De boer op gaan

Van de week kreeg ik een appje van een van de “klassen moeders” van kindje.

Gaab wil je rijden vrijdag de klas gaat een koe adopteren, en jou dochter heeft het initiatief genomen voor deze actie, dus...

O, ja die koe dacht ik, ik weet nog dat kindje een paar maanden geleden thuis kwam na een uitstapje met haar grootouders en zij een koe wilde adopteren.

Mam voor vijftig euro kan je een biologische koe adopteren mag ik dat?

Ja daaag.

Ja maar mama dat is leuk.

Ja heel leuk, spaar er maar voor als je het echt wilt, maar bedenk je wel dat dit ten kosten gaat van het spaargeld wat je hebt gereserveerd voor je eigen laptop.

Als ouder kan je niet ingaan op alle wensen van je kind, vind ik, als ik in mijn normale doen ben dan, dan heeft mijn nuchter boeren verstand, die ik aan weerszijde van mijn stamboom heb meegekregen de overhand.

Kindje kijkt er vaak naar uit als haar moeder weer heerlijk impulsief is, en de gekheid die ergens in de familie wel vaker voorkomt de overhand neemt.

Mam, ben je weer lekker manisch?

Nee.

O, wat jammer van niet anders gaan we lekker shoppen!

Hard voor jou, spreek ik in haar taal..

Ze heeft pech, omdat ik al een tijdje niet werk, en dus ruim de tijd heb om rustig en vrij prikkel arm door het leven te gaan, ben ik, wat men in de psychiatrie stabiel noemt.

Zonder medicijnen is het best te doen als je stress vermeid, maar is dat het leven wat ik ambieer?

Tot op zeker hoogte zeker, maar die kriebel die ergens in mijn achterhoofd blijft jeuken, het willen werken ondanks dat de staat heeft besloten dat ik het niet meer hoeft omdat ik ziek bent, die werd deze week weer aangewakkerd toen ik twee collega's met een psychische aandoening op een youtube filmpje zag voor www.psychischegezondheid.nl, heel inspirerend vertelde zij hun verhaal over hun ziekte en hoe ze toch aan het werk zijn.

Ik weet zelf ook hoe het is om te werken met een psychische aandoening heb het bijna vier jaar gedaan, maar moest wel aan de pillen om het vol te houden, dat vind ik op dit moment een dilemma, want het leven zonder medicijnen bevalt mij. Maar dat werken dat vreet ook aan je, wat moet ik doen.

Voor mijn gevoel moet ik gewoon weer de boer op, verkopen wie ik ben, gek of zo gek nog niet.

Kijken of het toch weer gaat en eventueel dan maar weer medicijnen slikken omdat het werkend leven veel voldoening geeft, en net als mijn dochter creatief zijn in het vinden van oplossingen.

Ze mocht geen koe van mij adopteren, dus bedacht ze een manier om toch haar wens te vervullen. Als ik het niet mag van mijn moeder hoe kan ik het toch voor elkaar krijgen om mijn wens te vervullen, moet zij zich afgevraagd hebben.

Vol vuur gaf zij een betoog voor de klas, hoe leuk is het om als klas een koe te adopteren, de klas was enthousiast, ze zamelden geld in door legen flessen op te halen en brachten het benodigde bedrag samen.

Zij ging de boer op voor iets wat zij graag wilde, een biologische koe adopteren, en zie daar de klas is een koe rijker.

Geweldig.

Nu ik weer.

Kleurrijk

Aan tafel zit een indo chinees, met een tikkeltje Afrikaans bloed vermoed ik, zijn kop heeft hij kaal geschoren omdat zijn haarlijn iets te ver weg was en om het niet zichtbare niet relevant was schoor hij het restant weg, als hij een krullen pruik zou opzetten, wat hij ooit eens deed voor een goed betaalde commercial, zijn lippen rood schildert en een gouden oorbel in zijn oor zou hangen zou hij niet misstaan op de pakjes boot.

Of als hij twee eeuwen eerder had geleefd zou hij onopgemerkt in het ruim van een slaven galei, ik noem het maar zo, onopgemerkt zijn latere lot op de plantage hebben geleefd.

Maar nee die tijd is allang vervlogen en zo dient men het ook te behandelen, de kale meneer met een lichte Surinaamse tongval is uitgeroepen tot... ik weet niet meer eens wat allemaal.

Aan zij tafel bespreekt hij luchtig het wereldse leed en heeft een scala aan kleurrijke gasten aan zijn tafel elke avond weer.

Hij bespreekt en spreekt over onderwerpen als racisme maar nooit laat hij zich uit of geeft zijn eigen mening, het is een host, iemand die neutraal de wereld in kijkt, geen kleur bekend.

Iemand die als hij in de spiegel kijkt zichzelf ziet en niet het etiket wat er eventueel op zijn voorhoofd zou kunnen plakken, die van neger, zwartjakker, profiteur van zijn kleur of iets dergelijks.

Hij ziet het niet en daarom ziet de buitenwereld het ook niet, zo zou het moeten zijn.

Ik neem zijn voorbeeld graag als is mijn kleur een stuk lichter, de donker kant van mijn bestaan iets donkerder, weliswaar onzichtbaar als je naar mij kijkt.

Maar dat ik een donker bestaan met mij meedraag dat is zeker, ik ben niet altijd de persoon die ik zou willen zijn ik ben een mietje met een slappe psychische aandoening die mee moet doen met de wereld zoals die door de overheid wordt gedirigeerd.

Een van de vele die hunkeren naar een bestaan wat niet voor een ieder is weggelegd, of ja soms wel als het goed gaat, als ik mij goed voel als ik, zoals de afgelopen jaren, een baas heb gehad die wist waar ik last van had en daar rekening mee hield, iemand die mijn kleurrijke ik begreep en het ook accepteerde als de felle kleuren niet meer dan wat vage pasteltinten werden.

Begreep dat ik soms er tussenuit moest omdat mijn wereld in zijn hoedanigheid te sterk voor mij was en ik dan met medicijnen tot een redelijkheid kon komen die algemeen geaccepteerd wordt.

De wereld verhardt, een voetballer die een selfie plaatst met louter donker spelers wordt aan de hoogste discriminerende boom gehangen, de reacties van zijn “volgers” liegen er niet om, alles in één kleur dat is not done in onze tijd blijkbaar.

Het kleurrijke bestaan mag alleen als je je individueel presenteert, niet als groep.

Als groep ben je namelijk een stigmatiseerden eenheid die niet serieus wordt genomen die sterker nog een communie vormt waar onverlaten hun, ik weet niet welke frustraties op bot vieren.

Zielig maar waar.

Alleen zijn lijkt kwetsbaar maar vreemd genoeg kan je beter in je eentje de barricade op dan met een hele groep.

Een mooi voorbeeld van individueel aandacht vragen voor een moeilijk onderwerp zijn Myrthe van de Meer en Isa Hoes, beiden maken duidelijk waar zij last van hebben of zijn de partner van geweest.

Beiden zijn met hun boeken in de publiciteit geweest en laten zich daar over uit.

Maar zijn zij lid van een groepering die het beste voor hebben voor mensen met en psychische aandoening?

Nee.

Willen zij zich daar aan binden?

Nee.

Nee een kleurrijke groepering gaat het niet worden voor hen, waarom niet?

Omdat als je kleur bekent en dat groepeert, je niet serieus wordt genomen, bespot eerder, en niet als vol aangezien wordt omdat je het blijkbaar niet alleen aan durft of kan.

Mietjes dus.

De kleurrijke kleur die je hebt mag je hebben zolang je maar niet als groepering beweegt.

De maatschappij is meer dan ooit gericht op het individueel, één man is geen bedreiging een groepering wel en hoe kleurrijker hoe enger.

Of heb ik ongelijk.....

Empowerment!, nu even niet..

Wat een geweldig woord, empowerment, sla het woordenboek er op na en deze tekst volgt:

Het gebruik maken en ontwikkelen van zijn capaciteiten om in economisch, sociaal en politiek opzicht actief mee gestalte te geven aan zijn eigen leven en dat van de gemeenschap waarvan men deel uitmaakt.

Mijn autocorrectie, kent het woord niet maar als ik, en dat doe ik veel, op internet kijk wat het nieuws is op GGZ gebied dan kom ik het woord veelvuldig tegen.

Yes we can! Ik schreef er al eerder over, natuurlijk kan je met een psychiatrische diagnose gewoon werken, kan je je kracht aanspreken, kan je het beste uit je halen, het kan!

Ik kan mij scharen onder de kleine groep mensen met een psychiatrische diagnose die succesvol weer aan het werk is gegaan ondanks dat het UWV en de psychiatrie het geen goed idee vond dat ik weer ging werken het zou ontregelen en mij nog zieker maken.

Ik ben iemand die altijd graag het tegendeel bewijst, en ja ik heb gewerkt, en nee het was niet makkelijk, maar soms moetje op je tandvlees lopen ook al bloed het, je doet het je kan het, je wil het, kies zelf de volgorde waarin je het wilt lezen....

En dan, dan zit je een half jaar thuis, omdat het bedrijf waar je met plezier met je gekheid heb gewerkt over de kop is, je kan je zelf voor de kop slaan omdat je in het voorjaar nog dacht dat het wel eens fijn zou zijn om even een paar maanden rust te kunnen hebben, het werk is zwaar maar leuk maar mijn god wat zou ik graag even bijtanken, even bijkomen en geen medicijnen slikken omdat ik anders mijn werk niet kan doen.

Het was de goden verzoeken, en je wens ingewilligd krijgen, maar niet op de manier die je voor ogen had.

Wat ik merk is hoe belangrijk werk is, werk is een mooi masker voor de buitenwereld, ga in gesprek met mensen en uiteindelijk komt het gesprek altijd op wat doe jij.

Toen ik honderd procent afgekeurd thuis zat en men vroeg wat ik deed was ik eerlijk al vond ik het absoluut niet leuk om te zeggen dat ik afgekeurd was voor werk.

Nu kan ik zeggen dat het bedrijf waar ik werkte failliet is, en dat ik ´between jobs´ ben maar soms zeg ik wel eens, en dat is fout, dat ik wel weer ga werken maar dat het even goed is zo, nu even niet.

Wat doet even niet werken met mij, ik moet zeggen het scheelt een hele hoop medicijnen en ontregeling.

Maar dat mag niet, je mag niet, als je normaal wilt zijn dan, een time out nemen.

Daar is geen ruimte voor niet als je je onder de werkende mensen begeeft dan.

Je krijgt dingen naar je hoofd geworpen als, ach kan jij die kinderen niet alleen naar hockey brengen maar ook halen, jij hebt toch niks te doen...

Of ,wat zeg je, je neemt even rust, maar dan weet je zeker dat je niet meer aan het werk komt....

Ik vraag een vriendin die bewust heeft gekozen voor het moederschap en het huisvrouwen bestaan hoe vaak zij deze dingen naar haar hooft geslingerd krijgt.

Ach Gaab, zo vaak, zegt ze, mijn keuze is niet gangbaar meer in deze tijd en mensen die het niet accepteren tja dat is hun ding niet het mijne.

Het is niet zo dat ik niet meer wil werken, maar mag ik de keuze maken om een time out voor mijzelf in te bouwen om mij te bedenken wat ik wil gaan doen en kan gaan doen met een minimum aan medicijnen, want een ding is mij duidelijk, werken is voor mij een geweldige uitdaging die helaas gepaard gaat met medicijn gebruik omdat ik om ´normaal te functioneren` dat blijkbaar nodig heb.

Best jammer om dat te constateren.

Maar ach we leven in een participatie maatschappij dus empowerment hoort daar bij.

Ja ik kan het en ik ga het ook weer doen maar kom op mensen nu even niet, ik heb veel gedaan en ga het weer doen echt waar overheid en bezielde gekken die het licht hebben gezien en deze mooie worden hoog in het vaandel dragen, maar nu even niet.

Zo.

Chronisch vliegen

Waarom zie ik geen blogs meer van je, vraag ik vriend P.

O ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen en ben er eigenlijk klaar mee.

O wat jammer, vond je berichten altijd erg leuk om te lezen.

Ja maar ik ben weer aan het werk en heb dit hoofdstuk voor mij afgesloten.

Ik vraag mij af in hoeverre dat mogelijk is het hoofdstuk chronische psychische aandoening afsluiten.

Dat kan niet, er staat een woordje in de weg chronisch.

Het gevoel dat dat woord geeft is als een never ending story, een cyclus, een repeterend verhaal.

Er komt geen eind staan, kan je het schrijven er over ooit afsluiten?

Ja dat wel, maar het beeld niet, als in het ziektebeeld.

Toch geef ik hem gelijk, en zie bij mijzelf ook dat ik alles wel verteld heb wat ik kwijt wilde over mijn omgang met de ziekte. Hij heeft het voordeel dat schrijven zijn beroep is en dus altijd zal kalken op een tegenwoordig virtueel papier.

Ik niet ik ben een ontwerper ik teken voor mijn beroep, schrijven is een bezigheid die ik doe om voor mijzelf rust te vinden, mijn gedachten te ordenen of mijn frustraties te begeleiden voordat het een onoverzichtelijke warboel wordt in mijn hoofd.

Vaak adviseer ik mensen die mij bellen via de lotgenoten lijn hun ervaring op papier te zetten omdat schrijven je help dingen in een duidelijk perspectief te zetten, ook het terug halen van minder leuke ervaringen zorgen ervoor dat je als ze eenmaal op papier staan een stukje verwerking met zich meebrengen, de concentratie die het vergt om te schrijven maakt dat je orde kan scheppen in de chaos die deze gebeurtenissen teweeg hebben gebracht.

Ik zeg doen.

Maar wat nou als je in rustig vaarwater bent, zoals ik nu, sinds een paar maanden ben ik mijn baan kwijt, heb drie en een half jaar gewerkt, maar helaas de recessie is onze deur niet voorbij gegaan we konden niet meer opboksen tegen de moordende concurrentie.

Einde verhaal, en eerlijk is eerlijk begin van de rust, het niet werken heeft helaas ook voordelen.

Normaal zijn september en oktober moeilijke maanden voor mij, het terugkomen van vakantie het weer terug komen in een werkritme en de beurs in Duitsland eind september het was geen feestje.

Ik slikte altijd medicijnen in deze periode.

En nu?

Nada, noppes, niks.

En dan dan komt de vraag op wat deed en doet werken voor mij.

Het geeft mij veel plezier, het geeft mij ook stress, het zorgt ervoor dat ik mij volledig voel, met als voor en nadeel dat ik kan vliegen maar ook kan dalen stemming technisch gezien dan.

Wil ik dat?

Ja eigenlijk wel want ik merk dat ik niet kan schrijven als er niks gebeurt in mijn leven in de zin dat ik een bevlogenheid nodig heb om mijzelf te zijn, dit leven noemt men gezond voor mensen als ik maar zelf kan ik niet zonder de hobbels die ik opwerp om mijn leven aangenaam te maken, al weet ik dat de consequentie van turbulentie een keerzijde kent.

Na maanden rust ben ik er eigenlijk wel weer klaar mee, het pst niet bij mij, het is tijd om weer wat te gaan doen, maar wat in deze tijd mijn branche ligt nog op zijn gat, en zeg nou eerlijk zitten ze dan te wachten op vrouw die ook nog eens trekken van een stoornis vertonen kan?

Ik weet niet zo goed wat ik ga doen, maar dat ik wat ga doen dat is zeker.

En dat schrijven?

Tja dat komt wel weer als de bevlogenheid weer vleugels krijgt, en het chronische repeterende verhaal wat ik bij mij draag weer zijn kop op steekt.

Buren.

Als ik thuis kom van een rondje met het hondje op een zaterdag dat wij eigenlijk de boot uit het water zouden halen, maar harde wind en lichamelijke ongemakken in de zin van, ach, best leuk dat kleinste kamertje waar je de halve nacht hebt gezeten omdat je darmen hun ongenoegen willen spuwen na, tja, wat heb ik verkeerd gegeten?, zie ik manlief voor ons huis geanimeerd met de buurvrouw praten.

Zij met grote zonnebril en een wijntje in de hand, zittend op het bankje voor hun huis, genietend van het feit dat het eind oktober nog mogelijk is. Hij zit op een van de stenen pilaartjes die de bouwer om het uiterlijk van een pittoreske wijk te benadrukken bij elke ingang van de tuin heeft geplaatst.

Hè wat gezellig, manlief praat ook eens met de buren, ik ga achterop om mijn fiets weg te zetten, eens per dag neem ik ons beestje mee met de fiets zodat ze even lekker kan rennen, en rennen kan ze in volle galop houdt ik haar niet bij op mijn tweewieler.

Ik ben niet zo van de kletspraatjes, groet een ieder keurig maar blijf nooit staan om het naatje van onze nieuwbouw buurt kous te weten te komen.

Als ik door de buurt rijd zie ik altijd her en der mensen staan praten met elkaar, en in de tijd dat ik kindje nog van school ophaalde sloegen de buurt roddels mij om de oren, met als standaard begin zin; weet je van... heb je gehoord van...

Nee, en het interesseert mij eigenlijk ook niet.

Ik weet dat er zo over ons gesproken is in de tijd dat het niet goed met mij ging, mensen die mij niet kenden vertelde mij jaren later als ik eens open was over die periode dat ze er van hadden gehoord maar niet wisten dat ik het was.

Ik vraag me dan af wat mensen beweegt om over iemand te praten met iemand die die gene niet kent.

Sensatie zucht? Of het feit dat er mensen zijn die blijkbaar geen eigen leven hebben en dat van een ander dan maar breeduit moet meten en delen met mensen die blijkbaar zo netjes zijn om het aan te horen, of zo iets.

Na mijn herstel kan ik niet zeggen dat ik vrienden ben verloren, wel mijn buurtgenoten, waar wij vroeger regelmatig contact hadden met een aantal, werd het in de loop der jaren duidelijk dat wij niet meer dan buren waren en dat moeilijke situaties als een geestelijke ziekte te ingewikkeld zijn voor buurtgenoten.

Ik vind het prima, beter een goede buur dan een verre vriend is andersom meer van toepassing, als ik kijk naar wie er voor ons waren naast onze familie natuurlijk, onmisbaar waren zij als het er echt op stond ik kan zeggen dat mijn ouders en schoonouders van onmisbare waarde waren in de periodes dat ik opgesloten zat, zij hebben er voor gezorgd dat het leven thuis doorging en dat onze dochter weinig tot geen last heeft gehad van mijn afwezigheid wat als met al een jaar aan opnames is geweest in het tijdsbestek van anderhalf jaar.
Naast mijn familie waren het vooral mijn vrienden en met namen mijn beste vriendin die in Zwitserland woont waar ik de meeste steun aan had en nog heb.

Als ik via de achterdeur ons huis binnen ga en de hond los koppel, naar de keuken ga en haar een koekje geef zie ik uit ons keukenraam dat manlief nog steeds met de buurvrouw praat, dat is lang voor zijn doen.

Na een tijdje besluit ik om ook maar eens mijn sociale buurt gezicht op te zetten en deel te nemen aan het praatje pot met de buurvrouw.

En een praatje pot wordt het, over de buurt vrouw die onlangs verhuist is en wie er nu woont, ze weet alles want zij is een van de vrouwen die met een regelmaat bij school of op de hoek staat te praten met iedereen, als er meer buurtgenoten gezellig mee komen kletsen vind ik het een mooi moment om af te haken, manlief denkt het zelfde en wij verdwijnen geruisloos in ons huis.

Biertje? Vraag ik manlief,

Ja lekker, zegt hij met een glimlach.

Wat een gedoe zeg, vervolgt hij, wist jij dat ze min of meer uit elkaar zijn?

Wat?

Ja joh, de buurvrouw vroeg of het ons was opgevallen dat de auto van de buurman niet of nauwelijks meer voor de deur staat.

Jezus, zeg ik, ik dacht dat hij hem gewoon achter parkeerde.

Jezus Gaab jij bent elke dag thuis heb je dat niet gezien dan? Vraagt hij verbaast.

Nee schat ik ben niet echt het type wat daar op let, wat er in de buurt gebeurt is niet mijn corebusiness, ik houd niet bij wie wanneer waar is, wie het met wie doet en wie uit elkaar zijn.

Ook niet van onze directe buren.

Ik moet zeggen wij wonen hier leuk, het huis is geweldig de buurt ook, maar de mensen ach ja het zijn onze buren, maar niet onze vrienden.

Maar moet ik niet eens met de buurman praten, zegt manlief, het is toch belachelijk dat hij weg is, wat is dat nou, je bent verdomme niet voor niks getrouwd, en hebt kinderen dan vecht je toch voor je huwelijk?

Als je hem ziet dan kan je dat doen zeg ik, maar het is je buurman niet je vriend.

Misschien ben ik wat lomp als ik dit zeg maar, wat wil je dan als het beton tussen de huizen net zo dik en gewapend is als de afstand die je tot je buren hebt, moet je je dan met hen bemoeien als je dat anders ook niet doet?

Het zijn je buren....

Niet meer niet minder.

Vind ik leuk

Voordat ik het boek de dag der dagen van Ira Levin opstuur naar vriend P, journalist/schrijver en net als ik behept met een bipolaire gevoeligheid , wil ik het zelf nog even lezen.

P kent de schrijver niet, en ach het is ook niet de grootste meester op literair gebied, vele kennen zijn verfilmde boek Rosemary's baby wel, of klinkt er soms een vaag belletje als je the boys from Brazil roept, die ook verfilmt is zie ik net op wikipedia.

De dag der dagen of the perfect day, zoals het boek in het origineel engels heet, handelt in de toekomst, de wereld is perfect iedereen lijkt op elkaar, licht Aziatische, bruine ogen en donker haar. Alles wat je doet in deze toekomst wordt geregistreerd en bijgehouden door een computer die vereerd wordt omdat dit apparaat gezien wordt als een god die het harmonieus leven mogelijk maakt.

Als je afwijkt zoals de hoofdpersoon, die een blauw en bruin oog heeft, betekend dit dat je je niet mag voortplanten, maar dat geeft niet want een ieder bevindt zich in een relaxte staat van welbevinden, dit wordt gegenereerd door een maandelijkse schot medicijnen die een ieder toegediend krijgt.

Mocht je toch nare of niet gepaste gedachte hebben dan moet je dit melden, en als jij dat niet doet dan doet je omgeving het wel en ben je dankbaar dat je een extra shot medicijnen krijgt, want nare gedachte of vrij denken is gevaarlijk en niet wenselijk in deze samenleving.

De rede dat ik het boek opstuur naar vriend P is dat wij een gemeenschappelijke deler hebben naast het gek zijn dan en dat is het idee dat de wereld uiteindelijk een perfect gedresseerde samenleving wordt waar uitschotten niet meer getolereerd worden en met medicijnen mond dood worden gemaakt, of vroegtijdig de dood in worden gedreven.

Zoals bekend is zorgen de meeste psychofarmaca voor een levensduur die ingekort wordt met gemiddeld 15 jaar.

Het sluipende begin van de eliminatie van de zwakken is reeds in gang gezet.

Het creëren van een happy world ook overigens, neem face book, er is alleen een vind ik leuk knop te vinden, u kent het wel het blauwe duimpje dat je aan kan klikken.

De vind ik niet leuk knop bestaat niet, de god wat kut voor je knop heeft de in de tantrale denkwereld van de maker als helemaal geen plaats.

Wij zijn niet zo ver weg van de wereld waarin een ieder gedijd in een sluimer van geluk, het feit dat reeds een miljoen mensen in ons kleine landje antidepressivum slikt en onze kinderen steeds meer, en jonger, aan de psychofarmaca worden gezet zijn daar voorteken van. Een ieder die ik ken of die iemand kent die dit zijn kinderen aandoet hebben hele mooie excuses en vertellen vooral dat het echt werkt.

Op facebook nam ik de proef op de som ik wilde wel eens zien in hoeverre wij zijn verwijderd van de perfecte wereld.

Ik poste een berichtje met een oproep om geld in te zamelen voor een goed doel namelijk 113 online, een zelfmoord preventie telefoonnummer, geen ver van mijn bed show daar ik een geschiedenis heb waarin ik een paar keer een poging deed, ik ben daar open over en dacht altijd dat het taboe door mijn openheid onder mijn vrienden niet bestond.

Natuurlijk is het zo dat ze het mij niet kwalijk nemen dat ik gek genoeg nog leef, maar openlijk steun betuigen en helpen met fondsen werven voor deze stichting, dat kan niet want je kan geen vind ik leuk knop indrukken voor een beladen onderwerp als dit en eigenlijk wil je het ook niet met je vrienden delen dat je iemand kent die gek is en zichzelf van kant heeft proberen te maken door een psychische aandoening.

Nihil, was de respons, het bleef stil een enkeling stuurde het bericht door of sprak mij persoonlijk aan.

Als test om voor mijzelf te bewijzen dat de wereld inderdaad afstevent op de gelukzalige wereld die Ira Levin schets in zijn boek, besloot ik om op onze trouwdag een paar oude foto's van de heugelijke dag te posten op facebook, en jawel de vind ik leuks en felicitaties vlogen mij om de oren...

Ben ik dan zo wereld vreemd als ik dat niet begrijp?

Blijkbaar, dan mag deze wereld van geluk spreken dat mensen zoals ik in de toekomst niet meer bestaan.

We willen zo graag dat alles perfect is en een ieder gelukkig is.

Er komt een perfecte dag, een dag der dagen, dat wij allen slechts één knopje hoeven te bedienen en dat is de vind ik leuk knop.

En wat nu als je dat knopje niet wilt of kan indrukken omdat het je gevoel van geluk niet versterkt, of dat je wilt denken over dingen die niet altijd het geluk behelzen?

Dan zijn daar medicijnen voor......

Hozen

Er staat geen wind als wij in de haven komen.

Ik wil wel varen, maar niet op de motor wij zijn een zeilschip zeg ik geen motorboot.

Manlief wil niet in onze thuishaven blijven dus gooien wij de trossen los en duiken de Zuiderzee over richting Friesland, ze pruttelt rustig richting Starum.

Ik stap van boord om de havenmeester te betalen, en neem een krantje mee, een rustig weekend wordt het, krantje lezen de zon zien onder gaan aan de Friese kust een biertje, en ergens wat eten, genieten van het naseizoen.

Als ik aan boord stap hoor ik het wel bekende geluid van het openen van een blikje bier uit de

kajuit,

Yess denk ik, manlief is er al aan toe.

Hij staat binnen, met het blikje aan de mond.

O lekker zeg ik doe mij er ook maar een ik heb nog even een krantje gescoord bij de havenmeester, en gelukkig hebben ze hier niet de telegraaf als huisblad.

Hij kijkt mij aan met een blik die geen genot uitstraalt, meer een kwelling die hij weg wil drinken.

Ik volg zijn blik, van zijn blik naar de open staande vlonders bij zijn voeten...

Het water staat hem aan de lippen, of eerder het bier om het vocht wat je niet in je boot wil hebben even te doen vergeten.

In stilte kijken wij naar iets wat geen zeiler wil zien en dat is water in je boot in plaats van onder je boot.

Gaab ik hoop dat het drinkwater is, zegt hij, als hij een slok uit zijn blikje heeft genomen.

Ik kijk naar het klotsten van het water wat ik graag zie maar niet in mijn kajuit.

Ons visioen van een mooi najaar weekend met z'n tweeën, lekker eten even eruit, val in het water wat zichtbaar is op een plek waar je het liever niet ziet.

Na een paar slokken bier besluiten wij dat er maar een ding te doen is, en dat is het zoeken naar de plek waar het water vandaan komt.

Het water stagneert, dat betekent dat het uit de watertank komt en niet van buiten, het blijft keurig in de bilge staan en overrompeld niet de rest van ons schip, we gaan niet kansloos ten onder, het is betrekkelijk, al komen wij er achter dat de lenspomp toch echt zo is geïnstalleerd dat het alleen adequaat werkt als je echt moet pompen om niet ten onder te gaan, drinkwater wegpompen dat doet het kreng niet, dus dat wordt handmatig hozen.

Emmer na emmer haal ik uit de buik van ons schip elke emmer die ik vul brengt mij dichter bij haar droge bestaan, ze drijf op, niet in het water houd ik mij voor als we deze kut klus klaren.

De buur boten kijken meewarig mee, ja dat gun je niemand, een slang van de boiler heeft het begeven, we moeten slechts 60 liter drinkwater uit onze boot hozen, om vervolgens de slang te repareren en moe maar voldaan een restaurant op te zoeken die in de late uren ons nog wil voorzien van een maaltijd.

We genieten van het geen ons voorgeschoteld wordt, meer waarschijnlijk omdat wij ons schip hebben ontdaan van 60 liter water en het lek hebben gerepareerd.

Het weekend was waarschijnlijk niet bijzonder geweest, en een van de vele weekeinde geweest die wij op onze boot hadden doorgebracht, dit weekend niet dit was het weekend waarin wij hoosde.

Niet dat het pompen of verzuipen was maar hozen, omdat je soms je ruim moet legen.

En mag bedenken dat elke tegenslag een stukje geschiedenis is die je blijft onthouden.

Weet je nog?

Dat weekend dat wij moesten hozen?
Ja, toen wij moesten hozen en dat tentje waar wij nog nooit hadden gegeten, het was geweldig...........

Het perfecte gebit

Vanaf kleins af aan wist ik als dat ze een kleine dwarsligger was, haar gebit dan voor de rest is het een lief kind die haar best doet op school en lief is voor zover een kind dat kan zijn.

Van kinds af aan presteert ze het haar onderkaak niet recht onder haar boven kaak te plaatsen, ik maak er mij haar hele leven al zorgen over en heb elke tandarts die ze heeft gehad in de loop van haar korte leven er op attent gemaakt.

Het komt wel goed verzekerde zij mij, als ze uitgewisseld is dan maken wij het mooi, en die tijd is nu gekomen, haar scheve bekkie wordt verbouwd, dat kan men tegenwoordig.

De wereld is mooi en bijna perfect, nog even en dan elimineren wij alles wat niet aan dat beeld voldoet, het is nu al zo dat je een feut met down kan laten weghalen, in de toekomst als het gen voor gekheid in jou kleine feut zit kan je het ook rechtmatig weg laten halen en hé misschien is het zelfs zo dat je een kind met een aanleg voor een krom gebit ook niet meer hoeft te dragen, want het is de perfecte wereld die wij allen nastreven.

Dat zou toch geweldig zijn als wij zover kunnen komen dat wij een foutloos nageslacht kunnen produceren?

Ik kijk naar Jan Jaap van der Wal een cabaretier met een hazenlip, ze hebben hem opgelapt maar ondanks dat hoor je aan zijn spraak dat er ergens iets niet goed is gegaan in zijn foetale fase, moeder natuur is vergeten zijn gehemelte aan te leggen, maakt dat hem anders?

Ja

Had zijn moeder hem niet geboren moeten laten worden als ze de wetenschap had dat haar kind niet perfect was?

…........

Dan was onze wereld een stuk armer.

Perfect maar armer.

Ik kijk naar de gips afdruk van het onregelmatige gebit van mijn dochter als deze overdenkingen mijn hersenen bedienen van de gedachte dat het in de toekomst allemaal gaat veranderen, dat er geen plek meer is voor mensen die afwijken van hetgeen bestempelt wordt als normaal, want daar daar wij heen.

Morgen kijk ik weer met veel plezier naar down voor dummies, en volgende week ga ik met mijn dochter naar de tanden beul om haar enigszins een recht gebit aan te laten meten, omdat mijn dochter nu nog als dochter van een gestoorde moeder, met een scheef gebit, het levenslicht mag zien maar wie weet of dat over honderd jaar nog zo is..

Geschiedenis schrijven

Ik vraag mij wel eens af wat de ene mens onderscheid van de andere, een hele simpele vraag toch?

Waarom ziet de ene mens de spotlight en de andere een schaduw, of is het zo dat de meeste mensen niet geïnteresseerd zijn in het felle licht en het aardse bestaan ondergaan omdat het nu eenmaal zo is, wat maakt dat de ene mens geschiedenis schrijft, en de meerderheid gewoon het leven leidt.

Waarom willen mensen in de geschiedenisboeken verdwijnen terwijl ze weten dat het leven ansicht, daar niet beter door wordt, de meeste moeten offers brengen om het podium te betreden, een deel van zichzelf verliezen of inleveren om een deel van de geschiedenis te zijn, ik noem een koningshuis, en dan niet de hoog geborene, maar de aanhang die de keuze heeft om dit niet te doen.

Als ik vanavond met mijn dochter sta te hockeyen in onze keuken, bedenk ik mij dat zij een grootheid kan worden, dat ook ik probeer het beste uit haar te halen, maar waarom?

In deze helse keuken die het leven heet, probeert een ieder het beste uit het leven te halen, ongeacht wie je bent, is het niet zo dat wij allen een hang hebben naar erkenning?

Willen wij niet allen geschiedenis schrijven?

Nu kan ik een comfortabel stukje schrijven over het feit dat wij allen een stukje bijdragen enz. enz.

Dat is makkelijk, en ik moet zeggen ook een uitdaging omdat wij met z'n allen gewoon een klein stukje zijn van de evolutie die de mensheid is.

Spelende wijs leer ik mijn kindje wat het belang is van het leren omgaan met iets wat simpel lijkt maar net zo lastig is als het hoe en wat, het leven.

Ik speel met haar het zogenaamde tik tak basis hockey spel, speel de bal naar elkaar en probeer steeds sneller de bal naar elkaar te spelen, focus je op de bal en speel elkaar aan zodat het balletje in het spel blijft.

Tik tak

Geweldig mama!, roept kindje, zullen wij dit vaker doen? Zegt kindje als de bal uiteindelijk onder de tafel weg rolt.

Ja schat als jij dit leuk vindt, zeg ik haar als ik haar sommeer om haar bed te gaan,

Ondertussen vraag ik mij af , moet ik doorgaan en mijn kind klaar stomen voor een carrière in de top sport, met alle aderlatingen en ontberingen die daar bij horen.

Zeg nou eerlijk, de weg van meisjes D4 van een kleine kneuter club in het midden van dit land naar de top, hoe realistisch is dat.

Nee, als zij geschiedenis wil schrijven dan moet ze net als al die andere het toch echt zelf doen.

De kleine kroniek die je schrijft in een globaal dat is iets wat een ieder schrijft, iets van ons allen ook al is het meeste ongelezen.

Dat is geschiedenis schrijven.

Taboeeeeee

Was het niet mijn nieuwsgierigheid die wel eens wilde weten in hoeverre het taboe rond een psychische ziekte in deze eeuw nog actueel is?

Ja.

Had ik de stomme hoop dat onder mijn vrienden en kennissenkring dit minder het geval zou zijn omdat ze mij naar mijn weten toch als redelijk normaal mens beschouwen, maar ook weten hoe gevaarlijk een psychische aandoening kan zijn?

Ja

Was het dom van mij om te denken dat mensen zich willen inzetten voor een goed doel wat meer slachtoffers eist dan er mensen op de wereld zijn die aan de ziekte ALS lijden?

Ja dat was heel dom van mij of naïef, ik kan niet kiezen tussen die twee.

Soms denk ik wel eens door open te zijn over mijn aandoening dat er meer begrip komt voor mensen als ik, en natuurlijk is het zo dat mensen geïnteresseerd zijn in hoe het nu met mij gaat, omdat ze mij kennen, en ik voor hen een bekende ben met een psychische aandoening.

Maar naar het blijkt is het zo dat het medeleven niet verder gaat dan voor de persoon in de directe omgeving, openlijk steun betuigen of een goed doel ondersteunen wat veel meer slachtoffers maakt dan ALS dat gaat mensen te ver.

Helaas.

Eigenlijk is het simpel, ik daag een ieder uit voor de pole challange, en aangezien bijna niemand durft te reageren ga ik er vanuit dat u allen stort op de rekening van;

113 online

NL 40 RABO 0136 0505 65

Bedankt.

The pole challenge

Mijn facebook overstroomt met filmpjes van mensen die een emmer of bucket ijs koud water over zich heen gooien, en vervolgens anderen nomineren om het zelfde te doen voor het goede doel.

Welk goed doel?

De stichting ALS heeft dit in het leven geroepen en wat is er niet meer hilarisch dan een bak water over je te laten gooien voor het goede doel, ik denk dat menig deelnemer eerst ALS heeft moeten opzoeken op google om te weten wat het nu precies is, ik niet de beste vriend van mijn buurman heeft deze ziekte, hij is net in de veertig getrouwd en heeft twee jongen kinderen, mijn buurman gaat vaak bij hem langs om voor hem te zorgen als zijn vrouw en de thuishulp dat niet kunnen omdat de budgetten voor hulp nu al schrijnend zijn en in de toekomst nog minder worden, participatie maatschappij noemt men dat...

Volgens internet is er met deze ludieke actie al ruim 10 miljoen euro opgehaald, zit een Schots eiland zonder water omdat men massa water heeft getapt om over zich heen te gooien voor het goede doel, en duiken begin septemberdag ook nog wat bnn ers in de Amsterdamse grachten om geld op te halen voor onderzoek naar deze gruwelijke ziekte, ik zeg sponsor ze ook.

Bij elke actie denk ik één ding.

Wat maakt het dat mensen massaal geld willen doneren voor een ziekte die relatief klein is als je kijk naar de verhouding tot andere aandoeningen, natuurlijk fietsen wij ons op een berg kapot voor kanker, spelden wij een rode stik op voor Aids en geven grif als er ergens een tsunami een werelddeel bedelft onder een golf van verdriet.

Maar er is een ding waar nooit een landelijke of globale inzameling voor is, en dat is voor onderzoek en ondersteuning van mensen met psychische aandoeningen.

Het valt mij eerlijk gezegd pas op zins ik er zelf last van heb, ik ben eerlijk voeger doneerde ik ook aan alle collectanten die bij mijn deur kwamen, van nier-hart- lever- diabetes stichting tot het anjer fonds en god mag weten wat die mensen doen met je geld, ik ben er mee gestopt omdat het mij irriteerde dat er nooit eens iemand collecteert voor schizofrenie of chronische depressie, of de ziekte die ik zelf heb de bilopaire stoornis.

Ik doneer slechts aan twee doelen en dat zijn artsen zonder grenzen en de KNRM, de een omdat de jongen aan mijn deur erg charmant was en ik in een hypomane fase het vooral hem gunde dat hij in ieder geval een nieuwe klant had gescoord, de andere omdat ik een boot eigenaar ben en toch echt hoop dat ik veilig wordt gered, mocht het voor komen, door deze fantastische geheel op donaties werkende rescue unit.

Waarom geven wij geld, wel aan het ene doel maar niet aan het ander?

Waarom wel aan ALS en niet aan chronisch psychisch leed waar volgens de statistieken meer mensen aan lijden.

Ik kan niet anders verzinnen dan het hoog hilarisch gehalte wat met name de ice bucket challence met zich mee brengt, haha ik gooi een emmer ijswater over mij heen en ik daag je uit om dat ook te doen voor het goede doel.

Waarom wel voor deze ziekte en niet voor een veel algemenere aandoening of eerder een groep aandoeningen die als gemene deler een net zo dodelijke afloop kent als de ziekte ALS.

Zelfmoord, de dood die gekozen wordt is niet anders dan het gevolg van een chronische ziekt als elke chronische ziekte, met het verschil dat het minder geaccepteerd wordt door deze maatschappij maar zeker een groter groep verliezers kent.

Na nog meer filmpjes van mensen die een emmer water over zich gooien bedenk ik mij dat het tijd is om dit eens onder de aandacht te brengen maar hoe?

Ik verzin dat een ieder een strop aan zijn deur moet hangen, om zo zijn medeleven voor zelfmoord te uitte, maar besef dat dit iets te morbide is, en vrij kind onvriendelijk.

Zie je het voor je, je loopt de deur uit en je kind vraagt het volgende;

“mam wat is dat aan de deur?”

“O gewoon een strop schat, om zelfmoord onder de aandacht te brengen...”

Ik bel mijn beste bipolaire vriendinnetje en leg haar het voor, hoe kunnen wij op een leuke manier mensen bewegen om geld te geven voor het goede doel wat een beetje eng is.

Hoe kunnen wij een ice bucket creëren voor de mensen met een psychische aandoening.

Zij heeft een briljant idee.

Waarom vraag je niet of mensen een paal vast houden en tien keer snel eromheen draaien en dan proberen rechtdoor te lopen zodat ze meemaken, in een kort tijdsbestek, hoe het voelt om de weg kwijt te zijn?

Briljant!

Aan al mijn volgers vraag ik het volgende, pak een stok een plu of iets waar je je hoofd op kan leggen. Draai 11 keer in hoog tempo om de paal met je hoofd daarop, de hockeyers onder ons begrijpen het wel het is de bier estafette zonder bier dan.

11 keer omdat het het gekkengetal is, en probeer dan tien meter rechtdoor te lopen, bedenk je tijdens het lopen dat dit de gang is van iemand die de weg kwijt is, film het en deel je ervaring hoe het voelde met je vrienden, vraag ze om dit te doen en geld te doneren aan;

113 Online

IBAN-nummer NL 40 Rabo 0136050565

Waarom?

Ik kan niet kiezen, elke aandoening verdient evenveel aandacht, het duurt nog vele jaren voordat er een oplossing komt voor ziektes als die waar ik aan lijd, ik ben iemand die liever snel werkt, en daar de oplossingen nog ver weg zijn hoop ik dat instanties als deze, mensen kunnen helpen

de stap naar het hiernamaals niet te nemen.

Omdat ik uit ervaring kan vertellen dat je geest een loopje met je kan nemen die net zo dodelijk kan zijn als elke ziekte.

Daarom.

The pole challange wie durft?

The spotlight

In eerste instantie denk ik net als vele dat er Robbie Williams staat, maar het blijkt Robin te zijn, toch zou ik niet verbaasd hebben gestaan als het Robbie was, ook hij schijnt aan de bipolaire stoornis te lijden, tenminste dat denkt Stephen Fry als hij hem interviewt voor zijn documentaire over het geheime leven van mensen met manische depressiviteit.

Nee het is Robin, niet Robbie en ook hij schijnt manisch depressief geweest te zijn, wat zei zijn management?, hij zag het licht niet meer in zijn leven?

O nee dat is de tekst die het management van Sieb Posthuma in een persbericht schreef, het staat synoniem aan zelfmoord.

Ook Robin zag het licht blijkbaar niet meer, volgens de meeste berichten die ik lees komt dat omdat hij depressief was en middelen misbruikte, een enkel stuk gaat over het feit dat hij manisch depressief was, zoals zo vele die in creativiteit uitblinken.

Middelen misbruik is een neven activiteit voor vele met deze aandoening, het is een vorm van zelfmedicatie, ook ik moet eerlijk bekennen dat ik het meer gebruik als de druk te hoog wordt, het is dat of pillen.

Ooit schreef ik een stukje in mijn dagboek wat alcohol op recept heet, het geeft een gesprek weer wat ik met mijn vader had over het feit dat medicijnen wel vergoed worden maar drank niet, het is net zo desastreus als de medicijnen die de GGZ voorschrijft opper ik, het molt je organen, maar dat doen die medicijnen ook.

Hij moet er om lachen, hij begrijpt mij, en weet ook dat ik wel naar de fles grijp maar het niet mijn leven laat “lijden” .

Drank gebruik is iets wat bij het leven hoort, drank misbruik komt niet echt voor in mijn familie.

Mevrouw de psychiater denkt daar anders over, middelen misbruik is in haar ogen veel schadelijker dan medicijn gebruik, ik heb oeverloze discussies met haar gehad over dit onderwerp nadat ik haar eerlijk opbiechtte dat ik wel eens te diep in het glaasje keek.

Ik kan mij nog herinneren dat zij mij vroeg hoe veel ik dronk, ik ben niet iemand die de glazen telt dus ik dacht haar antwoordt te kunnen pareren door haar mede te delen dat ik menig man onder tafel kan drinken, met andere woorden ik ben een vrouw maar mijn gestel kan veel aan.

En daar ben je trots op?, stelt zei met een lichte snuif van minachting.

Nee, dat is een feit.

Middelen misbruik, hoe veel artiesten hebben dat niet gedaan, en mensen als ik die niet in the spotlight staan.

Het is een manier om om te gaan met je aandoening, niet de beste zegt men maar zijn medicijnen dat dan wel?

Om even terug te komen op de clichés mensen met psychische aandoeningen worden sowieso niet oud, of je nu pillen slikt of middelen misbruikt, je leven is wat eerder op omdat je het soupeert in een een hoger tempo dan de gemiddelde mens, ik hoef geen voorbeelden te noemen, ze halen bijna wekelijks het nieuws, en dan praat je alleen over de mensen die in the spotlight staan.

Vele van mijn lotgenoten die slechts een vermelding kregen bij de club waar ik betrokken bij ben, zijn vroegtijdig uit het leven gestapt, en je vraagt je als weldenkend mens af waarom, ook ik die aan de zelfde aandoening lijdt kan er rationeel niet inkomen, waarom?

Ik zou wensen dat ik die ratio voor altijd kan vasthouden, het is alweer zes jaar geleden dat mijn laatste zware depressie heb gehad, na die periode vond ik mijn weg, een balans die past bij mijn geest die af en toe veel meer wil dan ik kan.
Ik heb mijn ratio binnen de gelederen gekregen er is een stok achter de deur, ik weet dat de dood loert, ik weet dat hij zal toeslaan als ik mij niet houdt aan het leven en de regels die horen bij het gangbare.

Maar is het niet mooi om te zien dat er vele zijn die deze regels aan hun laars lappen en briljante dingen produceren?.

Kijk ik niet af en toe met jaloerse ogen naar prestaties van soortgenoten die ik mijzelf niet gun omdat ik weet wat de gevolgen zijn?

Het aan hun laars lappen dat deden deze mensen wel , omdat ze zich onsterfelijk wilde maken, het is de dood of de gladiolen, en voor hun dood kregen ze gladiolen.

En dan mag je sterven, zo denk ik wel eens het schijnt dat er nog wat films met Robin komen, hij heeft er misschien naar toe gewerkt, ik schat de kans groot dat hij allang wist dat dit ging gebeuren, en een eindspurt heeft gemaakt met in zijn achterhoofd, wat wil ik nog doen voordat ik dood ga, iets nalaten zodat mensen mij herinneren, ik ben moe ik ben op maar dit doe ik nog, omdat het mij misschien door weer een periode van depressie heen kan helpen zo niet, dan niet.

Ik heb het vaker gezien, mensen die zich hebben voorgenomen om niet langer te lijden zoeken een manier om zich te laten herinneren, treden nog een maal of vaker in the spotlicht wetende dat het zo veel energie kost dat het waarschijnlijk fataal wordt, maar dat mag want hun plan ligt al klaar ze weten dat het monster wat depressie heet klaar staat om toe te slaan, en ergens omarmen ze het omdat het goed voor ze voel, nooit meer hoeven omgaan met die geest die ze gek maakt, rust eindelijk rust.....

Voor allen die Robin Williams voorgingen, en allen die volgen, bekend of onbekend.

De kunstenaars die een wereld creëren waar ze vroegtijdig afscheid van nemen omdat het leven, hun spotlicht zijn tol eist.

Wie-Fie

Nee niet fout gespeld, ik bedoel natuurlijk Wi-Fi, Wireless Fidelity het draad loze vertrouwen wat wij hebben in dit systeem.

Zeg nou eerlijk, kan u nog zonder?

Nee, nou ja een paar dagen als u met vakantie bent, want ach dan weet men dat u met vakantie bent dus zal men er begrip voor hebben dat u even niet online bent.

Even dan want een dag niet online zijn is een dag niet geleefd, wie kan er nog zonder, we bekijken elkaar virtueel tegenwoordig, ook ik moedig mijn schoonmoeder aan om op facebook te gaan, want dan kan ze de vakantie kliekjes zien omdat ze tegenwoordig niet meer per foto rol naar de foto winkel gaan om op foto papier gedrukt te worden, weet u nog die tijd?

Het rolletje in het toestel plaatsen, om vervolgens te hopen dat het geen geschoten niet de herinnering mis?

Nee nu is het anders, de telefoon maakt een hoop overbodig dat is ons het bestaan,  de moderne techniek, waar je ook bent er is altijd wel een verbinding met het onzichtbare netwerk wat ons in deze dagen verbind, slechts een klein apparaatje verbind ons met de hele wereld, waar gaan we heen, je hoeft het niet te zeggen slechts een paar knoppen bedienen en het spreekt voor je.

We Free, of Wie Fie, is het een bevrijding of maakt het ons leven.

Ik vroeg het me al enige tijd af.

En toen kwam de dag dat wij van kabel over gingen naar glasvezel, niet zonder problemen natuurlijk, het is simpel zegt de beschrijving, maar de praktijk leer dat hetgeen geschreven is niet werkt, dag internet, voor een aantal dagen dan.

Met Fie bedoel ik overigens vie,
leven, wij leven het Franse woord voor leven dan.

In dit over geautomatiseerde leven is het nog mogelijk om zonder te leven?

Nee bijna niet, zo ben ik afhankelijk van de computer om mijn updates op werkgebied aan de uitkerende instantie te melden.
Ik als, tegenwoordig, werkzoekende moet elke maand digitaal inloggen om mijn status bij te werken, of terwijl mijn sollicitaties door te geven.

Geen Wifi, geen contact geen geld.

Gelukkig zitten we nog niet halverwege de maand dus ik heb even de tijd, maar dan nog de beklemming van het gemis van dit draadloos interactieve onderdeel van ons dagelijks leven werd mij zichtbaar toen ik vanmiddag naar de wolken keek en naar de winkel moest, komt er regen of niet?

Even kijken op buienradar...

O, nee ik heb geen Wi-Fi.

Fuck.

Onzin, kijk gewoon naar het weer en bedenk je dat je nat kan worden, hé het is living in the fast lane!

Spannend!

Of bedenk je dat het klinkklare onzin is dat je überhaupt zo afhankelijk bent geworden van een stukje technologie die tien jaar gelden nog niet de helft aan informatie gaf die je nu hebt, is het niet zo dat je kan vertrouwen op je eigen instinct?

De pulp die ik bijna als een onmisbaar onderdeel van mijn leven ben gaan waarderen is het iets wat ik overschat?

Ja eigenlijk wel, als ik een paar dagen zonder zit bedenk ik mij hoe het vroeger ging als je wat echt moet weten pak je de telefoon, en voor de rest wat maakt het uit wat het weer doet of je vrienden op facebook te melden hebben, als het er echt op aan komt dan komt de informatie echt wel binnen en soms denk ik wel eens dat het beter is als er een paar dagen tussen zit.

We Free, Wie Fie, ook zonder Wi-Fi uiteindelijk kom je hetgeen belangrijk is toch te weten.

Zij zeilt

En hoe is het gegaan de afgelopen tijd?

Het is de standaard vraag van mevrouw de psychiater.

Routineus som ik de afgelopen maand op als of ik een band afspeel die de laatste maand van mijn leven op het etiket heeft staan.

Maar zo was het niet, al maak ik de psychiatrie liever niet wijzer.

Ik zou een alles omvattend euforisch beeld willen scheppen, alle indrukken driedimensionaal willen schetsen, het gevoel de geur en de kleur willen uitdrukken, maar dat kan ik niet, niet naar haar omdat een te positief verhaal nu eenmaal bellen laat rinkelen die gezien worden als een mogelijke ontregeling...

Maar dat is deze vakantie voor mij niet, de thuiskomst dat is een ander verhaal het weer terug komen in je ritme, dat is wat lastiger voor mij.

We maakte een trip die wij het jaar voor mijn definitieve doorbraak naar de gestoorde kant van mijn evenwicht ook hebben gemaakt, ik wilde het heel graag omdat het voelde als een afsluiting van een bijna zeven jaar lange periode van herstel.

België Frankrijk Engeland, drie gasten vlaggen hijsen in het stuurboord wand van je mast, ze lagen jarenlang opgevouwen in de kaartentafel, sporadisch jeukte het bij mij als ik ze zag liggen, ik wilde ze weer zien wapperen.

En dat niet alleen ik wilde weer echt de zee op niet hoppen langs de kust maar oversteken, de schipping lane oversteken de krijtrotsen van Engeland weer zien, de plekken bezoeken die ik zag met een troebele blik van een aankomende manie destijds.

Ik wilde het eens zien in een perspectief van vrouw die inmiddels weet waar ze last van heeft.

Het was een doel maar de reis is belangrijker, ik heb voor het eerst sinds wij dit schip hebben en dat is inmiddels vijf jaar het gevoel dat ik haar begrijp.

Het is een vrouw als ik, grillig, ze straft je af als je haar niet goed begrijpt, ze zeilt als de brandweer als je haar laat gaan op haar manier, slechts kleine aanpassingen heeft ze nodig als je het met gevoel geeft.

Ik begrijp nu waarom mijn man haar eerder door had dan ik...

Als ik haar terug stuur vanuit Engeland naar de Belgische kust geeft ze mij eindelijk het gevoel, ik zit uren met haar te spelen.

Zeg schat wat doe je als ik je een tikje geef voor mijn gevoel, ik stuur haar maar vraag mij af of ik haar begrijpt.

Tikje? Hoor ik haar in gedachte zeggen, je slaat mij, stomme trut ik beloon je met een halve knoop minder snelheid!

Ik zie dat mijn iets te grote stuur actie haar in de war brengt.

En wat als ik je even laat oploeven om je vervolgens mee te laten glijden op een golf? Ik ga met haar mee mijn gevoel zegt mij dat ze dit wil.

Yes, darling of eerder schätzchen, ze is Duits, dan beloon ik je met een knoop extra snelheid.

Haar romp vibreert door de snelheid die ze maakt, ze kirt bijna van genot.

Ik voel het, zij voelt het.
Ik voel mij een met mijn schip, zou haar willen zoenen maar vraag mij af waar.

De zee, zij en wij, we voelde als een eenheid, zoals elke zeiler zich voelt op en met zijn of haar schip.
Het is miraculeus als je de liefde voor het water hebt dan is het gevoel dat niet te beschrijven is daar, je voelt het je hoort het je ziet het, je bent intens gelukkig daar midden op het het water met haar en de zijne die met haar zijn, het is onbeschrijfelijk.

Ze maak dat ik mij weer goed voel, ze zeilt als ik haar laat gaan en met haar mee vaar, ze is als ik een schip wat een eigen weg kiest en graag met je werkt als je haar in haar waarde laat en haar aanvoelt, zij, ik en mijn gezin hebben genoten van een mooie reis langs de kusten van drie landen naast ons Nederland dan.

Zij zeilt en wij met haar.

The motherboard

Nee, ze gaat niet mee..

Waarom niet, ze is al vaker aan boord geweest!

Nee schat, ze bezit al onze data, als zij verloren gaat dan zijn wij alles kwijt.

Maar we kunnen toch even een back-up maken voordat we gaan?

Nee de externe harde schijf zit nokvol, daar kan niks meer bij.

En wat verliezen wij dan? Slechts een klein stukje data toch?

Het gesprek van hoe was je zeilwedstrijd, lijkt een eeuwigheid geleden, al is hij slechts twee uur thuis, de volgende reis staat alweer op het programma, de vakantie met het gezin met das boot.

Ik heb in de week dat manlief naar Noorwegen zeilde thuis alle voorbereidingen getroffen, waar een normaal mens zijn koffers vult met zwemkleding en korte broeken, een paar boeken en zonnebrand, gaan onze tassen vol met kaarten, pilots, warme kleding en de rest van de boven genoemde normale vulling van een vakantie koffer.

Al pakken wij het in tassen, koffers passen niet in een boot die wel bergruimte kent maar geen oppervlakte heeft voor een massief vierkant object als een koffer.

Een boot is nu eenmaal een vrouw, rond gevormd niet hoekig als een man..

Mokkend kijk ik naar de man die mij lief is, ik heb hem gemist deze week al heb ik er ook van genoten dat kindje en ik een weekje gezellige dingen hebben kunnen doen die de man minder vindt, zoals naar de markt gaan in Amsterdam, en naar markt gaan in Amstelveen en pannenkoeken eten en veel sushi maken en uit eten gaan om weer sushi te eten.

Rauwe vis en zeewier is niet zijn ding, al heeft hij ze wel gevangen in Noorwegen met zijn boot genoten en voer hij ongetwijfeld door wouden zeewier, eten is een ander ding.

In de week dat hij weg was spraken wij slechts twee keer met elkaar, kort omdat andere dingen hem bezig hielden en hij niet langer hoeft te denken of het thuis wel lukt, dat station zijn wij gelukkig voorbij the motherboard regelt alles thuis, de zeekaarten zijn binnen, de Reeds is gelezen, the motherboard weet exact hoe laat we waar moeten vertrekken en hoe laat we waar binnen moeten lopen aan de Engelse en Franse kust

The motherboard kijkt ook naar mogelijke leuke bestemmingen als het weer tegen zit zoals het aandoen van Antwerpen, de stad waar manlief heeft gewoond tijdens zijn studenten tijd.

Als je het Willems dok in wil dan moet je een bureaucratische code hebben die eenmalig wordt verstrekt, ik zoek terug in de computer, mijn motherboard die ons hele verleden, tot vijf jaar gelden onder haar rokken houdt.

Ja ze, ze is een vrouw met geheugen en geeft mij de code prijs. ik sla het op in mijn telefoon, en ik besef dat haar database van ongekende waarde is.

Ze gaat niet mee, ik schrijf de aankomende weken op papier heb ik besloten niet op de tablet want ik haat toetsen op een scherm, ik wil het inkt weer op het papier zien.

Ik bedenk mij de voordelen van papier ik kan weer eens een poppetje tekenen als ik schrijf, zoals ik vroeger deed in mijn boeken op de middelbare school, of ik kan een schets maken van een paar dartelde bruinvissen op de Noordzee, soms is het beter om even de moderne techniek los te laten en gewoon basic terug te grijpen op je eigen m otherboard.

Later......

Bucket list.

Sinds de film recentelijk is uitgezonden, die met Jack Nicholson en Morgan Freeman, twee geweldige acteurs, is het woordje populair.

Wat wil jij nog doen voor je dood gaat, het zet tot denken, ook als je niet terminaal ziek bent.

Waarom bedenkt de gemiddelde mens pas aan het halen van doelen als het einde in zicht is?

Natuurlijk is het zo dat men doelen heeft in het leven maar die komen vaak niet verder dan het volgen van een goede studie om vervolgens een goede baan te krijgen, en geld te verdienen om hetgeen men echt van droomt waar te maken, maar ergens tijdens het proces raakt men het doel kwijt en verzanden de meeste mensen in het normale en gangbare, ergens in het achterhoofd zijn er nog schimmen te vinden van de dromen die ze ooit voor ogen hadden, vaak de clichés, van verre reizen maken en eens die sportwagen kopen.

Mensen die de dood van dicht bij meemaken en net als ik er aan zijn ontsnapt, zijn eerder geneigd om hun bucket lijst in te vullen.

Als je de dood in de ogen hebt gekeken besef je dat het leven korter kan zijn dan je gemiddelde leeftijd genoot denkt.

Onze vrienden K&M zijn daar een voorbeeld van M heeft tot twee keer toe kanker overwonnen, met de nuchterheid die wij van ze kennen gingen ze er mee om, doorliepen het hele operatie en bestraling verhaal, en besloten het roer om te gooien.

Weg uit de randstad, en die boot laten bouwen waar ze al lang van droomde, waarom wachten als je het nu kan doen, het leven is grillig morgen kan je er niet meer zijn.

Mensen zo als zij en wij, mensen die de dood van dichtbij hebben meegemaakt weten dat uitstel iets is wat je beter niet kan doen omdat de dood elke dag om je heen hangt al beseft de meerderheid van onze leeftijdsgenoten dat niet.

Terminale ziektes doen wat met de mens, het besef van het eindige van het leven komt wat duidelijker in zicht en dat terwijl eigenlijk alle mensen vanaf hun geboorte weten dat er één dag zeker is in hun agenda en dat is de dag dat ze sterven, al hopen wij allen op een vreemde manier dat die dag ons niet overkomt.

Ik heb veel mensen zien overlijden in mijn leven, vele van hen staan in mijn geheugen gegrift, je bent nu eenmaal een mens, en geen machine, ook al je in de verpleging werkt.

Schrijnende gevallen maar ook mooie overlijdens processen zijn mij bij gebleven, de serene rust die een ieder toekomt aan het einde van een mooie of onrustige doodsstrijd maakte voor mij dat ik al lang voordat ik de diagnose manisch depressief kreeg had besloten dat het leven iets is wat kort of lang kan duren maar inhoudelijk maakt of het leven voor je af is of niet.

Klinkt moeilijk.

Misschien klink het makkelijker als ik de bucket list er bij haal, de lijst van dingen die je wil doen voor je dood, ik moet zeggen ik heb er geen, ik leef namelijk met de dag, ben blij dat ik leef überhaupt, dat ik simpel mag leven en geniet voor zover het kan van de kleine dingen, het moeten heb ik los gelaten, als ik op een dag heb gedaan wat ik kan dan ben ik tevreden.

Truttig hè.

Nee ik zal eerlijk zijn mijn bucket list heb ik moeten aanpassen, mijn grootste droom was om ooit eens een trans Atlantische oversteek te maken met manlief, dat zit er helaas niet in omdat mijn geest nogal eens een omweg kan maken naar het vreemde, en midden op de oceaan een psychose krijgen lijkt mij voor mijn man niet echt prettig.

Neemt niet weg dat ik de bucket list van mijn omgeving graag waar maak, manlief droomde al zijn hele leven van het bezitten van een 911, na de jaren die mijn ziekte in beslag hebben genomen besloten wij om die droom werkelijkheid te maken, en ook mijn droom maakt hij nu waar.

Hij is nu onder weg, niet naar de Bahama's, maar naar Larvik Noorwegen, op het schip van K&M overigens, iets wat ik graag had gedaan maar waarvan ik weet dat het voor mij nu niet kan omdat de onregelmatigheid van een zeilwedstrijd te veel drukte geeft.

Van achter mijn computer volg ik de vorderingen, vraag mij af waarom zij bepaalde slagen maken, volg het weerbericht en bereken wanneer zij Larvik zullen aanlopen, ik voel de regen en de wind zie de nachten met de lichten die boeien en schepen verspreiden, ruik de zee.

Mijn bucket list ik kan er weer een op afstand af vinken....

Voorbereiden

De man staat op het punt om een zeilwedstrijd te varen.

Zijn was is gedaan door.. 

Uh hemzelf, ik ben nog even zonnebrand gaan kopen, nadat ik een vette pan nasi voor de bemanning heb bereid die diep bevroren mee gaat., en de hond naar mijn ouders heb gebracht in de polder.

Je weet maar nooit in het hoge noorden, Larvik Noorwegen in dit geval, of je derde graad verbrandingen kan oplopen.

Voorbereiding voor elke reis, geeft een beetje stress, een beetje, een heel klein beetje.....

Nee hoor ik wordt er gek van druk, irritant, druk en nog irritanter.

Ik maak ruzie om niks, om het feit dat de wasverzachter op is omdat de man te veel in de machine gooit.

Ja maar er staat op de verpakking dat ik er een dop in moet gooien, verweerd hij zich.

Nee man!, een halve dop is genoeg!

Mijn vader heeft zijn hele leven voor Unilever gewerkt, en ik kan je vertellen dat dat een verkoop praatje is uit hun onderzoeken is gebleken dat een halve dop meer dan genoeg is, maar de verkoop vond dat het verkoop technisch beter was om de dop te vergroten!

De man gaat slechts een weekje weg, het is voor ons ruim een jaar geleden dat hij met een regelmaat, lees eens per maand een week weg was voor zijn werk.

En ik moet zeggen het wendt snel, een man die elke avond thuis komt, al is het vaak laat in de avond.

Ik ben een trutje, denk ik dan kom op Gaab, je leven was altijd zo ook nadat je ziek werd heb je het altijd gered om hiermee om te gaan, dus.

Ik ga na wat er nu mis is, waarom reageer ik er nu anders op, waarom maak ik mij druk, het is niet zo dat mijn man voor het eerst van huis is, het is niet de eerste keer dat hij zonder mij gaat zeilen, het is niet zo dat hij iets doet wat hij niet eerder heeft gedaan, dus.

Vanavond zitten wij aan de laatste maaltijd als gezin, ik voel een licht drama, zie mijn man overboord gaan tijdens de zeilrace terwijl niemand het door heeft, ik zie hem hem eenzaam zinken in de zee terwijl hij het zog van het schip nog probeert in te halen om weer aan boord te kunnen stappen.

De kustwacht van Noorwegen die opgeroepen wordt en ter vergeefs zoek slagen maakt, om de drenkeling te vinden....

Mam, zegt kindje aan tafel, je bent best wel weer druk, betekend dat dat we weer lekker gaan shoppen?

Ik zie weer dat mijn stress zich uitdrukt in drukte, veel praten, te laat naar bed gaan omdat slapen betekend dat ik rust moet hebben en dat zit er even niet in, dus ik stel het graag uit...

Mijn dochter is mijn spiegel, kinderen zien alles.

Kindje maakt graag misbruik van mijn hypers ze weet dat als mama druk in haar hoofd is dat zij veel krijgt, ik zie de smile op haar gezicht maar bedenk mij dat mama even een pilletje mag slikken om een gewone moeder te zijn..

Ik grinnik en kijk haar aan, ja we gaan leuke dingen doen, en nee je hebt alles al, weet je wat jij mag mama helpen met de voorbereiding voor de vakantie, dus nieuwe kaarten kopen voor de oversteek naar Engeland, het huis opruimen en............

Ik zie een sip gezichtje, ze prikt in haar broccoli, kijkt met een vies gezicht, maar mij en de groene struikjes.

Ik moet stilletjes lachen, omdat ik weet dat ik er beter aan doe om mijn ziekte niet al te veel in het daglicht te plaatsen, omdat ik weet dat ik gewoon moet dealen met de ontregeling, en omdat ik weet dat ik mijzelf af en toe moet remmen met medicijnen.

Ik glimlach om de teleurstelling in de wetenschap dat ik haar weer blij ga maken, omdat zij een gewone jeugd zal hebben met een moeder die af en toe uitspat.

Ze weet nog niet dat ik met haar naar Parijs ga, aan het einde van haar schoolvakantie, soms moet je je uitspattingen voor je houden.

Ook omdat mamma nog niet zeker weet of ze het trekt.

Ik bereid alles voor, maar weet nooit of het mij gaat lukken om het uit te voeren, voorbereiden geeft minder stress en maakt dat de kans van slagen groter wordt.

Ik wens de bemanning van de Merrimac een behouden vaart.

xx