Lithium loser

Zo voelt het......

De twijfel slaat weer toe, ik heb nu vier jaar onderhoud medicijnen vrij geleefd, moet ik dat wel opgeven, vraag ik mij af.

Ik voel mij een verliezer, ik heb de strijd die ik zo vurig begon en wilde winnen verloren voor mijn gevoel.

Ik geloofde niet in onderhoud medicijnen voor deze ziekte.

Als je periodiek last heb van manieën of depressies dan hoef je toch alleen dan medicijnen te slikken, net als een paracetamol tegen de pijn, dat slik je toch ook niet als je geen pijn hebt?

Mevrouw de psychiater is het niet met mij eens, dit is een chronische aandoening en onderhoudsmedicatie zoals zij het bij de GGZ noemen, werkt profylactisch het voorkomt episodes dus.

Ik geloof daar geen snars van, veel te vaak las ik op forums dat mensen toch nog manisch of depressief werden ondanks dat ze medicijnen slikken, hoe goed werkt die profylaxe dan?

Ik vraag het mij af, gaat het wel werken voor mij of gaat het net als bij deze mensen net zo slecht werken.

Ik denk terug aan mijn laatste zware depressie nu vijf jaar geleden, ik kon niks meer zat alleen maar doods voor mij uit te staren, de enige warmte die ik voelde was de warmte van mijn open haard die ik elke avond stookte, de vlammen die de aangestoken haard blokken produceerde was het enige wat ik registreerde, het enige lichtpuntje van mijn dag.

In elkaar gedoken blies ik de ene na de andere sigaret richting de vlammen, ik voelde niks meer, behalve een diepe pijn.

De psychiatrie hield mij nauwlettend in de gaten, ik was thuis maar moest twee keer in de week opdraven, ter controle.

Op een ochtend lukte het mij niet meer om uit mijn bed te komen, mijn ledematen wilde niet meer, de pijn in mijn geest was weg ik was gewoon dood, een levende dode.

Met moeite kroop ik naar de telefoon belde de GGZ en deelde de secretaresse mede dat ik niet in staat was om op te komen draven voor de afspraak van die dag.

De psychiater belt een paar uur later terug met de vraag waarom ik niet langs kon komen.

Het lukte mij gewoon niet mijn wereld is gestopt, zei ik haar.

Na een zorgwekkende stilte deelde de psychiater mede dat ze het tijd vond voor een opname.....

Nee dat wil ik niet, zei ik met een zwakke stem.

Als je niet vrijwillig komt, dan regelen wij een opname, was haar antwoord.

Dat regelen dat kende ik inmiddels maar al te goed, dat werd weer een IBS (= een In Bewaring Stelling, tegen je toestemming in opgenomen worden, de rechter mag dan bepalen of je opgenomen moet worden en ik kan je vertellen ze luisteren naar de psychiater, je verliest altijd.)

Mag ik er even over denken, zei ik haar.

Ze geeft mij tot het einde van de middag de tijd.

Ik belde mijn beste vriendin op, zij is mijn klankbord in dit soort moeilijke gevallen.

Gaab wees wijs, zei zij, ga vrijwillig tegenwerken heeft geen zin hoe dan ook ze nemen je op.

Ik ga akkoord de volgende dag wordt ik opgenomen in het ziekenhuis, het plan is om de depressie met lithium te bestrijden, naast de Depakine die ik al gebruikte en die goed tegen de manie werkte maar blijkbaar niet tegen de depressie, daarnaast willen ze de antipsychotica die ik destijds slikte ophogen.

Het is een medicijn combinatie van donder en geweld, ik ging akkoord met de lithium opbouw de ophoging van de antipsychotica dat weigerde ik.

Ondanks mijn weigering vond ik 's avonds in mijn medicijn bakje de dubbele hoeveelheid van de antipsychotica die ik gebruikte, niet dat ik het innam tot ongenoegen van de verpleging,

maar ja ze konden niks ondernemen ik was tenslotte vrijwillig opgenomen.....

Lithium is het enige middel wat mij ooit snel uit een depressie kreeg, met een week of twee na het starten merkte ik dat de dikke deken van mist die mij omringde weg begon te trekken, met een maand ontsloeg ik mijzelf uit het ziekenhuis, mijn bed hielden ze nog twee weken aan en ik kreeg een BOR bed, dat is een Bed Op Recept, je mag dan zelf uit eigen vrije wil een paar dagen in het psychiatrisch ziekenhuis verblijven als je het nodig vindt.

Ik glimlachte toen ze mij dit vertelde, mijn persoonlijke verpleegkundige die bij het gesprek zat zei meteen, we stellen het je voor maar ergens weet ik al dat je er geen gebruik van gaat maken.

En gelijk kreeg ze.

Het is vijf jaar geleden dat ik de deuren van een psychiatrisch zieken huis uit ben gelopen, ik wil er nooit meer heen, en dat wil ik zo houden.

Het beschrijven van het verleden doet mij goed, ik moet namelijk voor mijzelf een hele grote stap nemen, wel of geen onderhoud medicijnen, wel of niet die bijwerkingen als aankomen door het vocht wat je vast houdt, wel of niet die trillende handen, wel of niet die overmaat aan huid schilfers die dit medicijn losmaken bij mij accepteren.

Maar ook wel of niet ontregelen, gaat dit medicijn mij buiten de poorten van het psychiatrische ziekenhuis houden?

Ik weet het even niet ben ik een Lithium loser als ik dit medicijn ga slikken omdat ik opgeef waar ik zo hard voor heb gestreden of wordt ik een Lithium lover omdat ik eindelijk voor langere tijd rust in mijn hoofd krijg.

Lastig die vraag lithium Loser.....of lithium L........