Kerst geschenk

Als drie wijzen reden wij naar het Oosten, nee niet uit het oosten en niet met cadeaus voor een kindje wat volgens de overlevering de zoon van God geweest moet zijn, als je het geloofd, nee om ons kerstcadeau voor ons kindje en onszelf op te halen.

Maar wat als we geen keuze meer hebben, zegt manlief.

Ik zucht; we hebben de vorige keer gezien dat alle hondjes even speels waren en lief.

Ja maar die kleine, die met de fles is opgevoed, die is misschien niet zo sterk, gaat hij verder.

We zien het wel, als we er geen goed gevoel bij hebben kunnen we altijd nog nee zeggen, al hebben we dan in het totaal, 4 uur voor niks in de auto gezeten.

We kunnen kiezen uit twee hondjes, de kleine met de fles grootgebrachte is de drukste van de twee.

Ze is zo druk dat kindje haar nauwelijks op schoot kan hebben, dat maakt de keuze makkelijk.

Haar zusje is een stuk rustiger, gezellig, lief, maar overdrijft niet zo.

We kiezen haar en vertrekken met een kofferbak vol honden spullen en een hondje op de achterbank in de armen van kindje afgewisseld met mijn armen richting het westen.

Een paar weken gelden meld ik tijdens een mail wisseling met mevrouw de psychiater dat wij een hondje krijgen.

Mooi! Is haar reactie, het zorgt ervoor dat je regelmatig buiten komt.

Hu?, ik kom veel buiten waar heb jij het over, ik werk, doe de boodschappen en haal kindje van school, daarnaast sta ik elke zaterdag langs de lijn en speel ik op zondag zelf een partijtje hockey en als het zomer is zitten wij elk weekend op de boot, dat lijkt mij genoeg buiten.

Wat een rare opmerking! Zegt mijn bipo skype maatje als ik haar de reactie van mevrouw de psychiater vertel.

Alsof je een zielig hoopje bent wat de hele dag binnen achter de geraniums wegkwijnt!

Tja, het is de psychiatrie eigen op hun klant te zien als een disfunctioneel hoopje ellende, zeg ik haar lachend, wij worden gelabelde als een eenheidsworst.

QQQQQQQVBGGGGGGGGGGDXXXXXXXXXXXX

Wat leuk het hondje kan typen!

Ik heb haar even op schoot als ik dit stukje typ, en laat haar kennis maken met de computer, ze loopt over het toetsenbord dat levert deze tekst op, die vast heel boeiend is in honden taal.

Vorige week was ik bij mevrouw de psychiater, we spreken uitvoerig over mijn gezinsleven van vroeger, ergens weet ik wel dat ze daar wat uit wil halen maar ik kan haar alleen vertellen dat ik een gelukkige jeugd heb gehad op een van de mooiste plekjes van Nederland, met ouders waar ik trots op ben, en dat wij vroeger Airedale terriërs thuis hadden die ik heel lief had.

Misschien is dat wel de rede dat ik pas op latere leeftijd last heb gekregen van deze aandoening,

zeg ik als ik haar serieus aan kijk.

Hoe bedoel je? Vraagt ze geïnteresseerd.

Vroeger toen ik nog thuis woonde, ging ik minimaal drie keer per week een lange wandeling van minstens een uur maken met onze hond als ik uit school kwam, het voordeel van het Gooi is dat je alle kanten op kan.

Wil je heide, wil je bossen, wil je tussen de akkers lopen, het kan allemaal op loop of fiets afstand, zeg ik haar.

Daarnaast speelde ik minimaal vijf uur hockey per week, ik denk dat dit mij gezond heeft gehouden ondanks dat ik achteraf gezien toch echt wel depressies en hypo manieën heb gehad destijds, ik zag ze niet als zodanig, misschien wel omdat ik genoeg afleiding had, en mijn hersens kon luchten door mindful, al bestond deze omschrijving toen nog niet, door de bossen, heidevelden en langs het water te banjeren.

Ik krijg gelukkig geen preek van haar, over hoe ik mijn ritme moet proberen te blijven bewaren, en voldoende rust moet nemen omdat een jonge hond nu eenmaal niet anders is dan een pasgeboren kind, en dat geeft per definitie ontregeling bij mensen met een bipolaire gevoeligheid.

Ik krijg de indruk dat ze verdomt goed weet in hoeverre ik mijn gevoeligheid serieus neem.

Dit is de derde nacht met onze pup, ik heb haar net in haar bench gezet in de gang, ze huilt elke avond minimaal een uurtje en een half, ik ga naar bed en bedenk mij dat dit binnen een week tot het verleden behoort mits je niet de fout maakt om toe te geven aan haar gehuil.

Mijn korte nachten worden opgeluisterd met het gehuil van een beestje wat wij lief hebben, een kleine hond die opgevoed moet worden wat tijd vergt maar ook veel plezier geeft.

Tanden op elkaar even doorzetten maar dat geldt voor veel dingen in het leven.

Welkom kerstgeschenk, met al je bijkomende ongemakken, merry X-mas allemaal!

Redders

Er is een bultrug gestrand op de 'razende bol', ik volg het nieuws op de voet via twitter ik volg namelijk de helden van de KNRM die elk nieuwtje over het beest wereld kundig maakt.

De pogingen waren mislukt om bij hoogwater het beest los te krijgen, ze gaven het op het beest zou sterven.

De beelden van een huilende walvis halen het nieuws, het is aangrijpend niemand wil toch dat dit grote zoogdier het leven laat omdat het een inschatting fout maakte en droog kwam te vallen?

Het mooi om te zien dat de inzet voor het redden van dit dier zo groot is.

Redders ik weet nog dat wij ooit eens zijn 'gered' door de KNRM, met onze eerste echt zeewaardig scheepje een kleine 28 voeter.

Dik tien jaar gelden waren wij onderweg naar Zeeland, het scheepje was oud maar goed onderhouden, stabiel en zeewaardig, alleen de motor was net zo oud als het schip en niet gereviseerd.

En dat het nodig was die revisie, daar kwamen we achter toen we de motor bijzetten om de Maas mond over te steken, laveren tussen vrachtschepen dat gaat niet onder zeil, zeker niet met een klein drietje.

Ze pruttelde leuk, best wel leuk, maar net voor de maas mond besloot ze de geest te geven, er zat maar een ding op, omkeren en terug naar Scheveningen waar je niet op zeil de haven mocht binnenlopen gezien het feit dat het toen der tijd nog redelijk drukke was met vrachtverkeer die deze haven aandeed.

Wij melden via de marifoon dat wij graag een sleetje zouden willen hebben als wij over ca. twee uur met deze wind bij de haven ingang aankomen.

Wat is uw positie?, vraagt de redder.

We geven de coördinaten door, een half uur later komt de KNRM langszij, ruim vijf mijl voor de haveningang.

Jullie hebben hulp nodig?

Ja, we willen een sleepje de haven in, meer niet er staat genoeg wind om op zeil naar Scheveningen te varen.............

Ach we zijn er toch, zegt een der redders.

De dikke sleepkabels worden aan boord gebracht. Met twee 'opstappers' aan boord genieten wij van de zomerdag op de Noordzee weliswaar in de diesel dampen van het KNRM schip wat ons de haven van Scheveningen binnen trekt.

Als de bultrug is overleden zijn vele mensen de KNRM dankbaar voor hun inzet, ik ben blij dat ik deze niet gesubsidieerde organisatie sponsor, ergens heb ik het gevoel dat ik een bijdrage heb geleverd aan de pogingen die deze helden hebben gedaan om het grote zoogdier te redden.

Ook Ecomare heeft zich ingezet om het beest te redden, ik ben blij dat ik deze zomer toen wij op Texel waren en het centrum weer eens bezochten omdat kindje een spreekbeurt over zeehonden ging houden en zij een waanzinnig goed spreekbeurten pakket hebben met zelfs een zakje echt zeehonden haar, wij een extra bijdrage in het collecte potje hebben gestopt bij vertrek.

Maar wat lees ik vanavond op het nieuws?

Medewerkers van Ecomare worden bedreigt via twitter, de directie denkt er serieus over om aangifte te doen, dit hebben ze niet verdient is hun reactie.

Daar ben ik het mee eens, dat hebben deze mensen niet verdient maar gaan we nu niet een beetje overdrijven?

Kom op zeg twitter reacties!

Een gestoorde psychiater die ik vooral volg omdat ik mij af en toe, nee eigenlijk graag erger aan de psychiatrie geeft een terechte reactie;

'Als Ecomare het durft ga ik ook maar eens aangifte doen van bedreiging. Al die mensen die mij al dood hebben gewenst..'

De redders die er niet in slaagde een bultrug te redden moeten nu zelf gered worden omdat er dankzij de moderne media een soort hysterie ontstaat omdat een gestoorde zeehonden opvang houdster heeft lopen verkondigen dat zij het beest wel had kunnen redden maar de kans niet kreeg omdat er al besloten was het beest uit zijn lijden te verlossen?

Het moet niet gekker worden, vroeger zou dat anders zijn gegaan dan hadden en paar vissers het beest zien liggen op een zandplaat, misschien waren ze er heen gevaren en hadden het beest met een gericht schot uit zijn lijden verlost om het vervolgens aan stukken te snijden voor de levertraan.

Geen haan die er om kraaide geen RIP betuigingen voor een beest wat men zelfs een naam heeft gegeven en geen overwegingen om een stille tocht te houden.

De vissers waren gewoon met hun buit naar huis gegaan en verdiende er een extra centje aan.

En wie verdient er nu wat aan?

Niemand en zeker niet als het gaat om het respect wat men in mijn ogen moet hebben voor de redders die humanitair gezien juist hebben gehandeld, is het niet zo dat wij mensen als het leven ondragelijk is de keuze voor euthanasie hebben, en aangezien een beest deze keuze niet heeft je de natuur best wel een handje mag helpen, dat doen wij als eeuwen toch?

Nou dan.

Offline

Een heel weekend lang zaten wij zonder....

Zonder wat?

Zonder voedsel en vocht nou goed...

Dat kan niet!

Nee dat klopt, niet in onze wereld dan...

De router had besloten na vijf jaar dienst er mee te kappen, zonder aankondiging stop het kreng er gewoon mee.

In eerste instantie dachten wij dat de internet provider weer eens een storing niet kon verhelpen, bellen met de helpdesk leverde het standaard keuze menu op.

Om u zo goed mogelijk te helpen vragen wij u het volgende menu met kromme tenen aan te horen.

Schiet op trut mijn internet werkt niet.

Kies één voor internet problemen.

Mooi, 1 dus ik hoef niet de tien keuzes die het gemiddelde keuze menu heeft af te luisteren.

Kies één bij storing.

Yes, weer de eerste uit de rij dit gaat goed.

Hoopvol wacht ik op de helpdesk meneer of mevrouw die mij gaat vertellen dat het een tijdelijk probleem is.

Onze helpdesk is van maandag tot vrijdag...........

Ja ja ja, bla bla, ga door trut.

En op zaterdag tot vijf uur bereikbaar...........piep, piep, pieeeep.

Wat! Het is half zes! En zaterdag! Godverrrrrrrrrrrr de godverrrrrrrrr....

En dan kom je er achter hoe internet afhankelijk wij eigenlijk zijn geworden, de papieren krant hebben wij al een hele tijd geleden de deur uit gedaan die bezorger kwam altijd te laat of helemaal niet, de internet variant is altijd, ook al is het weer minder op tijd.

Manlief wilde zondag naar de boot, maar wat ging het weer doen?

IJzel of hevige sneeuwval, is het wel verstandig om de weg op te gaan?

Even kijken, o nee dat gaat niet we hebben geen internet, dan maar even betaald kijken op zijn I phone, kort want de baas betaald.

Mam, ik wil mijn topmodel ontwerp afmaken op internet, zegt kindje.

Gaat niet dat ligt plat.

Wat moet ik dan doen?

Nou gewoon, tekenen op papier bijvoorbeeld?

De computer werk nog dus ik ben de enige gebruiker, ik schrijf mijn stukjes in word en daar heb je geen internet voor nodig.

Stiekem geniet ik van de rust die het internet loze weekend bied, ik ben de enige die de meest populaire computer in huis, de laptop die meestal op de eettafel staat, kan gebruiken.

De I pads liggen werkeloos elders in de kamer de zolder waar de vaste computer staat wordt niet betreden, waarom zou je? de enige rede om de zolder gang te maken is op weg naar de computer of naar de wasmachine en droger die ook op deze verdieping staan, maar het is nog geen maandag dus geen wasdag.

Het is zelfs zo dat wij een bordspel spelen met elkaar, een spel wat kindje kreeg voor sinterklaas.

Ik ben de enige die dit weekend even met haar vingers over het toetsenbord aait.

Ik wil wat schrijven over een doodgeschopte grensrechter maar na drie zinnen stop ik er mee.

Het is een mooi weekend off line, bedenk ik mij.

Het is bijna zoals het vroeger was, toen we moesten inbellen en er nauwelijks internet was en je hooguit een uurtje achter de computer zat omdat je de telefoonlijn moest gebruiken en de lijn bezet hield voor weet ik welk belangrijk telefoontje wat je misschien mocht krijgen. Het is niet te vergelijken met het hedendaagse gebruik, waar het hele gezin aan de computer,de i pad, i phone en laptop gekit zit omdat we wifi hebben en overal door het hele huis en de tuin 24 uur het interpret ons bedient van alles wat we wel en niet willen weten.

En maandag?

Toen was het sprookje voorbij de internet provider wist te vertellen dat het niet aan hun lag, wij keken niet verder dan..., en gaven meteen de schuld aan.........

Een simpel brandend lichtje in de meterkast had ons kunnen vertellen dat de verbinding er was maar dat de router was overleden, als wij verder hadden gekeken en niet de eerst logische aanname als een feit hadden gezien, dan hadden wij geen weekend zonder internet gezeten.

We prikken de computer weer aan een kabel, je weet wel één zoals elke computer vroeger had, de kabel die ergens stoffig in de meterkast ligt voor het geval dat.

Onze huiscomputer heeft weer verbinding met de rest van de wereld, al hebben de i pads even pech en heeft manlief ook geen tijd meer genomen om op zijn zakelijke laptop even aan de kabel te hangen, hij moet naar de luchthaven om voor een week naar zuid Europa te vertrekken voor zijn werk.

Offline werd weer online, het was best oké een weekend offline werken al heeft het ook nadelen.

Hij belt vanaf Schiphol.

Eh, schat kan je me weer komen halen? Mijn vliegtuig is twee uur eerder vertrokken.

Wat? Hoe kan dat? Zeg ik

Tja, dat zei de dame van de in-check balie ook;
De vlucht is vervroegt, meneer.

Heeft u dat dan niet gelezen in de mail die wij dit weekend naar u hebben gestuurd.......

Grenzeloos

Het was een weekend als alle andere, nee niet waar, ten eerste was er geen sport voor kindje, niet omdat het een weekend van bezinning was omdat er een grensrechter was dood geschopt, nee mijn dochter speelt een elitaire sport zoals een bekend voetbal doelman in een interview pretendeert.

Hockey wel te verstaan, voetbal dat is voor het volk, zegt hij, en een echte volkssport het reflecteert wat de gewone mens als normaal ziet blijkbaar, volgens zijn woorden dan.

Nog even en dat wordt de marktkoopman dood geschopt omdat hij het lef had om een onsje meer te vragen als hij de kaas net te ruim heeft afgesneden, yeh right...

Er lag gewoon sneeuw op het veld, de enige reden naast vrieskou om een hockeywedstrijd af te lasten. Kindje hoefde niet verplicht in het clubhuis een vuist te maken tegen zinloos geweld, de voorzitter aan te horen met die ongemakkelijke speech over hoe men zich op het veld dient te gedragen, wat elk kind wel begrijpt mits de ouders, die een voetballer van wereldformaat in hun spruit zien die hun uit hun financieel problemen gaat helpen en de gefrustreerde leiders die ooit hadden gehoopt prof voetballer te worden maar nooit verder kwamen dan jeugd begeleiding bij een B clubje dat ook eens gingen doen.

Hockey is een sport waar je niet rijk van wordt, het is daarom elitair, op een enkeling na die er misschien een leuke boterham aan verdien misschien een twee keer modaal inkomen is het liefdewerk oud papier.

Beetje sponsorgeld dat wel maar niet genoeg geld voor een villa in weet ik welk oord dan ook en een wereld faam omdat je net iets beter in een sport ben dan je gemiddelde medemens.

Je trap wat beter tegen een bal en ….. daar krijg je veel geld voor!

Je laat elk weekend aan die gewone volks mensen zien dat er een uitweg is uit het nietig bestaan als arbeider.

Je laat je elk weekend vallen met veel gevoel voor theater en als de scheids je doorziet scheld je hem uit, pretendeer je hem neer te slaan met je aangeleerde theatrale uitingen, maar doet dat net niet, omdat je dan een schorsing riskeer, je boodschap is echter duidelijk voor het volk.

Zie je wel die scheitrechter is een nietig persoon of in volkstaal een lul, die incapabel is en het niet verdient om überhaupt een superieure spel te mogen onderbreken.

Is dat het gevoel waarmee deze kansarme spelers het veld op gaan?

De scheids en zijn kompanen die met die met de vlaggen, zijn een interruptie en staan ons in de weg wij die een briljante toekomst als prof voetballer voor de boeg hebben.

Het waren Marokkaantjes, onze Geert werd daar wilder van en trok natuurlijk van leer, koren op de molen van deze simpele maar door het 'gewone volk' geliefde man, en waarom?, hij durft tegen een groep te trappen zoals een Hiltler de joden vervloekte, net zoals een scheidsrechter niet meer als belangrijk en gezaghebbend wordt zien door het gewone volk wat niet anders doet dan een Geert die schijt heeft aan normen, het is stigmatiseren en nietig verklaren, de geschiedenis herhaalt.

Onze toekomst is het continue herhalen van de geschiedenis, het uitsluiten en verachten van bepaalde mensen is het niet om een geloof dan gaat het wel om huidskleur op komaf of omdat een ander het beter heeft of elitair is, de guillotine voor de hockeyers! Zal ik dan maar zeggen het is tijd voor een franse revolutie om maar even in onzin te praten.

De voetballertjes zijn minderjarig dus krijgen een minimale straf, de ouders en club begeleiders zullen niet gestraft worden, vreemd.

Zij stonden toch toe te kijken langs de zijlijn, zij hebben toch gezag?

Is het niet zo dat een minderjarige minder straf krijgt omdat de meerderjarige supervisor gestraft wordt omdat hij of zij heeft verzuimt om de supervisie naar behoren uit te voeren?

Waar waren deze mensen?

Waarom keek een ieder voor mijn gevoel toe maar deed niks?

Wat gebeurde hier?
Of is het gewoon en dus normaal dat deze jongens een lijnrechter in elkaar trappen na een wedstrijd?

Waar is de grens als de grensrechter het aflegt....

Surprise

Mam, ik heb P getrokken en hij houdt van techniek!

Het is weer tijd voor creatief fröbelen met je kind, vanaf groep 5 trekken ze lootjes en worden ze geacht een echte surprise te maken.

Een dag voor de Sinterklaas viering op school wordt er van de ouders verwacht dat ze het fröbel werkje op school brengen en als de buit binnen is mag de hele school kijken naar de 'kunstwerken', die gecreëerd zijn.

Vorig jaar bouwde wij een hockeyveld voor een jongetje uit haar klas, lekker makkelijk, schoenendoos. groen vel, twee goals en wat poppetjes die ik nog had liggen. De witte lijnen trokken we met correctie tape wat je tegenwoordig voor weinig bij de Action kan krijgen.

Maar wat is het geval, de halve school maakt sport gerelateerde werkjes, voetbal/ hockey velden /maneges /handbal velden en turn toestellen vliegen je om de oren als je een rondgang lang de klassen maakt.

Mmmm, niet echt origineel wat wij als eerste ontwerp hebben gemaakt bedacht ik mij vorig jaar dat gaan we anders doen volgend jaar............

Mooi kindje, P heeft wat met techniek?

We gaan een robot maken!

En niet zo maar één 'het wordt een superheld uit een bekende animatiefilm!

Kindje kiest wall.e

Het wordt een van duct tape aan elkaar hangende exemplaar, waar ik nachten over na heb gedacht, dat is het voordeel als je toch slecht slaapt dan heb je tijd genoeg om uit te vogelen hoe je een constructie bouwt die er redelijk goed uit ziet en ook nog eens stevig genoeg is om heel op de sinterklaas viering van de klas te komen.

Kinder proof moet een surprise zijn vanaf het tijdstip dat je het maakt totdat het uitgepakt wordt en te toon wordt gespreid in het klaslokaal.

Wat er daarna mee gebeurt?, lekker boeien.

Als ik Wall.e met harde wind voor op de fiets naar school heb gebracht is het leuk om de reacties op het fröbel werk te zien, eerst die van de overige ouders die hun knutselwerkje hebben gebracht en vervolgens de reactie van de kinderen. Die wil ik hebben! roepen er een paar.

Vijf uur knutselen geeft vijf minuten fame.

Samen met kindje ga ik bij de andere klassen kijken wat daar gefabriceerd is voor de viering van die niet bestaande man die elk jaar jonge kinderen fopt en waar in een vreemde traditie ooit is besloten dat als je er niet meer in geloofd je dan maar creatief met karton en papier moet zijn.

Kindje en ik geven elkaar een high five als we de klaslokalen hebben doorlopen, we zijn origineel geweest met Wall.e, kindje krijgt een traditioneel hockeyveld als surprise.....

Het is weer voorbij afgelopen woensdag vierde wij sinterklaas avond traditioneel met haar beste vriendinnetje zoals elke jaar, dan bij haar dan bij ons.

Dit jaar waren wij weer aan de beurt, vier liter erwtensoep, drie liter pompoenensoep, hapjes, drankjes en wederom een echte sint die dit jaar een striptease act gaf, omdat de meiden echt wel weten dat de sint niet bestaat, en hij gewoon zijn baard /mijter /mantel uit kon trekken waar ze bij waren.

Als was het toch een deceptie voor de meiden om het te zien, wij als volwassenen konden wel lachen om deze act.

Mam mag nog een keer mijn schoen zetten? Vraag kindje een dag nadat de sint officieel weer naar Spanje is vertrokken.

Wat denk jezelf? Zeg ik tegen haar van achter de computer als ik een mailtje lees van mevrouw de psychiater.

Ik had haar een dag voor sinterklaas avond een mail gestuurd met wat wijzigingen op het concept wat ik aan het opstellen ben, ik sloot af met haar een prettige sinterklaas avond te wensen.

Ze geeft keurig antwoord op mijn mail zoals ik van haar gewend ben, ze eindigt de mail met een antwoord op mijn prettige sinterklaasavond wens.

En nee, ik mocht niet mee naar Spanje....

Mmm, denk ik ,jammer......

De fokker

We staan in de middle of nowhere bij een boerderij, de boer weet ons te vertellen dat hij niet de fokker is die wij zoeken.

Kolere tomtom!

Maar je mag apparatuur niet de schuld van menselijke fouten geven, het blijkt zo te zijn dat wij een toevoeging moesten geven om onze fokker in het oosten van het land te vinden, twee dorpen van de zelfde gemeente gebruiken de zelfde straatnaam en liggen naast elkaar gelukkig.

Ja, de tomtom vindt ons alleen als je die toevoeging gebruikt, zegt onze fokker als we hem bellen.

We vinden uiteindelijk onze weg naar de beestjes waar wij twee uur voor hebben gereden.

Bijna een jaar geleden stond ik in het tuincentrum en werd getriggerd door een waanzinnige hondenmand, een hondje dat wil ik graag niet alleen voor mij zelf maar ook voor ons kindje, ze is alleen en ik weet, ondanks dat ik wel een broer en zus heb hoe fijn een beestje is, ik was verknocht aan onze hond liet haar met liefde uit, en werd altijd blij van haar begroeting als ik thuis kwam, we stoeide met elkaar en zij was mijn gezelschap op avonden als ik alleen thuis was, normaal lag ze ergens in de gang maar als ik alleen was dan kwam ze bij mij liggen en legde haar kop op mijn schoot.

Nadat kindje en ik manlief hebben overgehaald om een hondje als vierde familielid toe te voegen, want tja het is een familie beslissing, zou ik nu een zoetsappig verhaaltje kunnen schrijven over hoe lief de puppy's waren die wij gingen bekijken.

Geen zin in.

Ik kan u vertellen dat elke huisje zijn kruisje heeft, onze fokker is een man van onze leeftijd, terwijl hij ons de pups laat zien vertelt hij tussen neus en lippen dat zijn gezondheid niet zo goed is.

We horen het maar hebben meer oog voor die lieve kleine hoopjes die ons vrolijk begroeten.

Als hij even weggeroepen wordt naar zijn winkel, fokken is zijn hobby hij heeft een hengelsport annex dieren zaak waar hij boven woont, verteld zijn vrouw dat hij een hartpatiënt is, het gaat niet goed met hem hij moet voor de zoveelste keer geopereerd worden, ze heeft veel moeite met het feit dat hij eigenlijk rust moet nemen maar zijn hobby honden fokken niet wil loslaten, naast zijn drukke baan als ondernemer.

Wat beweegt mensen om wild vreemden die een pup komen bekijken hun ellende te vertellen, zit het ze zo hoog? Hebben ze niemand om er over te praten of willen ze het met een ieder die het wil horen delen.

Ik weet het niet, ik moet zeggen dat ik ook best open ben over mijn ziekte maar voel me niet geroepen op tegen elke wildvreemde die ik tegenkom te vertellen dat ik een stoornis heb.

Ik zie het al voor mij bij elke klant die ik heb.

Wat een mooi ontwerp we vinden het fantastisch!

Ja beste klant dit komt omdat ik manisch depressief ben, en u heeft het geluk dat ik licht manisch ben! En ik daarom voor u dit waanzinnige ontwerp heb kunnen maken!

Natuurlijk niet, geen klant van mij weet waar ik last van heb, ik schrijf niet voor niks onder een pseudoniem, ik zou toch eens een klant hebben die mij googled voordat hij ruim twintigduizend euro gaat uitgeven.

O, oké ik ga dus geld uitgeven bij een gek, nou uh, doe mij dan maar een Mandemakers keuken dan.....

Als de fokker terug komt hervatten wij het gesprek over de aankoop van een pup, we spelen met de beestjes hij laat zien wat de eigenschappen zijn van de Lakeland Terriër.

Moeder, oma en overgrootmoeder worden getoond, die zijn nog allen in zijn bezit en hij verteld met trots dat hij wereldwijd contact heeft met zelfs beroemde mensen die deze beestjes fokken.

Er komt een foto van een bekende acteur uit Amerika op tafel met een van zijn honden.

Je vrouw vertelde dat je deze maand nog een hartkatheterisatie moet hebben, onderbreek ik de gezelligheid, heftig lijkt mij hoe gaat het nu met je?

Zijn ogen staan pijnlijk.

Ik hoop dat deze ingreep er voor gaat zorgen dat ik weer wat beter door het leven kan.

Ik hoop het ook voor je, zeg ik.

Ik aai de puppy's nog een keer, welke het gaat worden weten wij nog niet onze fokker wil graag een teefje houden en wil zijn keuze pas over drie weken maken.

Het maakt niet uit welke wij krijgen alle drie de dames komen uit een goed nest, onze fokker met hartkwaal heeft een grote liefde en een groot hart voor de honden die hij fokt.

Ik hoop van harte dat hij nog lang door mag gaan met zijn hobby.

Foto, kindje met een van de pups

Voorland

Er was niks te doen destijds, niet voor een onrustige geest tenminste die goed genoeg werd bevonden om weer op de open afdeling te mogen vertoeven daar ze geen gevaar meer was voor zichzelf.

Ik dwaalden door de gangen, liep van het koffie apparaat naar de rokers ruimte buiten onder het afdakje en weer terug.

Ik probeerde een gesprek aan te gaan met een psychoot of een depressieve roker die bij elke haal aan haar sigaret waarschijnlijk hoopte dat ze dood ging.

Met mijn overactieve ziel onder mijn arm liep ik dagelijks naar het centrum van de stad, je moet toch iets.

Elke dag als ik door de schuifdeur het pand verliet zag ik haar zitten in haar kamer op de afdeling oudere psychiatrie aan de andere kant van het gebouw.

Een broze grijze dame die altijd vrolijk naar mij zwaaide, haar haar was verward haar gezicht was altijd in een fanatieke grijns getrokken, haar dunne armen met knokkelige vingers wuifde mij te gemoed, als er geen glas tussen ons had gezeten dan had ze mij waarschijnlijk omarmt.

Mijn voorland daar staat zij synoniem voor, ik weet ook wel dat ik in de verre toekomst haar plek ga innemen.

Als ik zolang als zij ga leven dan.

Ik heb mijn status met de GGZ gerehabiliteerd zo als dat zo mooi heet het komt er op neer dat ik weer on speaking terms ben met de hulpverlening, sterker nog ik ben bezig met het maken van afspraken voor als het echt niet goed meer gaat.

Dit moet ik gevoelsmatig doen voor mijzelf, de afgelopen maanden hebben mij dat geleerd.

Ik heb mijn wens uitgesproken en mijn hulpverlener is er bijna dol enthousiast mee aan de slag gegaan.

Ik heb haar een jaar niet gezien maar omdat ik heb aangegeven dat ik dit document wil aanmaken zie ik haar inmiddels eens in de twee weken, en ik moet eerlijk zeggen dat is te veel van het goede.

Ik kan slecht tegen de GGZ en waarom?, dat zal ik u vertellen.

Elke keer dat ik daar kom wordt ik weer met mijn neus op het feit gedrukt dat ik blijkbaar niet normaal ben, dat ik behept ben met een geestelijke aandoening, en zeg nou eerlijk wie wordt daar nu vrolijk van, ik niet in ieder geval.

Het irritante van mevrouw de psychiater is dat ze het niet kan nalaten om mij elke keer weer tussen neus en lippen door te wijzen op het feit dat het een ernstige ziekte is.

Van de week was haar top opmerking;

'het is een progressieve ziekte'.

Ik vind het zo kut om dat te horen, zeg ik tegen mijn beste bipo vriendin als ik haar aan de telefoon heb.

Progressief, als in dat het alleen maar erger wordt?, zegt ze.

Kut Gaab en bedankt dat wilde ik ook even niet horen..........

Sorry dat ik het woord in de mond heb durven nemen, zeg ik haar, niet dat we het niet al wisten maar soms wil je het gewoon even vergeten, liever vaker dan dat.

Daar gaat de droom van mijn man om ooit eens met een busje de wereld rond te trekken als de kinderen de deur uit zijn, ik ga dat niet halen met deze progressieve ziekte, zegt ze.

O ja wel, zeg ik, je bent dan gek genoeg om die reis te ondernemen!

Jaaaaa, dat is waar!

We lachen om dit toekomst perspectief, kom op zeg als je dan toch gek wordt uiteindelijk doe er dan maar wat leuks mee.

Toch kan ik de zwaaiende dame op de oudere afdeling niet uit mijn systeem krijgen, haar vrolijke lach blijft mij gelukkig ook bij, prettig gestoord oud worden is dat zo erg?

Geen idee al is het waarschijnlijk en met een beetje geluk mijn voorland......

Constant reminder

Wat!, je hebt mijn advies niet opgevolgd, zeg ik lachend als ik naar het schilderij kijk wat ik zelf heb gemaakt en wat aan haar muur hangt.

Ik ben in het kantoor van mevrouw de psychiater, en heb net mijn kopje slappe thee op tafel gezet en mijn jas over de vrije stoel gegooid.

Het is aan mij om een advies wel of niet op te volgen, is haar antwoord.

Ja dat geldt voor een ieder bedenk ik mij als ik naar het onderwerp van gesprek kijk.

Bijna twee jaar geleden liep ik haar kantoor binnen met een in bruin pakpapier verpakt geschenk.

Voor mij?, vroeg ze verbaasd toen ik het op tafel legde.

Blij verrast pakt ze het schilderij uit, ondertussen leg ik haar uit dat het een relatie geschenk is van haar klant als dank voor een jaar samenwerking waar ik mee kan leven en die ik nog niet kende binnen de GGZ.

Een paar weken gelden had ik een discussie met haar via de mail, het ging over haar gevoel- kalender het feit dat ze haar gevoel volgt als het gaat om mensen die ze een tijd niet heeft gesproken.

Maak dat de kat wijs schrijf ik haar.

Natuurlijk, zegt mijn beste vriendin, hoeveel klanten heeft ze?, alsof ze van al haar klanten bij kan houden wanneer ze wie spreekt en hoe lang geleden het is, wat een Pinokkio verhaal.

Het feit dat ik dagelijks tegen je schilderij aankijk is ook een constante reminder, ik haar weerwoord op mijn maak dat de kat wijs opmerking, per mail.

Het was ook de bedoeling dat je het ergens in een stoffige hoek zou zetten, niet om het op te hangen! Is mijn reactie.

Zonde van de lijst, schrijft ze met een :) erachter.

Dan adviseer ik je de lijst te houden en de tekening te vervangen voor zo'n inktvlek waar jullie van alles uit halen :) mail ik terug.

Maar mijn advies heeft ze dus niet opgevolgd, de beeltenis van die bipolaire schilder hangt nog steeds aan haar muur.

Weet je dat je schilderij veel mensen op valt, en dat ik vaak de vraag krijg wie jij ben als ze het onderschrift lezen, zegt ze als we aan tafel zitten.

Ik kijk naar het onderschrift,

'leren leven met wisselende stemmingen een kunst opzicht',

heb ik erbij geschreven, doelend op de kunstenaar die ik ooit natekende als schets voor een teken opdracht op de middelbare school maar die ik uiteindelijk heb bijgewerkt met pen en inkt en goed genoeg vond om van een lijst te voorzien.

O ja, ik zie dat ik mijn naam er onder heb geschreven, zeg ik, dom maar ik ging er vanuit dat hij niet in je spreekkamer kwam te hangen die stoffige hoek die had ik voor ogen toen ik je als gebaar voor een jaar goede samenwerking deze tekening gaf.

Voor mij is je tekening een reminder voor het belang dat medicijnen soms dusdanige bijwerkingen hebben dat het ondragelijk worden voor de patiënt.

O?

Ja, zegt ze, laatst had ik een patiënte die lerares wiskunde is en niet kon leven met Lithium omdat ze niet zonder trillende handen wat op het bord kon schrijven, ik moest toen denken aan jou motivatie om geen Lithium te slikken, je kon geen rechte lijnen meer trekken en dat is onacceptabel voor jou en voor het werk wat je doet, soms zijn de bijwerkingen zo erg dat het de werking van het medicijn overstemmen.

De fijne lijnen van de tekening volgde ze met haar vinger twee jaar gelden, wat knap gemaakt, en zo fijn getekend was haar opmerking.

Ja, zei ik haar destijds, ik kan niet leven met trillende handen ik heb mijn handen nodig om schetsen te maken voor mijn klanten, dat gaat niet met bepaalde medicijnen, daarom ben ik er mee gestopt en heb mezelf een andere manier van leven aangeleerd waarmee ik kan leven met eventueel een minimum aan medicijnen die ik nodig heb voorzover het mogelijk is..

Bijzonder hoe zij tegen mijn tekening aankijkt, over een paar maanden verhuisd de poli naar een nieuw gebouw, daar mogen ze niks meer aan de muur hangen vertelt ze mij.

Mooi! Is mijn reactie dan krijgt mijn tekening toch de plek die ik voor ogen had, die stoffige hoek, dan hoef je niet meer constant tegen die reminder aan te kijken.

Ze kan er wel om lachen.

Maatwerk

Daar had iemand moeten staan!

Ik sla de bal keihard langs de lijn de achterlijn over, in mijn frustratie en om iets duidelijk te maken verspeel ik met voor mijn gevoel met goede bedoeling de mogelijkheid om effectief opbouwend bezig te kunnen zijn.

Ja en als jij beter had verdedigd dan stonden we nu niet achter!, is de reactie van mijn teamgenoot op mijn bal in het niks.

Wat! Ik neem aan dat je als je goed over je woorden nadenkt dat je ze even terug neemt, alsof ik in mijn eentje er voor kan zorgen dat we niet verliezen dit is en teamsport dame!

Gaab, mijn reactie was een gevolg op het feit dat je tot drie keer toe een kut opmerking maakte als je een bal sloeg op een voor jou logische plek waar ik niet stond.

Je was als ik eerlijk ben niet te harde afgelopen wedstrijd, vandaar mijn kut opmerking ik was je even zat.

Ik bel haar om mede te delen dat ik niet kan komen trainen omdat manlief een beurs heeft en laat thuis is maar ook om de irritatie die duidelijk wederzijds aanwezig was de afgelopen wedstrijd te bespreken, ik heb een hekel aan onuitgesproken irritaties die een eigen leven kunnen gaan leiden, er over praten kan wederzijds inzicht geven.

Dit was de wedstrijd van vorige week ik was net gestopt met medicijnen, vond het goed genoeg gaan om af te bouwen, maar vergat even welke input het medicijn vrije leven op mij heeft, de nuance of demping die de pillen geven is vrij snel weg dat werd mij weer eens duidelijk.

Het was een zwaar weekje de afgelopen week ik had een afspraak met mevrouw de psychiater, het onderwerp staat mij ergens niet aan al weet ik dat ik er goed aan doe om voor mij en mijn omgeving duidelijke afspraken vast te leggen in een zelfbindingsverklaring.

Ik presteer het om drie keer fout te rijden op weg naar de afspraak die ik aan het einde van mijn werkdag met haar gemaakt heb.

Zie je wel Gaab je onderbewuste wil eigenlijk niet daarom rijdt je deze jou toch wel bekende weg tot drie keer fout.

Ondanks dat ik drie keer moet keren kom ik een kwartier te vroeg op de poli, waar je tegenwoordig keurig bij de hoofd balie moet melden wat je komt doen.

Wat een onzin normaal liep ik door naar wachtkamer 2 en wachten tot ze kwam al moet ik zeggen het heeft een voordeel de psych staat al te wachten als ik door het labyrint van gangen de wachtkamer bereik, blijkbaar had ze geen afspraak voor die met mij.

Ja jij bent altijd op tijd, zegt ze na de groet.

Ik ben altijd te vroeg, zodat ik zeker weet dat ik op tijd ben, ik heb een hekel aan te laat komen en aangezien ik van mijn werk kom moest ik rekening houden met drukte op de ring die heel erg meeviel, vandaar.

Ze heeft blijkbaar besloten om het extra kwartiertje niet te gebruiken om eerder klaar te zijn met hetgeen de basis van onze afspraak is, de verklaring.

Ze neemt de tijd voor een praatje pot, tenniste zo voelt het.

We hebben het uitgebreid over mijn werk wat ik doe en hoe ik ooit in de keuken branche terecht ben gekomen.

Jij levert maatwerk zegt ze op een gegeven moment als conclusie, je verwacht dat mensen jou ook maatwerk leveren.

Is dat vreemd?, ik neem aan dat je doelt op deze aandoening.

Deze ziekte is heel individueel en zeer divers daar kan je geen standaard protocol op loslaten, dat jullie niet anders kunnen door het kostenplaatje dat is jammer, ik denk dat mensen veel beter geholpen zouden zijn als er meer aandacht was voor hun persoonlijke ziekte beleving en individuele ziekte verschijnselen.

Maatwerk ze heeft gelijk ik ben gewent om mensen te voorzien van een uniek ontwerp voor hun keuken, een vertaling van hun wens die past in hun ruimte.

Mijn manier van werken levert mijn klant veel op maar ook als ik kijk naar wat ik verwacht van de GGZ, dan heeft mijn manier van maatwerk verwachten mij veel opgeleverd.

Inmiddels heb ik drie jaar deze mevrouw de psychiater, ze heeft mij de ruimte gegeven om na te denken over wat ik van de niet gewenste maar helaas noodzakelijke zorg die zij bieden kan gebruiken.

Gaab, wat was jij lekker bezig vandaag zeg!, mooie strakke ballen precies in de stick!

Mijn teamgenotes en ik hebben een lekker balletje in het laag hangende zonnetje gespeeld al hebben wij weer niet gewonnen het was een goede wedstrijd.

Een week later een week na het stoppen met medicijnen wanneer er weer meer nuance terugkomt bij mij, maar ook dankzij een goed gesprek met de psych over maatwerk, besef ik dat ik ook op het veld maatwerk moet leveren.

De bal iets langer vasthouden goed kijken waar mijn teamgenotes staan, niet verwachten dat ze daar staan waar ik wil dat ze staan, maar hun aanspelen in hun stick op hun gewenste plek om te ontvangen dat is

maatwerk...

Socialite

WTF is een socialite?

Bij NU.nl komt de term vaak voor, het komt er op neer dat dit mensen zijn die geen pepernoot hebben gepresteerd in de zin dat ze goed kunnen acteren schrijven of een of ander iets bijzonders hebben gedaan waardoor ze beroemt zijn geworden.

Deze mensen kennen mensen die belangrijk zijn en struinen alle belangrijke feesten af.

Het is dus de sociale elite begrijp ik, ze hebben blijkbaar iets wat men leuk vindt, of veel geld om zich in te kopen in de 'in crowd'.

Sociaal ik ben het eigenlijk niet zo ik struin niet de buurt feestjes af of ga naar elk feest wat er gegeven wordt.

Volgende week is het feest op de hockey club, zegt mijn buurvrouw, die wel naar elk wat maar enigszins op een feestelijk lijkend evenement gaat.

Van feestweek in ons dorp of omliggende dorpen, tot pramen race tot het plaatselijke bloemencorso, de buurt borrels die wij vooral in het begin toen wij in deze nieuwbouw wijk kwamen wonen veelvuldig hadden, zij gaat er nog steeds heen wij bedanken inmiddels al vele jaren uiteindelijk stoppen de meeste mensen met uitnodigen gelukkig.

Ga je mee?, lekker dansen en lachen!,vraagt de buuf, onze plaatselijke socialite en hockey moeder.

Mja, best leuk, welke dag is het?

Zaterdag.

O, nee ik heb een wedstrijd de volgende dag, dat is te veel van het goede.

Jezus Gaab, dat kan toch wel voor een keer!, ze kijk mij met veel onbegrip aan.

Ze heeft geen idee wat een feestavond met mij doet, en ze kan het ook niet weten maar feestjes hoe leuk ik ze ook vind blijven dagen in mijn hoofd na dreunen, hoe harder de muziek hoe meer mensen en dus indrukken die ik op een avond meemaak hoe langer de duur van herstel is.

Ik moet keuzes maken een avond feesten kan maar dat betekend wel een paar dagen rust daarna, dus niet de volgende dag op het hockeyveld een wedstrijd willen spelen wat ook veel indruk op mij maakt.

En, en gaat niet het is of, of.

Het is een keuze die ik moet maken of een avond uit mijn dak gaan met waarschijnlijk iets te veel drank of een gezond partijtje hockey met mijn team genoten.

Ik kies het laatste.

Gelukkig is manlief ook geen socialite, hij heeft altijd een kleine intieme vriendenkring gehad, hij heeft geen behoeft aan veel contacten, veel minder dan ik, ik was vroeger wel een redelijke socialite, feesten en beesten noemde ik het vroeger.

Nachten doortrekken ik kon dat vroeger en vervolgens de volgende dag gewoon een partijtje hockey spelen, no problem.

En nu niet denken dat Gaab een stille teruggetrokken muis is geworden sinds de diagnose.

Zeker niet, ik ben nog steeds een feestje in de omgang al doe ik het tegenwoordig veel kleinschaliger/gedoseerd.

Onze vriendenkring is klein en overzichtelijk, hoofd en bijzaak leer je scheiden als je wordt geconfronteerd met een heftige ziekte er zijn gelukkig weinig eigenlijk geen afvallers na de diagnose.

Slechts de oppervlakkige buurt borrels behoren tot het verleden en dat vinden wij niet erg.

Het slappe geouwehoer over niks is niet het contact wat manlief en ik hebben met onze echte vrienden ik kan met hen gewoon praten over de ziekte wat ik gelukkig niet meer hoef uit te leggen, en waar ik gelukkig steeds minder over praat omdat de normale dingen in het leven steeds meer de overhand nemen.

Gekscherend zeg ik weleens tegen manlief; wij zijn sociaal vaardig maar sociaal zijn we niet.

En dat klopt socialites als in de zin dat wij alle populaire feestjes aflopen dat doen wij niet.

We houden wel van sociale contacten maar dan op kleine schaal met mensen waar we echt om geven.

K&M (en dan niet de werf) we komen naar jullie toe deze winter met wat schalen Surinaams eten ;)

Hik

Boe! Roep ik onverwachts naar kindje.

En werkt het?

Nee, hikt ze

Witte schimmel, witte schimmel denk aan een witte schimmel.

Hik.

Oké deze werkt ook niet.

Hik, nee.

Maar je moet het wel herhalen.

Hik, witte schimmel witte, hik, schimmel.

Twee glazen water werkt ook.

Hik, en je adem, hik, inhouden toch ook?

Ja maar niet te lang hoor, ik hoor je liever hikken dan dat ik je nooit meer hoor hikken, goed?

Ik hik ook als ik mij prik en dan ben ik een sikkepit wat ik ook niet pik.

Ik hik ook als ik mij prik en dan ben ik een sikkepit wat ik ook niet pik.

Mam de hik is weg!

Het zelf verzonnen anti hik versje werkt soms.

De hik verwoorden en vervormen kan een heilzame anti-hik werken hebben..

Ik hik tegen andere dingen aan overigens zou wensen dat ik daar een versje voor kon schrijven die mijn hik gevoel voor mij ging oplossen.

Ik hik aan tegen die prik die ik liever niet zou hebben als in de prik die in je neus borrelt als je te snel een glas gazeuse houdend frisdrank drinkt, dat gevoel.

Doe ik er wel goed aan om mijn leven in de handen van mijn omgeving te leggen?

Wat als ik mij slechts tijdelijk verslik in mijn hik hoe gaan ze dan om met het feit dat ik in de hik bijna stik maar toch ook weer niet.

Voor het geval u mij nu niet meer begrijpt zal ik het verklaren, ik hik soms in slechte periodes tegen het leven aan, er zijn momenten in mijn leven dat het beter is dat ik even niet alleen gelaten wordt omdat ik dan niet voor mijzelf of mijn gebrek aan gevoel van levensvreugde kan instaan.

Het is dan weg, ver ver weg.

De hik die het leven zichtbaar maakt als in een oprisping van een over actief middenrif ontbreekt dan compleet.

Ik heb besloten dat ik mij daar tegen ga beschermen.

Ik zou toch niet willen eindigen als Antonie Kamerling, ik zie mijn man al als een Isa Hoes verklaren dat het nu eenmaal zo is, dat de dood onvermijdelijk is als je deze stoornis hebt.

Ik begrijp haar best, ze spreekt uit zelfbescherming en om het tragische feit wat haar gezin is overkomen voor zichzelf een plekje te geven.

Ik kan daar wel inkomen en ergens alleen maar hopen dat mijn man, mocht het ooit voorkomen niet zo gaat praten.

Als ik Isa zou moeten geloven dan is de ziekte onvermijdelijk dodelijk, ik zie mijn man het al verklaren naar zijn naasten.

Kijk maar, zie maar het kon niet anders ze was bipolair en ze is daarom vroegtijdig dood, gelukkig ze heeft haar rust gevonden, het is beter zo voor ons en ons gezin.

Not.

Als je er wat aan kan doen doe het dan, Antonie was niet meer te redden zijn diagnose kwam te laat, dat is jammer voor hem en zijn gezin, maar in mijn geval is het anders ik heb het geluk gehad dat mijn pogingen voor de diagnose vruchteloos zijn gebleven, in de zin dat ik nog wel elke ochtend niet fris maar soms wel fruitig opsta.

Dat wil ik graag zo houden, maar hoe?

Daar hik ik dus tegen aan ik weet wel hoe, ik weet wel dat ik er beter aan doe om mijn leven, als het moet, ik het beter in de handen van mijn omgeving kan leggen, omdat zij dan beter weten hoe ik kan blijven hikken tegen het leven..

Hik, al ben ik sip geef mij een prik, dan kom ik uit mijn dip.

Dat is een beter versje voor mij al hik ik aan tegen het feit dat ik een stukje van mijzelf moet neerleggen in de verantwoordelijke handen van mijn naasten.

Hik, au het doet pijn in mijn middenrif.

Basic

Daar moeten we echt meer op oefenen, zegt een teamgenoot, wat zonde dat we daar niet meer uit hebben gehaald en er niet uit hebben gescoord!

We zitten in de dug-out de wedstrijd is afgelopen het verlies is duidelijk.

Waar moeten we op oefenen?, vraagt een laatkomer die nog een extra rondje uitliep.

De tip-in!, Gaab heeft wel drie keer een super schot de cirkel in geslagen en niemand was in staat de bal even de tip-in-het-goal te geven wat het alleen maar nodig had!

Ik had ze niet geteld net zo goed als ik de overige goede passen naar mijn team genoten niet tel. Voor mij is het recht in de stick aanspelen van een bal gewoon ik sla zuiver dat is mijn kracht vroeger al en blijkbaar ben ik het niet verleerd.

Voor mij is dit basic hockey spelen.

Basic is een raar woord en niet Nederlands, maar wel een term die ik graag gebruik, het is het putten uit je basis je begin situatie het geen je goed kan voor je zelf, je handelingen zijn vertrouwt ze komen uit je bron.

Als je de weg kwijt raakt en daar ben ik een paar keer erg goed in geweest dan vergeet je soms dat je een basic hebt, je poten zijn niet meer die steun voor die stoel ze zijn er gevoelsmatig onderuit gezaagd.

Je verliest niet geheel ten onterechte het vertrouwen in je eigen ik, in je eigen basis.

Waar blijf je waar ga je heen, die gedachte wordt troebel als je meerdere episodes meemaakt, wie en waarop kan ik nog vertrouwen als ik niet meer voor mijzelf mijn basic instinct terug kan vinden.

Dan begint de zoektocht die vele met de zelfde aandoening hebben afgelegd.

Wat gaat er voor je werken hoe accepteer je dat je anders moet leren functioneren.

Mijn basic was jaren weg, men probeerde met veel medicijnen mijn basis te rehabiliteren met weinig succes.

Ik was ver ver weg van de kleine dingen die goed voor mij zijn ik was het niet eens met de manier waarop men mijn basis opnieuw wilde inrichten om dat ik volgens hun een ernstige aandoening heb.

Stop maar, beste goed bedoelde maar voor mij niet werkende GGZ, ik ga het anders doen dacht ik drie jaar geleden, ik ga terug naar my basic.

Waar wordt jij gelukkig van Gaab, waar voel jij je goed bij.
Ik ben deze basic vragen aan mijzelf gaan stellen.
Ook toen mijn hersenen hele andere dingen wilde dan mijn basic mij ingaven bleef deze gedachte in mijn achterhoofd.

Mind setters welke zijn er voor mij?

Het was in het begin vooral mijn hersenen terug zetten in de wereld die ik ooit eens kende de wereld die weliswaar door de GGZ als niet normaal wordt gezien maar die gewoon een wereld voor mij is waarin ik altijd in heb kunnen functioneren.

Hoe vreemd ben je dan?

Werken en sporten mega belangrijk voor mij ik heb die harde pass geven die niet doelloos in de diepte verdwijnt maar bedoelt is om in de stick van mijn medespeler terecht te komen, en mijn medespeler zijn ik en mijn omgeving in dit geval.

Het is richten en focussen op wat goed voor je is al is het spelen met een blessure dat weet ik ook wel.

Het is voor mij mijn basic die ik weer gevonden heb de dingen die ik graag doe en waar ik mij goed bij voel.

En ik kan u zeggen ik voel me steeds meer mijzelf basic gezien dan.

Bla bla bla,

 Ik heb gewoon zin om titelloos te lullen over niks, gewoon om dat ik zin heb om een stukje in de ruimte te lullen.

Heeft het te maken met mijn stemming?

Zeker.

Ik sta elke morgen op met een big smile op mijn gezicht, het leven is fantastisch, zelfs met de veertig graden koorts die ik de afgelopen dagen had.

Lichamelijk ziek zijn is best fijn, je beseft dan dat je gewoon een mens bent als anderen, yes ik heb de griep!

Mijn lichaam roep mij terug ik moet een pas op de plaats maken, ik moet rusten al heeft mijn geest daar geen zin in mijn lichaam die in gevecht is met die dood normale bacteriën geeft aan dat het even niet meer kan, ik slaap zowaar bijna twee dagen dag en nacht, een unicum voor mij mag ik wat vaker de griep hebben? Heerlijk!

Alleen die pillen, paracetamol ik slik het niet graag wat een bittere troep bijna erger dan het slikken van lithium!

Ik heb het niet nodig ik geniet van de koude koorts rillingen, wat een heerlijk gevoel zeg!, ik waan mij op de noordpool, de opvolging is een uitbraak van hitte, zwetend drijft ik op die golven door mijn bed, het is een sauna in mijn slaapkamer kom maar op ik kan het hebben, gooi nog maar wat water op het vuur!

Wat is het lichaam toch een mooi instituut, het heeft de kracht om te vechten tegen die buitenaardse indringers, er is een strijd gaande je afweer is hard aan het werk en overwint, mits je redelijk gezond leeft, die bacteriën en virussen die binnen willen dringen wel.

Bla bla bla, ik lul maar wat als ik denk; waarom is het met een geestelijke ziekte dan anders, tegen wie vecht je dan?

Ik heb geen idee het is een soort auto-immuunziekte er zit iets verdomde verkeer in je eigen systeem, maar wat?

Geef mij maar de griep dan weet ik waar ik aan toe ben, die hersenen- fuckers, ik ben er redelijk klaar mee al geven ze mij een prima bijna euforisch gevoel ondanks dat ik nog met de na weeën van de invasie der bacteriën deal.

Het leven is mooi het leven is fantastisch ik maak weer de mooiste en bijna briljante ontwerpen voor mijn baas, de klanten lopen weg met mij en zeker niet weg bij mij ze hangen aan mijn lippen als ik ze uitleg welke creatieve creatie ik voor ze heb ontworpen.

Moet je je zorgen gaan maken als het zo goed gaat?

Ergens in mijn achterhoofd rinkelt een belletje uit het verleden, het verleden wat mij erop wees dat te veel creativiteit een teken kon zijn voor opkomende ontregeling, ik mocht het niet meer zijn, was ik het wel dan ging het zeker fout, het wijsvingertje van de GGZ zie ik vaag opsteken in mijn gedachte als ik naar de prachtige wolkenlucht waar ik van geniet kijk als ik naar huis rijdt.

Na regen komt zonneschijn, na regen komt een mooie helderheid, welke gekken hebben ooit bepaalt dat je niet meer bijna euforisch blij mag zijn als je een diagnose als de mijne hebt?

Waarom mag ik alleen maar een schim zijn van mijn eigen ik?

Omdat ik een paar keer ben doorgeslagen?

Bla bla bla, die schim dat wordt je als je je van dit soort gelul en bangmakerijen voorziet.

Wat is het toch zonde dat zoveel mensen hierin geloven, je mist je halve leven als je naar deze mensen luistert en vergeet je eigen gevoel te volgen.

Blablablablabla

Gewoon gelul van Gaab

Verbanden leggen

Wacht even, ze huilt nu echt ik bel je zo terug.

Ik leg snel de telefoon neer kindje is boven met twee vriendinnen aan het spelen, ze speelde iets met huilende baby's, maar het gehuil wat ik nu van boven hoor komen klinkt niet als een spel.

Dit is een echt, ik heb pijn, gehuil wat ik meteen herken als serieuze schade aan kindje.

In de slaapkamer ligt kindje op ons bed met haar handen om haar pijnlijke enkel de vriendinnetjes staan er wat beduusd bij te kijken.

Au! mama mijn enkel doet pijn zegt kindje met pijn in haar stem.

Haar enkeltje is licht gezwollen na wat testjes beoordeel ik het als licht verzwikt.

Ik smeer wat anti zwelling zalf op haar enkel en zwachtel het in met een verband.

Whow, wat kan je dat goed, zegt een van de vriendinnen.

Mijn mama is zuster geweest, zegt kindje trots.

En dat niet alleen, zeg ik met een grijns, ik heb zelf heel vaak mijn enkel verzwikt dus ik heb veel kunnen oefenen met verbanden leggen.

Verbanden leggen dat heb ik de laatste tijd vaak gedaan, niet alleen het enkeltje van kindje werd een paar dagen voorzien van een letterlijk verband in figuurlijke zin kon ik er ook een paar voor mijzelf zien.

Ik heb een redelijk lastige periode achter de rug, het ging op het kantje wat betreft de grens van mijn wisselende stemmingen, normaal kan ik het redelijk goed te lijf met contra gedrag en een lage dosering medicijnen, maar dit keer was het anders het begon te lijken op een gemengde episode, manische en depressieve klachten liepen door elkaar heen en daarnaast begon ik weer dingen te zien die er niet zijn, en dat is lastig en bijna niet te onder controle te houden.

De angst voor een heftige ontregeling bekroop mij, was het niet ooit zo begonnen? heb ik een vergelijkbare periode niet een einde aan mijn leven proberen te maken?

Heb ik dit keer wel de kracht om weer te blijven vechten? Of ben ik het nu echt zat en laat ik het leven maar lopen zoals het loopt, of niet.

Een naar gevoel bekoopt mij, ik ga het niet redden dit keer ik was moe gestreden kon geen rust meer vinden, wenste af en toe dat ik eeuwige rust kon krijgen in die bovenkamer die mij geen rust gunt.

Ik voerde veel gesprekken met mijn beste vriendinnen, zowel met mijn beste vriendin als mijn beste bipo vriendin, manlief liet ik zoveel mogelijk met rust die heeft het al druk genoeg met werk hij zit veel in het buitenland.

Gaab zo gaat het niet, je moet echt meer medicijnen slikken zeggen de dames onafhankelijk van elkaar ook manlief wilde niet op zakenreis als ik geen medicijnen slikte.

Gaab dit gaat zo niet langer, zegt hij voor zijn vertrek, je slikt die medicijnen of ik ga niet weg.

Daarnaast wil ik dat je duidelijke afspraken gaat maken met de GGZ, je kan van mij niet verwachten dat ik altijd ingrijp dat is iets wat jij zelf op papier moet gaan zetten voor ons en ons gezin.

Ik kan het verband wel leggen, ooit had ik een zelfbindings verklaring laten opstellen met daarin de voorwaarden waaronder men mocht ingrijpen met mijn toestemming.

Het was niet geheel vrijwillig deze verklaring ik heb het destijds laten opstellen omdat dit de enige manier was om onder een RM uit te komen.

Je moet er wel zelf achter staan, zegt mevrouw de psychiater nuchter.

Ik zit tegenover haar we bespreken de mail die ik op aandringen van mijn beste vriendin een dag voor de afspraak heb gestuurd, omdat zij en ik weten dat als ik dat niet doe ik dit onderwerp wat ik voornemens was te bespreken even vergeet als ik daar zit.

In de inhoud heb ik aangeven dat ik een zelfbindingsverklaring overweeg, een pijnlijk onderwerp voor mij waar ik het liever niet over heb, maar wel een noodzakelijk verband.

Als jij nu zegt dat je het overbodig vindt dan maak je mij blij, zeg ik met een grijns.

Nee , zegt ze met een glimlach, niet dat ik je nu zou laten opnemen met een RM hoor, je komt op de afspraken die wij maken je heb goed inzicht in je ziekte en slikt medicijnen als het nodig is.

Maar wat ik bedoel is dat je wel zelf achter deze verklaring moet staan, je moet het niet alleen doen voor je omgeving...

Dat is te veel gevraagd, onderbreek ik haar, ik doe het voor mijn omgeving niet eens zozeer voor mijzelf of toch wel ik wil nog niet dood maar weet dat ik zo psychotisch kan worden dat ik die wens wel heb.

Ik zie het als een stok achter mijn deur, een extra motivatie om te zorgen dat het goed blijft gaan maar ook als een stukje rust de wetenschap dat ik zelf kan bepalen hoe ik behandeld wens te worden als ik bijna van de wereld ben, en niet meer helder kan denken.

Je staat er dus achter, zegt de dame tegenover mij met een ernstig gezicht, goed laten wij de inhoud bespreken.

Zelfbinden is verbanden leggen als in nadenken over wat er fout kan gaan en hoe ik behandeld wens te worden als het mij niet meer lukt om de draak te verslaan, dan is het een rustgevende gedachte. Het is een zwachtel die stevigheid biedt om de enkel van je leven, het feit dat je alles hebt geregeld in de hoop dat het slechts een stoffig document wordt de zelfbindingsverklaring die ik afsluit voor mijn leven.

Liar Liar

Ik stem nooit meer, zegt mijn baas als hij het kantoor binnenloopt, wat een farce die verkiezingen!

Het regeerakkoord tussen PVDA en VVD is net bekend geworden, wederom worden de hard werkende boven modaal verdienende makkelijk uit te melken mens het hardst getroffen.

Sterker nog zij gaan er vet op achteruit terwijl de modale mens en de onder modale mens er op vooruit gaat!

En ik maar denken dat we met z'n allen de crisis gingen dragen iedereen dus en niet alleen de mensen met iets meer te besteden, mensen die hun geld in dure koophuizen heeft gestopt die in waarde dalen.

De PVDA mag dan wel iets minder stemmen hebben gehaald dan de VVD, in het regeerakkoord lijkt het net of dat niet zo is. Het akkoord is zo rood als het bloed wat onder de nagels van de rechtse kiezer vandaan wordt gehaald.

PVDA heeft de macht dat is duidelijk, het kan namelijk net zo goed een links kabinet vormen en dat wil Rutte voorkomen door veel water bij de rode wijn te doen.

Die Rutte heeft maar een doel en dat is premier blijven, dat is duidelijk.

Ik heb PVDA gestemd overigens, om twee redenen, ik ben het eens met het feit dat de krachtige schouders meer lasten moeten dragen in deze tijd van bezuinigingen ik ging er vanuit dat een ieder mee zou betalen aan de crisis de beter verdienende iets meer dan Jan Modaal prima maar een ieder zou zijn steentje bijdragen, daarnaast heeft de PVDA beloofd om de eigen bijdrage voor de GGZ af te schaffen.

Mijn man stemt VVD, ik vind dat wij een mooi evenwicht vertegenwoordigen hij denkt meer rechts ik meer links, ik kom uit een, weliswaar 'salon socialistisch' milieu hij uit een ondernemender gezin, we blijven beide trouw aan onze 'roots'.

Ik verheugde mij op een coalitie tussen VVD en PVDA, er zou een mooi evenwicht kunnen ontstaan tussen links en rechts en één ding is zeker de discriminerende eigen bijdrage voor de eerste lijn GGZ waar ik helaas gebruik van moet maken zou zeker van de baan zijn zowel de PVDA als de VVD hadden het in hun verkiezingsprogramma staan.

In het deelakkoord stond inderdaad dat de eigen bijdrage voor de GGZ van de baan was.

Her en der werd er te vroeg gejuicht, op een enkele scepticus na was men er van overtuigd dat de discriminerende regel van de baan was, het landelijke platform GGZ trok zelfs hun rechtszaak tegen de eigen bijdrage die zij hadden aangespannen tegen de staat in.

Liar Liar, bleek deze week wat een huichelaars zijn die twee breed lachende mannen van midden veertig , leugenaar maal twee!

De eigen bijdragen wordt tijdelijk afgeschaft in 2014 komt hij gewoon weer terug!, staat er in het regeerakkoord.

Ja, het komt wel terug, laat Lea Bouwmeester weten, maar wij garanderen dat de laagste inkomens niet de dupe worden, zij hoeven niet te betalen het wordt inkomens afhankelijk, net als de zorgverzekering premie.

Mijn mond valt open van verbazing dit zegt een dame, waar ik overigens op gestemd heb, die altijd heeft geroepen dat de maatregel discriminerend is en dat hij van de baan moet!

Ze lult nu even hard mee met haar baas nu de PVDA in de regering komt, wat een valse Farizeeër blijkt zij te zijn, de maatregel gaat helemaal niet van tafel, hij komt gewoon terug in een andere vorm!

Mevrouw Bouwmeester praat de regeling goed door te garanderen dat de lage inkomens niet de dupe worden, nou en daar moeten we nu blij van worden?

Kom op zeg dame!
Waar blijf je met je standpunt dat de regel discriminerend is?

Of wordt het zo dat in 2014 alle mensen met een chronische ziekte een eigen bijdrage moeten gaan betalen, dat zou ik eerlijk vinden.

Zo diabeet, MS lijder en ander chronische lichamelijke zieke jullie betalen vanaf nu naast je gewone eigen risico een extra bijdrage want dat moeten mensen met een chronische geestelijke ziekte ook.

Dat zou eerlijk zijn, deze mensen hebben net als ik niet gevraagd om een chronische ziekte maar wel gekregen ze kosten de maatschappij meer dan gemiddeld daar moet je dan toch ook gewoon extra voor betalen?

Nee natuurlijk niet, dat zou discriminerend zijn voor deze mensen deze regeling kan je alleen verkopen als het om geestelijk gestoorde gaat, die zijn gek genoeg en staan toch al buiten de maatschappij een schop die kant op dat is makkelijk, deze doelgroep is toch gek genoeg om deze regeling, naast die berg suf makende medicijnen die de meeste krijgen voorgeschreven, te slikken.

Ik stem niet meer zegt de baas nogmaals, het is zinloos het zijn loze belofte die ze maken, waar blijft die belofte van Mark dat als hij gaat regeren alle werkende mensen een bonus van duizend euro krijgen, het is gewoon een goedkope leugen geweest waarmee hij stemmen hoopte te winnen meer niet.

Ik stem de volgende keer op de partij van de dieren, zeg ik, geen idee wat ze in hun programma hebben staan iets over plof kippen geloof ik maar wat maakt het uit, ook zij zullen waarschijnlijk hun belofte niet nakomen als ze ooit gaan regeren, zij maken het zichzelf dan waarschijnlijk net zo makkelijk als de VVD en PVDA, de plofkip heeft geen stem net als de chronische geestelijk zieke blijkbaar, daar lopen we gewoon overheen met wat valse beloften.

Goed hè, zeggen de heren lachend tegen elkaar hebben wij die gekken even goed gefopt!

Liar Lair, ik zou wensen dat net als in de film de politiek eens 24 uur niet zou kunnen liegen, en ook al willen ze het niet alleen maar de waarheid kunnen vertellen als het weer tijd is voor verkiezingen.

Vriendin en het verlies van een.

Jezus wat is het hier koud!

Ik kijk naar de gewelven van het plafond in mooi metselwerk, hier hebben ze tenminste begrepen dat het zonde is om die mooie verbanden weg te pleisteren.

Uit eerbied voor de overledenen heb ik toch mijn jas uitgetrokken, de meeste mensen hebben hun jas nog aan alsof ze in de startblokken staan om zo snel mogelijk weg te zijn na de dienst, respectloos vind ik het maar comfort technisch gezien begrijpelijk.

Daar zit ik dan in een kerk in the middle of Brabant, naast mijn beste vriendin met een pakje tissues in de aanslag om haar te troosten en om zelf ook mijn aanzwellende tranen een vroegtijdige halt toe te roepen....

Zondag avond komen we voldaan terug van de boot ze staat op het droge het aftuigen en kranen is voorspoedig gegaan zelfs zonder onderlinge irritaties tussen manlief en ik.

Mijn ergernis- level is laag, weet niet of het door de medicijnen komt of dat het komt omdat ik gevoelsmatig de donkere periode heb afgesloten.

Als we thuis de laatste boot rommel aan het wegbergen zijn gaat de telefoon.

Ik kom toch naar Nederland, zegt mijn beste vriendin aan de andere kant van de lijn, bij de rouwkaart zat een uitnodiging voor de Brabantse koffietafel na de dienst, en in de kaart stond een persoonlijke boodschap.

Drie dagen eerder vertelde ze mij dat haar 'vlieg vriendin' was overleden,ze twijfelde of ze naar de begrafenis zou komen het is niet makkelijk om het logistiek te regelen haar man heeft een drukke baan, familie woont niet om de hoek enz. enz. 

Zes jaar lang hebben ze samen opgetrokken en vluchten aangevraagd om lol te hebben in Zuid Afrika, Australië of de rest van de wereld, ze bleven maatjes ook toen ze beide stopte met vliegen.

Bijna vijf jaar gelden kreeg haar vlieg vriendin kort na de geboorte van haar dochter te horen dat ze een agressieve vorm van kanker had die al uitgezaaid was in het ruggenmerg.

Toen ik het hoorde kon ik maar een ding denken, dat is geen goed teken, dat gaat niet lang meer duren.

Ik verbaasde mij elke keer weer als mijn vriendin vertelde dat het gezwel onder controle was, en vlieg vriendin met haar positieve levenslustige instelling elke week een paar uur hard liep, whow en dat met een gezwel in je rug, respect....

Hoe ga je naar Brabant?, vraag ik beste vriendin.

O, met het openbaar vervoer, ik slaap bij studievriendin we gaan met de meiden eten maandag avond kom je ook?

Wat!, ben je gek?, met het OV reizen in de herfst!, dat krijg je als je in Zwitserland woont!, weet je dan niet dat als de bladeren vallen de wielen vierkant worden onder de trein?, volgens het spoor dan, en er vertragingen van hier tot Tokio zijn en dat binnen Nederland!

Je komt bij mij slapen en dan breng ik je naar Brabant, sterker nog ik ga met je mee naar de begrafenis, ik ken haar dan niet persoonlijk maar heb veel respect voor haar gekregen haar manier van omgaan met een fatale ziekte haar positieve energie heeft mij veel kracht gegeven om door te gaan al kan je haar ziekte niet vergelijken met mijn suffe aandoening.....

Ja maar Gaab ik heb het al afgesproken, jij was er niet dit weekend dus ik heb studievriendin bereid gevonden om mij onderdak te verlenen, probeert mijn vriendin nog.

Ja doei, studievriendin begrijpt best dat mijn voorstel handiger is.

Gaab het is duidelijk dat je in de keuken verkoop werkt, waar kan ik tekenen?, grapte mijn vriendin als ze uiteindelijk overstag gaat.

Maandag avond eten we gezellig in een leuke tentje in het centrum  met haar studie vriendinnen, ik ken ze inmiddels ruim twintig jaar, ik heb ze zeker zes jaar niet gezien.

We lachen als we elkaar vertellen dat we geen steek zijn veranderd, dat klopt maar niet voor ons uiterlijk, ik mag ze graag hun humor is gebleven als vroeger.

Waar we vroeger door bleven gaan tot diep in de nacht nemen we nu op een christelijke tijd afscheid van elkaar, mijn vriendin en ik halen de laatste bus, de nachtbus rijdt niet naar mijn dorp doordeweeks.

De volgende ochtend rijd ik mijn beste vriendin naar de laatste rustplaats van haar vlieg vriendin, al ben ik voor mijn nuchtere gevoel slechts de chauffeur, in de kerk voel ik het verlies van deze mooie vrouw die krachtig vocht voor haar leven.

Het is koud in de kerk en zo hoort het ook.

De dood is kil ondanks de warme woorden van haar naasten, trek die jas maar uit mensen dit is het leven na de dood, neem dat voorproefje, ze ligt daar haar lichaam is net zo koud als deze kerk, voel het maar.
De koude rilling loopt door mijn lichaam ze compenseren de tranen die ik voel.

Jezus, wat ben ik een sufferd, zeg ik tegen beste vriendin als we Schiphol naderen, ze kan helaas niet langer blijven, haar gezin wacht in Zwitserland.

Wat ben ik toch een bout wijf, een trut die zelf een einde aan haar leven wilde maken, waar was ik in godsnaam met mij gedachten als ik mij bedenk dat mensen als je beste vlieg vriendin tot het uiterste heeft gevochten om te blijven leven en ik het einde van mijn leven bijna zelf heb verkozen, en de wens niet helemaal uit mijn systeem te krijgen is.

Gaab, je kan de situaties niet vergelijken jij bent anders ziek, je wil om te leven is soms niet aanwezig door jou ziekte. Zij was geestelijk gezond en vocht tegen een lichamelijke aandoening.

Je kan het niet met elkaar vergelijken.

Mijn aandoening is niet te vergelijken met die van haar dat klopt, al kan het net zo dodelijk zijn ik heb veel geleerd ook van haar doorzettingsvermogen dat is wel iets wat ik kan vergelijken en wat wij delen.

Aan het einde van de dienst krijgen wij een kaartje met een foto van vlieg vriendin, achterop staan lieve sterke woorden ze spreekt haar laatste wens uit.

Ze spreekt in het heden alsof ze nog onder ons is, haar warmte is voelbaar ondanks de kou in de kerk.

Geniet van de kleine dingen, daar zit zoveel groots in.

Dit zijn haar laatste woorden met een zeer grote waarde, uitgesproken door iemand die heeft leren genieten van haar veel te korte leven op deze aardkloot.

Rust zacht lieve Sharon......................