Autonome actie

Ik heb een haat en geen liefden relatie met de psychiatrie, probeer met deze mensen om te gaan omdat het nu eenmaal moet maar ze blijven vervelende bijproducten in mijn leven.

Zeg nou eerlijk zou u staan te springen van geluk als u bij dit soort mensen op bezoek moet?

Psychiaters zijn vreemde mensen, welke gek kiest na een basis opleiding medicijnen voor dit obscure stukje geneeskunde, dan ben je toch redelijk gestoord?

Zo was een van de moeders op de crèche waar kindje heen ging toen wij nog in de hoofdstad woonde psychiater, iedereen vertelde wat voor een werk ze deden daar behalve zij, ze hield haar mond totdat een bijdehante moeder haar tijdens een bijeenkomst eens doorzaagde over wel beroep ze uitvoerde, onder druk en bijna fluisterend kwam het woord psychiater uit haar mond.....

O, was de reactie van de overige ouders.....

Ik was toen nog niet bekend met de psychiatrie maar ik vond haar wel een eng mens al voor ik haar beroep wist overigens.....

De psychiatrie ik heb er erg slechte ervaring mee zo hebben ze mij gedwongen opgesloten, geïsoleerd, vastgebonden en plat gespoten, ik heb een barst in mijn voortand overgehouden aan een worstel partij met de verpleging omdat ze zo nodig een prik in mijn bilspier wilde geven, van vier man verlies je het is mijn ervaring, dat schept geen band met mensen die hun professie hebben gemaakt van de psychiatrie kan ik u vertellen.

De argwaan en angst is dan snel geboren daarnaast behandelen ze je als een debiel die niks begrijpt, dat is nog het ergste, als ze je niet geloven bellen ze mijn man om even te verifiëren hoe het nu echt gaat leuk hè.

En dat terwijl er in mijn dossier meerdere malen staat dat ik een hoge intelligentie heb maar ook zeer autonoom ben en dat bevalt ze niet.

Als een normaal mens dit overkomt dan zeg die doodleuk tegen iets wat hem niet bevalt, ik ben klaar met jullie zoek het maar uit ik ga weg.

Maar dat is dus de grap als je een diagnose als de mijne hebt dan kom je niet meer van ze af, ik heb het meerdere malen geprobeerd, zonder succes, ze zoeken altijd een ingang om weer contact te maken is het niet via je familie dan is het wel via je huisarts, een eng volkje hè, ik zeg blijf uit hun buurt als het enigszins kan voor je het weet hebben ze een hele hoop labeltjes op je geplakt bij mij zal er ongetwijfeld het label zorgwekkende zorgmijder hebben gestaan.

De strijd om mij los te weken uit het psychiatrisch systeem heb ik op gegeven, onder het motto tegenwerken werkt niet besloot ik maar de model patiënt uit te hangen en braaf naar hen te luisteren en hun pillen te slikken, maar dat hield ik niet langer dan een jaar vol, inmiddels was ik overgeplaatst naar een gespecialiseerde poli voor de aandoening, kreeg ik een arts in opleiding als behandelaar en keek de echte psychiater over haar schouder mee.

Totdat ik stopte met de medicijnen, men vond mij toen zo eng dat mevrouw de psychiater, die ik inmiddels vier jaar als behandelaar heb, het roer over nam.

U zoals ik haar in de omgang noem (haar voorletter ik noem geen namen in mijn blog) besloot mijn autonome gedrag aan te spreken om de band met de psychiatrie te herstellen door mij tot op zekere hoogte mijn gang te laten gaan en dat werkte erg goed tot vandaag.........

Zoals u weet overweeg ik het hergebruik van Lithium, zoals ik inmiddels uit ervaring weet volgt er voor het gebruik van dit spul een bloed screening, met namen de nierfunctie en de schildklier functie moet bepaalt worden omdat het goedje hier invloed op heeft.

Ze noemt het riedeltje van bloed prikken en urine onderzoek op tijdens het telefoon gesprek wat wij voeren over de herstart van lithium, ze stuurt een lab brief met de aanvragen op zodat ik voor het volgende gesprek de uitslag met haar kan bespreken.

Ik zeg voor de grap dat ze het uit haar hoofd moet laten mijn lever functies ook nog even mee te laten bepalen, ik drink in periodes van hypomanie namelijk te veel.

Grapje zeg ik nog, let wel ik heb in de verpleging gewerkt en kan dus lab aanvragen lezen, en mijn lever functies hoef je niet weten.

En wat zie ik tot mijn verbazing vandaag op het lab briefje wat in mijn bus viel, alles maar dan ook alles wat een eventuele alcohol abuses zoals dat zo mooi heet kan indiceren is aangekruist...

Ik ontplof, de fragiele band van vertrouwen die ik had gekregen omdat zij mij de afgelopen jaren als redelijk normaal mens heeft behandeld krijgt een deuk en dan niet in een pakje boter maar in mijn gewapende stalen deur die op een kier naar de psychiatrie stond.

Grrrrrr

Ik heb geen lab uitslagen nodig om te weten dat ik de afgelopen periode te veel heb gedronken, een van de reden dat ik met Lithium begin is dat ik niet meer aan zelfmedicatie met drank wil doen dat heb ik haar verteld, ik haat het als ze toch stiekem denk dat ze het even achter mijn rug om kan controleren.

Die hoge intelligentie wordt wederom niet serieus genomen, ik heb zin om een hatelijke mail te sturen naar haar maar houdt mij in.

Ik doe wel een andere autonome actie ik pak de correctie tape om de vakjes op het formulier die met lever en alvleesklier functies te maken hebben weer keurig wit te maken, zo autonoom ben ik dan weer wel...... flikker op bemoei al.

Lithium loser

Zo voelt het......

De twijfel slaat weer toe, ik heb nu vier jaar onderhoud medicijnen vrij geleefd, moet ik dat wel opgeven, vraag ik mij af.

Ik voel mij een verliezer, ik heb de strijd die ik zo vurig begon en wilde winnen verloren voor mijn gevoel.

Ik geloofde niet in onderhoud medicijnen voor deze ziekte.

Als je periodiek last heb van manieën of depressies dan hoef je toch alleen dan medicijnen te slikken, net als een paracetamol tegen de pijn, dat slik je toch ook niet als je geen pijn hebt?

Mevrouw de psychiater is het niet met mij eens, dit is een chronische aandoening en onderhoudsmedicatie zoals zij het bij de GGZ noemen, werkt profylactisch het voorkomt episodes dus.

Ik geloof daar geen snars van, veel te vaak las ik op forums dat mensen toch nog manisch of depressief werden ondanks dat ze medicijnen slikken, hoe goed werkt die profylaxe dan?

Ik vraag het mij af, gaat het wel werken voor mij of gaat het net als bij deze mensen net zo slecht werken.

Ik denk terug aan mijn laatste zware depressie nu vijf jaar geleden, ik kon niks meer zat alleen maar doods voor mij uit te staren, de enige warmte die ik voelde was de warmte van mijn open haard die ik elke avond stookte, de vlammen die de aangestoken haard blokken produceerde was het enige wat ik registreerde, het enige lichtpuntje van mijn dag.

In elkaar gedoken blies ik de ene na de andere sigaret richting de vlammen, ik voelde niks meer, behalve een diepe pijn.

De psychiatrie hield mij nauwlettend in de gaten, ik was thuis maar moest twee keer in de week opdraven, ter controle.

Op een ochtend lukte het mij niet meer om uit mijn bed te komen, mijn ledematen wilde niet meer, de pijn in mijn geest was weg ik was gewoon dood, een levende dode.

Met moeite kroop ik naar de telefoon belde de GGZ en deelde de secretaresse mede dat ik niet in staat was om op te komen draven voor de afspraak van die dag.

De psychiater belt een paar uur later terug met de vraag waarom ik niet langs kon komen.

Het lukte mij gewoon niet mijn wereld is gestopt, zei ik haar.

Na een zorgwekkende stilte deelde de psychiater mede dat ze het tijd vond voor een opname.....

Nee dat wil ik niet, zei ik met een zwakke stem.

Als je niet vrijwillig komt, dan regelen wij een opname, was haar antwoord.

Dat regelen dat kende ik inmiddels maar al te goed, dat werd weer een IBS (= een In Bewaring Stelling, tegen je toestemming in opgenomen worden, de rechter mag dan bepalen of je opgenomen moet worden en ik kan je vertellen ze luisteren naar de psychiater, je verliest altijd.)

Mag ik er even over denken, zei ik haar.

Ze geeft mij tot het einde van de middag de tijd.

Ik belde mijn beste vriendin op, zij is mijn klankbord in dit soort moeilijke gevallen.

Gaab wees wijs, zei zij, ga vrijwillig tegenwerken heeft geen zin hoe dan ook ze nemen je op.

Ik ga akkoord de volgende dag wordt ik opgenomen in het ziekenhuis, het plan is om de depressie met lithium te bestrijden, naast de Depakine die ik al gebruikte en die goed tegen de manie werkte maar blijkbaar niet tegen de depressie, daarnaast willen ze de antipsychotica die ik destijds slikte ophogen.

Het is een medicijn combinatie van donder en geweld, ik ging akkoord met de lithium opbouw de ophoging van de antipsychotica dat weigerde ik.

Ondanks mijn weigering vond ik 's avonds in mijn medicijn bakje de dubbele hoeveelheid van de antipsychotica die ik gebruikte, niet dat ik het innam tot ongenoegen van de verpleging,

maar ja ze konden niks ondernemen ik was tenslotte vrijwillig opgenomen.....

Lithium is het enige middel wat mij ooit snel uit een depressie kreeg, met een week of twee na het starten merkte ik dat de dikke deken van mist die mij omringde weg begon te trekken, met een maand ontsloeg ik mijzelf uit het ziekenhuis, mijn bed hielden ze nog twee weken aan en ik kreeg een BOR bed, dat is een Bed Op Recept, je mag dan zelf uit eigen vrije wil een paar dagen in het psychiatrisch ziekenhuis verblijven als je het nodig vindt.

Ik glimlachte toen ze mij dit vertelde, mijn persoonlijke verpleegkundige die bij het gesprek zat zei meteen, we stellen het je voor maar ergens weet ik al dat je er geen gebruik van gaat maken.

En gelijk kreeg ze.

Het is vijf jaar geleden dat ik de deuren van een psychiatrisch zieken huis uit ben gelopen, ik wil er nooit meer heen, en dat wil ik zo houden.

Het beschrijven van het verleden doet mij goed, ik moet namelijk voor mijzelf een hele grote stap nemen, wel of geen onderhoud medicijnen, wel of niet die bijwerkingen als aankomen door het vocht wat je vast houdt, wel of niet die trillende handen, wel of niet die overmaat aan huid schilfers die dit medicijn losmaken bij mij accepteren.

Maar ook wel of niet ontregelen, gaat dit medicijn mij buiten de poorten van het psychiatrische ziekenhuis houden?

Ik weet het even niet ben ik een Lithium loser als ik dit medicijn ga slikken omdat ik opgeef waar ik zo hard voor heb gestreden of wordt ik een Lithium lover omdat ik eindelijk voor langere tijd rust in mijn hoofd krijg.

Lastig die vraag lithium Loser.....of lithium L........

Setje

Ik noem haar altijd liefkozend Setje, we leerde elkaar kennen tijdens een stage in het ziekenhuis, zij deed de HBOV ik de A opleiding, beide waren we eerste jaars leerling en als eerste jaars mocht je de papjes opwarmen voor de patiënten, in de magnetron van de afdeling keuken.

Stom werk, maar wij maakte er een heel theater van, wij deden het Gronings accent van de teamleider na, koe Martha noemde wij haar stiekem.

We begeleiden de pap in de magnetron zetten sessies met ons beste Gronings accent, totdat Martha een keer achter ons stond en met een kuchje duidelijk maakte dat ze ons door had.

En wat zegt Setje:

O dag Martha, we wisten niet dat jij daar stond, in haar beste Groningse accent....

Martha liep rood aan, maar zei er niks over, toen ze weg was proesten wij het uit ik pieste bijna in mijn broek van het lachen.

Een vriendschap was geboren.

In de jaren werd de band alleen maar sterker, al spreken wij elkaar niet dagelijks of wekelijks, als we elkaar spreken dan is het goed, gezellig, en ook wel eens serieus.

Zowel zij als ik nemen geen blad voor de mond en zeggen elkaar de waarheid als het moet.

Als ik terug denk aan mijn ziekte periode nu ruim vijf jaar gelden, dan kan ik mij de gesprekken nog herinneren, ze was af en toe hard tegen mij, kon mij in tranen brengen omdat ik wist dat ze gelijk had, ik wilde continue het zieken huis verlaten, maar zij wist mij er van te doordringen dat mijn verblijf noodzakelijk was, het was pijnlijk voor mij om dit te onderkennen maar ze had gelijk het ging niet goed, mijn drukte en depressies paste niet meer in mijn dagelijkse leven en huiselijk bestaan.

Manlief zat er doorheen en kon niet meer voor kindje zorgen, zij kwam met de oplossing en bood aan kindje voor een tijd in huis te nemen, ik ben haar nog steeds dankbaar voor het feit dat ze rust heeft gecreëerd in ons gezin en voor die mooie Gooise R die kindje nog steeds heeft, doordat ze een half jaar in het Gooi heeft gewoond.

Er is nog wat wat wij delen en dat is een chronische ziekte al kan je onze ziektes niet met elkaar vergelijken daar zij een chronische long patiënt is en ik een geestelijke stoornis heb, de overeenkomst is dat wij beide periodiek last hebben van.

Zo ligt ze nu met de kerstdagen in haar beautyfarm zoals ze het ziekenhuis cynisch is gaan noemen na de vele opnames.

Als ik op face boek het bericht zie “ik heb mezelf maar weer eens in gecheckt in de beautyfarm” dan weet ik dat ze weer opgenomen is.

Niet weer met de kerst, denk ik als ik het berichtje lees, een paar jaar geleden lag ze ook met de kerst in het ziekenhuis, het is zo niet fijn om überhaupt met de kerst in een ziekenhuis te liggen, de vorige keer presteerde ze het om toch nog even doodziek aan de kerst dis van haar vader te verschijnen terwijl ze opgenomen was. Ik ben toe heel erg boos op haar geworden.

Hoe kan je, zeg ik, je bent doodziek! Denk toch eens aan je gezondheid muts, je gaat toch niet doodziek aan de dis zitten debiel!

Ja maar Gaab, het mag van het ziekenhuis, en over zelfzorg gesproken weet ik er ook nog wel een paar, jou kant op, ketst ze terug.

Schat ik geef om je, daarom wordt ik boos, zeg ik haar.

Ik hou ook van jou, is haar antwoordt.

In goede vriendschappen kan je alles tegen elkaar zeggen omdat je weet dat het uit liefde wordt gezegd.

Ik bel haar net op.

Gaab ik heb het deze keer totaal niet zien aankomen, ik dacht dat ik gewoon koorts had maar het blijkt een pleuritis te zijn ze hebben net de long drain eruitgehaald, ik voel me erg zwak en de koorts is ook nog niet weg.

Mijn hart krimpt ineen, als ik haar zwakke stem hoor die normaal zo krachtig is, ze is doodziek praten doet volgens mij al pijn toch neemt ze de telefoon op omdat ze wil weten hoe het met mij gaat, omdat ik ook een niet voorziene terugval had.

Ik heb zo veel bewondering voor mijn vriendin, ondanks haar eigen sores blijft ze geïnteresseerd in haar medemens, dat siert haar op een manier die met geen pen te beschrijven valt.

Ik hou van je lieve Setje en hoop dat de medicijnen aanslaan, zodat je weer thuis kan zijn bij de mensen die je lief hebben.

XX Gaab

Rust

5 mg Haldol doet zijn werk in combinatie met Phenergan 50 mg.

Na drie weken licht manisch geweest te zijn is er vandaag rust in de bovenkamer.

Gisteren nog stak ik met mijn drukke gedrag letterlijk de hele familie aan, tenminste de huisgenoten die thuis waren, kindje en hond liepen te stuiteren door het huis. Toen manlief van zijn werk thuis kwam trof hij een dolle boel aan.

Zijn aanwezigheid bracht het gezin rust, in combinatie met wat pillen voor mij.

Ik vraag mij af of het alleen de pillen zijn die mij rust geven of heeft het gesprek met mevrouw de psychiater wat ik in twee etappes voerde daar ook mee te maken.........

Ik had mij heilig voor genomen om over het hergebruiken van Lithium te beginnen toen ze op de afgesproken tijd belden, maar het lukte mij niet om het woord uit mijn mond te krijgen.

We praten over hoe het kan dat ik toch weer redelijk manisch ben geworden terwijl er geen directe aanleiding voor was, ja een vakantie maar dat is al twee maanden na dato, wel erg laat die reactie dan.

Mevrouw de psychiater geeft mij het fantastische nieuws dat je ook, out of the blue, manisch kan worden, heel fijn om te horen, not.

Ik vertel haar wel dat ik het eigenlijk niet meer trek, het medicijn vrije bestaan, als ik terug kijk op de afgelopen vier jaar dat ik medicijn vrij ben is het een marathon lopen geweest en dat dagelijks, nooit een rust moment, ja wel als ik medicijnen gebruik.

Ik verlang naar rust kan ik haar nog wel mededelen, ze interpreteert het verkeerd, ze denkt dat ik eeuwige rust bedoel.

Haar inzicht wordt gevoegd door mijn angst voor de depressie, ik haal haar uit de droom dat ze een reden voor opname heeft.

De doodswens is een van de redenen voor opname staat er in mijn zelf bindende overeenkomst namelijk.

Ik wende het gesprek snel, wil niet praten over mijn overweging op onderhoud medicijnen te gaan gebruiken, ik ben er niet aan toe.

Ze wil wekelijks afspreken nu ik in deze staat van ontbinding of eerder euforie ben, om mij in de gaten te houden, ik stem toe kan niet anders weet dat weigeren consequenties heeft.

Mensen die om mij geven zoeken contact na het moeilijke gesprek, zoals mijn beste bipo vriendin en mijn beste vriendin maar ook P en mijn vader.

En, vraagt vriend P per mail, hoe was het bij de muts? Heb je het nog over de Lithium gehad?

Nee, antwoord ik, kon het woord niet uit mijn bek krijgen.....

Mijn vader belt, ik vertel hem over het gesprek en dat ik niet over de drempel die medicijngebruik heet kon stappen.

Hij begrijpt het wel kent mijn gevoeligheid op dit vlak, maar weet mij toch te motiveren om alsnog een poging te wagen.

Ik stuur een berichtje naar mevrouw de psychiater aan het einde van de dag, meld haar dat ik wat vergeten ben te vragen, of ze nog even in de gelegenheid is om me te bellen.

Ze reageert vrij snel, de telefoon gaat en er staat anoniem op het display, ik bekijk het aandachtig en bedenk mij dat er geen weg terug is.

Waar wil je het over hebben? Vraagt ze geïnteresseerd.

Ik, uh, ik, overweeg om weer lithium te gebruiken, hakkel ik.

Er valt geen stilte van verbazing.

Ik dacht het al, zegt ze gemoedelijk.

Ja dat had je kunnen lezen op mijn blog, zeg ik haar.

Ze heeft een link, ooit in een hypomane bui heb ik die naar haar gestuurd, als ze kijkt zie ik het, ze logt namelijk in op de link die ik haar heb gestuurd.

Ik ben nogal een controle freak, houd graag alles onder controle en overzichtelijk, zij is hetzelfde en checkt met een bepaalde regelmaat hoe vaak en op welk tijdstip ik berichten verstuur, daar heb ik overigens schijt aan het tijdstip van blogs plaatsen, als ik een keer heel laat een bericht wil plaatsen dan doe ik dat, al mag het eigenlijk niet volgens de regels van rust en regelmaat.

De controle freak in mij wil alleen met lithium gebruiken beginnen als ik een eigen lithium meter krijg zodat ik zelf mijn bloedwaarden in de gaten kan houden, ik vraag haar of ze dit kan regelen.

Ze gaat haar best doen zegt ze mij toe.

Als ik de telefoon neer leg overvalt mij een rust, ik heb iets onderkent en benoemt waar ik al weken tegenop zag, en dat was het feit dat ik even rust in mijn drukke hoofd wil hebben helaas kan dat alleen met medicijnen.

Het geeft rust om te bedenken dat het noodzakelijk is om deze stap te nemen, wil ik op deze aardkloot blijven rondwandelen om mijn dochter te zien opgroeien en mijn man lief te hebben al zal het de eerste maanden niet zo voelen weet ik uit ervaring dan is de wereld even zo plat als een pannenkoek door de lithium.

Maar ik weet dat dat overgaat daar is mijn beste bipo vriendinnetje een mooi voorbeeld van die schildert de sterren van de hemel, ondanks dat ze medicijnen slikt, die gedachte dat er mee te leven is , geeft mij rust..............

Fijne kerst lieve mensen die mijn blog volgen.

Gedeelde smart

Is halve smart, bedenk ik mij als ik zijn stukje over mijzelf lees, een goede kennis van mij heeft het geschreven en op facebook geplaatst.

Hoe lang ken ik hem eigenlijk?

Twee jaar?

Wij zijn lotgenoten, woonde beide in de grote stad, verloren heel veel, hij wat meer dan ik zijn benen bijvoorbeeld.

Ik zie hem nog naar mij toestappen, bij de geiten boerderij in het Amsterdamse bos, ben jij Gaab?

Ja via face book waar ik mij voor aanmelden toen ik van hem begreep dat hij daar actief was, had ik mijn uiterlijk beschreven.

Hoe ik hem ben tegengekomen vraagt u zich nu af, dat was via een blog wat wij beiden volgen het blog van Alette van Bentum, een briljante schrijfster die de zelfde aandoening heeft als wij, dus dat volgt makkelijk.

Koffie en sigaretten, beiden zijn er verslaafd aan. De ene peuk naar de andere drukken wij uit in de asbak om de beurt halen wij koffie.

We spreken elkaar zijn beide nog in een soort ontwikkelingsfase van de ziekte, wel of geen Lithium slikken, we leggen de ervaringen naast elkaar en komen tot de conclusie dat het spul niet nodig is.

Hij doet het op dat moment goed op antipsychotica en antidepressivum ik op alleen antipsychotica.

Er volg een periode van periodiek communiceren via facebook zijn wereld stort ineen hij gaat scheiden van zijn vrouw en heeft problemen met de fles binnen de beugel houden,gaat naar een ontwenningskliniek en verlies door zijn erfelijk aangeboren vaatproblemen en zijn rookgedrag beide onderbenen.

Via facebook schrijft hij met een regelmaat over zijn herstel in de revalidatie kliniek, ik lees ze graag het is mooi om te zien hoe hij zijn leven herpakt, en briljant beschrijft.

Zijn woordkeuze is magistraal ik ben er jaloers op, wou dat ik deze woorden kon vinden maar hij is dan ook journalist van beroep en ik had slechts een mager zesje op mijn eindlijst omdat ik zo dyslectisch als de pest ben.

In mijn ontstemde manie lees is een stukje van hem wat verkeerd valt waar het over ging? Geen idee meer maar ik pak mijn telefoon en bel heb op, scheld min of meer genuanceerd zijn huid vol, en sluit gelukkig het gesprek goed af even goede vrienden zal ik maar zeggen.

Mijn manie duurt voort en dan bel ik werkelijk iedereen, ik kan mij voorstellen dat mensen gek van mij worden en de telefoon niet opnemen als ze mijn nummer zien.

Er volgt een goed gesprek, tenminste het is meer zo dat ik ratel en hij luistert, ik wil van hem weten hoe de Lithium bevalt die hij sinds enige tijd gebruikt.

Het heeft een rede dat ik het vraag, ik wordt namelijk redelijk gestoord vaan de duur van deze hypomanie, de antipsychotica drukt het wel enigszins en zorgt er voor dat ik niet knal manisch wordt maar het gaat al weken op het randje, op zich ben ik er wel redelijk tevreden over maar het grote probleem is meer hoe diep de depressie gaat worden daarna, daar ben ik bang voor....

Ik ben bang dat ik het dit keer niet ga redden, zeg ik benauwt.

Dat je zelfmoord gaat plegen? Vraagt hij.

Uh, ja en dat wil ik niet maar in een depressie verlies ik de werkelijkheid altijd uit het oog.

Ik wil nog niet dood dat ik geen tachtig wordt dat weet ik nu al daarvoor is het leven met deze aandoening te zwaar.

Hij kent dat gevoel heeft het zelfde idee daarover.

Ik overweeg om toch weer lithium te gaan gebruiken, zeg ik hem.

Join de club, zegt hij, gedeelde smart is halve smart.

Een dag later stuurt hij een berichtje of ik het stukje op facebook al heb gelezen, het gaat over ons gesprek, en de taboe die rond de doodswens die vele die behept zijn met de aandoening bipolaire stoornis hebben.

Ik lees het meteen, hij noemt mij heel discreet G in het stukje, het is een taboe doorbrekend stuk geweldig geschreven.

Normaal reageer ik via een privé berichtje op zijn stukje, maar ik besluit dit keer openbaar te reageren zodat mijn vrienden op facebook kunnen zien waarop ik heb gereageerd.

Ergens ben ik benieuwd of en hoe mensen er op reageren, dus besluit zelfs het stukje te delen met mijn vrienden.

Geen reactie..........

Het taboe blijft, de smart kan ik dus alleen delen met lotgenoten.

Halve smart dus.

Fucking vrolijk

Ik ben vandaag zo vrolijk zo vrolijk zo vrolijk, zingt Alfred Jodocus Kwak al dagen door mijn hoofd samen met het liedje, Freeeeee nelson mandela, I am begging you.

In middels kan ik mijzelf al twee weken hypomaan noemen al schijnt het niet meer zo te heten als je de diagnose bipolair 1 hebt.

Ik heb mij laten vertellen dat je dan licht manisch bent.

Hypomaan schijn voorbehouden te zijn voor mensen met de diagnose bipolair 2.

Maakt mij dat uit.

De vrolijkheid blijft, wordt wel wat gedempt door medicijnen een een strak regiem, zo zit ik al dagen thuis en doe eigenlijk niks, terwijl mijn brein mij continue uitdaagt om dingen te ondernemen.

Ga lekker shoppen, koop dingen ga een wereldreis maken dat kan best het is zo mooi deze wereld en mensen aan de andere kant van deze aardkloot zitten te wachten op jou, je bent namelijk bijzonder en kan een ieder helpen met zijn of haar probleem, je het een uitstraling een charisma, die zo stralend is dat je de wereld vrede in jou hand hebt je bent de nieuwe Mandela, alle onrecht gaat de wereld uit als jij spreekt eigenlijk had je met prins Willem -Alexander moeten trouwen jij had de wereld kunnen veranderen die Maxima is alleen maar op het geld, jij had rassen haat kunnen bestrijden doordat je uit twee werelden komt, jij bent bijzonder, zwart en blank en ook nog eens gek, jij vertegenwoordigd alles maar dan ook alles waar een taboe op ligt.

De stem van de hypomanie galmt in mijn oren, luister ik of beoordeel ik het met een realisme die bij mij hoort het is een keuze, tussen goed en en gek of beter gezegd goed gek.

Zucht, ik denk terug aan de vele crisis opnames van vroeger het stemmige stemmen horen wat mij altijd werd gevraagd om uit te sluiten of ik niet stiekem een schizofreen ben.

Heeft u last van stemmen? Werd mij meerdere malen gevraagd als ik bij de crisis dienst zat.

Nee, was mijn antwoord standaard dat is namelijk waar, al is het niet zo dat ik geen stemmen hoor maar dit zijn geen stemmen van vreemde, het is mijn innerlijke ik die mij toespreekt.

Zo is er het kleine kind in mij wat kinderlijke vragen stelt als ik in de war ben en mijn gedachten een knoop vormen waar ik niet uit kom, ze kan het feilloos ontrafelen door simpele vragen te stellen.

Er is een strenge stem die mij toespreekt als ik weer eens van het padje dreig te raken, dit is de tegen hanger van de manische stem die mij altijd het slechte pad op probeert te duwen, en dan is daar de depressieve stem die mij altijd dood wil hebben.

Samen vormen ze mij ik ben namelijk die stemmen, ze zijn mijn ik en van mij, niks vreemd aan behalve als ze door elkaar gaan praten, dan wordt je namelijk gek, het is een kakofonie aan geluiden die naast de omgeving geluiden voor een dolle boel in je hooft zorgen.

Het is moeilijk te beschrijven wat er gebeurt maar je moet het je zo voorstellen, je zit in een achtbaan tijdens een house festival en het is ook nog eens oudejaarsavond twaalf uur alles knalt, zingt, danst en raast door je hoofd, die combinatie.

Ik heb mij overigens voor genomen als men mij tijdens een crisis die ik nooit meer hoop mee te maken maar mocht het ooit zover komen, als men de vraag stelt, hoort u stemmen?

Dan zeg ik ja, ik hoor een hele irritante stem en dat is uw stem.

Ben benieuwd hoe ze daar op reageren :-)

Ik kan mij voorstellen dat een normaal mens dat niet heeft die die achtbaan maar bij mij als ik niet rust en regelmaat in mijn hoofd breng dan gebeurt er dit.

Dan stemmen de stemmingen niet meer op elkaar af, het wordt het een kleuterklas in een pretpark in mijn hooft.

Het is of er een luikje naar het hiernamaals wordt geopend ik begrijp nu waarom mensen de hemel hebben verzonnen dat moet gecreëerd zijn door mensen als ik het kan goddelijk zijn je gevoel van vrijheid je denkvermogen wat alles oppikt wat anderen blijkbaar niet zien.
In een staat van manie kan je in eerste instantie het goddelijke gevoel ook nog eens delen met je medemens die dit niet kent.

Ik denk dat Jezus bipolair was, de bevlogenheid dat hoort bij gekken als ik, en het opofferen aan een kruis in zijn depressie, dood wilde hij toch niet?

Ik geloof dat ik nu linken aan het leggen ben wat ook wel associatief denken wordt genoemd.

Dat hoort bij de hypomanie, waarom ik er over schrijf vraagt u zich nu af?

Gewoon omdat ik normale mensen een klein inzicht in het denkpatroon van een hypomaan persoon wil geven, omdat ik er stiekem van geniet van mijn gekheid.

Omdat het fucking gezellig is in mijn bovenkamer en de medicijnen slechts invloed hebben op de totale ontremming maar niet op de gezelligheid in mijn hoofd.

Daar kan ik fucking vrolijk van worden.

Pispaal

Er is nog al wat te doen de laatste tijd over rassendiscriminatie en pesterijtjes, zwarte piet mag niet meer en kinderen die gepest worden op school plegen massaal zelfmoord...

Waar gaat dat heen met deze wereld.

Of zal ik het anders zeggen er is niet veel veranderd in deze wereld.

Het enige verschil is dat we nu multimediaal zijn, en werkelijk overal meteen op kunnen reageren ons mening geven of met modder gooien, en vooral dat laatste.

Het is zelfs nu zo en ik vrees dat wij als klein landje daar de aanstichter van zijn dat in Amerika de zwarte bevolking Santa Claus te wit vindt dat is discriminatie, de sint van alle kinderen moet ook daar kleur bekennen, hoe een klein land als wij met de zwarte piet een groot land als Amerika kunnen aansturen ik bedoel maar...

Vroeger en ik pak deze hele paragraaf terug op vroeger, dan weet u dat alvast, vroeger was het anders, toen lazen we hooguit de krant, en hadden een telefoon met vast lijn, waarmee wij hooguit met een persoon konden communiceren per gesprek.

Het nieuws van misstanden als discriminatie nare gebeurtenissen als zelfmoord bereikte ons wel maar niet op de schaal als heden ten dagen.

Slechts als het bekende personen betrof haalde het het landelijke nieuws, de Marokkaan die uitgescholden werd op straat haalde het plaatselijke suffertje nog niet eens, en die intens ongelukkige puber die ook nog eens werd gepest, kreeg slechts een kleine verwijzing naar de manier van overlijden in zijn zwart omrande advertentie,

Het leven was te zwaar voor hem, iets in die trant.

Nee nu, nu is het anders, een jongen die per ongeluk een niet voor zijn ogen bedoelt mailtje krijgt met een afwijzing voor zijn sollicitatie waarin de mailer hem beschrijft als een zwarte neger wat natuurlijk hilarisch is en het niveau van de schrijver weerspiegeld daar een neger over het algemeen zwart is, mag zijn verhaal doen bij de wereld draait door.

Hoe doorgedraaid is dat.

En waar men vroeger een afscheidsbrief voor de familie schreef, zet menig tiener de aankondiging van zijn of haar dood en bijbehorende afschrijvingsbrief op facebook, ik heb zelfs gehoord dat er filmpjes op YOUtube zijn van mensen die hun zelfmoord hebben gefilmd, een gruwelijke vorm van het in de dikke van dalen nieuw opgenomen woord selfie, maar dan in film vorm zal ik maar zeggen een selftubje (nieuw woord wellicht?)

Is de wereld veranderd in de zin dat er meer gediscrimineerd wordt en er meer zelfmoorden zijn door pesterijen bijvoorbeeld, nee dat denk ik niet, natuurlijk gebeurt het meer gewoon omdat er meer mensen in Nederland wonen ik geloof inmiddels bijna 17 miljoen.

Dus even rekenen, natuurlijk als de bevolking groeit groeit de hoeveelheid pesterijen en zelfmoorden ook daar hoe je geen wiskunde voor gestudeerd te hebben.

Vroeger werden mensen gediscrimineerd gepest en uitgesloten omdat ze anders waren, ik hoe niet eens zo ver terug te grijpen, neem de joodse bevolking, de pispaal van Hitler.

Neem de negers de pispaal van Amerikanen en zuid Afrikanen, men komt in opstand tegen het feit dat het niet rechtvaardig is om hele groepen uit te sluiten en terecht, maar......

Zijn we nu niet iets te veel doorgedraafd en een soort moraalridders geworden met het feit dat zwarte peit niet meer kan of Santa Claus te wit is omdat de derde of zelfs vierde generatie van slaven zich daar aan stoort?

Zijn wij niet doorgedraaid als een bekende columniste verteld dat ze weleens geintjes maakt over Anne Frank en concentratiekampen en een bekende joodse schrijver haar daarop aanvalt en haar uitmaakt voor volgegeten varken met een dikke kop en kont?

Dat kan allemaal omdat we zo snel zijn geworden in deze wereld, dankzij de snelheid van de moderne communicatie techniek dat er binnen no time een relletje ontstaat, maar een normaal mens van mee mag genieten, joepie....

Wat een onzin, we doen net of het bekritiseren en het maken van grappen over andere iets van de laatste tijd is, maar u kent toch allen de Belgen moppen, de moppen van het domme blondje de moppen over negers?

We lachen erom, net zo goed als ik altijd moet lachen om grappen over gekken.

Ik ben namelijk gek, en dat mag ik niet zeggen van mijn zus, dat is ongepast maar ik mag wel zeggen dat ik een halve zwart joekel ben, dat is zij namelijk ook.

Daar lachen wij om, zij krijgt de hele winter de vraag of ze net terug is van wintersport omdat ze net wat meer Europese oogt dan ik, en ik wordt wel een in het Marokkaans aangesproken nou en, als ze mijn Gooische R horen druipen ze vaak af.

Ik volg zins een paar weken twee mannen die zich inzetten tegen het stigma die de psychiatrische patiënt heeft volgen hun. Vorig weekend werd een iets wat lompe rechtbank journalist door deze heren belaagd om zijn uitspraak dat bijna alle delinquenten psychiatrische patiënten waren.

En terecht die aanval van deze heren uit verdediging voor de meerderheid van de psychiatrische patiënten die absoluut vredelievend zijn, het is immers zo dat 1 op de 4 mensen een psychisch probleem hebben en als wij allen dus volgens de verslaggever potentiële misdadigers zijn dan zou het wel eens heel druk kunnen worden in de cellen complexen en moeten we meer gevangenissen gaan openen in plaats van sluiten.

Ik begrijp het wel die verontwaardiging van deze mannen maar is het slim om op dit soort relnichten te reageren, is het niet zo dat Hitler in deze tijd het stempel relnicht zou hebben gekregen met zijn joden haat?

Kijk naar relnicht Wilders met zijn haatdragende populistisch uitspraken, hij creëert een platform, als een ieder hem zou negeren heeft hij geen podium.

Ik wil wat duidelijk maken geloof ik en dat is het feit dat er niet zo heel veel is veranderd, dat uitsluiten en pesten bij de mensheid hoort het is het overleven van de sterkste zo is het altijd al geweest en je kan het proberen te veranderen maar niet door dingen als zwarte piet te verbieden of blanke vla of de negerzoen of Santa Claus een kleurtje te geven, innerlijk veranderen de mensen niet en dat hoeft niet het gepeste kind moet leren om te gaan met pesterijen, door tools me te krijgen die ze weerbaar maakt de psychiatrische patiënt moet leren open te zijn over zijn aandoening, en zich niet achter zijn ziekte te verschuilen.

Ik had besloten om niks over Mandela te schrijven, maar ik doe het toch hij is een groot voorbeeld van het slaan van bruggen in een land wat verdeeld was en nog is door de apartheid, het is hem tot op zekere hoogte gelukt maar het veranderen van de mens is moeizaam en eigenlijk onmogelijk omdat er altijd wel een groep of een individu is die buiten het gemeenschappelijke goed valt, zo is het altijd geweest en zal het ook altijd zijn, gewoon omdat wij altijd een pispaal nodig hebben als mens.

CHECK

Check in check out, bedenk ik mij vandaag als ik na twee uurtjes het pand waar ik werk verlaat, niet dat wij een klok systeem hebben, daar zijn wij met een bezetting van wel drie personen te klein voor, wij werken niet met een prikklok, komen en gaan als het uitkomt als er altijd maar een persoon op de zaak is tussen 10 uur 's ochtends en 18 uur in den avond.

Check, is altijd de titel van mevrouw de psychiater als ze mailt, ik vermoed dat ze in haar agenda heeft staan wanneer ze weer eens contact op moet nemen met haar moeilijke klanten, en vreemd genoeg lijkt het wel of ze een neus heeft voor het detecteren van ontregeling, nog voor dat ik haar zelf een mail wilde sturen met hoe bijzonder goed het met mij gaat is ze mij voor.

Check, hoe gaat het met je?

Ahhhhhhhhh, niet vragen nu bedenk ik mij als ik haar mail lees.

Oké laat ik maar eerlijk zijn.

Eerlijk zijn tegen de psychiatrie zorgt er voor dat je met een regelmaat contact met deze mensen hebt.

Niet mijn favoriete bezigheid, mijn irritatie level stijgt omdat ik eigenlijk een bloed hekel heb aan het feit dat ik met deze mensen moet omgaan, en dat komt dan ook in de mail naar voren, gevoed door de stemming waarin ik mij bevind overigens.

Mevrouw de psychiater is zo slim om niet direct te reageren op mijn iets wat pissig mailtje.

Een week van non communicatie volgt, ik vind het prima, ga weg laat mij alleen soppen in mijn zeepbel die toch wel uit elkaar zal spatten.

Pang, zegt de met agressie gevulde bel een paar dagen later, boosheid maakt plaats voor iets te veel plezier en vrolijkheid, ik overweeg een excuus mailtje te sturen, maar ben nog niet zo ver als er een week later een mailtje met als titel; check check van mevrouw de psychiater in mijn mailbox valt.

Hoe is het nu?

Kut, wil ik antwoorden.

Minder, de medicijnen slaan niet aan het blijft een dolle boel in de bovenkamer heel gezellig hoor maar iets te druk, druk ik mijn genuanceerd uit.

Wil je contact?

Nee.

Ik wel, en als jij geen contact met mij opneemt wil ik graag overleg met je man.

Dat hoeft niet.

Ik krijg op mijn laatste mail een out of office reply.

Mooi ik heb een lang weekend, ze werkt niet op vrijdag, voordat we verder mailen over het wel of niet contact hebben bedenk ik tevreden.

Ik lees haar mailtje nog eens en wordt boos, wat! Wat schrijft ze nu eigenlijk dit is een fucking pressie middel, als jij geen contact met mij opneemt dan bel ik je man staat daar, trut!

Ik voel mij weer lekker serieus genomen, not.

Ik besluit wel overwogen, wat best lastig is als je in een staat van hypomanie bent, haar er op te wijzen dat ik niet gediend ben van deze praktijken, het is gewoon een regelrecht dreigement, als jij niet, dan..., zal ik maar zeggen.

Mijn man staat achter mij dat weet ik, hij zou nooit wat achter mijn rug doen maar het idee dat zij gaan overleggen over hoe het met mij gaat zint mij allerminst.

Ik mail dat ik akkoord ga met een telefonisch contact, haar wens niet de mijne.

Als mijn mobiel gaat op maandag middag staat er anoniem in beeld, daar zal je haar hebben.

Ik haal diep adem, maan mijzelf tot rust, praat rustig Gaab, laat vooral niet merken dat je een razend tempo hebt.

Ja zegt ze, na de gebruikelijke begroeting, het is inderdaad een pressie middel.

Ik zie de glimlach door de telefoon, nog net niet smalend geeft ze rustig uitleg over het feit dat hypomane mensen de realiteit nog wel eens uit het oog verliezen en dat ze daarom graag met de partner overlegt.

Een dubbel check zal ik maar zeggen.

Het check gesprek werd ongekend goed, mevrouw de psychiater heeft uitgelegd waarom het beter is om met een hoge dosering te beginnen bij een hypomanie en het vervolgens af te bouwen dan het zoals ik dacht het goed te doen, het langzaam op te bouwen.
Ik begrijp nu het nut ervan, dat deed ik nooit ik ben iemand die graag op de grens leeft en graag de fijne lijn tussen goed en gek opzoekt.
Helaas lukt het mij niet deze keer, dan maar grof geschut, ik heb geen zin in een depressie die bij mij altijd volgt op een manie.

Ben je bang voor de depressie? vraagt ze nog.

Ja, ik wil nog niet dood......

Asjemenou....

Eens een rotschop verkocht de goede richting in, als je mij nou daadwerkelijk kon vertellen hoe ik van deze aandoening af kwam, asjemenou zou ik dan verbaasd uitroepen tegen diegene die dat kan.

Maar dat kan ik niet roepen er is geen oplossing voor deze ziekte, het is schipperen met medicijnen en heel hard werken om de boel in het gareel te houden.

Mama, zegt kindje nadat ze mij pillen ziet innemen tegen de hypomanie waar ik nu inzit, kan ik dat ook krijgen?

Ik voel mijn hart in mijn schoenen zinken, ik moet haar helaas vertellen dat dat inderdaad het geval kan zijn omdat het een familie ziekte is in ons geval.

Ja maar, de kans is groot dat het jou generatie overslaat, zeg ik, kijk maar naar oma die heeft er geen last van.

Het is wel zo dat jou kinderen er last van kunnen krijgen, zeg ik haar eerlijk maar tegen die tijd zal er wel een oplossing zijn.

Ik hoop het van harte ik gun niemand deze aandoening, zelfs niet mijn ergste vijand schrijf ik mevrouw de psychiater als ik weer eens om pillen moet bedelen via de mail.

Hoe gaat het?, vraagt ze vriendelijk.

Niet zo best of eigenlijk wel erg goed, het is zeer gezellig in mijn hoofd, en dat is dualistisch omdat ik weet dat de gezelligheid niet helemaal reëel is, het is te en overal waar te voor staat is niet goed.

Ik baal als een stekker na een redelijk rustige periode verstaan mijn hersenen toch de kunst om overdreven te reageren op een tripje naar het buitenland, ik heb zo mijn best gedaan door rust en regelmaat in acht te nemen om de turbulentie die een intercontinentaal verblijf nu eenmaal veroorzaakt zo veel mogelijk in goede banen te leiden of eerder lijden.

En dan komt het moment dat je denkt dat je het goed hebt gedaan, dat je uit de gevaren zone bent, maar dat was niet zo, vertraagd net als het vliegtuig van mijn ouders omdat de SLM even vergeten was dat hun enige vliegtuig naar Nederland af en toe onderhoud nodig heeft komen de voortekenen van ontregeling langzaam maar gestaag bij mij binnen.

Ik kan niet meer tegen geluiden, slaap slecht en vind drank opeens een grote must om rustig te worden, het blijft niet bij een paar glazen die ik normaal drink het zijn eerder een paar flessen.

Manlief kijkt bezorgt als hij mij nog een fles ziet opentrekken en hoort bazelen over de zin van het leven en het gemak waar mee ik het leef.

Er is echt niks mis met die extra fles, kom op genieten dat moeten wij doen, vier het leven want het is zo kort.

Asjemenou, waar heb je het over Gaab? Vraagt een klein stemmetje in mij, hoe goed gaat het eigenlijk met je? Ik negeer dit liever.

Nee ik ben eerlijk het gaat erg goed met mij, zo goed dat de wereld een andere dimensie heeft die ik best mooi vind maar niet echt is, het geld gaat over de balk ik koop dingen die ik absoluut niet nodig heb al vind ik die oranje trui nu best leuk en het hoesje van mijn Iphone best cool met die briljantjes, it is not me, nou én, zegt de hypomanie in mij, het glittert en ik heb zin in fonkelende dingen.

Ik verhoog de medicijnen mail ik mevrouw de psychiater, met of zonder jou goedkeuring, alsof een psychiater nee zou zeggen tegen mijn mededeling.

Ik slik inmiddels 3 mg Haldol en Phenergan voor de nacht, opdat het spookbeeld van een opname in mijn achterhoofd een eigen spel speelt en ik de feestdagen graag meemaak als een feest waar het voor bedoelt is.

Dan maar wat minder vreugde het is soms gezond voor je, en helaas ben ik niet altijd instaat om het geluk in de juiste context te zien daar heb ik pillen voor die helaas erg goed werken om mijn twee voeten op aarde te laten staan.

Asjemenou.....

Foot note; Gaab beschrijft hier een lichte ontregeling gewoon omdat dat goed voor haar is.

Niet mijn probleem!

Sylvia Witteman, een bekende columniste schrijft voor de Linda een rubriek over enge vrouwen, maandelijks vraagt ze of haar volgers op twitter nog wat enge vrouwen kennen, en dan gaat het niet om een persoon maar om een type vrouw.

Ik heb haar stukjes nooit gelezen, de Linda trekt mij niet als blad, de enige tijdschriften die ik koop zijn kook tijdschriften.

Het fenomeen enge vrouwen spreek wel aan ik vraag mij af of ze de, het is niet mijn probleem, vrouw die net doet of ze je help al heeft gebruikt, geloof mij daar zit voor mij een bron van inspiratie in, het portretteren van vrouw met dit enge trekje.

Ik zal het toelichten met dit voorbeeld;

Sinds enkele jaren speelt mijn dochter hockey omdat haar enge moeder het ook altijd heeft gedaan, in het begin en eigenlijk tot dit seizoen moest ik haar naar het veld slepen.

Hockey is stom mama!, kreeg ik regelmatig te horen, meestal wat meer aan het begin van het seizoen, tegen het einde had ze zich er bij neergelegd dat ik niet van plan was haar lidmaatschap op te zeggen.

Dit seizoen begon als de jaren daarvoor, ze wil niet hockeyen vind er niks aan en zit niet meer bij haar vriendinnetjes van het jaar daarvoor in het team.

Als ik het trainingsschema onder ogen krijg ben ik bijna geneigd om haar wens in te willigen.

Dinsdag en donderdag van 16:30 tot 18:00 uur trainen!

Welke niet werkende moeder of zeer ouderwetse vader heeft dit verzonnen, iedereen weet toch dat bijna alle vrouwen werken op deze dagen, de woensdag en de vrijdag mensen dan zijn er veel vrij!

Denk na, sukkels!

Ik heb een probleem, halen kan ik maar brengen naar de club niet.

Ik stuur een mailtje naar de overige hockey ouders met de vraag op kindje met iemand mee kan rijden.

En daar komt het enge mens in beeld, het type vrouw wat net doet of ze je kan helpen maar als er maar iets niet goed loopt laat merken dat het slechts om een oppervlakkig gebaar gaat.

Het is als een verzekering bedrijf, ze geven je een plu maar als het regent willen ze het terug.

Het is het type vrouw die zegt dat ze vliegt voor die alom bekende Nederlandse maatschappij, en als je zegt; o wat leuk ben je stewardess? Met een snuif haar neus omhoog steekt alsof je net een wind hebt gelaten en meld dat ze purser is.

Het is iemand die graag geprezen wordt om haar goedheid, kijk mij nou ik heb drie kinderen mijn man is ook purser maar wij zorgen ervoor dat wij onze zaakjes wél goed voor elkaar hebben.

Het afgesproken schema liep niet helemaal lekker, dat klopt een van de vaders kwam af en toe te laat naar de mening van mevrouw de purser, en elke week een schema via de what's app verifiëren met elkaar was ook te veel werk volgens mevrouw.

Ik stop er mee, zegt ze een paar weken gelden, het is niet mijn probleem of jullie kinderen op de training komen.

We zitten in het clubhuis, na de wedstrijd, ik kijk haar verbouwereerd aan.

Wat?, dat kan je toch niet zo maar zeggen een aantal van ons heeft dan een groot probleem, is mijn verbaasde reactie.

Ik kijk in haar kille ogen.

Ja, benadrukt ze maar dat is niet mijn probleem, ik wil het niet meer ik heb een verantwoordelijke functie, drie kinderen en heb geen tijd om uren te wath's appen om een rijschema te regel.

Uren?, waar heb je het over zeg ik verontwaardig dat is 5 minuten van je tijd!

Ik heb een verantwoordelijke baan, benadrukt ze net iets te veel in mijn ogen.

Goed als jij het niet meer wil dan maak je het maar ons probleem, dus wij mogen nu stel op sprong wat anders regelen, sluit ik het gesprek voordat ik echt boos word.

Ik pak mijn paraplu en bedenk mij dat ze die echt niet terug krijgt.

In dit soort gevallen bel ik altijd mijn beste vriendin, gewoon om stoom af te blazen, het is namelijk goed voor mijn geestelijke gestel om dingen niet op te kroppen maar het te ventileren.

Dat mens heeft wel twee keer gezegd dat ze een verantwoordelijke baan heeft!

Ze is purser, for god's sake! niet een arts of een verpleegkundige maar een Purser!

Mijn vriendin grinnikt aan de andere kant van de lijn, ze is zelf 12 jaar stewardess geweest voor de zelfde maatschappij.

Nou dat is echt een heééééle verantwoordelijke baan zegt ze, not.

Weet je wat ik doe, zeg ik, ik ga een brief schrijven aan haar baas en dit voorval rapporteren.

Wat voor een instelling is dat, het is niet mijn probleem.

Zie je het voor je, schets ik mijn vriendin, het vliegtuig crashed op de landingsbaan het toestel staat in de fik maar de passagiers leven nog deels, en zij staat als eerste bij de nooduitgang en gaat als eerste de slide af roepend naar de passagiers, sorry ik heb drie kinderen, zoeken jullie het maar uit!
Het is niet mijn probleem!

Easy opening

Mensen zijn altijd opzoek naar gemak en het verbeteren ervan, zo probeer ik sinds enige tijd de easy opening van de AH buitenlandse kazen van de 'vers afdeling' te open met het gemak die de mensheid zou moeten dienen,.

Mooi die vernieuwing maar is alles wat nieuw is ook een verbetering?

Ik volg de instructie, stikker er afhalen en dan de stikker die er onder zit met twee handen uiteen trekken, de eerste keer dat dit niet lukte gaf ik mijn vette handen de schuld, de tweede keer gaf ik mijn haast de schuld, de derde keer die scheepsrecht zou moeten zijn ging ik goed voorbereid te werk.

Eerst handen wassen, goed afdrogen en rustig de stikker verwijderen en met twee handen met evenredig verdeelde kracht rustig de easy opening openen.

Rustig!

Het gaat lukken,

Nee, het opent niet, de stikkers schuren wel, maar het kaasje blijft in zijn veilige verpakking, heel easy.

Het enige wat easy gaat is gewoon ouderwets de schaar in de verpakking zetten en het kaasje ontdoen van zijn niet eetbare plastic omhulsel.

De AH heeft op de plek waar de verpakking had moeten open nog een keurig hard plastic kaartje gelegd met een aanprijzing hoe lekker romig hun kazen zijn.

Wat een geld verspilling, wikkel die kazen gewoon ouderwets in een stukje plastic folie, klaar.

Dan weet je waar je aan toe bent, dat je gewoon een schaar moet pakken om de verpakking te open.

Ik kan de evolutie in de kaas verpakking helaas vergelijken met de voortgang in de psychische gezondheid zorg.

De verpakking is veranderd, zo heeft mijn GGZ een heel mooi nieuw pand betrokken, tenminste dat vinden zij.

En hebben wij sinds een paar jaar een echte hoogleraar met als leerstoel de bipolaire stoornis.

Mooi vooruitgang, er gaan verbeteringen komen.

Ik kreeg een brief binnen van de GGZ of ik als gediagnostiseerd bipo gestoorde mee wilde werken aan onderzoeken.

Natuurlijk, doe ik dat als ik kan helpen aan verbetering dan doe ik dat graag.

Na een paar maanden radio stilte kwam er een brief, of ik en mijn soortgenoten onderwerpen konden verzinnen die ze zouden kunnen onderzoeken.

Wat?

Dus jullie hebben een leerstoel gecreëerd voor deze aandoening maar weten zelf niet wat er onderzocht dient te worden?

En ik maar denken dat de knappen koppen een heel scala aan onderwerpen die zij willen onderzoeken op de plank hebben liggen.

Het komt over als, wij weten het eigenlijk niet, weten jullie nog wat?

Over easy openingen gesproken.

Van de week dreigde mijn gestel en dan het hersens gedeelte daarvan af te zien van normaal functioneren, de drukte die altijd latent aanwezig is probeerde de overhand te nemen.

Teleurgesteld moest ik erkennen dat het mij weer niet ging lukken zonder bijsturing van medicijnen.

Ik telde de pillen die ik nog had liggen en kwam tot de conclusie dat gezien de maten van onrust en bijbehorende rariteiten ik niet voldoende pillen had.

In een mail aan mevrouw de psychiater, beschrijf ik wat er aan de hand is en verzoek haar vriendelijk een recept naar mijn apotheek te sturen.

Ik baal er altijd van, heb nog altijd de stille hoop dat mijn klachten vanzelf over gaan, dat deze aandoening van tijdelijke aard is en dat het iets is waar je overheen kan groeien als een kinderziekte.

Voor mijn gevoel verlies ik elke keer een stukje van mijzelf, als het weer zover is.

Het verlies gaat gepaard met stukje extra ontstemming in een periode dat mijn stemming al niet te harde is.

Ik vlieg een ieder en alles aan.

Zo ook mevrouw de psychiater als ze mij adviseert op extra rust te nemen en slaapmiddelen te slikken.

Dat is lekker makkelijk, dat advies van jou, bitch ik in een reactie op haar mail terug, rust nemen geen auto kunnen rijden door die pillen, daar kan ik als hardwerkende moeder echt wat mee, not.

Voor mij was haar goedbedoeld advies een easy opening om mijn frustratie bot te vieren.

Haar opening zin was goed bedoelt ze weet hoe veel moeite ik heb met medicijnen slikken, ze prijst mij met het feit dat het mij lukt om langere periodes medicijn vrij te leven.

Maar alles wat ze goed bedoelt zegt komt verkeerd binnen bij mij in dit soort periodes.

Ik vraag haar pinnig of ze wel beseft hoe zwaar het is, om op deze manier door het leven te gaan, dat je je ergste vijand dat nog niet gunt, maar dat het medicijn aanbod voor deze aandoening ook niet van dien aard is dat je daar vrolijk van wordt.

Voor mij zijn dit easy openers, om mijn frustratie bot te vieren, omdat het mij maar niet lukt om die verpakking die om deze ziekte zit goed te openen.

Ik druk een pil uit de strip, dat ging best makkelijk......

Easy Gaab.

Veilig voer.

In mijn koffer naar Suriname zit en hele berg Hollandse producten, de clichés zal ik maar zeggen, kaas, koffie, hagelslag, en alle andere dingen die in Suriname wel te krijgen zijn maar spuw duur zijn voor de mensen daar.

Het voordeel van het op vakantie gaan naar dit soort landen is dat je gewicht aan kleding zo laag is dat je met gemak de halve AH kan leeg kopen en dit mee kan nemen, zonder meer te betalen bij het afwegen van de twintig kilo die je “gratis”mee mag zeulen, in ons geval zestig kilo.

Suriname is het walhalla op kook gebied, elke morgen, en ik moet zeggen ik trok het niet elke morgen, zeulde mijn moeder ons of een van ons mee naar de markten en supermarkten die volgens haar allemaal om de hoek waren, maar gemiddeld twee tot drie kilometer lopen van ons appartement lagen, een taxi nemen al kost het geen drol daar, is uit den boze voor haar.

Waarom een taxi nemen? Lekker lopen dat is gezond!

In de vroege ochtend was het al niet te harde zo warm, ik had me binnen een dag aangeleerd een halve keukenrol in mijn tas te stoppen om het zweet wat met straaltjes van mijn lichaam liep mede door het moordend tempo waarmee mijn 79 jarige moeder zich voortbeweegt enigszins minder zichtbaar te maken, ik depte mij een ongeluk.

Ik begrijp nu waarom mensen in de tropen zich trager voortbewegen, mijn moeder is een uitzondering, laat ik haar maar een super trooper noemen.

In de meestal aftands uitziende uitbatingen die daar de naam supermarkt hebben en meestal gerund worden door chinees families die vreemd genoeg geen Nederlands en ook geen Surinaams spreken, ligt een kleurrijke afspiegeling van de smeltkroes die Suriname heet.

De schappen zijn rijkelijk gevuld met curry 's in twintig smaken, zoute amsoi kant en klaar, cassave op verschillende manieren bewerkt, Chinese mie de echte, manja's, pompelmoes, papaja en pinda sauzen mooi van smaak met grof gehakte pinda's zoals wij ze niet kant en klaar kunnen kopen in Nederland.

De kilo's Nederlandse producten die in Suriname achterbleven werden vervangen voor kilo's Suri producten die nauwelijks of niet te verkrijgen zijn in Nederland.

Mijn kasten zijn overvol, ik krijg een brandend verlangen om het te gebruiken, om het te delen met mijn omgeving de mensen die mij lief zijn.

Kom eten mensen schreeuwt een stem in mij, ik wil uitbundig zijn, genieten, de strubbeling die de reis veroorzaakt omzetten in een feestje, al weet ik dat dat stemmetje een naam heeft dat ontregeling heet.

Dus dat betekend, niet luisteren, je gedeisd houden voor een paar weken, een reis als dit heeft altijd uitwerking op mij al lukt het mij steeds beter om te gaan met, omdat ik het ken en dus herken en er rekening mee houdt.

Maar hoe lang, dat is altijd de vraag ik kan het helaas niet van te voren bepalen.....

Zaterdag komen er twaalf mensen eten!, zeg ik tegen manlief vorige week als hij thuis komt.

Wat! Gaab doe normaal, dat kan je niet aan!

Rectificatie, zeg ik snel, het zijn 6 volwassenen en 6 kinderen.

In een opwelling die gestuurd wordt door een overvolle kast met heerlijke producten en een geest die graag wil onthalen, heb ik onze vrienden uitgenodigd.

Een van onze vrienden staat op het punt de ARC te varen dat is de Atlantic Rally for Cruisers, ik zat aan de telefoon met zijn vrouw en opperde een gezellig afscheid etentje te organiseren, en hé dan is het ook gezellig als die andere vrienden van ons ook langs komen!

Leuk gezellig, gaan we doen!

Tegen al mijn regels van rust en regelmaat in begin ik aan de monster klus, het vullen van 12 monden, maar ik heb een voordeel ik kook veilig voer.

In de jaren heb ik mij gespecialiseerd in de native keuken die voor de helft de mijne is, een andere optie was stamppot, mijn Nederlandse kant zal ik maar zeggen maar dat kent een ieder.

Nee ik maak met de producten die overigens ook een trans-Atlantische oversteek hebben gemaakt de voor mij bekende gerechten.

Pastei, pindasoep, petjel, pom en roti.

Het voelt veilig, ik sta bijna tien uur in de keuken en kan heel kritisch zijn over het resultaat, maar mijn vrienden vinden het niet terecht als ik commentaar geef op mijn kookkunst.

Gaab, wil je niet zeggen dat de kip iets te lang is doorgekookt en dat de curry die je hebt gebruikt niet helemaal de spaak heeft die jij voor ogen had?

Vraagt een vriend mij vriendelijk tijdens het verorberen van de maaltijd, als hij nog een keer opschept, het smaakt gewoon heerlijk,zegt hij, geniet daarvan!

Ik ben blij dat te horen, en ben ook blij dat ik op veilig heb gekookt, al weet ik dat als ik mijn eten van die avond een Surinamers familie had voorgeschoteld ze echt een stuk kritischer waren geweest.

Ik kijk naar de tafel en zie een ieder lekker eten, de schalen gaan rond.

Ik bedenk mij dat ik die middag er redelijk doorheen zat, ik moest de kerrie aardappelen nog maken en de pastei, 's morgens stond ik om 7 uur naast mijn bed om met kindje naar de hockey te gaan, en het sporten van kindje heeft altijd al een redelijke input op mijn gestel, drukke clubhuizen gesprekken met ouders, aanmoedigen en de rest, een ieder met kinderen maakt het mee maar voor mij is de kakofonie aan geluiden en indrukken iets waar ik van bij moet komen.

Normaal ga ik altijd even een uurtje uitrusten van dit soort dingen, maar dit keer stond er nog een deel van het avondmaal op het programma.

Het niet nemen van rust kan slecht uitpakken bij mij, bedacht ik toen ik de aardappelen schilden.

Gaat even niet, die rust nemen op dit moment, ik moet nog zoveel doen.

Mindfull een aardappeltje schilletje dan maar, even zie ik het niet zitten, ik geloof dat het niet goed gaat, de aardappel krijgt een andere vorm mijn wereld draait naar het obscure, ik voel dat mijn hersenen een luikje openen naar een andere wereld.

Pillen dan maar? Afspraken afzeggen? Ja! roept een deel van mijn hersenen.

Of nee, nee Gaab, gewoon afmaken waar je mee bezig bent, focus je op het hier en nu, je bent veilig bezig, je maakt namelijk veilig voer, voor mensen wie je lief hebt, die je kent en die weten wat er aan de hand is met je, je hoeft niet maar je mag dit doen.

Nadat onze vrienden ons huis hebben verlaten zit ik op mijn aanrecht met een glas wijn, de tranen rollen over mijn wangen, manlief geeft mij een niet begrijpende knuffel.

Ik leg hem uit hoe ik mij voelde, zijn reactie is dat ik dit soort dingen dan maar niet meer moet doen.

Nee, schat ik moet het juist blijven doen het voelt goed, dat het gelukt is, dit is gewoon en reactie een opluchting die zich vertaalt in tranen.

Ik heb op veilig gespeeld al lijkt het niet zo nu, omdat de ontlading er anders uit ziet.

Maar ik heb een houvast, en dat is de koffer die ik altijd meeneem in mijn leven, de koffer gevuld met de producten waarop ik kan vertrouwen, die ik altijd voor mijzelf kan uitkoken, het veilige voer.

Toen ik je zag

Het is het verhaal van liefde passie en een verwantschap, die zou kunnen overwinnen, als beide gezond zouden zijn maar dat was niet het geval.

Toen ik jou zag, hij zong het zo mooi met waarschijnlijk het beeld van zijn geliefde Isa in het achterhoofd, het was een mooi liedje uit het hart gezongen.

Toen ik het boek kocht en las speelde het liedje continue in mijn hoofd.

Vanaf het moment dat hij overleed vroeg ik mij af, hoe was het voor jou.

In interviews die diverse zenders uitzonden rond je overlijden werd het mij duidelijk.

Jou verhaal verschilt niet zo veel van het mijne.

Vreemd genoeg voel ik een verwantschap met iemand waar ik niet veel mee heb.

Hij is die blonde acteur met die te grote bek, de populaire bijna macho man, die vreemd genoeg niet met een of ander model is getrouwd maar met een meisje wat niet de grootste schoonheid heeft uiterlijk gezien dan.

Maar de schijn bedriegt, dat blijkt als hij het leven laat.

Achter de voordeur die in hun geval het slot was op, en een scheidslijn tussen, een leven in de spotlights, en het rauwe bestaan van een echtpaar die te maken had met een ziekte die niet zichtbaar is omdat het van binnen zit.

Daar binnen was hij een man van diepe dalen, met manische hoogtepunten.

De schaamte en de schande die een psychische aandoening met zich meedraagt werden in hun wereld hun ondergang.

Niemand mocht het weten, niemand mocht het zien behalve de vrienden die toen het bijna te laat was een circulaire kregen met hoe slecht het met hem ging.

Een roep om hulp die te laat kwam.

Zij schrijft een boek over hun relatie, de liefde en eeuwige verliefdheid die ze voor elkaar voelen spreek hieruit.

Het lijkt alsof de liefde verbind dat het eeuwige zoeken naar geluk hun uiteindelijke ondergang wordt en hen verblind.

Is dat mijn geluk geweest?

Dat ik een man heb die niet altijd verliefd op mij is?

Is dat de rede dat ik nog leef, en hij niet?

Soms denk ik van wel, hij zag dat het niet goed was dat er hulp nodig was omdat ik veranderde op een ongelooflijke manisch depressieve manier. Zijn liefde uitte zich in zorgen voor.

Hij wist ook niet dat deze aandoening een naam had, maar liet mij wel meerdere malen opnemen na uitspraken als; ik wil dood.

Gelukkig luisterde de hulpverlening naar hem en niet naar mij, ik was namelijk niet ziek, hij was gek dat hij dit deed, niet ik.

Misschien is mijn geluk dat ik verbaal niet zo improviserend ben als Antonie en mij net niet uit de situatie kon lullen, ik ben immers geen acteur en dat is misschien mijn redding geweest.

Was het anders gelopen met het leven van Antonie vraag ik mij af.

Wat als hij wel opgenomen was geweest, wat als hij net als ik de juiste medicijnen had geslikt die je echt nodig hebt op momenten, in dit soort episodes.

Was hij dan te redden, net als ik?

Niemand kan het antwoord geven wat mij is gelukt hoeft niet voor hem te gelden.

Maar wat als,

die artsen van de crisis dienst wat verder hadden doorgevraagd, het zekere voor het onzekere hadden genomen net als bij mij, had hij dan nog geleefd?

Je kan de tijd niet terug draaien zeker niet voor hem, maar ik hoop dat Isa met haar boek de bewustwording van het generen voor en dus het verzwijgen van een aandoening als depressie en manische depressie wat wegneemt, deze ziekte zou dan heel wat minder slachtoffers hebben schat ik in.

Wat met hem is gebeurt is een gevolg van onwetendheid en de schaamte voor het uiten van een ziekte die je alleen maar serieus moet nemen.
Hulp vragen is eng, zelf ben ik er nog steeds geen ster in, maar het is soms broodnodig, gewoon omdat het een gevalletje leven of dood kan zijn.

Dank je wel Isa voor het feit dat je bijdraagt het obscure wat een psychische aandoening nog steeds omhult wat meer openbaarheid te geven.

Leer mij vissen

We lopen in de broeierige warmte langs de waterkant, rechts van ons aan de oever van de Paramaribo rivier zijn tentjes waar je kan eten en drinken, Parbo bier is de grootste sponsor van de horeca gelegenheden, bankjes stoeltjes parasolletjes overal staat het logo wat sterk op het Amstel bier logo lijkt, het enige verschil is dat in dit bier rijst is gebruikt bij het brouwproces.

Als je in Suriname komt moet je een djogo drinken, een literfles bier die je uitschenkt onder je tafelgenoten.

Het geeft een bepaalde samenhorigheid die je niet hebt als de ober je een glas getapt bier geeft en je vervolgens moet vragen om een volgende vulling van je glas, nee tegen de tijd dat de djogo leeg dreigt te raken wenk je de ober voor een nieuw, op min -5 graden gekoeld literfles bier, die je leeg schenkt in de temperatuur van gemiddeld 32 graden omgeving temperatuur, u mag zich nu bedenken hoe snel een fles leeg is.

Een van mijn trouwe lezers vroeg mij waarom ik niet uitgebreid over mijn verblijf in Suriname heb geschreven op mijn blog, was het tegengevallen vroeg hij zich af?

Nee dat is het niet al was het verassing element deze reis niet zo groot als de eerste keer dat ik in het land van mijn voorouders kwam nu ruim vier jaar geleden.

Ik schrijf niet uitgebreid omdat het een familie aangelegenheid was en het te privé is voor een blog, meld ik hem als antwoord.

En dat was het, een mooi samenzijn in het geboorteland van mijn moeder, een vrouw waar ik veel respect voor heb.

Heb ik wel eens verteld hoe haar leven is gelopen?

Een notendopje dan;

Als jonge meisje moest ze gaan werken bij rijkere familie in de stad, omdat het land van haar vader niet genoeg opbracht om de tien monden van haar en haar zusjes te vullen, ze mocht niet naar de middelbare school daar was geen geld voor.

Toen ze oud genoeg was vond ze een betaalde baan in een winkel in de stad, verloofde zich maar kreeg TBC wat destijds dodelijk kon zijn, de verloving ging uit, ze ging van haar gespaarde geld naar Nederland waar zij eerst van de TBC geholpen werd en vervolgens aangenomen werd voor de opleiding voor verpleegkundige die ze cum laude afronden, en dat alleen met een lager schoolopleiding.

Ze haalde haar kraamaantekening in het Gooi, ontmoete mijn vader trouwde en kreeg drie kinderen, om vervolgens naast haar gezin tot haar pensionering te werken als nacht hoofd in een bejaarde verzorgingshuis.

Pittige tante.

Wat is het verband tussen deze stukjes?

Ik ga het u nog niet vertellen er komt nog een losse flodder.

Ik bezoek onze plaatselijke super vandaag wij zijn inmiddels twee weken thuis, weer aan het werk en naar school, alles is weer gewoon, en ik moet eerlijk zeggen ik omarm gewoon.

Als ik de supermarkt inloop wordt ik aan geklampt door een medewerker van een of ander goed doel, of ik wat spullen wil kopen voor het goede doel tijdens mijn boodschappen ronde, en die bij het verlaten van de winkel aan hen wil doneren.

Het is voor hulpbehoevende.

Ik kijk naar de dozen achter haar, op de ene doos staat blik voedsel, op de andere ontbijt producten, op nog een staat rijst en pasta en op een doos staat toilet artikelen.

En waar gaat dat dan heen?

Naar het voormalig Oostblok, zegt de dame.

Mijn gedachte gaan terug naar Suriname, wij liepen langs de waterkant aan de waterkant schreeuwende Parbo uithangborden ons te gemoed.

De djogos staan her en der op tafel locale en toeristen drinken het met het mooie uitzicht op de Suriname rivier, een enkele zwerver zet er een aan zijn mond zittend op een bankje langs de rivier.

Wij lopen er langs links en rechts is er genoeg te zien de verleiding van het terras rechts van ons laten wij liggen.

Als je naar links kijkt zie je een rij houten gebouwen die voor het overgrote deel in handen van de overheid zijn.

Paramaribo stad staat op de lijst van wereld erfgoed van Unesco de houten huizen die in de koloniale tijd zijn neergezet dan.

Er zijn over het algemeen ministeries in gehuisvest.

Wij kijken verbaast naar het verschil in staat van onderhoud, zo staat het ministerie van justitie vreemd genoeg stak in de lak en huist het ministerie van volkshuisvesting in een zeer vervallen pand, wat klopt hier niet.

Het is humoristisch als je je bedenkt dat de president van Suriname nog al wat op zijn kerfstok heeft, geld genoeg heeft om half Suriname van een goed onderdak te voorzien en met justitie in verschillende landen niet echt bevriend is.

Ik besluit de twee panden op de foto te zetten gewoon om het contrast even vast te leggen.

Net zo goed als ik een foto heb gemaakt van de synagoge die naast een moskee staat hier in Paramaribo, hier in Suriname leeft armoede harmonieus naast rijkdom, en staan de heilige huizen van religies die elders op de wereld als jaren ruzie en oorlogen veroorzaken gebroederlijk naast elkaar.

Een man loopt ons tegemoet als ik de foto maak.

Hij spreekt mijn man aan.

Weet je wat daar staat, zegt hij trost.

Wat bedoel je? Vraag mijn man.

Die tekst die daar op het bord staat bij het ministerie.

No gi mi soso fisi leri mi uku!

Weet je wat dat betekend?

Nee, zegt manlief.

Geef mij geen vis, leer mij vissen...

Klats...

Zeg ik, die een herkenning ziet.

De dame bij de ingang van de supermarkt drukt mij een lijst in de hand met dingen die ik mag kopen voor de hulpbehoevende ex Oostblok mensen.

Kindje rukt het lijstje uit mijn hand, nog voor ik haar kan betichten van het feit dat dat niet netjes is leest ze het op; een pak rijst of pasta, gedroogde soep, biscuits, een pak koffie, tandpasta, bonen, mais....

Jullie staan hier volgens mij elk jaar, zeg ik tegen de dame.

Ja, dat klopt, zegt ze.

Ik ben net terug uit Suriname, en weet u, ik heb daar een spreuk gezien die heel mooi is en toepasselijk op uw goede doel.

No gi mi soso fisi leri mi uku.

Ze kijk mij aan alsof ik Russisch spreek.

Geef mij geen vis, leer mij vissen, leg ik haar uit.

Is het niet zo dat je met deze actie een afhankelijk creëert?

Is het niet beter om te investeren in middelen om deze mensen zelfstandig te maken dan dat je ze lukraak van voedsel voorziet?

De dame knikt.

Ik rol mijn winkel wagen de winkel in en hoor de dames van de inzamelingsactie praten over het geven van vis of het leren vissen.

Ik ben dol op vis en heb mijzelf weer leren vissen, in een troebel vijver die soms zo diep was dat ik de bodem zag, en af en toe de vis in mijzelf zag die zo hoog kon springen dat ik het maar niet aan de haak kreeg.

Vier jaar geleden was ik in het land waar dit bord destijds ook al stond, achteraf gezien heb ik het bord gelezen, ondanks dat ik geen Surinaams spreek begreep ik de woorden die daar stonden.

No gi mi soso fisi leri mi uku.

Mijn trip destijds was de omslag om het anders te gaan doen, ik stopte een maand na mijn terugkomst met onderhoud medicatie die de psychiatrie nodig achten in mijn situatie, ik ben door de hel gegaan maar weer op aarde geland omdat ik vond dat ik dat kon, ik moest leren vissen in mijn eigen vijver, leren omgaan met mijn gevoeligheid die best te genereren is als ik maar luister naar mijn signalen.

No gi mi soso fisis

Is vrij vertaalt stop mij niet onder met medicijnen als het niet nodig is.

Leri mi uku.

Leer mij om te gaan met mijn gevoeligheid.........

En dat stukje dat leert de GGZ je nog niet, dat moet je helaas nog steeds zelf doen.....