Fucking vrolijk

Ik ben vandaag zo vrolijk zo vrolijk zo vrolijk, zingt Alfred Jodocus Kwak al dagen door mijn hoofd samen met het liedje, Freeeeee nelson mandela, I am begging you.

In middels kan ik mijzelf al twee weken hypomaan noemen al schijnt het niet meer zo te heten als je de diagnose bipolair 1 hebt.

Ik heb mij laten vertellen dat je dan licht manisch bent.

Hypomaan schijn voorbehouden te zijn voor mensen met de diagnose bipolair 2.

Maakt mij dat uit.

De vrolijkheid blijft, wordt wel wat gedempt door medicijnen een een strak regiem, zo zit ik al dagen thuis en doe eigenlijk niks, terwijl mijn brein mij continue uitdaagt om dingen te ondernemen.

Ga lekker shoppen, koop dingen ga een wereldreis maken dat kan best het is zo mooi deze wereld en mensen aan de andere kant van deze aardkloot zitten te wachten op jou, je bent namelijk bijzonder en kan een ieder helpen met zijn of haar probleem, je het een uitstraling een charisma, die zo stralend is dat je de wereld vrede in jou hand hebt je bent de nieuwe Mandela, alle onrecht gaat de wereld uit als jij spreekt eigenlijk had je met prins Willem -Alexander moeten trouwen jij had de wereld kunnen veranderen die Maxima is alleen maar op het geld, jij had rassen haat kunnen bestrijden doordat je uit twee werelden komt, jij bent bijzonder, zwart en blank en ook nog eens gek, jij vertegenwoordigd alles maar dan ook alles waar een taboe op ligt.

De stem van de hypomanie galmt in mijn oren, luister ik of beoordeel ik het met een realisme die bij mij hoort het is een keuze, tussen goed en en gek of beter gezegd goed gek.

Zucht, ik denk terug aan de vele crisis opnames van vroeger het stemmige stemmen horen wat mij altijd werd gevraagd om uit te sluiten of ik niet stiekem een schizofreen ben.

Heeft u last van stemmen? Werd mij meerdere malen gevraagd als ik bij de crisis dienst zat.

Nee, was mijn antwoord standaard dat is namelijk waar, al is het niet zo dat ik geen stemmen hoor maar dit zijn geen stemmen van vreemde, het is mijn innerlijke ik die mij toespreekt.

Zo is er het kleine kind in mij wat kinderlijke vragen stelt als ik in de war ben en mijn gedachten een knoop vormen waar ik niet uit kom, ze kan het feilloos ontrafelen door simpele vragen te stellen.

Er is een strenge stem die mij toespreekt als ik weer eens van het padje dreig te raken, dit is de tegen hanger van de manische stem die mij altijd het slechte pad op probeert te duwen, en dan is daar de depressieve stem die mij altijd dood wil hebben.

Samen vormen ze mij ik ben namelijk die stemmen, ze zijn mijn ik en van mij, niks vreemd aan behalve als ze door elkaar gaan praten, dan wordt je namelijk gek, het is een kakofonie aan geluiden die naast de omgeving geluiden voor een dolle boel in je hooft zorgen.

Het is moeilijk te beschrijven wat er gebeurt maar je moet het je zo voorstellen, je zit in een achtbaan tijdens een house festival en het is ook nog eens oudejaarsavond twaalf uur alles knalt, zingt, danst en raast door je hoofd, die combinatie.

Ik heb mij overigens voor genomen als men mij tijdens een crisis die ik nooit meer hoop mee te maken maar mocht het ooit zover komen, als men de vraag stelt, hoort u stemmen?

Dan zeg ik ja, ik hoor een hele irritante stem en dat is uw stem.

Ben benieuwd hoe ze daar op reageren :-)

Ik kan mij voorstellen dat een normaal mens dat niet heeft die die achtbaan maar bij mij als ik niet rust en regelmaat in mijn hoofd breng dan gebeurt er dit.

Dan stemmen de stemmingen niet meer op elkaar af, het wordt het een kleuterklas in een pretpark in mijn hooft.

Het is of er een luikje naar het hiernamaals wordt geopend ik begrijp nu waarom mensen de hemel hebben verzonnen dat moet gecreëerd zijn door mensen als ik het kan goddelijk zijn je gevoel van vrijheid je denkvermogen wat alles oppikt wat anderen blijkbaar niet zien.
In een staat van manie kan je in eerste instantie het goddelijke gevoel ook nog eens delen met je medemens die dit niet kent.

Ik denk dat Jezus bipolair was, de bevlogenheid dat hoort bij gekken als ik, en het opofferen aan een kruis in zijn depressie, dood wilde hij toch niet?

Ik geloof dat ik nu linken aan het leggen ben wat ook wel associatief denken wordt genoemd.

Dat hoort bij de hypomanie, waarom ik er over schrijf vraagt u zich nu af?

Gewoon omdat ik normale mensen een klein inzicht in het denkpatroon van een hypomaan persoon wil geven, omdat ik er stiekem van geniet van mijn gekheid.

Omdat het fucking gezellig is in mijn bovenkamer en de medicijnen slechts invloed hebben op de totale ontremming maar niet op de gezelligheid in mijn hoofd.

Daar kan ik fucking vrolijk van worden.