Rust

5 mg Haldol doet zijn werk in combinatie met Phenergan 50 mg.

Na drie weken licht manisch geweest te zijn is er vandaag rust in de bovenkamer.

Gisteren nog stak ik met mijn drukke gedrag letterlijk de hele familie aan, tenminste de huisgenoten die thuis waren, kindje en hond liepen te stuiteren door het huis. Toen manlief van zijn werk thuis kwam trof hij een dolle boel aan.

Zijn aanwezigheid bracht het gezin rust, in combinatie met wat pillen voor mij.

Ik vraag mij af of het alleen de pillen zijn die mij rust geven of heeft het gesprek met mevrouw de psychiater wat ik in twee etappes voerde daar ook mee te maken.........

Ik had mij heilig voor genomen om over het hergebruiken van Lithium te beginnen toen ze op de afgesproken tijd belden, maar het lukte mij niet om het woord uit mijn mond te krijgen.

We praten over hoe het kan dat ik toch weer redelijk manisch ben geworden terwijl er geen directe aanleiding voor was, ja een vakantie maar dat is al twee maanden na dato, wel erg laat die reactie dan.

Mevrouw de psychiater geeft mij het fantastische nieuws dat je ook, out of the blue, manisch kan worden, heel fijn om te horen, not.

Ik vertel haar wel dat ik het eigenlijk niet meer trek, het medicijn vrije bestaan, als ik terug kijk op de afgelopen vier jaar dat ik medicijn vrij ben is het een marathon lopen geweest en dat dagelijks, nooit een rust moment, ja wel als ik medicijnen gebruik.

Ik verlang naar rust kan ik haar nog wel mededelen, ze interpreteert het verkeerd, ze denkt dat ik eeuwige rust bedoel.

Haar inzicht wordt gevoegd door mijn angst voor de depressie, ik haal haar uit de droom dat ze een reden voor opname heeft.

De doodswens is een van de redenen voor opname staat er in mijn zelf bindende overeenkomst namelijk.

Ik wende het gesprek snel, wil niet praten over mijn overweging op onderhoud medicijnen te gaan gebruiken, ik ben er niet aan toe.

Ze wil wekelijks afspreken nu ik in deze staat van ontbinding of eerder euforie ben, om mij in de gaten te houden, ik stem toe kan niet anders weet dat weigeren consequenties heeft.

Mensen die om mij geven zoeken contact na het moeilijke gesprek, zoals mijn beste bipo vriendin en mijn beste vriendin maar ook P en mijn vader.

En, vraagt vriend P per mail, hoe was het bij de muts? Heb je het nog over de Lithium gehad?

Nee, antwoord ik, kon het woord niet uit mijn bek krijgen.....

Mijn vader belt, ik vertel hem over het gesprek en dat ik niet over de drempel die medicijngebruik heet kon stappen.

Hij begrijpt het wel kent mijn gevoeligheid op dit vlak, maar weet mij toch te motiveren om alsnog een poging te wagen.

Ik stuur een berichtje naar mevrouw de psychiater aan het einde van de dag, meld haar dat ik wat vergeten ben te vragen, of ze nog even in de gelegenheid is om me te bellen.

Ze reageert vrij snel, de telefoon gaat en er staat anoniem op het display, ik bekijk het aandachtig en bedenk mij dat er geen weg terug is.

Waar wil je het over hebben? Vraagt ze geïnteresseerd.

Ik, uh, ik, overweeg om weer lithium te gebruiken, hakkel ik.

Er valt geen stilte van verbazing.

Ik dacht het al, zegt ze gemoedelijk.

Ja dat had je kunnen lezen op mijn blog, zeg ik haar.

Ze heeft een link, ooit in een hypomane bui heb ik die naar haar gestuurd, als ze kijkt zie ik het, ze logt namelijk in op de link die ik haar heb gestuurd.

Ik ben nogal een controle freak, houd graag alles onder controle en overzichtelijk, zij is hetzelfde en checkt met een bepaalde regelmaat hoe vaak en op welk tijdstip ik berichten verstuur, daar heb ik overigens schijt aan het tijdstip van blogs plaatsen, als ik een keer heel laat een bericht wil plaatsen dan doe ik dat, al mag het eigenlijk niet volgens de regels van rust en regelmaat.

De controle freak in mij wil alleen met lithium gebruiken beginnen als ik een eigen lithium meter krijg zodat ik zelf mijn bloedwaarden in de gaten kan houden, ik vraag haar of ze dit kan regelen.

Ze gaat haar best doen zegt ze mij toe.

Als ik de telefoon neer leg overvalt mij een rust, ik heb iets onderkent en benoemt waar ik al weken tegenop zag, en dat was het feit dat ik even rust in mijn drukke hoofd wil hebben helaas kan dat alleen met medicijnen.

Het geeft rust om te bedenken dat het noodzakelijk is om deze stap te nemen, wil ik op deze aardkloot blijven rondwandelen om mijn dochter te zien opgroeien en mijn man lief te hebben al zal het de eerste maanden niet zo voelen weet ik uit ervaring dan is de wereld even zo plat als een pannenkoek door de lithium.

Maar ik weet dat dat overgaat daar is mijn beste bipo vriendinnetje een mooi voorbeeld van die schildert de sterren van de hemel, ondanks dat ze medicijnen slikt, die gedachte dat er mee te leven is , geeft mij rust..............

Fijne kerst lieve mensen die mijn blog volgen.