zondag 22 december 2013

Gedeelde smart



Is halve smart, bedenk ik mij als ik zijn stukje over mijzelf lees, een goede kennis van mij heeft het geschreven en op facebook geplaatst.
Hoe lang ken ik hem eigenlijk?
Twee jaar?
Wij zijn lotgenoten, woonde beide in de grote stad, verloren heel veel, hij wat meer dan ik zijn benen bijvoorbeeld.
Ik zie hem nog naar mij toestappen, bij de geiten boerderij in het Amsterdamse bos, ben jij Gaab?
Ja via face book waar ik mij voor aanmelden toen ik van hem begreep dat hij daar actief was, had ik mijn uiterlijk beschreven.
Hoe ik hem ben tegengekomen vraagt u zich nu af, dat was via een blog wat wij beiden volgen het blog van Alette van Bentum, een briljante schrijfster die de zelfde aandoening heeft als wij, dus dat volgt makkelijk.
Koffie en sigaretten, beiden zijn er verslaafd aan. De ene peuk naar de andere drukken wij uit in de asbak om de beurt halen wij koffie.
We spreken elkaar zijn beide nog in een soort ontwikkelingsfase van de ziekte, wel of geen Lithium slikken, we leggen de ervaringen naast elkaar en komen tot de conclusie dat het spul niet nodig is.
Hij doet het op dat moment goed op antipsychotica en antidepressivum ik op alleen antipsychotica.

Er volg een periode van periodiek communiceren via facebook zijn wereld stort ineen hij gaat scheiden van zijn vrouw en heeft problemen met de fles binnen de beugel houden,gaat naar een ontwenningskliniek en verlies door zijn erfelijk aangeboren vaatproblemen en zijn rookgedrag beide onderbenen.

Via facebook schrijft hij met een regelmaat over zijn herstel in de revalidatie kliniek, ik lees ze graag het is mooi om te zien hoe hij zijn leven herpakt, en briljant beschrijft.
Zijn woordkeuze is magistraal ik ben er jaloers op, wou dat ik deze woorden kon vinden maar hij is dan ook journalist van beroep en ik had slechts een mager zesje op mijn eindlijst omdat ik zo dyslectisch als de pest ben.
In mijn ontstemde manie lees is een stukje van hem wat verkeerd valt waar het over ging? Geen idee meer maar ik pak mijn telefoon en bel heb op, scheld min of meer genuanceerd zijn huid vol, en sluit gelukkig het gesprek goed af even goede vrienden zal ik maar zeggen.
Mijn manie duurt voort en dan bel ik werkelijk iedereen, ik kan mij voorstellen dat mensen gek van mij worden en de telefoon niet opnemen als ze mijn nummer zien.

Er volgt een goed gesprek, tenminste het is meer zo dat ik ratel en hij luistert, ik wil van hem weten hoe de Lithium bevalt die hij sinds enige tijd gebruikt.
Het heeft een rede dat ik het vraag, ik wordt namelijk redelijk gestoord vaan de duur van deze hypomanie, de antipsychotica drukt het wel enigszins en zorgt er voor dat ik niet knal manisch wordt maar het gaat al weken op het randje, op zich ben ik er wel redelijk tevreden over maar het grote probleem is meer hoe diep de depressie gaat worden daarna, daar ben ik bang voor....

Ik ben bang dat ik het dit keer niet ga redden, zeg ik benauwt.
Dat je zelfmoord gaat plegen? Vraagt hij.
Uh, ja en dat wil ik niet maar in een depressie verlies ik de werkelijkheid altijd uit het oog.
Ik wil nog niet dood dat ik geen tachtig wordt dat weet ik nu al daarvoor is het leven met deze aandoening te zwaar.
Hij kent dat gevoel heeft het zelfde idee daarover.

Ik overweeg om toch weer lithium te gaan gebruiken, zeg ik hem.
Join de club, zegt hij, gedeelde smart is halve smart.

Een dag later stuurt hij een berichtje of ik het stukje op facebook al heb gelezen, het gaat over ons gesprek, en de taboe die rond de doodswens die vele die behept zijn met de aandoening bipolaire stoornis hebben.
Ik lees het meteen, hij noemt mij heel discreet G in het stukje, het is een taboe doorbrekend stuk geweldig geschreven.
Normaal reageer ik via een privé berichtje op zijn stukje, maar ik besluit dit keer openbaar te reageren zodat mijn vrienden op facebook kunnen zien waarop ik heb gereageerd.
Ergens ben ik benieuwd of en hoe mensen er op reageren, dus besluit zelfs het stukje te delen met mijn vrienden.
Geen reactie..........
Het taboe blijft, de smart kan ik dus alleen delen met lotgenoten.
Halve smart dus.








2 opmerkingen:

  1. Hoi, zo herkenbaar, dat het pijn doet! Ja, de smart kan je alleen delen met lotgenoten en ik als partner voel me vaak zo machteloos. We hebben eigenlijk helemaal geen vrienden meer, alleen nog onze familie en een enkele kennis die er begrip voor heeft. Heb ik hier moeite mee. Nee! niet meer. Het is goed zo!

    Hou je "goed"!
    Audrey

    BeantwoordenVerwijderen
  2. thanks meis je leert je vrienden kennen als het minder gaat en dan houd je gelukkig de mensen over die echt om je geven.

    BeantwoordenVerwijderen