Asjemenou....

Eens een rotschop verkocht de goede richting in, als je mij nou daadwerkelijk kon vertellen hoe ik van deze aandoening af kwam, asjemenou zou ik dan verbaasd uitroepen tegen diegene die dat kan.

Maar dat kan ik niet roepen er is geen oplossing voor deze ziekte, het is schipperen met medicijnen en heel hard werken om de boel in het gareel te houden.

Mama, zegt kindje nadat ze mij pillen ziet innemen tegen de hypomanie waar ik nu inzit, kan ik dat ook krijgen?

Ik voel mijn hart in mijn schoenen zinken, ik moet haar helaas vertellen dat dat inderdaad het geval kan zijn omdat het een familie ziekte is in ons geval.

Ja maar, de kans is groot dat het jou generatie overslaat, zeg ik, kijk maar naar oma die heeft er geen last van.

Het is wel zo dat jou kinderen er last van kunnen krijgen, zeg ik haar eerlijk maar tegen die tijd zal er wel een oplossing zijn.

Ik hoop het van harte ik gun niemand deze aandoening, zelfs niet mijn ergste vijand schrijf ik mevrouw de psychiater als ik weer eens om pillen moet bedelen via de mail.

Hoe gaat het?, vraagt ze vriendelijk.

Niet zo best of eigenlijk wel erg goed, het is zeer gezellig in mijn hoofd, en dat is dualistisch omdat ik weet dat de gezelligheid niet helemaal reëel is, het is te en overal waar te voor staat is niet goed.

Ik baal als een stekker na een redelijk rustige periode verstaan mijn hersenen toch de kunst om overdreven te reageren op een tripje naar het buitenland, ik heb zo mijn best gedaan door rust en regelmaat in acht te nemen om de turbulentie die een intercontinentaal verblijf nu eenmaal veroorzaakt zo veel mogelijk in goede banen te leiden of eerder lijden.

En dan komt het moment dat je denkt dat je het goed hebt gedaan, dat je uit de gevaren zone bent, maar dat was niet zo, vertraagd net als het vliegtuig van mijn ouders omdat de SLM even vergeten was dat hun enige vliegtuig naar Nederland af en toe onderhoud nodig heeft komen de voortekenen van ontregeling langzaam maar gestaag bij mij binnen.

Ik kan niet meer tegen geluiden, slaap slecht en vind drank opeens een grote must om rustig te worden, het blijft niet bij een paar glazen die ik normaal drink het zijn eerder een paar flessen.

Manlief kijkt bezorgt als hij mij nog een fles ziet opentrekken en hoort bazelen over de zin van het leven en het gemak waar mee ik het leef.

Er is echt niks mis met die extra fles, kom op genieten dat moeten wij doen, vier het leven want het is zo kort.

Asjemenou, waar heb je het over Gaab? Vraagt een klein stemmetje in mij, hoe goed gaat het eigenlijk met je? Ik negeer dit liever.

Nee ik ben eerlijk het gaat erg goed met mij, zo goed dat de wereld een andere dimensie heeft die ik best mooi vind maar niet echt is, het geld gaat over de balk ik koop dingen die ik absoluut niet nodig heb al vind ik die oranje trui nu best leuk en het hoesje van mijn Iphone best cool met die briljantjes, it is not me, nou én, zegt de hypomanie in mij, het glittert en ik heb zin in fonkelende dingen.

Ik verhoog de medicijnen mail ik mevrouw de psychiater, met of zonder jou goedkeuring, alsof een psychiater nee zou zeggen tegen mijn mededeling.

Ik slik inmiddels 3 mg Haldol en Phenergan voor de nacht, opdat het spookbeeld van een opname in mijn achterhoofd een eigen spel speelt en ik de feestdagen graag meemaak als een feest waar het voor bedoelt is.

Dan maar wat minder vreugde het is soms gezond voor je, en helaas ben ik niet altijd instaat om het geluk in de juiste context te zien daar heb ik pillen voor die helaas erg goed werken om mijn twee voeten op aarde te laten staan.

Asjemenou.....

Foot note; Gaab beschrijft hier een lichte ontregeling gewoon omdat dat goed voor haar is.