CHECK

Check in check out, bedenk ik mij vandaag als ik na twee uurtjes het pand waar ik werk verlaat, niet dat wij een klok systeem hebben, daar zijn wij met een bezetting van wel drie personen te klein voor, wij werken niet met een prikklok, komen en gaan als het uitkomt als er altijd maar een persoon op de zaak is tussen 10 uur 's ochtends en 18 uur in den avond.

Check, is altijd de titel van mevrouw de psychiater als ze mailt, ik vermoed dat ze in haar agenda heeft staan wanneer ze weer eens contact op moet nemen met haar moeilijke klanten, en vreemd genoeg lijkt het wel of ze een neus heeft voor het detecteren van ontregeling, nog voor dat ik haar zelf een mail wilde sturen met hoe bijzonder goed het met mij gaat is ze mij voor.

Check, hoe gaat het met je?

Ahhhhhhhhh, niet vragen nu bedenk ik mij als ik haar mail lees.

Oké laat ik maar eerlijk zijn.

Eerlijk zijn tegen de psychiatrie zorgt er voor dat je met een regelmaat contact met deze mensen hebt.

Niet mijn favoriete bezigheid, mijn irritatie level stijgt omdat ik eigenlijk een bloed hekel heb aan het feit dat ik met deze mensen moet omgaan, en dat komt dan ook in de mail naar voren, gevoed door de stemming waarin ik mij bevind overigens.

Mevrouw de psychiater is zo slim om niet direct te reageren op mijn iets wat pissig mailtje.

Een week van non communicatie volgt, ik vind het prima, ga weg laat mij alleen soppen in mijn zeepbel die toch wel uit elkaar zal spatten.

Pang, zegt de met agressie gevulde bel een paar dagen later, boosheid maakt plaats voor iets te veel plezier en vrolijkheid, ik overweeg een excuus mailtje te sturen, maar ben nog niet zo ver als er een week later een mailtje met als titel; check check van mevrouw de psychiater in mijn mailbox valt.

Hoe is het nu?

Kut, wil ik antwoorden.

Minder, de medicijnen slaan niet aan het blijft een dolle boel in de bovenkamer heel gezellig hoor maar iets te druk, druk ik mijn genuanceerd uit.

Wil je contact?

Nee.

Ik wel, en als jij geen contact met mij opneemt wil ik graag overleg met je man.

Dat hoeft niet.

Ik krijg op mijn laatste mail een out of office reply.

Mooi ik heb een lang weekend, ze werkt niet op vrijdag, voordat we verder mailen over het wel of niet contact hebben bedenk ik tevreden.

Ik lees haar mailtje nog eens en wordt boos, wat! Wat schrijft ze nu eigenlijk dit is een fucking pressie middel, als jij geen contact met mij opneemt dan bel ik je man staat daar, trut!

Ik voel mij weer lekker serieus genomen, not.

Ik besluit wel overwogen, wat best lastig is als je in een staat van hypomanie bent, haar er op te wijzen dat ik niet gediend ben van deze praktijken, het is gewoon een regelrecht dreigement, als jij niet, dan..., zal ik maar zeggen.

Mijn man staat achter mij dat weet ik, hij zou nooit wat achter mijn rug doen maar het idee dat zij gaan overleggen over hoe het met mij gaat zint mij allerminst.

Ik mail dat ik akkoord ga met een telefonisch contact, haar wens niet de mijne.

Als mijn mobiel gaat op maandag middag staat er anoniem in beeld, daar zal je haar hebben.

Ik haal diep adem, maan mijzelf tot rust, praat rustig Gaab, laat vooral niet merken dat je een razend tempo hebt.

Ja zegt ze, na de gebruikelijke begroeting, het is inderdaad een pressie middel.

Ik zie de glimlach door de telefoon, nog net niet smalend geeft ze rustig uitleg over het feit dat hypomane mensen de realiteit nog wel eens uit het oog verliezen en dat ze daarom graag met de partner overlegt.

Een dubbel check zal ik maar zeggen.

Het check gesprek werd ongekend goed, mevrouw de psychiater heeft uitgelegd waarom het beter is om met een hoge dosering te beginnen bij een hypomanie en het vervolgens af te bouwen dan het zoals ik dacht het goed te doen, het langzaam op te bouwen.
Ik begrijp nu het nut ervan, dat deed ik nooit ik ben iemand die graag op de grens leeft en graag de fijne lijn tussen goed en gek opzoekt.
Helaas lukt het mij niet deze keer, dan maar grof geschut, ik heb geen zin in een depressie die bij mij altijd volgt op een manie.

Ben je bang voor de depressie? vraagt ze nog.

Ja, ik wil nog niet dood......