Oordeel veroordeel

Het zingt al een tijdje in mijn hoofd wat is een oordeel en in hoeverre veroordeel je met je oordeel.

Kijk naar maar eens naar het vluchtingen probleem, hoe snel wordt een groep op de vlucht zijnde mensen neergezet als gelukzoekers en potentiële verkrachters van je dochter?

Men heeft een oordeel en veroordeelt.

Ik zit in een ander pakket heb geen oordeel over vluchtingen, en zal ze daarom niet veroordelen, zo simpel kan het leven zijn.

Mijn corebusiness op dit moment is een meisjes team trainen, en met de broeierigheid van een plaatselijk clubje omgaan.

Lekker makkelijk lijkt dit op het eerste gezicht maar schijn bedriegt, wie zich ooit heeft gemengd in de diepere regionen van het club leven weet dit.

Wat je ook doet je doet het nooit goed, de huid van een olifant is nog te dun om weerstand te bieden tegen de laag van aanvallen die je krijgt.

Ik ben vanaf nu nog een klein half jaar beschermt, ouders zijn nog aardig tegen mij, sterk nog zo ongeveer de helft hoopt dat hun vriendelijkheid en de veren die ze in mijn reet steken hun dochter een beter advies gaan geven.

Helaas ik vrees dat volgend seizoen een aantal mensen mij niet meer aankijkt, of mij slecht een koel knikje gunnen.

Ik weet het ik ben eerder trainer coach geweest, mensen oordelen en als het ze niet bevalt veroordelen ze je.

Ja, nee, belachelijk mijn kind kan veel meer dan de lagere regionen van de club, echt het ligt aan de trainer!

Ik krijg naast dit fenomeen, volgend jaar nog een probleem waarop men mij zal beoordelen en waarschijnlijk veroordelen.

Mijn dochter.

Mijn dochter is een vlinder, ze zweeft en huppelt door het leven neemt dingen minder snel serieus dan haar leeftijdsgenoten.

Ik kan daar van genieten maar soms pak ik haar bij haar vleugeltjes en zet haar op de grond.

Ik ben geen moeder die alleen maar zegt dat ze fantastisch is, als ze mij naar mijn menig vraagt dan krijgt ze die ook.

Mama, hoe vond je dat ik speelde vandaag?, vroeg ze een paar maanden geleden.

Wil je een leuk antwoord, of een eerlijk antwoord, vraag ik haar.

Eerlijk.

Oké, zoals je nu speelt, speel je volgend jaar op het zelfde niveau als je nu speelt.

Ik zie een sip gezichtje, ze wilde graag wat anders horen.

Hoezo?

Nou, je basis techniek is goed, alleen om hoger te hockeyen zal je een stapje meer moeten doen, versnellen en opbouwen, doorgaan en je actie effectief afronden. Je hebt inzicht maar je afwerking schiet nog te kort.

Ze slikt en knikt, meer niet.

Ze laat mij de wedstrijden daarop zien dat mijn woorden haar tot denken hebben gezet, ze zet een tandje extra bij haar spel verbetert, ik sta verbaast welke input woorden kunnen hebben.

Afgelopen weekend viel ze in in een hoger team, ze durfde eigenlijk niet want, mamma die meisjes zijn veel beter dan ik.

Ze oordeelt en veroordeelt zichzelf tot een niveau waarvan ze niet weet of het echt zo is.

Ga nou gewoon lekker ballen schat, zeg ik, die meisjes weten dat je uit een lager team komt, het maakt niet uit doe gewoon je best.

Mijn vlindertje ging, ze stond een potje leuk en goed te spelen, in de rust vroegen haar teamgenote in wel elftal ze normaal speelt, en stonden verbaast.

Mam!, ze vragen of ik vaker wil invallen!

Ik geef haar een box, en vertel haar dat ze geweldig goed heeft staan spelen, natuurlijk heb ik de nodige punten van kritiek op haar spel maar ik slik ze in.

Ik weet nu al dat ik volgend seizoen een probleem heb, gaat ze hoger spelen dan zal men zeggen dat dat komt omdat haar moeder trainer is, men zal mij beoordelen op dit feit, en ook veroordelen.

Misschien had ik geen trainingen moeten geven, dan had ik het makkelijker voor haar en mijzelf kunnen maken.

Maar hé zo ben ik niet kom maar op, oordeel zelf maar voordat je veroordeelt.

Ben ik te min

Mijn meest trouwe lezer stuurt mij een persoonlijk bericht via een forum waar wij elkaar ooit eens heb leren kennen.

Hij refereerde aan de zanger Armand, die net is overleden, hij spuugt mijn kak gehalte ongenuanceerd in mijn gezicht.

Ik praat te veel over mijn Gooische roots, ik koketteer te veel met alles wat ik heb, mijn boot mijn komaf de sport hockey die in zijn ogen elitair is, en het feit dat ik geen onderhoud medicijnen slik.

Tja.

Ik merk dat ik mensen intimideer, niet alleen hem maar bijvoorbeeld ook een vrouw hier in de buurt.

Ze woont overigens in een veel groter huis dan ik, heeft het veel beter voor elkaar met haar vier kinderen en een drukke baan bij de plaatselijke luchtvaartmaatschappij, je weet wel die met die zwaan, uit die leuke reclame van een paar jaar terug.

Vreemd genoeg vindt ze het nodig om tegen mij te liegen, over waar ze vandaan komt bijvoorbeeld...

Op een laat honden uitlaat moment vroeg ik haar of ze hier in de buurt is opgegroeid, of dat ze net als ik import is, ze moest er lang over denken en vertelde mij toen dat ze uit de hofstad kwam.

Later vernam ik van haar buurman dat ze uit een van de omliggende dorpen komt.

Ik vraag me af waarom ze dat niet gewoon vertelt, waar ze vandaan komt, waarom ze zich verhult in een verzinsel, wat haar motivatie is, wat er mis is met een dorp.

Ik ga het haar niet vragen, waarom zou ik, wel besef ik welke indruk ik blijkbaar op bepaalde mensen maak, op deze persoon, dat zij vond dat ze iets moest zeggen waar ik niet om geef.

Persoonlijk begrijp ik het niet, ik kan niet verhullen waar ik vandaan kom ik weet ook niet waarom ik dit zou moeten doen, wat is er mis met het Gooi wat is er mis met het feit dat je hockey speelt, of dat men de indruk heeft dat je ouders iets meer waren dat je eigen, wat niet zo is overigens.

Met veel genoegen kan ik een ieder vertellen dat mijn ouders en voor ouders rood waren met communistische sympathieën. Ha!

Ben ik te min, ik vind het een tekst van de vorige eeuw, te min omdat je vader meer verdient dan de mijne, kom op zeg.

Afkom is niet meer belangrijk, de adel bestaat niet meer en het koningshuis dat wordt waarschijnlijk halverwege deze eeuw afgeschaft, mijn sport is bijna als voetbal een ieder speelt het, gelukkig hebben we nog geen last van aso ouders en in elkaar getrapte scheidsrechters.

Nee ik minacht niemand, ik deel alleen wat ik wil delen, en daar zit een stukje van mij in, ik ben een Gooische, ik hou van hockey, en nee ik slik geen medicijnen omdat het moet volgens sommige.

Dat laatste is een keuze, een van de keuzes die ik heb gemaakt, één was weer werken ondanks een afkeuring, met veel plezier gedaan al was het af en toe op het randje.

En nu ik niet meer werk vul ik mijn tijd anders in, ik ben het hockey trainen weer gaan oppakken, en heb vandaag genoten van die meiden, die met 6-0 van het veld komen en waarschijnlijk weer kampioen worden en weer promoveren.

Dat ze winnen is leuk,maar wat leuker is is dat ze het geen ik met ze train ik terug zie in de wedstrijd, wat mij weer motiveert om door te gaan met het trainen van een meisjes C4 van een middelgrote club.

En ja dat is mijn streberig ik, een van mijn reden dat ik dit ben gaan doen is het feit dat ik het niet eens ben met het club beleid, de indeling van top en brede teams, met andere woorden zit je in de topteams dan weet je bijna zeker dat je daar blijft, zit je in de brede teams dan weet je bijna zeker dat je daar niet meer uit komt.

Nee, een selectie moet in mijn ogen voor een ieder toegankelijk zijn, niemand is te min om het beste uit zichzelf te halen en de kans te krijgen om hoger op te komen.

Vandaag kreeg ik de toezegging van de club dat de selectie wordt verbreed naar alle teams, ik ben daar zo blij mee, iedereen gelijke kansen, niemand is te min...

Spelletje

Ik kan niet spelen zeg een van de meisjes die ik sinds september train, ik ben depressief, met een smile op haar gezicht hangt ze onderuit in de dug-out....

Een van haar vele smoesjes weet ik maar nu is ze te ver gegaan.

Net zo goed als dat kanker geen scheldwoord mag zijn is het gebruik van depressie geen woord die je mag gebruiken voor het feit dat je geen zin hebt in iets.

Ik kijk haar strak aan, ze is de dochter van de coach en op de een of andere manier denkt ze dat ze daardoor een positie heeft waardoor ze meer kan maken dan andere speelsters.

Fout.

Voor het geval u denkt waarom schrijft ze niet meer, heel simpel, geen inspiratie, een moeizame periode, van wat men in de psychiatrie graag onder een depressie zou willen scharen maar wat ik gewoon een dip noem, oké hij duurt best lang maar ik heb een uitweg gevonden, en dat heet een schop onder je hol geven.

Voor de zomer sprak ik een hockey vriendin die in de club actief is, en zei haar dat ik overwoog om eventueel een team te trainen.

Na de zomer hing ze aan de lijn, Gaab wil je alsjeblief een team trainen we komen zwaar trainers tekort.

Ik stemde in, ik heb toch geen baan op dit moment dus...

train ik nu een paar maanden het team van mijn dochter, de meisjes C4 van een middel grote club, elke week vraag ik mij af wat ik moet met deze meisjes, hoe kan ik ze motiveren hoe kan ik de lol van het willen gaan voor het team en de prestatie bijbrengen, hoe kan ik mijn eigen fanatisme nuanceren tot het niveau van deze kinderen die best wel zouden kunnen hockeyen als en het stapje extra willen zetten.

Ik sta twee keer per week anderhalf uur lang te motiveren, zeg ik niks gebeurt er niks, heimelijk kijk ik naar de andere velden als er hogere teams staan te trainen kinderen die uit zichzelf gaan, die niet continue gepusht hoeven te worden.

Mijn vriendin vroeg mij nog of ze kenbaar moest maken aan de hockey school zoals de begeleiding van de jeugd zo mooi heet, dat ik ergens last van kan hebben.

Nee zei ik ik meld het zelf wel als het nodig is, ik weet allang dat het bekend is op de club maar oké lief dat ze het formeel vraagt.

Ik heb geen last van een aandoening als ik train, ik heb slechts last van mijn fanatieke ik, zelf heb ik op redelijk niveau gespeeld en heb ik nu te maken met meisjes waar de motivatie duidelijk die is van een meisjes C4, deze meisjes hebben het niet over voor hun sport , het is makkelijk om te zeggen, ik ben moe ik heb te veel huiswerk, ik heb een feestje, dus ik zeg af.

Tenenkrommend, maar oké ik moet het er mee doen.

Twee bruine ogen kijken mij aan ze zou best aardig kunnen hockeyen, als ze eens stop met excuses zoeken, haar houding het gemak waarmee ze zegt dat ze depressief is irriteren mij, dit keer gaat ze te ver, ze raakt mijn verkeerde snaar.

Depressie? Zeg ik met een felle blik in mijn ogen, je heb echt geen idee waar je over praat!

Je spot niet met kanker, je spot niet met depressie, nu spelen!

Ze gaat met een lichte schrik in haar houding, ik vraag mij af wat ik hier doe..................

Agenda

Wat moet je met zo'n grote agenda?

Ik kijk geïrriteerd op als ik de afspraak noteer.

Wat bedoel je?

Nou, wat moet je met zo'n agenda.

Ik kijk naar het in leer gebundelde boekwerk voor mij, mooi leer zwart met een bruine rug, als ik het dicht sla kan ik het sluiten met een elegante bruine sluiting die altijd ook als het eigenlijk niet past door de hoeveelheid extra toegevoegde papieren toch de inhoud bij elkaar houdt dat noem ik kwaliteit.

Ik kijk haar aan, zij moet mij vertellen hoe het met mij gaat, zij bepaalt mijn leven op dat moment, ik moet haar zien, zo schrijft het protocol voor.

Ik ben namelijk een patiënt die niet de gangbare wegen bewandeld, een die het lef heeft gehad om weg te gaan, tegen hun zin.

De politie stond nog net niet voor de deur toen ik besloot om tegen hun uitdrukkelijke wens in toch het pad te nemen die thuis heten.

Mijn zusje belde mij, Gaab, ik kreeg een of ander psychiater aan de lijn, ze kunnen je niet bereiken of zo, ze vroeg mij of het nodig was om politie inschakelen.

Doe niet zo gek Gaab, bel die mensen gewoon.

Ik ga over stag, mijn zus heeft gelijk, if you can't beat them, don't ever join them, just try to live with the fact that.....

Ik kijk naar het mooie leer, het was ooit eens een cadeau van mijn man, toen wij elkaar niet eens zo lang kende, we voeren met onze eerste bootje naar Hoorn, onze eerste vakantie samen op onze kleine 27 voeter, mijn agenda die ik ooit eens in Parijs had gekocht, eentje van het zelfde formaat, ik hou van groot en overzichtelijk, viel uit elkaar.

In die tijd leefde je nog met papier, alles wat van belang was stopte je in je agenda of Filofax, je mini multomap die in je tas paste, een telefoon was in die tijd nog een telefoon.

Hij kocht voor mijn verjaardag dit mooie exemplaar van leer in dat winkeltje in Hoorn, sinds die tijd gebruik ik deze agenda voor alles, werk, privé, privé en werk.

Ik kan zeggen dat ik er mooie en minder mooie evenementen in heb mogen noteren, van orders die ik binnen haalde voor het bedrijf waar ik werkte tot de dag dat ik mijn miskraam mocht laten curetteren.

Ik sla haar dicht, en kijk naar de vrouw tegenover mij.

Ik begrijp haar niet.

Wat bedoel je?

Nou, zegt ze, die heb je niet echt nodig, die grote agenda...

Pardon?

In jou situatie, bedoel ik....

the Bitch

Er is een bekende Engelse politicus die rond de tweede wereldoorlog het the black dog noemde, ik noem haar the bitch.

Eerlijk is eerlijk, ik heb meer een hekel aan mijn soortgenoten dan aan honden.

Daarom noem ik haar graag zo.

Het kutwijf kan ook of die hoer sloerie of slet.

Engels is makkelijker de taalbarrière maakt dat ze niet te dichtbij komt.

Tenminste dat hoop ik altijd, stiekem wortelt ze zich elke keer weer, ook als ik denk dat het niet meer gaat gebeuren, ik ben toch goed bezig? Ik doe toch mijn best....

Nee daar houdt zij geen rekening mee ze komt omdat ze vindt dat ze ongenodigd een plaats verdient in mijn leven, vraag mij niet waar ik het aan te danken heb, ik troost mij met de gedachte dat het een genetisch gevalletje is.

Dat het je dagelijkse leven beïnvloed, dat moet ik maar voor lief nemen.

Ik neem haar mee overal waar ik ga, ik moet wel ze zit op mijn rug, onder mijn huid, in mijn aderen, spieren, zenuwstelsel, cellen en waarschijnlijk in mijn DNA.

Overal waar ik ga, ze blijft bij me ik kan niet anders dan met haar praten, ik moet wel om het leven enigszins dragelijk te maken voor mij en mijn omgeving.

Ze reist met me mee over de Noordzee, ik weet dat ik die lief heb, al maakt zij het mij moeilijk, ze sart me elk moment dat er een stukje mooi kan zijn.

Ik wil haar niet meenemen ik wil genieten, ik weet dat ik dit mooi vind ook al zit het weer en de wind niet mee.

Stil zit ik in de kuip doe de dingen die ik moet doen, maar kan ook niet de dingen die ik wil doen.

Het varen laat ik over aan mijn man, vorig jaar was ze er niet, die allesomvattend trut die mij in haar greep kan houden, die overigens niet meer de wens uitspreekt om het leven te laten, in zoverre zijn wij een beter verstandhouding aan gegaan, maar toch het blijft een trut een kut, een dame die ik met geen hond kan vergelijken.

Ze blijft mijn bitch.

Het is afwachten er komt weer een tijd dat ze mij met rust gaat laten.

Tot die tijd leef ik met haar, mijn onwelkome gast die een deel van mij is.

Wat moet ik hiermee?

Gisteren sprak ik een inmiddels goede bipo vriendin.

Hoe ik haar heb leren kennen?

Gewoon via twitter.

Zij blog, ik ook, zij zit op twitter, ik ook, en zo kruis je elkaars pad en bedenk je je dat het internet een mooie manier is om gelijk gestemde te vinden en vriendschappen op te bouwen die je anders niet had gemaakt.

Ik zie zelf de aversie die dit ziektebeeld opbrengt, als ik eerlijk ben dan ben ik eigenlijk niet zo blij dat er mensen in mijn omgeving zijn die hetzelfde hebben.

De anonimiteit van het internet bevalt mij beter in ieder geval om de eerste contacten te leggen.

Eerst berichten sturen, dan email adressen uitwisselen en dan een telefoonnummer.

Het is een voor mijn gevoel veilige manier van het opbouwen van een vriendschap in deze tijd.

Het voelt ook veilig die afstand, zegt mijn nieuwe vriendin.

En ik geef haar gelijk.

Het recht in je bek geconfronteerd worden daar heb ik ook moeite mee.

Dat had ik niet gedacht en eigenlijk heb ik er gelukkig ook niet veel ervaring mee, ja twee jaar geleden wordt mij de bipo man van een teamgenoot ongenuanceerd onder mijn neus geschoven, ze had mij verteld dat haar man het zelfde heeft als ik, maar wat is het zelfde?

Ongemakkelijk stond hij daar met zijn biertje in zijn hand op een mooie zonnige namiddag op de club, zijn vrouw stelde ons nadrukkelijk aan elkaar voor.

En dan? Zijn wij verplicht om op een drukke zondagmiddag op een sportveld met elkaar te praten?

Omdat wij een ver gezochte onzichtbare verbintenis met elkaar hebben, die niet meer is dan de zelfde diagnose?

Even keken wij elkaar ongemakkelijk aan, het staat dan wel niet op ons voorhoofd geschreven maar gevoelsmatig zag iedereen wat wij als vreemde iets met elkaar moesten delen.

En dan blokkeer ik, hij ook gelukkig.

Ongemakkelijk maken wij een praatje over de prestaties van heren 1, kijken rond, en doen een wedstrijd wie het eerst een bekende ziet die meer aandacht verdient, hij wint.

Het opdringen van lotgenotencontact is niet mijn ding, het ergert mij zelfs bedenk ik mij vandaag als ik mijn dochter ophaal van het schoolkamp, naast mijn dochter vervoer ik nog drie kinderen die door de juf zijn geselecteerd om met mij mee te rijden.

Het is geen toeval dat het nieuwe meisje in de klas bij mij in de auto zit, het is ook geen toeval dat het meisje bij mijn dochter in de klas zit.

De school van mijn dochter heeft twee groepen acht, die van mijn dochter telde al 26 kinderen voor haar komst, de andere groep heeft er slechts 23 kinderen, en toch krijgt de klas van mijn dochter dit meisje in de klas.

Het meisje woont sinds kort bij haar vader, samen met haar zus, ze woonde bij hun moeder ergens in het noorden van het land, maar dat ging niet meer.

Mijn moeder is manisch depressief, zegt het meisje in de klas, en moest daarom opgenomen worden, daarom wonen wij nu bij papa.

Mijn dochter kon het niet nalaten om te melden dat haar moeder dat ook heeft iets wat niet onbekend is bij de school, de eerste jaren van haar schooltijd was ik met een regelmaat niet aanwezig door het niet kunnen omgaan met de aandoening destijds.

Nog geen week voor haar komst kreeg ik van een moeder van de andere klas te horen dat er ook zo'n vader als ik in die klas zat.

Ja, hij heeft het zelfde als jij maar het gaat echt niet goed met hem, hij was wéér opgenomen.

Ik vraag mij af waarom het meisje in de overvolle klas van mijn dochter is geplaatst, ergens voel ik nattigheid na het verhaal van de moeder van de andere klas.

Wat is beter, een kind met een manisch depressieve moeder plaatsen in een klas waar ruimte genoeg is maar waar een vader met die ziekte weer is opgenomen, of een kind plaatsen in een overvolle klas bij een meisje waarvan de moeder het al jaren 'goed' doet....

Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel, zie haar zitten, kan niet ontkomen aan de gedachten dat het toeval ver te zoeken is.

Waarom zeggen mensen niet recht voor zijn raap wat ze willen?

Waarom moet ik zonder dat het mij direct gevraagd is met lotgenoten praten?

Waarom vraagt men mij niet gewoon, god Gaab, jij het het ook, wil jij er een keer met mijn man over praten, of god moeder van, we plaatsen dit meisje in de klas van je dochter omdat wij denken dat het beter voor haar is om te zien dat er ook ouders zijn die wel met de ziekte om kunnen gaan.

Wat moet ik hiermee?

Het is niet mijn keuze om deze aandoening te hebben, en het is blijkbaar zo dat je geen vrije keuze hebt om zelf te kiezen met wie je er wel of niet over wil praten.

Blijkbaar ben je een eenheidsworst voor je omgeving, een groep mensen die je zonder veel woorden er aan vuil te maken in het zelfde hokje kan plaatsen, en zonder vragen van ze verlangt dat ze maar met elkaar om moeten gaan.

Sorry, nee

Knettergek..

Mensen als deze piloot mogen geen podium hebben, zeg ik tegen beste bipo vriendin.

Kijk maar wat er gebeurt.

De wereld wordt weer verdeeld in de gekke en de gezonde mens.

En dat is niet hoe wij het willen hebben, we zijn allen een op deze planeet, blank, zwart, geel, rood, en soms gestoord, nee we mogen geen vooroordelen hebben, we hebben allen het zelfde rode bloed door de aderen lopen, zelfs de mensen die pretenderen blauw bloed te hebben.

Maar waarom is het dan zo dat mensen dit doen, ik vraag mij af of ik dat zou doen, zegt mijn vriendin.

Op die manier?, vraag ik haar verbouwereerd.

Ja, zegt ze met enige gêne, als ik zo depressief zou zijn zou ik dan omkijken en mij bedenken dat ik een kist vol mensen mijn graf mee in trek?

Ik schrik ervan, en ben blij dat we er over kunnen praten, bedenk mij dat dit ervoor zorgt dat het waarschijnlijk nooit zo ver zou komen. Het gevoel hebben om te willen sterven laat je voor een deel los als je er over kan praten, de beklemming delen geeft lucht en inzicht in de irreële wereld die hoort bij deze gedachten.  

Ik heb de ramp gevolgd, vanaf het moment dat het bekend werd dat het vliegtuig zich in een alp had geboord. Een ramp,een aanslag, een mankement aan het vliegtuig, dat is het eerste waar je aan denkt, maar niet aan een co-piloot die een dode wens heeft.

Toen de zwarte dozen beluisterd werden werd al snel de conclusie getrokken dat de jongeman de dader was van dit gruwelijke ongeluk, als je het zo mag noemen, nee het is geen ongeluk het is een gruwelijke daad.

De media staat er stijf van, elk praatprogramma nodigt deskundige uit, die hun zegje doen, de luchtvaart wordt erop aangekeken op het feit dat ze te weinig de psyche van hun personeel controleren, er vallen woorden als knetter gek, psychopaat en gestoord.

Ik denk zelf eerder aan narcisme in combinatie met een zware depressie, als ik dan toch ook even mag speculeren

Dat je een dode wens heb dat snap ik wel als geen andere zelfs, maar dat je het je in je botte hersenen haalt om 149 andere mee te nemen in je graf dat getuigd toch echt van een vorm van narcisme.

Zeg nou eerlijk, je kan toch ook gewoon ergens in een hotel kamer jezelf opknopen? Of een overdosis van het een of andere innemen?

Wat bezield je om het op deze manier te doen?

Ik denk aandacht, je wil niet onopgemerkt de wereld verlaten, het moet groots of eerder grotesk zijn, zijn gevoel voor drama zal ik maar zeggen over de rug van anderen.

Op twitter gaat het los, ik volg nogal wat mensen als ik met een psychische aandoening, dit nieuws werkt weer stigmatiseren! Wordt er geroepen, er wijdt iemand een blogje aan de wereld draait door, Matthijs van Nieuwkerk heeft de piloot in kwestie namelijk knettergek genoemd, en dat mag niet.

Als ik eerlijk ben dan kan ik Matthijs geen ongelijk geven, deze man is namelijk knettergek, hij verkies de dood, alla, maar 149 mensen meenemen, sorry ik mag dan wel een stoornis hebben maar dit is echt gestoord deze man is met recht knettergek geweest.

En als ik eerlijk ben hoop ik dat deze tragedie snel vergeten wordt, omdat ik vind dat dit soort mensen geen podium mogen krijgen.

Helaas is het zo dat hij wist dat hij deze aandacht zou krijgen.

Ik zeg gestoord, knettergek, en zeker niet een voorbeeld van de gemiddelde gek, zoals ik en een groot deel van de bevolking.

Opgenomen

Ik zie de voor aankondigingen, een nieuw programma Anita wordt opgenomen, het is hot de psychiatrie, bijna gelijktijdig start op een ander net een programma over zelf beschadiging.

Bijna trots laten de automutilerende medemensen hun littekens zien, ik kijk er naar maar walg eigenlijk van de sensatiezucht die er blijkbaar heerst onder programmamakers.

Ja we gaan aapjes laten zien!, het is hot om de gekte in beeld te brengen!

Kijkcijfers!

Meer dan 1,5 miljoen kijker per aflevering trekt het programma Anita wordt opgenomen. Beschadigd, het andere programma, ik heb geen idee hoeveel er kijken maar ik kan mij voorstellen dat de meesten net als ik afgehaakt zijn na twee afleveringen.

Eerlijk gezegd haak ik ook af bij Anita wordt opgenomen, helemaal als ik termen hoor als, ik voel me veilig hier, en ik kom met een regelmaat terug, want ja dat is nu eenmaal zo.

Bijna plichtmatig kijk ik toch elke week weer via uitzending gemist tegenwoordig, niet meer live want dan ga ik mij mengen in twitter discussies over dit programma met hulpverleners op de late avond en dat is niet gezond.

In de eerste afleveringen was er een verpleger aan het woord die een foto laat zien van de messen set van een gedetineerde, uh, sorry patiënt, die hij geconfisqueerde van de patiënt voordat deze een bloedbad kon aanrichten, want ja, het is een gevaarlijk volkje!

Kijk maar, zegt hij als hij de volgende foto op zijn mobiel laat zien, dit is mijn arm, kijk die blauwe plek eens!, ja dat heeft een patiënt mij aangedaan!

Ik kijk vol begrip naar de foto, en begrijp goed hoe hij er aan komt.

Ik ken de omstandigheid waarin deze vorm van letsel wordt toegebracht, al kan ik mij niet herinneren of ook ik een schuldige ben.

Ik weet slechts een ding, dat de mens van nature door adrenaline gestuurd kan reageren in bedreigende situaties.

En bedreigend is het als vier mannen je aanvallen.

Ik had dit stukje ook, ze komen met vier kunnen noemen, dat is namelijk een ding wat mij is bijgebleven, hoe verward ik ook ben geweest tellen kon ik altijd, ze komen met vier.

Ik weet niet wat ze leren op de psychiatrische verpleegkunde school, maar het lukt ze altijd, tenminste bij mij, om binnen no time je daar te krijgen waar je niet wilt zijn, in kleding die je niet wilt dragen en je te voorzien van medicijnen die je niet wilt nemen.

Ik weet nog dat ik mij elke keer overrompelt voelde, en misschien kwam dat ook omdat het niet alleen een geestelijke maar ook lichamelijke nog al pijnlijke aangelegenheid was.

De blauwe plekken die gaan weg maar de barst in mijn voortand die veroorzaakt werd door het ruw tegen de grond werken wat blijkbaar hoort bij deze specifieke manier van zorgverlening, die is ondanks het vakkundig polijsten van mijn tandarts nog voelbaar.

Ik kijk naar het tafereel van een Anita die een paar uur in de isoleer gaat zitten, ja dat is heftig zegt ze.

Mens je hebt geen idee.

Ik kijk als Anita een gesprek op de gesloten heeft over seks op de afdeling en een paar dames die duidelijk onder de antipsychotica zitten nog een lollig antwoordt proberen te geven, want ja ze komen op tv en dan moet je het tocht leuk maken!

Nee leuk is het niet, als je door een psychoot tegen de muur wordt gedrukt, die tegen je aan begint te rijen, die je met een knietje op de juiste plek van je af krijgt en het maar niet meldt bij de verpleging omdat je weet dat het een paar dagen isoleer wordt voor deze jongen en dat gun je deze dwalende geest niet,  of als je 's nachts op de gang een man met een erectie tegen komt op de gesloten, die naar je roept dat hij je hard wilt neuken, echt dat geeft een veilig gevoel.

Not.

Ik begrijp de mensen niet die telkens vinden dat ze daar horen, want ja ze zijn ziek dus dan moet je opgenomen worden, het is goed, ze helpen mij hier...

Helpen?

No fucking way, ja jullie helpen mensen, zei ik ooit eens tegen mevrouw de psychiater, van de wal in de sloot.

Je maakt mensen patiënten, door deze manier van hulpverlening wat meer op pappen en nathouden lijkt dan echt helpen.

Gelukkig begint er een nieuwe wind te waaien vanuit het zuiden des lands, Jim van Os is goed bezig, volgens mij is hij er achter dat pillen en opnames niet echt werken, en dat het praten over pillen niet alleen het werk is, nee het is het aanleren van technieken om met je gevoeligheid om te gaan, want gekheid is het beste te behandelen door er normaal over te doen.....

Te gekke werkgevers!

Ik vraag mij af wat wijsheid is.

Vertel je meteen dat je een aandoening hebt?

Of wacht je tot het tweede gesprek.
Of vertel je het niet....

Persoonlijk vind ik dat je het wel moet vertellen tijdens je sollicitatie, ik verplaats mij namelijk in gedachte wel eens in de schoenen van de werkgever.

Zou je je niet ontzettend genaaid voelen, als je pas achter de ziekte van je werknemer komt als hij als ziek is? En vervolgens maanden moet betalen voor iemand die zijn of haar gevoeligheid voor je verborgen heeft gehouden?

Ik denk dat als ik werkgever zou zijn geweest ik mij zo zou voelen, genaaid.

Dus vind ik het bijna mijn plicht dat voor het teken van het contract de potentiële werkgever op de hoogt moet zijn van mijn manco.

Ik noem ook niet alleen de depressieve kant van mijn aandoening, omdat dat misschien minder ernstig overkomt, nee ik kan ook gewoon knal manisch worden, dan weten ze dat.

Ik zie het namelijk al voor mij, als ik stuitert door de showroom loop en zij denken, ja maar ze was toch alleen depressief?

Maar wanneer vertel je het?

Bij het vorige gesprek heb ik de meneer van het werving en selectie bureau het laten vertellen aan de potentiële werkgever.

Het bedrijf wilde mij ondanks de diagnose toch spreken, ik vroeg mij wel af of ze dat uit netheid deden of echt uit interesse.

Het gesprek wat volgde was positie, er was alleen een probleem ze wilde dat ik fulltime kwam werken, en dat gaat mij nog niet lukken.

Ik bedankte hen voor het aanbod, en vroeg mij toch stiekem af of de vasthoudendheid van de fulltime functie een mooie manier van hun kant was om mij op een nette manier toch niet in dienst te nemen.

Ondertussen solliciteer ik braaf door, en vind een leuke functie niet heel ver van mijn woonplaats, sterker nog het is de stad waar ik een aantal jaar heb gewerkt voor ik uitviel.

Ze vragen een ervaren adviseur met een HBO denk niveau, en bieden een baan voor DRIE dagen!

Ik stuur mijn CV en een kort briefje met mijn motivatie.

Binnen no time heb ik een leuke mail wisseling met de eigenaresse, en zit ik twee dagen later in hun showroom.

Voorafgaande van het gesprek discussieer ik met meerdere vriendinnen, waaronder mijn beste, en mijn beste bipo vriendin over de vraag wanneer vertel je het.

De ene zegt meteen, de ander vindt dat ik het beter helemaal niet kan vertellen.

Ik kies de middenweg, niet meteen vertellen, omdat ik wil dat ze een normale indruk van mij krijgen, gewoon de Gaab zien en niet de gek.

Mocht er een tweede gesprek volgen dan vind ik dat ik het wel moet vertellen, nog voor dat het contract is opgesteld dus.

Het gesprek loopt voorspoedig, we kunnen het meteen goed met elkaar vinden en hebben de zelfde ideeën over verkoop en omgang met klanten, geen mes op de keel mentaliteit, niet eerst de prijs ophogen om vervolgens ongeloofwaardige kortingen te geven.

Gewoon mooie keukens ontwerpen voor netto scherpe prijzen.

Met een goed gevoel ga ik weg, dit is het! Geweldig leuk!

Het gevoel is wederzijds, die middag nog krijg ik een mail met een salaris voorstel waar ik tevreden mee ben, en de vraag wanneer we het tweede gesprek kunnen hebben.

Dat gesprek heb ik vanmorgen dus gehad, en ja ik ben eerlijk geweest, en nee zoals ik al eerder benoemde er is geen spraken van stigmatisering onder werkgevers, ze luisterde naar mijn verhaal over hoe ik mijn ziekte de afgelopen jaren onder controle heb gekregen, en daarmee heb kunnen werken.

Daarnaast heb ik hen vertelt dat het UWV een regeling heeft dat ze mensen zoals ik, met een arbeidshandicap, kunnen aannemen met de verzekering dat het UWV hen vergoed bij uitval door ziekte.

Een geweldige regeling die het voor de werkgever en de WIA ontvanger aantrekkelijk maakt om weer aan de slag te gaan.

Voor de werkgever is het feitelijk zo dat uitval hen geen geld kost, voor mij als WIA trekker, is het minder stress omdat ik weet dat mocht ik uitvallen de werkgever daar niet de dupe van wordt.

Ik ga met een tevreden gevoel naar huis, ze willen met mij in zee er is slecht een probleempje wat ik met mijn man moet bespreken, ze willen dat ik elke zaterdag kom werken, iets wat ik bij mijn laatste werkgevers altijd heb kunnen reduceren tot om het weekend werken omdat wij een boot hebben en mijn man op zaterdag vrij is.

Uiteindelijk is het bedrijf bereid om mij in de zomer maanden extra zaterdagen vrij te geven als het rustig is.

Hieruit maak ik op dat ze mij ondanks mijn gekte mij toch heel graag willen hebben.

Het voelt goed, tevreden start ik mijn computer op bij thuiskomst om mijn mail te checken, mijn oog valt op een mail van het bedrijf waar ik een maand geleden ben geweest, het bedrijf dat mij alleen op fulltime basis wilde hebben....

De eigenaar vraagt of ik nog beschikbaar ben, hij is mij niet vergeten zijn indruk van mij was bijzonder goed, en hij heeft een functie voor drie dagen voor mij gecreëerd!

Ik ben trots op de werkgevers die ik tot nu toe heb besproken, de mensen die mij zien als een goede werknemer die ze ondanks een ziekte toch gewoon in dienst willen nemen.

Ik zeg dit zijn echt te gekke werkgevers!

Hallo Muur...

Op Schiphol zoek ik altijd een boek, eentje die makkelijk leest tijdens het wachten in, naar ik hoop, de zon aan de voet van de piste waar kindje jaarlijks haar ski vorderingen maakt.

In de zon zit je heerlijk op het terras, ondanks de kou, in de loop der jaren heb ik een hoekje gevonden waar je uit de wind op een gewone stoel kan zitten in plaatst van op de houten banken en tafels die de rest van het terras vullen. Ga maar eens een paar uur wachten op een bank in de wind ook al is het zonnig het is niet te doen.

Vorig jaar kocht ik de gebundelde columns van een dame die geen diagnose heeft naar nog gekker is dan ik, halverwege haar gekweel over hoofdstedelijke prietpraat, dat bij tijd en wijlen voor een vage glimlach rond mijn koude lippen zorgde haak ik af.

De gesprekken met de weinige Medelanders in dit desolate skigebied waren boeiender.

Dit jaar valt mijn mijn keuze op het boek, hallo muur, van Erik Jan, (zonder streepje) Harmens, zijn boek is verkozen tot boek van de maand door het rode rakker programma 'de wereld draait door'.

Het is een autobiografisch verhaal van een depressieve aan drank en sigaretten verslaafde dichter.

Zo mooi zo rauw zo eerlijk, kirren de boek besprekende deskundigen in het programma.

Ik ben benieuwd.

Dit jaar zijn er weinig Medelanders op het terras, ik begrijp het wel, de Zwitserse frank die vorig jaar 20% minder waard was staat nu nagenoeg gelijk met de euro, de enige Nederlandse mensen die ik zie staan verbaast te kijken als ik zeg dat de euro en de frank net zo duur zijn.

'Ach ja, het is vervelend', zeg een vrouw die ik vorig jaar ook zag op deze berg, 'wat zei je 20%?'

Ze pakt haar spullen en verdwijnt met een vaag excuus richting haar auto, dat wordt geen koffie drinken dit jaar, dat is te duur.

Ik heb alle tijd om het boek, hallo muur te lezen, ook ik bestel slechts een kopje koffie in plaats van de gebruikelijke twee dit jaar 3,90 frank per kopje klonk vorig jaar acceptabel 3,90 euro niet.

Ik lees met interesse het verhaal, van een schrijver die ook dichter is, ik had ergens verwacht dat het dichterlijke zijn proza wat zou opleuken of zou verdiepen met woordspelingen, maar dat doet hij niet of ik moet het compleet gemist hebben dat kan ook.

Waarom ik dit boek koos?

Ik weet wel waarom, ik word namelijk beticht van alcohol afhankelijkheid door de psychiatrie, en wilde wel eens weten wat een alcoholist zoal drinkt, een maatstaf zal ik maar zeggen.

Ik lees zijn verhaal, hoe hij uit een familie van alcoholisten komt uit het povere Den Oever, ik moet zeggen ik ben er vaker geweest met mijn boot en net als Den Helder zou ik ook spontaan aan de drank geraken als ik daar zou wonen, niet dat de schrijver daar woonde hij woonde als kind in Alphen aan de rijn, ik moet zeggen dat is volgens mij ook een rede om zwaar aan de drank te gaan.

In zijn boek praat hij tegen een muur, vandaar de titel, hij is depressie gescheiden en van de drank af, wat ik mis is dat verhaal, hij verteld in column achtige stukjes zijn verhaal over vrienden en familie die hij heeft verloren door overmatig gebruik van drank en sigaretten, is dat hij de muur uit de titel slechts enkele malen aanspreekt.

Ik lees slechts een opsomming van wat men oppervlakkig gezien leuk moet vinden, een beetje seks, het feit dat hij durft te bekennen dat hij scheten laat onder de dekens, dat hij in zijn neus peutert en hoe hij dat doet en dat hij als een bekwaam alcoholist zijn drank stiekem drinkt, en zijn sporen die als excessief worden gezien door zijn omgeving wist.

Zes tot acht trippel biertjes, een fles wijn en nog een halve fles whisky's of andere sterke drank per dag.

Ik voel mij gelukkig, en tel de glazen die ik drink dat is nog geen kwart van wat hij dagelijks dronk en ik drink geen sterke drank, ik vind het niet lekker en heb een hekel aan een kater.

Ooit bekende ik aan mevrouw de psychiater dat ik in pre manische tijden te veel dronk, en kreeg daardoor meteen het etiket alcohol afhankelijkheid als extra diagnose, elke keer als ik bij haar was vroeg ze naar mijn alcohol gebruik, in de zin hoeveel ik drink per dag.

'Genoeg', zei ik haar, ik vind het niet noodzakelijk om in detail te treden, ik mag mijn glas wijn drinken en ook een fles als het leven dat op dat moment draaglijker maakt.

Ik kan ook maanden zonder drank, dat weet ik omdat het tijdens opnames, die ik veelvuldig heb gehad het verboden is om te drinken, en ik niet behoeftig op zoek ben gegaan om toch te drinken.

Hallo muur, heeft mij een ding laten inzien, een alcoholist ben ik niet.

Mocht ik mevrouw de psychiater ooit nog eens spreken over de hoeveelheid drank die ik drink dan zal ik eerlijk bekennen dat die paar glazen die ik drink prima zijn.

En soms ja soms als de hersenen iets meer nodig hebben, dan schenk ik gewoon een extra glas in.

Breaking news

 Zo begint het nieuws op voornamelijk Engelstalige zenders als er iets is gebeurd wat net vers van de pers is en een inhoud heeft wat net wat belangrijker is, of een sensationeler inhoud heeft dan het gemiddelde bombardement van nog een Syrisch dorpje....

Wij Nederlanders zijn niet zo, we hebben er geen goed woord voor.

Ja wel, we noemen het gewoon belangrijk nieuws maar het heeft niet de kracht die het woord breaking wel heeft.

Het is een stukje sensatie wat wij niet willen in het rustige polderland, breaking is niet een woord wat ik kan vertalen, ik zeg laat mij even weten hoe je dit woord kan vertalen, ik denk altijd aan een breuk namelijk, zo simpel ben ik.

Al weet ik dat het een doorbraak betekend letterlijk dan, maar dat is het niet, het beoogd sensatie over het algemeen in deze tijd dan.

Breaking is een alles omvattend woord voor mij, dat niet in een hokje te plaatsen is.

Helemaal vandaag, toen ik kindje aan de breuken zette, haar huiswerk liet maken omdat ze ondanks haar middelbare schooladvies gewoon nog een half jaar stof tot zich moet nemen die veel te vaak herhaald wordt in haar ogen.

Mamma, ik snap dit, waarom moet ik het nog honderd keer maken? Het is saai!

Ja dame leer maar dat niet alles wat je moet doen leuk is, mompel ik van achter het fornuis.

Mamma, over breuken gesproken, wist je dat de ouders van J. uit elkaar zijn?

J. is een vriendinnetje van kindje, vorige week nog lunchte ze bij ons, ik zag een meisje die net als anders gezellig babbelde aan de eettafel, en vroeg of ik nog een keer wentelteefjes wilde maken, dat vindt ze zooooo lekkkkkerrrr.
Volgende keer beloof ik haar, ik geniet van haar spontaniteit, ik was niet zo als kind, te verlegen om dit soort dingen te vragen aan de moeder van een vriendinnetje. 

Ik kijk verbaast op van mijn braadworsten, ja braadworsten, het is een geintje dat ik die maak. Manlief heeft namelijk een hele week in Duitsland doorgebracht, en geen bratwurst gegeten, zie hij gisteren aan de lijn.

Dan kan ik maar een ding doen en dat is braadworsten bakken bij thuiskomst, sorry mijn humor.

Het is niet grappig om te horen dat ouders en leeftijdsgenoten van je besluiten om ondanks het feit dat ze hebben besloten kinderen op deze aarde te planten uit elkaar gaan, ik kan daar niet bij, al moet ik zeggen dat in mijn diepste depressies de hoop had dat mijn man mij aan mijn lot overliet.

Ga maar weg, vindt een vrouw die wel goed voor je is, een moeder voor onze dochter die wel functioneert.

In mijn ogen die troebel waren door een mechanisme in mijn hersenen die mij constant vertelde dat ik niks waard was werd dit mijn werkelijkheid, maar niks was minder waar, mijn man bleef van mij houden, soms vraag ik mij weleens af waarom in Gods naam, ik was er toch niet ik was toch die vrouw die er anderhalf jaar door opnames niet was voor haar man en dochter, de vrouw die alles fout deed?

Blijkbaar is niet voor een ieder de onvoorwaardelijke liefde weggelegd, en tja als je de statistieken bekijkt gaan een op de drie huwelijke kapot.

Ik draai de braadworsten om, en luister naar het verhaal van mijn dochter over hoe haar vriendinnetje in tranen in de klas heeft verteld dat haar ouders uit elkaar zijn, ik voel haar verdriet, denk aan haar jongere broer en zusje, wat een ellende op die jonge leeftijd.

Een gebroken gezin, het is heartbreaking news, in mijn keuken.

Als manlief de sleutel omdraait van onze woning, krijgt hij een extra knuffel, en braadworst omdat wij ondanks alle ellende die wij hebben mee moeten maken vooral door mijn gekte, nog bij elkaar zijn.....

Shocking

Het voordeel van lichtelijk van het padje af zijn is dat mijn interesse in de wereld hemels breed is, alles is interessant, ik bemoei mij normaal niet veel met dingen, maar voel een ongebreidelde drang om overal een mening over te hebben en die ook te ventileren daar waar het maar kan.

Zo keek ik van de week, naar “0,8 ampère geluk” een documentaire over de hernieuwde of eerder, herbeleving van de elektroshock therapie, een behandeling in de psychiatrie die sinds het verschijnen van de film “one flew over the cuckoo's nest” uit de gratie is geraakt.

Het is het Buckler effect van Youp van 't Hek zullen we maar zeggen, een aantal jaar durven de bierbrouwers het niet aan het 0% bier in de schappen te zetten, en kijk nu.

Van wit, rosé tot het gewoon bier heeft men een alcohol vrije variant gemaakt, en prijken de etiketten met 0% prominent in de schappen van de drank afdeling van elke supermarkt.

Youpie heeft waarschijnlijk een mooi afkoop som gekregen om zijn bek te houden, of kon de hoeveelheid aanbod niet meer aan, vroeger hoefde hij zich slechts tot één merk te richten. Met een beetje pech is het zijn leeftijd, en drinkt hij stiekem zelf af en toe een 'Buckler”omdat zijn lever er om vraagt.

Net als in de kunst komen alle stromingen weer eens boven drijven, kijk naar de architectuur, wat de Grieken en Romeinen ooit eens mooi vonden en maakte heeft door de eeuwen heen weet ik hoeveel neo 's gehad, en als ik kijk naar mijn nieuwbouwwijk, om maar even een recenter voorbeeld te noemen....
Ik woon in een neo jaren dertig huis, tja..zo snel kan het gaan.

Zo moet het met de wederopstanding van de schok therapie zijn gegaan,houdt het een paar decennia stil wacht tot een tijdperk waarin alles snel opgelost moet worden en dan halen we deze "Buckler" weer uit het stof.
Via twitter zag ik de aankondiging voor de documentaire en las dat iemand het reeds gezien heeft en het een zeer integere documentaire vond, het was wel een hulpverlener overigens, inmiddels weet ik dat hulpverleners en “hulpbehoevende” vaak door een andere bril kijken, wie het niet heeft zal het nooit begrijpen, dat heb ik al lang gemerkt als het gaat om psychische hulpverlening., dat ze je het idee geven dat zij jou probleem voor jou kunnen fixen vind ik nog vreemder.

En dat is wat ik zag in deze documentaire, natuurlijk weet ik dat deze mensen een weg hebben bewandeld en voor hun gevoel alles hebben geprobeerd, maar helaas is het altijd de makkelijke weg van de pillen geweest, iets wat door bezuinigingen in de GGZ een makkelijke snelle oplossing lijkt te bieden voor het probleem dat depressie heet.

De eventuele oorzaak van de depressie wordt niet of nauwelijks besproken, terwijl als je goed luistert naar de verhalen van de mensen er een duidelijke rede is, ik ga ze niet noemen kijk zelf maar eens goed.

De shock voor mij was vooral dat mensen denken dat een depressie net als een gebroken been te behandelen is, en wat ik met name erg vond is dat het zo gepresteerd wordt.

Joh, je bent depressief? Geen probleem we shocken het wel even weg, komt het terug? Nog vierhonderd keer! Zoals bij één vrouw in deze documentaire is gebeurd, niemand die zich afvraagt of het dan nog zinvol is?

Dank u mw. Schipper met uw drammerige manier om de GGZ steeds meer te dwingen om dit soort kort durende, uiteindelijk dure middelen te gebruiken omdat het een tijdelijk gewenst effect laat zien, maar de mens niet helpt, omdat de onderliggende reden of de aanleiding van de depressie niet wordt aangepakt.

Zelf weet ik bv dat mijn diepe depressie een gevolg van de manie is, inmiddels zorg ik er voor dat de manie niet uit de hand loopt met pillen als het echt niet anders kan. Ik weet inmiddels wat mij depressie veroorzaakt en denk dat elke depressie een gevolg is van iets, wat voor een ieder anders is, overigens.

Ik heb het door introspectie kunnen achterhalen overigens, daar heeft de psychiatrie mij nooit op gewezen, omdat men alleen symptoombestrijding toepast in dit land, en nooit verder kijkt omdat er simpelweg geen tijd voor is en men dan maar grijpt naar dit soort praktijken.

Net als neo stijlen, die niet vernieuwend zijn maar door een gebrek om echt te willen of kunnen vernieuwen werden gebruikt, omdat het een goed gevoel geeft bij de mensen die het voor het zeggen hebben.

Ja mooi ik zie resultaat! Kan mij het bommen of het beter of mooier kan dan hetgeen we al kennen!

Het kost minder tijd en geld, en het ach het is best mooi.. 

Shocking...

Je suis Gaab

In eerste instantie wilde ik een stukje schrijven over hoe mijn sollicitatie gesprek ging, over hoe de eigenaar van de zaak waar ik solliciteerde dankzij de reclamecampagne ”collega's met karakter” geïnspireerd was geraakt om eventueel zo iemand in dienst te nemen.

Maar toen brak de hel los in Parijs, en de discussie of je wel geen Charlie bent.

Wie is dan een Charlie?

Dat is iemand die ongenuanceerd tegen de schenen durft te schoppen van ieder geloof of politieke partij, met de korrel die cartoon heet een ieder op de hak durft te nemen en niet bang is om niet door de beugel te kunnen.

Nee dat ben ik niet, je suis Gaab.

Dat is iemand die kritisch naar situaties kijkt en niet bang is om haar mening te geven, ook al schop ik dan weleens tegen heilige huisjes.

Van de week is het mij onbedoeld weer gelukt, ik sprak een aller aardigste jongeman via de lotgenoten lijn, ik doe dit vrijwilligers werk al jaren naast mijn gewone werk, of eerder gebrek aan werk op dit moment.

Hij en ik “zitten”toevallig bij de zelfde poli bipolair, hij verteld zijn ervaring met de poli, de dingen waar hij tegenaan loopt, en hoe hij de “behandeling” ervaart.

Het is geen verhaal van weltevreden, hij heeft geen klik met de hoofdbehandelaar, en zou graag een ander iemand hebben iemand die hem op de rit helpt en hem niet alleen maar verteld wat hij niet meer kan.

Hij heeft herhaaldelijk aangeven wat zijn wens is maar dat wordt afgedaan met de diagnose borderline, wat hij ook nog even opgespeld heeft gekregen tijdens de paar gesprekken die hij heeft gevoerd met de hoofdbehandelaar.

Kan je je vinden in die diagnose?, vraag ik aan de jongeman die drie jaar medicijnen heeft gestudeerd voordat hij met een manie uitviel.

Nee, ik heb het gegoogled, en nee ik herken er niks in, ja de depressie en de licht manische symptomen die ook bij dit beeld kunnen voorkomen, maar meer niet.

Daarnaast vraag hij zich af, na anderhalf jaar van `behandeling` wat er nu eigenlijk behandeld is.

Hij is nu pas na lang aandringen met een signalering plan bezig, en heeft eveneens na lang aandringen recentelijk de psycho educatie cursus gedaan.

Ik wordt intern erg boos, vijf jaar geleden heb ik een klachtenbrief geschreven naar deze poli, met het handboek bipolaire stoornissen in de hand, waarin haarfijn wordt uitgelegd wat de richtlijnen zijn voor mensen met een stoornis als dit.

Het secuur opgestelde boek werd in de verste verte niet gevolgd op deze poli, ja ik had helemaal gelijk zeiden zij, ze zouden dit echt gaan veranderen, wat goed dat ik hen hierop attendeerde!

Not.

In die vijf jaar is er dus geen steek veranderd, de werkwijzen, of eerder gebrek aan werkwijze is nog identiek, het was een loze belofte, dat ergert mij, ik heb namelijk de stille hoop dat deze poli eens echt mensen gaat helpen, niet alleen maar pillen versterkt en kijkt wat dat doet, niet alleen maar een praatje pot houdt en vooral verteld wat je niet meer kan, maar mensen echt leert omgaan met de gevoeligheid en samen met de klant kijkt wat er nog wel mogelijk is.

Ik ben boos en dan, je suis Gaab.

Ik schrijf een pittige mail naar mevrouw de psychiater, waarin ik naamloos de casus van de jongeman beschrijf en de reactie van haar collega, dat als hij een andere behandelaar wenst hij maar naar een andere instelling moet gaan, en dat vind ik een ordinaire pressiemiddel, of eerder een ego kwestie.

De behandelaar kan het gezichtsverlies blijkbaar niet aan, het feit dat hij of zij de klant niet heeft kunnen behouden en een collega, want die zijn er genoeg op deze poli, de behandeling overneemt. Nee dat kan niet volgens de heersende hiërarchie, het is of je hebt mij als behandelaar of je gaat maar weg.

De onvriendelijke ondertoon van mijn mail wordt met de zelfde kracht terug geketst, ik heb blijkbaar ook op haar ego getrapt en dat is iets wat duidelijk niet mag in deze wereld.

Ik mag mijn ongenoegen niet uiten, mag alleen maar aan mijn eigen behandeling denken, en ja je zal wel ontstemt zijn door de stress van die sollicitatie, schrijft ze.

Mais je suis Gaab, en ja ik heb een bipolaire stoornis, maar dat betekent niet dat is geen mening mag hebben en ik in mijn ogen gewoon mag zeggen wat ik denk.

Dat doe ik niet om tegen schenen te trappen of te provoceren, maar gewoon omdat ik hoop door kritisch te zijn, en de pijn punten te benoemen, bij te dragen tot een verbetering van de zorg.
Ik ben namelijk van mening dat wij niet zielige zieke mensen zijn, maar mensen met "karakter" die gewoon kunnen functioneren in de maatschappij, als de hulpverlening ons zo behandelt en mensen met de diagnose helpt met het leren omgaan met de psychische gevoeligheid.

Je suis Gaab....

Openheid van zaken

Ik negeer nummers die ik niet ken, maakte namelijk een keer de fout om een voor mij onbekend nummer op te nemen en kreeg een redelijk agressieve vrouw van een nog agressievere keuken-boeren keten aan de lijn.

Ze overviel me, ik was niet voorbereid op de vragen die ze stelde.

Waarom ik had gesolliciteerd op de functie van keuken verkoper, en waarom ik dacht dat ik de beste kandidaat voor hen was.

Ik moest even denken waarover ze het had, o ja die functie die ik van het internet had geplukt omdat ik nu eenmaal moet solliciteren zolang ik nog niks van de WIA heb gehoord.

Een paar maanden geleden moest ik komen opdraven bij een werk coach van het UWV, aan het eind van het gesprek melde ik dat ik voor 80-100% ben afgekeurd en deels een WIA uitkering krijg daardoor.

De vrouw zocht het op in de computer, en melde dat ik helemaal niet bij haar hoorde te zitten maar dat ik in het “WIA traject” hoor, geen idee wat dat is.

Zolang ik nog niks van de WIA hoor solliciteer ik braaf door, en heb ik mij voorgenomen in het nieuwe jaar de WIA afdeling van het UWV maar eens te benaderen over het hoe en wat.

Na het ongemakkelijke gesprek met de agressieve dame besloot ik dat het beter was om mensen mijn voicemail in te laten spreken, en dan te bepalen wanneer ik ze terug ging bellen, en of ik ze terug ging bellen, of dat ik een berichtje stuur met een bedankje voor de functie, mocht de agressieve keuken-boeren keten nog eens bellen, dat leek mij ook een nette manier van afhandelen.

Zo gezegd zo gedaan, ik neem niet meer op als er een onbekend nummer in beeld verschijnt, en die onbekende nummers blijven verschijnen, het is niet te geloven maar er zijn bedrijven die geïnteresseerd zijn in een 45 jarige vrouw die in de keuken branche wilt blijven werken, ook nu nog en dat terwijl de crisis voor mijn branche nog lang niet over is.

Zo word ik gebeld door een meneer van een werving en selectie bureau, hij heeft mijn CV gezien en ik pas perfect in het profiel van een klant van hem.

Het bedrijf zoek een ervaren vrouwelijke medewerker.

Ik laat zijn berichtje een paar dagen liggen, ik weet eigenlijk niet of ik er aan toe ben om te gaan werken, het half jaar rust heeft mij goed gedaan, ik heb in die tijd geen medicijnen hoeven slikken, het prikkel arme leven heeft voordelen.

Aan de andere kant merk ik dat de regelmaat van het werken toch een gemis is, ik ben veel minder functioneel en daar erger ik mij aan.

Na nog een bericht van hem besluit ik hem terug te bellen, hij wil mijn CV naar zijn opdrachtgever doorsturen, en als het de opdrachtgever aanstaat volgt er een gesprek.

Een paar dagen later luister ik naar zijn enthousiaste bericht dat de opdrachtgever mij graag wilt spreken.

Shit, en nu....

Natuurlijk ben ik vereerd dat men mij nog wilt hebben, maar de is een klein probleempje....

Ik heb iets, iets chronisch onder de leden, en de vraag die dan rijst is....

Vertel ik het wel of niet.

Het wordt afgeraden door veel psychiaters, of afgezwakt, zo van zeg dat je alleen depressies hebt, dat is minder erg.

Ik weet even niet wat wijsheid is en praat er over met mijn bipo vrienden en mijn man.

Wel of niet vertellen, moet je openheid van zaken geven of niet?

Manlief komt met de doorslag.

Weet je Gaab, zegt hij, je hoeft niet te werken, je mag werken, en als ze je niet accepteren met een ziekte dan zegt dat meer over hen dan over jou. Je bent goed in wat je doet, ze nodigen je niet voor niks uit, je hebt een dijk van een CV, ook nadat je ziek werd heb je goed werk geleverd.

Hij heeft gelijk, in dit land kan je als je wilt er bijna voor kiezen om niet te werken, een mooi voorbeeld is een vrouw die dit najaar bij het programma POW camping doodleuk vertelde dat ze na tien jaar werken geen zin meer had en heeft gezegd dat ze depressief was en doodleuk een WIA uitkering kreeg...

Ik bel de meneer van het werving en selectie bureau en temper zijn enthousiasme door te vertellen dat ik een chronische psychische aandoening heb, ik noem het beestje op zijn verzoek bij de naam en vergeet niet te vermelden dat mijn vorige baas daar geen moeite mee had.

Ik laat het aan hem over of hij het wel of niet aan zijn opdrachtgever gaat melden, maar hoor uit zijn reactie dat hij dat wel van plan is.

Het is afwachten, ik ga er min of meer vanuit dat het een nee wordt.

Maar niks is minder waar, met het zelfde enthousiasme wat ik inmiddels ken van de werving en selectie meneer staat er vandaag een voicemail bericht op mijn telefoon.

Hij heeft de opdrachtgever verteld wat mijn manco is, de opdrachtgever heeft het ziektebeeld gegoogled en wil alsnog een gesprek met mij, volgende week dinsdag als het schikt.

Openheid van zaken, ik zeg doen!

Het sigma waar vooral de psychiatrie en de psychiatrische patiënt het veel over hebben, leeft blijkbaar niet zo sterk onder de mensen uit het bedrijfsleven.

Ik kijk uit naar het gesprek omdat ik gewoon Gaab mag zijn met een bipolaire stoornis, die toch nog goed genoeg in de markt ligt om daar overheen te stappen.

Nog de beste wensen voor 2015 by the way!