Niet mijn probleem!

Sylvia Witteman, een bekende columniste schrijft voor de Linda een rubriek over enge vrouwen, maandelijks vraagt ze of haar volgers op twitter nog wat enge vrouwen kennen, en dan gaat het niet om een persoon maar om een type vrouw.

Ik heb haar stukjes nooit gelezen, de Linda trekt mij niet als blad, de enige tijdschriften die ik koop zijn kook tijdschriften.

Het fenomeen enge vrouwen spreek wel aan ik vraag mij af of ze de, het is niet mijn probleem, vrouw die net doet of ze je help al heeft gebruikt, geloof mij daar zit voor mij een bron van inspiratie in, het portretteren van vrouw met dit enge trekje.

Ik zal het toelichten met dit voorbeeld;

Sinds enkele jaren speelt mijn dochter hockey omdat haar enge moeder het ook altijd heeft gedaan, in het begin en eigenlijk tot dit seizoen moest ik haar naar het veld slepen.

Hockey is stom mama!, kreeg ik regelmatig te horen, meestal wat meer aan het begin van het seizoen, tegen het einde had ze zich er bij neergelegd dat ik niet van plan was haar lidmaatschap op te zeggen.

Dit seizoen begon als de jaren daarvoor, ze wil niet hockeyen vind er niks aan en zit niet meer bij haar vriendinnetjes van het jaar daarvoor in het team.

Als ik het trainingsschema onder ogen krijg ben ik bijna geneigd om haar wens in te willigen.

Dinsdag en donderdag van 16:30 tot 18:00 uur trainen!

Welke niet werkende moeder of zeer ouderwetse vader heeft dit verzonnen, iedereen weet toch dat bijna alle vrouwen werken op deze dagen, de woensdag en de vrijdag mensen dan zijn er veel vrij!

Denk na, sukkels!

Ik heb een probleem, halen kan ik maar brengen naar de club niet.

Ik stuur een mailtje naar de overige hockey ouders met de vraag op kindje met iemand mee kan rijden.

En daar komt het enge mens in beeld, het type vrouw wat net doet of ze je kan helpen maar als er maar iets niet goed loopt laat merken dat het slechts om een oppervlakkig gebaar gaat.

Het is als een verzekering bedrijf, ze geven je een plu maar als het regent willen ze het terug.

Het is het type vrouw die zegt dat ze vliegt voor die alom bekende Nederlandse maatschappij, en als je zegt; o wat leuk ben je stewardess? Met een snuif haar neus omhoog steekt alsof je net een wind hebt gelaten en meld dat ze purser is.

Het is iemand die graag geprezen wordt om haar goedheid, kijk mij nou ik heb drie kinderen mijn man is ook purser maar wij zorgen ervoor dat wij onze zaakjes wél goed voor elkaar hebben.

Het afgesproken schema liep niet helemaal lekker, dat klopt een van de vaders kwam af en toe te laat naar de mening van mevrouw de purser, en elke week een schema via de what's app verifiëren met elkaar was ook te veel werk volgens mevrouw.

Ik stop er mee, zegt ze een paar weken gelden, het is niet mijn probleem of jullie kinderen op de training komen.

We zitten in het clubhuis, na de wedstrijd, ik kijk haar verbouwereerd aan.

Wat?, dat kan je toch niet zo maar zeggen een aantal van ons heeft dan een groot probleem, is mijn verbaasde reactie.

Ik kijk in haar kille ogen.

Ja, benadrukt ze maar dat is niet mijn probleem, ik wil het niet meer ik heb een verantwoordelijke functie, drie kinderen en heb geen tijd om uren te wath's appen om een rijschema te regel.

Uren?, waar heb je het over zeg ik verontwaardig dat is 5 minuten van je tijd!

Ik heb een verantwoordelijke baan, benadrukt ze net iets te veel in mijn ogen.

Goed als jij het niet meer wil dan maak je het maar ons probleem, dus wij mogen nu stel op sprong wat anders regelen, sluit ik het gesprek voordat ik echt boos word.

Ik pak mijn paraplu en bedenk mij dat ze die echt niet terug krijgt.

In dit soort gevallen bel ik altijd mijn beste vriendin, gewoon om stoom af te blazen, het is namelijk goed voor mijn geestelijke gestel om dingen niet op te kroppen maar het te ventileren.

Dat mens heeft wel twee keer gezegd dat ze een verantwoordelijke baan heeft!

Ze is purser, for god's sake! niet een arts of een verpleegkundige maar een Purser!

Mijn vriendin grinnikt aan de andere kant van de lijn, ze is zelf 12 jaar stewardess geweest voor de zelfde maatschappij.

Nou dat is echt een heééééle verantwoordelijke baan zegt ze, not.

Weet je wat ik doe, zeg ik, ik ga een brief schrijven aan haar baas en dit voorval rapporteren.

Wat voor een instelling is dat, het is niet mijn probleem.

Zie je het voor je, schets ik mijn vriendin, het vliegtuig crashed op de landingsbaan het toestel staat in de fik maar de passagiers leven nog deels, en zij staat als eerste bij de nooduitgang en gaat als eerste de slide af roepend naar de passagiers, sorry ik heb drie kinderen, zoeken jullie het maar uit!
Het is niet mijn probleem!