukken wij uit in de asbak om de beurt halen wij koffie.

We spreken elkaar zijn beide nog in een soort ontwikkelingsfase van de ziekte, wel of geen Lithium slikken, we leggen de ervaringen naast elkaar en komen tot de conclusie dat het spul niet nodig is.

Hij doet het op dat moment goed op antipsychotica en antidepressivum ik op alleen antipsychotica.

Er volg een periode van periodiek communiceren via facebook zijn wereld stort ineen hij gaat scheiden van zijn vrouw en heeft problemen met de fles binnen de beugel houden,gaat naar een ontwenningskliniek en verlies door zijn erfelijk aangeboren vaatproblemen en zijn rookgedrag beide onderbenen.

Via facebook schrijft hij met een regelmaat over zijn herstel in de revalidatie kliniek, ik lees ze graag het is mooi om te zien hoe hij zijn leven herpakt, en briljant beschrijft.

Zijn woordkeuze is magistraal ik ben er jaloers op, wou dat ik deze woorden kon vinden maar hij is dan ook journalist van beroep en ik had slechts een mager zesje op mijn eindlijst omdat ik zo dyslectisch als de pest ben.

In mijn ontstemde manie lees is een stukje van hem wat verkeerd valt waar het over ging? Geen idee meer maar ik pak mijn telefoon en bel heb op, scheld min of meer genuanceerd zijn huid vol, en sluit gelukkig het gesprek goed af even goede vrienden zal ik maar zeggen.

Mijn manie duurt voort en dan bel ik werkelijk iedereen, ik kan mij voorstellen dat mensen gek van mij worden en de telefoon niet opnemen als ze mijn nummer zien.

Er volgt een goed gesprek, tenminste het is meer zo dat ik ratel en hij luistert, ik wil van hem weten hoe de Lithium bevalt die hij sinds enige tijd gebruikt.

Het heeft een rede dat ik het vraag, ik wordt namelijk redelijk gestoord vaan de duur van deze hypomanie, de antipsychotica drukt het wel enigszins en zorgt er voor dat ik niet knal manisch wordt maar het gaat al weken op het randje, op zich ben ik er wel redelijk tevreden over maar het grote probleem is meer hoe diep de depressie gaat worden daarna, daar ben ik bang voor....

Ik ben bang dat ik het dit keer niet ga redden, zeg ik benauwt.

Dat je zelfmoord gaat plegen? Vraagt hij.

Uh, ja en dat wil ik niet maar in een depressie verlies ik de werkelijkheid altijd uit het oog.

Ik wil nog niet dood dat ik geen tachtig wordt dat weet ik nu al daarvoor is het leven met deze aandoening te zwaar.

Hij kent dat gevoel heeft het zelfde idee daarover.

Ik overweeg om toch weer lithium te gaan gebruiken, zeg ik hem.

Join de club, zegt hij, gedeelde smart is halve smart.

Een dag later stuurt hij een berichtje of ik het stukje op facebook al heb gelezen, het gaat over ons gesprek, en de taboe die rond de doodswens die vele die behept zijn met de aandoening bipolaire stoornis hebben.

Ik lees het meteen, hij noemt mij heel discreet G in het stukje, het is een taboe doorbrekend stuk geweldig geschreven.

Normaal reageer ik via een privé berichtje op zijn stukje, maar ik besluit dit keer openbaar te reageren zodat mijn vrienden op facebook kunnen zien waarop ik heb gereageerd.

Ergens ben ik benieuwd of en hoe mensen er op reageren, dus besluit zelfs het stukje te delen met mijn vrienden.

Geen reactie..........

Het taboe blijft, de smart kan ik dus alleen delen met lotgenoten.

Halve smart dus.

Fucking vrolijk

Ik ben vandaag zo vrolijk zo vrolijk zo vrolijk, zingt Alfred Jodocus Kwak al dagen door mijn hoofd samen met het liedje, Freeeeee nelson mandela, I am begging you.

In middels kan ik mijzelf al twee weken hypomaan noemen al schijnt het niet meer zo te heten als je de diagnose bipolair 1 hebt.

Ik heb mij laten vertellen dat je dan licht manisch bent.

Hypomaan schijn voorbehouden te zijn voor mensen met de diagnose bipolair 2.

Maakt mij dat uit.

De vrolijkheid blijft, wordt wel wat gedempt door medicijnen een een strak regiem, zo zit ik al dagen thuis en doe eigenlijk niks, terwijl mijn brein mij continue uitdaagt om dingen te ondernemen.

Ga lekker shoppen, koop dingen ga een wereldreis maken dat kan best het is zo mooi deze wereld en mensen aan de andere kant van deze aardkloot zitten te wachten op jou, je bent namelijk bijzonder en kan een ieder helpen met zijn of haar probleem, je het een uitstraling een charisma, die zo stralend is dat je de wereld vrede in jou hand hebt je bent de nieuwe Mandela, alle onrecht gaat de wereld uit als jij spreekt eigenlijk had je met prins Willem -Alexander moeten trouwen jij had de wereld kunnen veranderen die Maxima is alleen maar op het geld, jij had rassen haat kunnen bestrijden doordat je uit twee werelden komt, jij bent bijzonder, zwart en blank en ook nog eens gek, jij vertegenwoordigd alles maar dan ook alles waar een taboe op ligt.

De stem van de hypomanie galmt in mijn oren, luister ik of beoordeel ik het met een realisme die bij mij hoort het is een keuze, tussen goed en en gek of beter gezegd goed gek.

Zucht, ik denk terug aan de vele crisis opnames van vroeger het stemmige stemmen horen wat mij altijd werd gevraagd om uit te sluiten of ik niet stiekem een schizofreen ben.

Heeft u last van stemmen? Werd mij meerdere malen gevraagd als ik bij de crisis dienst zat.

Nee, was mijn antwoord standaard dat is namelijk waar, al is het niet zo dat ik geen stemmen hoor maar dit zijn geen stemmen van vreemde, het is mijn innerlijke ik die mij toespreekt.

Zo is er het kleine kind in mij wat kinderlijke vragen stelt als ik in de war ben en mijn gedachten een knoop vormen waar ik niet uit kom, ze kan het feilloos ontrafelen door simpele vragen te stellen.

Er is een strenge stem die mij toespreekt als ik weer eens van het padje dreig te raken, dit is de tegen hanger van de manische stem die mij altijd het slechte pad op probeert te duwen, en dan is daar de depressieve stem die mij altijd dood wil hebben.

Samen vormen ze mij ik ben namelijk die stemmen, ze zijn mijn ik en van mij, niks vreemd aan behalve als ze door elkaar gaan praten, dan wordt je namelijk gek, het is een kakofonie aan geluiden die naast de omgeving geluiden voor een dolle boel in je hooft zorgen.

Het is moeilijk te beschrijven wat er gebeurt maar je moet het je zo voorstellen, je zit in een achtbaan tijdens een house festival en het is ook nog eens oudejaarsavond twaalf uur alles knalt, zingt, danst en raast door je hoofd, die combinatie.

Ik heb mij overigens voor genomen als men mij tijdens een crisis die ik nooit meer hoop mee te maken maar mocht het ooit zover komen, als men de vraag stelt, hoort u stemmen?

Dan zeg ik ja, ik hoor een hele irritante stem en dat is uw stem.

Ben benieuwd hoe ze daar op reageren :-)

Ik kan mij voorstellen dat een normaal mens dat niet heeft die die achtbaan maar bij mij als ik niet rust en regelmaat in mijn hoofd breng dan gebeurt er dit.

Dan stemmen de stemmingen niet meer op elkaar af, het wordt het een kleuterklas in een pretpark in mijn hooft.

Het is of er een luikje naar het hiernamaals wordt geopend ik begrijp nu waarom mensen de hemel hebben verzonnen dat moet gecreëerd zijn door mensen als ik het kan goddelijk zijn je gevoel van vrijheid je denkvermogen wat alles oppikt wat anderen blijkbaar niet zien.
In een staat van manie kan je in eerste instantie het goddelijke gevoel ook nog eens delen met je medemens die dit niet kent.

Ik denk dat Jezus bipolair was, de bevlogenheid dat hoort bij gekken als ik, en het opofferen aan een kruis in zijn depressie, dood wilde hij toch niet?

Ik geloof dat ik nu linken aan het leggen ben wat ook wel associatief denken wordt genoemd.

Dat hoort bij de hypomanie, waarom ik er over schrijf vraagt u zich nu af?

Gewoon omdat ik normale mensen een klein inzicht in het denkpatroon van een hypomaan persoon wil geven, omdat ik er stiekem van geniet van mijn gekheid.

Omdat het fucking gezellig is in mijn bovenkamer en de medicijnen slechts invloed hebben op de totale ontremming maar niet op de gezelligheid in mijn hoofd.

Daar kan ik fucking vrolijk van worden.

Pispaal

Er is nog al wat te doen de laatste tijd over rassendiscriminatie en pesterijtjes, zwarte piet mag niet meer en kinderen die gepest worden op school plegen massaal zelfmoord...

Waar gaat dat heen met deze wereld.

Of zal ik het anders zeggen er is niet veel veranderd in deze wereld.

Het enige verschil is dat we nu multimediaal zijn, en werkelijk overal meteen op kunnen reageren ons mening geven of met modder gooien, en vooral dat laatste.

Het is zelfs nu zo en ik vrees dat wij als klein landje daar de aanstichter van zijn dat in Amerika de zwarte bevolking Santa Claus te wit vindt dat is discriminatie, de sint van alle kinderen moet ook daar kleur bekennen, hoe een klein land als wij met de zwarte piet een groot land als Amerika kunnen aansturen ik bedoel maar...

Vroeger en ik pak deze hele paragraaf terug op vroeger, dan weet u dat alvast, vroeger was het anders, toen lazen we hooguit de krant, en hadden een telefoon met vast lijn, waarmee wij hooguit met een persoon konden communiceren per gesprek.

Het nieuws van misstanden als discriminatie nare gebeurtenissen als zelfmoord bereikte ons wel maar niet op de schaal als heden ten dagen.

Slechts als het bekende personen betrof haalde het het landelijke nieuws, de Marokkaan die uitgescholden werd op straat haalde het plaatselijke suffertje nog niet eens, en die intens ongelukkige puber die ook nog eens werd gepest, kreeg slechts een kleine verwijzing naar de manier van overlijden in zijn zwart omrande advertentie,

Het leven was te zwaar voor hem, iets in die trant.

Nee nu, nu is het anders, een jongen die per ongeluk een niet voor zijn ogen bedoelt mailtje krijgt met een afwijzing voor zijn sollicitatie waarin de mailer hem beschrijft als een zwarte neger wat natuurlijk hilarisch is en het niveau van de schrijver weerspiegeld daar een neger over het algemeen zwart is, mag zijn verhaal doen bij de wereld draait door.

Hoe doorgedraaid is dat.

En waar men vroeger een afscheidsbrief voor de familie schreef, zet menig tiener de aankondiging van zijn of haar dood en bijbehorende afschrijvingsbrief op facebook, ik heb zelfs gehoord dat er filmpjes op YOUtube zijn van mensen die hun zelfmoord hebben gefilmd, een gruwelijke vorm van het in de dikke van dalen nieuw opgenomen woord selfie, maar dan in film vorm zal ik maar zeggen een selftubje (nieuw woord wellicht?)

Is de wereld veranderd in de zin dat er meer gediscrimineerd wordt en er meer zelfmoorden zijn door pesterijen bijvoorbeeld, nee dat denk ik niet, natuurlijk gebeurt het meer gewoon omdat er meer mensen in Nederland wonen ik geloof inmiddels bijna 17 miljoen.

Dus even rekenen, natuurlijk als de bevolking groeit groeit de hoeveelheid pesterijen en zelfmoorden ook daar hoe je geen wiskunde voor gestudeerd te hebben.

Vroeger werden mensen gediscrimineerd gepest en uitgesloten omdat ze anders waren, ik hoe niet eens zo ver terug te grijpen, neem de joodse bevolking, de pispaal van Hitler.

Neem de negers de pispaal van Amerikanen en zuid Afrikanen, men komt in opstand tegen het feit dat het niet rechtvaardig is om hele groepen uit te sluiten en terecht, maar......

Zijn we nu niet iets te veel doorgedraafd en een soort moraalridders geworden met het feit dat zwarte peit niet meer kan of Santa Claus te wit is omdat de derde of zelfs vierde generatie van slaven zich daar aan stoort?

Zijn wij niet doorgedraaid als een bekende columniste verteld dat ze weleens geintjes maakt over Anne Frank en concentratiekampen en een bekende joodse schrijver haar daarop aanvalt en haar uitmaakt voor volgegeten varken met een dikke kop en kont?

Dat kan allemaal omdat we zo snel zijn geworden in deze wereld, dankzij de snelheid van de moderne communicatie techniek dat er binnen no time een relletje ontstaat, maar een normaal mens van mee mag genieten, joepie....

Wat een onzin, we doen net of het bekritiseren en het maken van grappen over andere iets van de laatste tijd is, maar u kent toch allen de Belgen moppen, de moppen van het domme blondje de moppen over negers?

We lachen erom, net zo goed als ik altijd moet lachen om grappen over gekken.

Ik ben namelijk gek, en dat mag ik niet zeggen van mijn zus, dat is ongepast maar ik mag wel zeggen dat ik een halve zwart joekel ben, dat is zij namelijk ook.

Daar lachen wij om, zij krijgt de hele winter de vraag of ze net terug is van wintersport omdat ze net wat meer Europese oogt dan ik, en ik wordt wel een in het Marokkaans aangesproken nou en, als ze mijn Gooische R horen druipen ze vaak af.

Ik volg zins een paar weken twee mannen die zich inzetten tegen het stigma die de psychiatrische patiënt heeft volgen hun. Vorig weekend werd een iets wat lompe rechtbank journalist door deze heren belaagd om zijn uitspraak dat bijna alle delinquenten psychiatrische patiënten waren.

En terecht die aanval van deze heren uit verdediging voor de meerderheid van de psychiatrische patiënten die absoluut vredelievend zijn, het is immers zo dat 1 op de 4 mensen een psychisch probleem hebben en als wij allen dus volgens de verslaggever potentiële misdadigers zijn dan zou het wel eens heel druk kunnen worden in de cellen complexen en moeten we meer gevangenissen gaan openen in plaats van sluiten.

Ik begrijp het wel die verontwaardiging van deze mannen maar is het slim om op dit soort relnichten te reageren, is het niet zo dat Hitler in deze tijd het stempel relnicht zou hebben gekregen met zijn joden haat?

Kijk naar relnicht Wilders met zijn haatdragende populistisch uitspraken, hij creëert een platform, als een ieder hem zou negeren heeft hij geen podium.

Ik wil wat duidelijk maken geloof ik en dat is het feit dat er niet zo heel veel is veranderd, dat uitsluiten en pesten bij de mensheid hoort het is het overleven van de sterkste zo is het altijd al geweest en je kan het proberen te veranderen maar niet door dingen als zwarte piet te verbieden of blanke vla of de negerzoen of Santa Claus een kleurtje te geven, innerlijk veranderen de mensen niet en dat hoeft niet het gepeste kind moet leren om te gaan met pesterijen, door tools me te krijgen die ze weerbaar maakt de psychiatrische patiënt moet leren open te zijn over zijn aandoening, en zich niet achter zijn ziekte te verschuilen.

Ik had besloten om niks over Mandela te schrijven, maar ik doe het toch hij is een groot voorbeeld van het slaan van bruggen in een land wat verdeeld was en nog is door de apartheid, het is hem tot op zekere hoogte gelukt maar het veranderen van de mens is moeizaam en eigenlijk onmogelijk omdat er altijd wel een groep of een individu is die buiten het gemeenschappelijke goed valt, zo is het altijd geweest en zal het ook altijd zijn, gewoon omdat wij altijd een pispaal nodig hebben als mens.

CHECK

Check in check out, bedenk ik mij vandaag als ik na twee uurtjes het pand waar ik werk verlaat, niet dat wij een klok systeem hebben, daar zijn wij met een bezetting van wel drie personen te klein voor, wij werken niet met een prikklok, komen en gaan als het uitkomt als er altijd maar een persoon op de zaak is tussen 10 uur 's ochtends en 18 uur in den avond.

Check, is altijd de titel van mevrouw de psychiater als ze mailt, ik vermoed dat ze in haar agenda heeft staan wanneer ze weer eens contact op moet nemen met haar moeilijke klanten, en vreemd genoeg lijkt het wel of ze een neus heeft voor het detecteren van ontregeling, nog voor dat ik haar zelf een mail wilde sturen met hoe bijzonder goed het met mij gaat is ze mij voor.

Check, hoe gaat het met je?

Ahhhhhhhhh, niet vragen nu bedenk ik mij als ik haar mail lees.

Oké laat ik maar eerlijk zijn.

Eerlijk zijn tegen de psychiatrie zorgt er voor dat je met een regelmaat contact met deze mensen hebt.

Niet mijn favoriete bezigheid, mijn irritatie level stijgt omdat ik eigenlijk een bloed hekel heb aan het feit dat ik met deze mensen moet omgaan, en dat komt dan ook in de mail naar voren, gevoed door de stemming waarin ik mij bevind overigens.

Mevrouw de psychiater is zo slim om niet direct te reageren op mijn iets wat pissig mailtje.

Een week van non communicatie volgt, ik vind het prima, ga weg laat mij alleen soppen in mijn zeepbel die toch wel uit elkaar zal spatten.

Pang, zegt de met agressie gevulde bel een paar dagen later, boosheid maakt plaats voor iets te veel plezier en vrolijkheid, ik overweeg een excuus mailtje te sturen, maar ben nog niet zo ver als er een week later een mailtje met als titel; check check van mevrouw de psychiater in mijn mailbox valt.

Hoe is het nu?

Kut, wil ik antwoorden.

Minder, de medicijnen slaan niet aan het blijft een dolle boel in de bovenkamer heel gezellig hoor maar iets te druk, druk ik mijn genuanceerd uit.

Wil je contact?

Nee.

Ik wel, en als jij geen contact met mij opneemt wil ik graag overleg met je man.

Dat hoeft niet.

Ik krijg op mijn laatste mail een out of office reply.

Mooi ik heb een lang weekend, ze werkt niet op vrijdag, voordat we verder mailen over het wel of niet contact hebben bedenk ik tevreden.

Ik lees haar mailtje nog eens en wordt boos, wat! Wat schrijft ze nu eigenlijk dit is een fucking pressie middel, als jij geen contact met mij opneemt dan bel ik je man staat daar, trut!

Ik voel mij weer lekker serieus genomen, not.

Ik besluit wel overwogen, wat best lastig is als je in een staat van hypomanie bent, haar er op te wijzen dat ik niet gediend ben van deze praktijken, het is gewoon een regelrecht dreigement, als jij niet, dan..., zal ik maar zeggen.

Mijn man staat achter mij dat weet ik, hij zou nooit wat achter mijn rug doen maar het idee dat zij gaan overleggen over hoe het met mij gaat zint mij allerminst.

Ik mail dat ik akkoord ga met een telefonisch contact, haar wens niet de mijne.

Als mijn mobiel gaat op maandag middag staat er anoniem in beeld, daar zal je haar hebben.

Ik haal diep adem, maan mijzelf tot rust, praat rustig Gaab, laat vooral niet merken dat je een razend tempo hebt.

Ja zegt ze, na de gebruikelijke begroeting, het is inderdaad een pressie middel.

Ik zie de glimlach door de telefoon, nog net niet smalend geeft ze rustig uitleg over het feit dat hypomane mensen de realiteit nog wel eens uit het oog verliezen en dat ze daarom graag met de partner overlegt.

Een dubbel check zal ik maar zeggen.

Het check gesprek werd ongekend goed, mevrouw de psychiater heeft uitgelegd waarom het beter is om met een hoge dosering te beginnen bij een hypomanie en het vervolgens af te bouwen dan het zoals ik dacht het goed te doen, het langzaam op te bouwen.
Ik begrijp nu het nut ervan, dat deed ik nooit ik ben iemand die graag op de grens leeft en graag de fijne lijn tussen goed en gek opzoekt.
Helaas lukt het mij niet deze keer, dan maar grof geschut, ik heb geen zin in een depressie die bij mij altijd volgt op een manie.

Ben je bang voor de depressie? vraagt ze nog.

Ja, ik wil nog niet dood......

Asjemenou....

Eens een rotschop verkocht de goede richting in, als je mij nou daadwerkelijk kon vertellen hoe ik van deze aandoening af kwam, asjemenou zou ik dan verbaasd uitroepen tegen diegene die dat kan.

Maar dat kan ik niet roepen er is geen oplossing voor deze ziekte, het is schipperen met medicijnen en heel hard werken om de boel in het gareel te houden.

Mama, zegt kindje nadat ze mij pillen ziet innemen tegen de hypomanie waar ik nu inzit, kan ik dat ook krijgen?

Ik voel mijn hart in mijn schoenen zinken, ik moet haar helaas vertellen dat dat inderdaad het geval kan zijn omdat het een familie ziekte is in ons geval.

Ja maar, de kans is groot dat het jou generatie overslaat, zeg ik, kijk maar naar oma die heeft er geen last van.

Het is wel zo dat jou kinderen er last van kunnen krijgen, zeg ik haar eerlijk maar tegen die tijd zal er wel een oplossing zijn.

Ik hoop het van harte ik gun niemand deze aandoening, zelfs niet mijn ergste vijand schrijf ik mevrouw de psychiater als ik weer eens om pillen moet bedelen via de mail.

Hoe gaat het?, vraagt ze vriendelijk.

Niet zo best of eigenlijk wel erg goed, het is zeer gezellig in mijn hoofd, en dat is dualistisch omdat ik weet dat de gezelligheid niet helemaal reëel is, het is te en overal waar te voor staat is niet goed.

Ik baal als een stekker na een redelijk rustige periode verstaan mijn hersenen toch de kunst om overdreven te reageren op een tripje naar het buitenland, ik heb zo mijn best gedaan door rust en regelmaat in acht te nemen om de turbulentie die een intercontinentaal verblijf nu eenmaal veroorzaakt zo veel mogelijk in goede banen te leiden of eerder lijden.

En dan komt het moment dat je denkt dat je het goed hebt gedaan, dat je uit de gevaren zone bent, maar dat was niet zo, vertraagd net als het vliegtuig van mijn ouders omdat de SLM even vergeten was dat hun enige vliegtuig naar Nederland af en toe onderhoud nodig heeft komen de voortekenen van ontregeling langzaam maar gestaag bij mij binnen.

Ik kan niet meer tegen geluiden, slaap slecht en vind drank opeens een grote must om rustig te worden, het blijft niet bij een paar glazen die ik normaal drink het zijn eerder een paar flessen.

Manlief kijkt bezorgt als hij mij nog een fles ziet opentrekken en hoort bazelen over de zin van het leven en het gemak waar mee ik het leef.

Er is echt niks mis met die extra fles, kom op genieten dat moeten wij doen, vier het leven want het is zo kort.

Asjemenou, waar heb je het over Gaab? Vraagt een klein stemmetje in mij, hoe goed gaat het eigenlijk met je? Ik negeer dit liever.

Nee ik ben eerlijk het gaat erg goed met mij, zo goed dat de wereld een andere dimensie heeft die ik best mooi vind maar niet echt is, het geld gaat over de balk ik koop dingen die ik absoluut niet nodig heb al vind ik die oranje trui nu best leuk en het hoesje van mijn Iphone best cool met die briljantjes, it is not me, nou én, zegt de hypomanie in mij, het glittert en ik heb zin in fonkelende dingen.

Ik verhoog de medicijnen mail ik mevrouw de psychiater, met of zonder jou goedkeuring, alsof een psychiater nee zou zeggen tegen mijn mededeling.

Ik slik inmiddels 3 mg Haldol en Phenergan voor de nacht, opdat het spookbeeld van een opname in mijn achterhoofd een eigen spel speelt en ik de feestdagen graag meemaak als een feest waar het voor bedoelt is.

Dan maar wat minder vreugde het is soms gezond voor je, en helaas ben ik niet altijd instaat om het geluk in de juiste context te zien daar heb ik pillen voor die helaas erg goed werken om mijn twee voeten op aarde te laten staan.

Asjemenou.....

Foot note; Gaab beschrijft hier een lichte ontregeling gewoon omdat dat goed voor haar is.

Niet mijn probleem!

Sylvia Witteman, een bekende columniste schrijft voor de Linda een rubriek over enge vrouwen, maandelijks vraagt ze of haar volgers op twitter nog wat enge vrouwen kennen, en dan gaat het niet om een persoon maar om een type vrouw.

Ik heb haar stukjes nooit gelezen, de Linda trekt mij niet als blad, de enige tijdschriften die ik koop zijn kook tijdschriften.

Het fenomeen enge vrouwen spreek wel aan ik vraag mij af of ze de, het is niet mijn probleem, vrouw die net doet of ze je help al heeft gebruikt, geloof mij daar zit voor mij een bron van inspiratie in, het portretteren van vrouw met dit enge trekje.

Ik zal het toelichten met dit voorbeeld;

Sinds enkele jaren speelt mijn dochter hockey omdat haar enge moeder het ook altijd heeft gedaan, in het begin en eigenlijk tot dit seizoen moest ik haar naar het veld slepen.

Hockey is stom mama!, kreeg ik regelmatig te horen, meestal wat meer aan het begin van het seizoen, tegen het einde had ze zich er bij neergelegd dat ik niet van plan was haar lidmaatschap op te zeggen.

Dit seizoen begon als de jaren daarvoor, ze wil niet hockeyen vind er niks aan en zit niet meer bij haar vriendinnetjes van het jaar daarvoor in het team.

Als ik het trainingsschema onder ogen krijg ben ik bijna geneigd om haar wens in te willigen.

Dinsdag en donderdag van 16:30 tot 18:00 uur trainen!

Welke niet werkende moeder of zeer ouderwetse vader heeft dit verzonnen, iedereen weet toch dat bijna alle vrouwen werken op deze dagen, de woensdag en de vrijdag mensen dan zijn er veel vrij!

Denk na, sukkels!

Ik heb een probleem, halen kan ik maar brengen naar de club niet.

Ik stuur een mailtje naar de overige hockey ouders met de vraag op kindje met iemand mee kan rijden.

En daar komt het enge mens in beeld, het type vrouw wat net doet of ze je kan helpen maar als er maar iets niet goed loopt laat merken dat het slechts om een oppervlakkig gebaar gaat.

Het is als een verzekering bedrijf, ze geven je een plu maar als het regent willen ze het terug.

Het is het type vrouw die zegt dat ze vliegt voor die alom bekende Nederlandse maatschappij, en als je zegt; o wat leuk ben je stewardess? Met een snuif haar neus omhoog steekt alsof je net een wind hebt gelaten en meld dat ze purser is.

Het is iemand die graag geprezen wordt om haar goedheid, kijk mij nou ik heb drie kinderen mijn man is ook purser maar wij zorgen ervoor dat wij onze zaakjes wél goed voor elkaar hebben.

Het afgesproken schema liep niet helemaal lekker, dat klopt een van de vaders kwam af en toe te laat naar de mening van mevrouw de purser, en elke week een schema via de what's app verifiëren met elkaar was ook te veel werk volgens mevrouw.

Ik stop er mee, zegt ze een paar weken gelden, het is niet mijn probleem of jullie kinderen op de training komen.

We zitten in het clubhuis, na de wedstrijd, ik kijk haar verbouwereerd aan.

Wat?, dat kan je toch niet zo maar zeggen een aantal van ons heeft dan een groot probleem, is mijn verbaasde reactie.

Ik kijk in haar kille ogen.

Ja, benadrukt ze maar dat is niet mijn probleem, ik wil het niet meer ik heb een verantwoordelijke functie, drie kinderen en heb geen tijd om uren te wath's appen om een rijschema te regel.

Uren?, waar heb je het over zeg ik verontwaardig dat is 5 minuten van je tijd!

Ik heb een verantwoordelijke baan, benadrukt ze net iets te veel in mijn ogen.

Goed als jij het niet meer wil dan maak je het maar ons probleem, dus wij mogen nu stel op sprong wat anders regelen, sluit ik het gesprek voordat ik echt boos word.

Ik pak mijn paraplu en bedenk mij dat ze die echt niet terug krijgt.

In dit soort gevallen bel ik altijd mijn beste vriendin, gewoon om stoom af te blazen, het is namelijk goed voor mijn geestelijke gestel om dingen niet op te kroppen maar het te ventileren.

Dat mens heeft wel twee keer gezegd dat ze een verantwoordelijke baan heeft!

Ze is purser, for god's sake! niet een arts of een verpleegkundige maar een Purser!

Mijn vriendin grinnikt aan de andere kant van de lijn, ze is zelf 12 jaar stewardess geweest voor de zelfde maatschappij.

Nou dat is echt een heééééle verantwoordelijke baan zegt ze, not.

Weet je wat ik doe, zeg ik, ik ga een brief schrijven aan haar baas en dit voorval rapporteren.

Wat voor een instelling is dat, het is niet mijn probleem.

Zie je het voor je, schets ik mijn vriendin, het vliegtuig crashed op de landingsbaan het toestel staat in de fik maar de passagiers leven nog deels, en zij staat als eerste bij de nooduitgang en gaat als eerste de slide af roepend naar de passagiers, sorry ik heb drie kinderen, zoeken jullie het maar uit!
Het is niet mijn probleem!