Is halve smart, bedenk ik mij als ik
zijn stukje over mijzelf lees, een goede kennis van mij heeft het
geschreven en op facebook geplaatst.
Hoe lang ken ik hem eigenlijk?
Twee jaar?
Wij zijn lotgenoten, woonde beide in de
grote stad, verloren heel veel, hij wat meer dan ik zijn benen
bijvoorbeeld.
Ik zie hem nog naar mij toestappen, bij
de geiten boerderij in het Amsterdamse bos, ben jij Gaab?
Ja via face book waar ik mij voor
aanmelden toen ik van hem begreep dat hij daar actief was, had ik
mijn uiterlijk beschreven.
Hoe ik hem ben tegengekomen vraagt u
zich nu af, dat was via een blog wat wij beiden volgen het blog van
Alette van Bentum, een briljante schrijfster die de zelfde aandoening
heeft als wij, dus dat volgt makkelijk.
Koffie en sigaretten, beiden zijn er
verslaafd aan. De ene peuk naar de andere drukken wij uit in de asbak
om de beurt halen wij koffie.
We spreken elkaar zijn beide nog in een
soort ontwikkelingsfase van de ziekte, wel of geen Lithium slikken,
we leggen de ervaringen naast elkaar en komen tot de conclusie dat
het spul niet nodig is.
Hij doet het op dat moment goed op
antipsychotica en antidepressivum ik op alleen antipsychotica.
Er volg een periode van periodiek
communiceren via facebook zijn wereld stort ineen hij gaat scheiden
van zijn vrouw en heeft problemen met de fles binnen de beugel
houden,gaat naar een ontwenningskliniek en verlies door zijn erfelijk
aangeboren vaatproblemen en zijn rookgedrag beide onderbenen.
Via facebook schrijft hij met een
regelmaat over zijn herstel in de revalidatie kliniek, ik lees ze
graag het is mooi om te zien hoe hij zijn leven herpakt, en briljant
beschrijft.
Zijn woordkeuze is magistraal ik ben er
jaloers op, wou dat ik deze woorden kon vinden maar hij is dan ook
journalist van beroep en ik had slechts een mager zesje op mijn
eindlijst omdat ik zo dyslectisch als de pest ben.
In mijn ontstemde manie lees is een
stukje van hem wat verkeerd valt waar het over ging? Geen idee meer
maar ik pak mijn telefoon en bel heb op, scheld min of meer
genuanceerd zijn huid vol, en sluit gelukkig het gesprek goed af even
goede vrienden zal ik maar zeggen.
Mijn manie duurt voort en dan bel ik
werkelijk iedereen, ik kan mij voorstellen dat mensen gek van mij
worden en de telefoon niet opnemen als ze mijn nummer zien.
Er volgt een goed gesprek, tenminste
het is meer zo dat ik ratel en hij luistert, ik wil van hem weten hoe
de Lithium bevalt die hij sinds enige tijd gebruikt.
Het heeft een rede dat ik het vraag, ik
wordt namelijk redelijk gestoord vaan de duur van deze hypomanie, de
antipsychotica drukt het wel enigszins en zorgt er voor dat ik niet
knal manisch wordt maar het gaat al weken op het randje, op zich ben
ik er wel redelijk tevreden over maar het grote probleem is meer hoe
diep de depressie gaat worden daarna, daar ben ik bang voor....
Ik ben bang dat ik het dit keer niet ga
redden, zeg ik benauwt.
Dat je zelfmoord gaat plegen? Vraagt
hij.
Uh, ja en dat wil ik niet maar in een
depressie verlies ik de werkelijkheid altijd uit het oog.
Ik wil nog niet dood dat ik geen
tachtig wordt dat weet ik nu al daarvoor is het leven met deze
aandoening te zwaar.
Hij kent dat gevoel heeft het zelfde
idee daarover.
Ik overweeg om toch weer lithium te
gaan gebruiken, zeg ik hem.
Join de club, zegt hij, gedeelde smart
is halve smart.
Een dag later stuurt hij een berichtje
of ik het stukje op facebook al heb gelezen, het gaat over ons
gesprek, en de taboe die rond de doodswens die vele die behept zijn
met de aandoening bipolaire stoornis hebben.
Ik lees het meteen, hij noemt mij heel
discreet G in het stukje, het is een taboe doorbrekend stuk geweldig
geschreven.
Normaal reageer ik via een privé
berichtje op zijn stukje, maar ik besluit dit keer openbaar te
reageren zodat mijn vrienden op facebook kunnen zien waarop ik heb
gereageerd.
Ergens ben ik benieuwd of en hoe mensen
er op reageren, dus besluit zelfs het stukje te delen met mijn
vrienden.
Geen reactie..........
Het taboe blijft, de smart kan ik dus
alleen delen met lotgenoten.
Halve smart dus.
Hoi, zo herkenbaar, dat het pijn doet! Ja, de smart kan je alleen delen met lotgenoten en ik als partner voel me vaak zo machteloos. We hebben eigenlijk helemaal geen vrienden meer, alleen nog onze familie en een enkele kennis die er begrip voor heeft. Heb ik hier moeite mee. Nee! niet meer. Het is goed zo!
BeantwoordenVerwijderenHou je "goed"!
Audrey
thanks meis je leert je vrienden kennen als het minder gaat en dan houd je gelukkig de mensen over die echt om je geven.
BeantwoordenVerwijderen